บทที่ 1 น้องสาวคนใหม่

@ สนามแข่งรถ

เสียงเร่งเครื่องของรถซูเปอร์คาร์สองคันดังกระหึ่มอยู่ในสนามแข่งรถตรงจุดออกตัว สองหนุ่มเพื่อนซี้ ทิวเขา และ วายุ กำลังจ้องเขม็งมองกันประหนึ่งว่ามีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปวิ่งมาระหว่างดวงตาทั้งสองคู่

แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน แต่เมื่ออยู่ในสนามแข่งทั้งคู่ต่างก็มองอีกฝ่ายเป็นคู่ต่อสู้ใคร ๆ ก็รู้ว่าไอ้สองคนนี้มันไม่ยอมกันมาแต่ไหนแต่ไร

เมื่อไฟสัญญาณให้ออกตัวรถสองคันก็พุ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็ว ทั้งทักษะการขับและประสบการณ์การแข่งทั้งสองหนุ่มถือว่าฝีมือสูสีไม่มีใครดีหรือด้อยไปกว่ากัน

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด สองหนุ่มเชือดเฉือนราวกับเป็นคู่ศัตรูมาแต่ชาติปางไหน ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นนำอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่รอบสุดท้ายรถของทิวเขาจะเร่งเครื่องขึ้นมาจนทิ้งห่างจากรถของวายุอยู่หลายช่วงคัน

“วันนี้ไอ้ทิวเขาแม่งได้ว่ะ แซงหน้าไอ้วายุไปหลายช่วงคันแล้ว เฮ่อ! สงสัยกูจะได้เสียเงินอีกแหง ๆ”

ออสติน หนุ่มลูกครึ่งไทยนอร์เวย์เอ่ยขึ้นขณะยืนลุ้นอยู่บนห้องรับรองลูกค้าวีไอพีของสนามแข่งรถ นัยน์ตาสีน้ำตาลเพ่งไปด้านหน้าที่เป็นกระจกใสซึ่งสามารถมองเห็นวิวสนามได้แบบสามร้อยหกสิบองศา

ภายในห้องกว้างมีจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่เอาไว้เพื่อรับชมการแข่งขันในสนาม เพราะฉะนั้นรถทุกคันที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ในนั้นจึงไม่อาจรอดพ้นสายตาของผู้ที่อยู่ในห้องนี้ไปได้

เจ้าขุน นั่งไขว่ห้างพลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาควงอย่างใจเย็น นัยน์ตาสีเข้มเพ่งไปยังหน้าจอ ก่อนที่มุมปากหนาจะยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นว่าทิวเขาเป็นผู้คว้าชัย

วันนี้เขาเป็นฝ่ายชนะเดิมพัน

“แม่งเอ๊ย!”

ออสตินสบถอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟา มือหนาคว้าแก้วเหล้าของตัวเองมาสาดลงคอด้วยท่าทางหงุดหงิด

เขาลงเดิมพันข้างวายุเอาไว้วันนี้จึงเป็นฝ่ายเสียเงินให้เจ้าขุน

“มึงอย่าพาล จ่ายมาซะดี ๆ”

เจ้าขุนวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วกระดิกนิ้วยิก ๆ

ออสตินหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดโอนเงินสามล้านให้แก่ผู้ชนะเดิมพัน

ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งหันไปมองหน้าคนที่กำลังหัวเราะเยาะเขาอย่างไม่สบอารมณ์

“กูเตือนมึงแล้วว่าอย่าพนันตอนไอ้ทิวเขามันกำลังโมโห เสือกไม่เชื่อกูเอง”

เจ้าขุนไหวไหล่อย่างคนเหนือกว่า มองหน้าคนแพ้แล้วยิ้มเย้ยหยัน จู่ ๆ ก็มีคนเอาเงินมาให้ใช้ฟรี ๆ ตั้งสามล้านใครไม่เอาก็โง่แล้ว

“ใครจะไปคิดว่าเวลามันโมโหแล้วจะขับรถไม่กลัวตายแบบนี้วะ รู้งี้เก็บเงินไว้เปย์หญิงดีกว่า”

คนแพ้บ่นกระปอดกระแปดให้เพื่อน ก่อนจะเทเหล้าใส่แก้วแล้วยกดื่มเพียว ๆ ดับความขุ่นเคือง

ไม่นานนักสองหนุ่มนักซิ่งก็เดินเข้ามาในห้องวีไอพีของสนามแข่งรถที่พวกเขาทั้งสี่คนร่วมทุนกันสร้างขึ้นมา

