บทที่ 15

ชาร์ลีไม่ได้กลับบ้านทันทีหลังจากออกจากร้านเอ็มเมอรัลด์คอร์ท

เขาอยากจะให้ภรรยาของเขาเซอร์ไพรส์ในงานฉลองครบรอบวันแต่งงานของพวกเขา

เซอร์ไพรส์นี้ไม่ได้แค่เป็นสร้อยคอหยกล้ำค่าเท่านั้น แต่เขาต้องการจัดงานแต่งงานสุดโรแมนติกให้กับภรรยาอีกด้วย

ในขณะที่เขานึกถึงวันเก่า ๆ ชาร์ลีและแคลร์รีบจดทะเบียนสมรสตามคำขอของอดีตนายท่านวิลสันซึ่งเป็นปู่ของแคลร์และพวกเขาก็ยังไม่ได้จัดงานแต่งงาน

อดีตนายท่านวิลสันตั้งใจจะเลือกฤกษ์วันแต่งงานที่ดีที่สุด แต่แล้วไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่แต่งงานกันเขาก็ป่วยหนักและเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล ดังนั้นจึงทำให้งานแต่งงานจึงต้องล่าช้าออกไป

หลังจากที่อดีตนายท่านวิลสันถึงแก่กรรม ชาร์ลีก็ถูกตระกูลวิลสันเพิกเฉย แผนการแต่งงานจึงถูกยกเลิกไป

อย่างไรก็ตามตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว เพราะตอนนี้เขารวยและเขาทำได้ทุกอย่าง ที่สำคัญคือ เขาต้องการให้ภรรยาของเขาได้มีงานแต่งงาน!

สถานที่แรกที่โผล่ขึ้นมาในหัวเมื่อนึกถึงงานแต่งงานก็คือ สกายการ์เด้นที่โรงแรมแชงกรีล่า

โรงแรมแชงกรีล่าเป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในโอลรัสฮิลล์จนถึงปัจจุบัน โรงแรมแห่งนี้ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่พร้อมการตกแต่งที่หรูหรา และมีห้างสรรพสินค้าหรูตั้งอยู่ภายในโรงแรมอีกด้วย

สกายการ์เด้นตั้งอยู่บนชั้นสูงสุดภายในห้างสรรพสินค้า ชื่อของมันมาจากการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ ภายนอกสร้างด้วยแก้วคริสตัลจับคู่กับดอกไม้หอมที่ขนส่งจากต่างประเทศ ซึ่งทำให้มันดูเหมือนสวนขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

นอกจากนี้ยังเป็นห้องจัดเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่และหรูหราที่สุดในโอลรัสฮิลล์ที่สามารถนำเสนอได้ ต้องใช้เงินอย่างน้อยหลายล้านบาทในการจัดงานแต่งงานที่นี่

เนื่องจากตอนนี้ชาร์ลีร่ำรวยแล้ว ในตอนนี้เงินหลายล้านบาทเป็นเพียงแค่ตัวเลขสำหรับเขา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาสามารถทำให้ภรรยาของเขามีความสุข

ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงแรมแชงกรีล่าโดยตั้งใจจะจองสกายการ์เด้นในวันครบรอบแต่งงานของเขา

อย่างไรก็ตามชาร์ลีไม่ทราบว่าโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมพิเศษสำหรับสมาชิกเท่านั้น

ต้องเป็นสมาชิกเท่านั้นถึงจะสามารถรับประทานอาหาร สำรองห้องพัก หรือจัดงานที่นี่

นอกจากนี้ยังมีระดับสมาชิกที่แตกต่างกันพร้อมแพ็คเกจบริการสิทธิพิเศษที่แตกต่างกันอีกด้วย

สมาชิกทั่วไปสามารถรับประทานอาหารในบริเวณล็อบบี้และอยู่ในห้องมาตรฐานเท่านั้น

สมาชิกระดับซิลเวอร์สามารถรับประทานอาหารในห้องส่วนตัวและพักในห้องหรูหราขึ้นได้

สมาชิกระดับโกลด์สามารถรับประทานอาหารในห้องอาหารดีลักซ์และพักในห้องดีลักซ์สวีท

สมาชิกระดับแพลทินัมสามารถรับประทานอาหารในสกายการ์เด้นและเข้าพักในห้องเอ็กเซ็กคูทีฟสวีท

สมาชิกสูงสุดของพวกเขาทั้งหมดคือระดับไดมอนด์

เฉพาะสมาชิกไดมอนด์เท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าพักในเพรสซิเด้นท์เชียลสวีท และมีเพียงสมาชิกไดมอนด์เท่านั้นที่สามารถจองสกายการ์เด้นทั้งหมดสำหรับงานต่าง ๆ ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีใครสามารถสมัครเป็นสมาชิกระดับโกลด์ขึ้นไปได้ เพราะจะต้องได้รับคำเชิญเท่านั้นและสมาชิกที่จะได้รับเป็นเฉพาะผู้ที่มีสถานะทางสังคมที่สำคัญเท่านั้น

ก่อนที่ชาร์ลีจะเข้าไปในโรงแรมเขาก็ถูกชายชุดดำหลายคนเข้ามาขวาง

"ขอโทษครับท่าน กรุณาแสดงบัตรสมาชิกของคุณให้เราดูด้วยครับ"

ชุดที่ชาร์ลีใส่ในวันนี้ค่อนข้างธรรมดาและราคาถูก พวกเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับแขกคนอื่น ๆ ที่แต่งตัวดี

ชาร์ลีรีบพูดว่า “สวัสดีครับ พอดีว่าผมอยากจะคุยกับผู้จัดการโรงแรมของคุณเกี่ยวกับการจองสถานที่หน่อยน่ะครับ”

ชายคนนั้นพูดเรียบ ๆ ว่า “ขอโทษนะครับ แต่คุณเข้าไม่ได้หากไม่มีบัตรสมาชิก!”