ทั้งสี่หนุ่มชื่นชอบการแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ จึงสร้างสนามแห่งนี้ขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการของตัวเองเป็นหลัก ส่วนเรื่องการหารายได้เป็นเพียงเหตุผลรองลงมาพวกเขาจึงไม่ได้ซีเรียสหากไม่มีลูกค้าเข้ามาใช้สนาม

“ไอ้ห่าวายุมึงไม่ได้เรื่องเลย ออกตัวอย่างแรงแต่เสือกมาแผ่วปลาย กูเลยแม่งต้องเสียเงินให้ไอ้เจ้าขุนตั้งสามล้านเลยดูดิ”

เพราะยังรู้สึกโมโหไม่หายออสตินจึงบ่นไม่หยุด ใจจริงเขาอยากจะเอาเท้าถีบมันสักทีสองทีเสียด้วยซ้ำ ขับยังไงปล่อยให้คู่ต่อสู้ทิ้งห่างตั้งหลายช่วงคัน

“ก็ไอ้ห่าทิวเขาแม่งเสือกเหยียบมิดไมล์ ใครมันจะไปกล้าเหยียบแข่งกับมันวะ กูก็กลัวตายเว้ย”

คนแพ้พร่ำบ่นให้คนที่เพิ่งลงสนามประลองฝีมือกันมาเมื่อกี้

“เหยียบเต็มตีนขนาดนี้มึงจะรีบไปรับน้องสาวคนใหม่ตามคำสั่งของพ่อมึงเหรอ”

เจ้าขุนเอ่ยแซวคนแข่งชนะ เรื่องที่ผู้เป็นพ่อสั่งว่าวันนี้ตอนหนึ่งทุ่มให้ไปรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สนามบิน ทว่าตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้วแต่ทิวเขากลับยังนิ่งเฉยไม่มีทีท่าว่าจะทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ

และเป็นเพราะเรื่องนี้นี่แหละที่ทำให้ทิวเขาทั้งโมโหและหงุดหงิดตั้งแต่เช้า

“น้องสาวพ่องมึงดิ อย่ามาพูดหมา ๆ กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”

ผู้โดนแซวตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ คนกำลังหงุดหงิดไอ้พวกเพื่อนสนิทกลับเอาแต่พูดจากวนประสาทอยู่ได้

‘น้องสาวห่าเหวอะไร กูเป็นลูกคนเดียวโว้ย’

“นี่ก็จะสองทุ่มแล้วนะเว้ย ถ้ามึงไม่ไปสักทีเดี๋ยวพ่อแม่มึงก็โทรมาเฉ่งกบาลอีกหรอก เมื่อตอนหัวค่ำก็โทรมาย้ำรอบหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ”

เพราะไม่อยากฟังเพื่อนแพล่มตอนมันถูกพ่อด่า วายุเลยตัดรำคาญโดยการเตือนสติทิวเขาให้ยอมทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อจะดีกว่า

ทิวเขากระดกเหล้าเข้าปากรัว ๆ ไม่อยากไปแต่ขัดคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ในบ้านไม่ได้ สุดท้ายจึงหยัดกายลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไปโดยไม่พูดไม่กล่าว

“อ้าว! ไอ้ห่า คิดจะไปก็ไปไม่บอกเพื่อนสักคำ” ออสตินบ่นตามหลัง

รถคันหรูขับออกจากสนามแข่งรถด้วยความเร็ว ระหว่างนั้นทิวเขาก็คอยเหลือบมองเวลาบนเรือนไมล์เป็นระยะ ๆ

‘สองทุ่ม’

รอได้ก็รอ ถ้ารอไม่ได้ก็กลับเชียงรายไปสิ

อีกด้าน

น้ำหวาน หญิงสาววัยสิบเก้าปีเต็มนั่งอยู่เพียงลำพังในสนามบิน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างกังวลใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาคนที่จะมารับทว่ายังไร้วี่แวว

ร่างเล็กเดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่งในมือกำสายกระเป๋าสะพายเอาไว้แน่น

ครืด! ครืด! ครืด!

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นพร้อมกับไฟหน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมา เธอรีบกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคุณอาที่เคารพ

“ค่ะ อาขวัญ”

[น้ำหวาน เจอพี่รึยังลูก]

“ยังเลยค่ะ”

[ทำอะไรอยู่นะตาทิวเขา ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ไปรับน้องอีก]

เสียงปลายสายบ่นให้ลูกชายเพียงคนเดียวที่ชอบทำตัวเหลวไหล อุตส่าห์กำชับเอาไว้แล้วเชียวว่าให้ไปรอรับน้องที่สนามบินก่อนหนึ่งทุ่ม จนป่านนี้แล้วยังไปไม่ถึงอีก

[งั้นเดี๋ยวอาโทรหาพี่เขาก่อนนะ น้ำหวานรออยู่ตรงนั้นอย่าเพิ่งไปไหนนะลูก]

“ค่ะ”

หลังจากวางสาย ของขวัญ ก็โทรหาลูกชายตัวดี เสียงสัญญาณดังอยู่ไม่นานเขาก็กดรับสายของผู้เป็นแม่

[ตาทิวเขาอยู่ไหนแล้วทำไมป่านนี้ยังไม่ไปรับน้อง]

“กำลังขับรถอยู่ครับ แม่ก็รู้ว่าทางไปสนามบินรถมันติดแค่ไหน”

เขาทำหน้าเซ็งกะตายระหว่างสนทนา รู้สึกไม่ถูกชะตากับยัยเด็กน้ำหวานนี่เลยสักนิด มาวันแรกก็เริ่มสร้างความวุ่นวายแถมยังทำให้เขาถูกผู้เป็นแม่บ่นอีกต่างหาก

[เร็ว ๆ เลยนะ น้องรอตั้งนานแล้ว]

“รู้แล้วค้าบบบบบบ”

ลากเสียงครับยาว ๆ ราวกับประชดก่อนจะกดวางสาย จากนั้นก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง

กะอีแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งพ่อแม่ก็ไม่มี เป็นเด็กที่พ่อริวเพื่อนสนิทพ่อของเขาเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น ไม่รู้ทำไมพ่อกับแม่ต้องให้ความสำคัญนักหนา

เวลาต่อมา

ร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรเดินหน้าตึงเข้าไปในสนามบิน ดวงตาคู่คมกวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณนั้น ทว่ากลับไม่พบกับคนที่มีหน้าตาใกล้เคียงกับยัยน้ำหวานที่เขาเคยเจอเมื่อสมัยเด็ก

เด็กผู้หญิงตัวอ้วน ๆ หน้ากลม ๆ ในตอนนั้น ตอนนี้จะต่างจากเดิมสักเท่าไหร่กันเชียว

ถึงกระนั้นผู้เป็นพ่อก็น่าจะส่งรูปถ่ายปัจจุบันของเธอมาให้บ้าง ไม่ใช่ดีแต่โทรมาสั่งอย่างเดียว

ชายหนุ่มแอบตำหนิบิดาอยู่ในใจระหว่างที่เดินตามหาหญิงสาวจนทั่วอาณาบริเวณของสนามบิน

คนที่เดินสวนไปสวนมาใช่ว่าจะน้อย ๆ ซะที่ไหนจะให้หาเจอง่าย ๆ ได้ยังไงกัน

‘วุ่นวายฉิบหาย’

 “พี่ทิวเขารึเปล่าคะ”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง เขาหันกลับไปมองแล้วชะงักงันเล็กน้อยเมื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ยัยเด็กผู้หญิงตัวอ้วน ๆ หน้ากลม ๆ อย่างที่เขาคิดไว้ แต่กลับเป็นหญิงสาวรูปร่างดีผิวพรรณขาวผ่องสะอาดสะอ้านใบหน้าสวยหวานตราตรึงใจ

เธอเป็นใครทำไมหน้าไม่คุ้นเลย

“เอ่อ...คุณคือ”

ทิวเขาดูเสียอาการ รอยยิ้มอย่างเป็นมิตรผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเขาระหว่างที่สำรวจใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเธอ

“น้ำหวานเองค่ะ พี่ทิวเขาจำน้ำหวานไม่ได้เหรอคะ”

คนตรงหน้าเอ่ยแนะนำตัวพร้อมกับส่งยิ้มหวาน

ไม่น่าเชื่อว่ายัยเด็กตัวอ้วนกลมดิ๊กในอดีตคนนั้น พอโตขึ้นมาจะดูดีจนน่าตกตะลึง

ทิวเขายืนอึ้งราวกับโดนสาปอยู่ครู่ใหญ่ เมื่อได้สติเขาก็ทำหน้าขึงขังใส่แล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ยืนบื้ออยู่ทำไม ตามมาสิ”

ว่าเสร็จร่างสูงก็เดินตัวปลิวออกไป นอกจากไม่ช่วยถือกระเป๋าเขายังไม่รออีกด้วย น้ำหวานหุบยิ้มแล้วรีบหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางสองใบเดินตามชายหนุ่มด้วยความทุลักทุเล

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังเกลียดเธอเหมือนเดิมสินะ

หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างแล้วตัดพ้อในใจ