“ไม่ทราบว่าผมสามารถสมัครสมาชิกตอนนี้เลยได้ไหมครับ?”

ชายคนนั้นส่ายหัวและพูดว่า “ต้องขออภัยด้วยครับ แต่คุณต้องมีผู้แนะนำเพื่อสมัครสมาชิกครับ”

ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความงงงวย ทำไมแชงกรีล่าถึงได้ยุ่งยากเสียขนาดนี้?

ท่ามกลางความมึนงงนี้จู่ ๆ เขาก็จำได้ว่าตอนที่อดีตนายท่านวิลสันลงทะเบียนให้เขาเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยโอลรัส ตอนที่เขาอยู่ในปีสุดท้ายกับภรรยาของเขา พวกเขามีเพื่อนร่วมห้องชื่อ ซาบรีน่า ลี เธอทำงานที่นี่!

ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและโทรหาซาบรีน่า

หลังจากเล่าสถานการณ์ของเขาเกี่ยวกับการสมัครสมาชิกแล้วนั้น ซาบรีน่า พูดขึ้นต่อว่า “ไม่ต้องกังวลหัวหน้าห้อง ฉันเข้าใจแล้ว! ฉันจะไปตรงนั้นเดี๋ยวนี้ล่ะ!”

ชาร์ลีรีบขอบคุณเธอ

ดูเหมือนว่าแม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันเพียงหนึ่งปี แต่มิตรภาพก็ยังคงอยู่ เขาจะตอบแทนให้เธอในอนาคตอย่างแน่นอน

ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังก้องไปทั่วทางเข้าโรงแรม

“เฮ้ หัวหน้าห้อง!”

ชาร์ลีเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสาวออฟฟิศที่แต่งหน้าหนัก และแปลกตาออกมาจากภายในโรงแรม

ซาบรีน่าเหรอ? เธอเปลี่ยนไปมากจนแทบจำเธอไม่ได้เลย!

เมื่อสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา ยามสองคนในชุดดำก็รีบโค้งคำนับและทักทายด้วยความเคารพ “คุณลี”

ชาร์ลีอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “ว้าว ซาบรีน่า นี่มันนานแค่ไหนแล้วที่เราพบกันครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธอเป็นผู้จัดการในแชงกรีลา นี่มันยอดเยี่ยมมากเลยนะเนี่ย!”

ซาบรีน่าตอบด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าห้อง แหม นายก็สุภาพเกินไป อันที่จริงฉันเป็นเพียงหัวหน้าแผนกทรัพยากรบุคคลเล็ก ๆ ซึ่งถือได้ว่าเป็นระดับผู้บริหารระดับต่ำถึงระดับกลางในแชงกรีลาเท่านั้นเอง”

ชาร์ลีชมอย่างจริงใจว่า “มันก็ยังน่าประทับใจมากอยู่ดีนั่นแหละน่า ฉันได้ยินมาว่าคุณสมบัติสำหรับผู้บริหารในแชงกรีล่านั้นสูงมากเลยนะ โห เธอยอดเยี่ยมมาก!”

ซาบรีน่าหัวเราะอย่างยินดีจากนั้นเธอก็หันไปหายามที่อยู่ข้าง ๆ เธอแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณเป็นคนห้ามไม่ให้หัวหน้าห้องของฉันเข้ามางั้นหรือ?”

ผู้คุมแลกเปลี่ยนสายตาที่ประหม่า คนหนึ่งพูดอย่างรวดเร็วว่า “ผมขอโทษครับ คุณลี ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของคุณ แล้วเขาก็ไม่มีบัตรสมาชิกด้วว เราแค่ปฏิบัติตามระเบียบการของโรงแรม…”

ซาบรีน่าตะคอก “ข้อกำหนดก็คือข้อกำหนด แต่มันใช้กับคนไม่ได้ คุณไม่เข้าใจเรื่องนี้เหรอ?”

ชาร์ลีเกรงว่าซาบรีน่าจะลงโทษพวกเขาในเรื่องนี้ เขาจึงรีบพูดว่า “ซาบรีน่าอย่าโทษพวกเขาเลยพวกเขาแค่ทำงานของเขาน่ะ”

ซาบรีน่าเปลี่ยนสายตาไปที่ชาร์ลี ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะออกมาดัง ๆ และในเวลาเดียวกันการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปและเธอก็เริ่มล้อเลียนว่า “หัวหน้าห้องเรียนของฉัน นายคิดว่านายเป็นใครกัน นายคิดว่าฉันจะลงโทษลูกน้องของฉันเพียงเพราะนายจริง ๆ เหรอ?”

ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความตกใจ "เธอหมายถึงอะไร?"

“ฉันหมายถึงอะไรงั้นเหรอ?” ซาบรีน่าพูดด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม “นี่ฉันยังไม่ชัดเจนพอเหรอ? นายคิดว่าคนขี้แพ้ที่น่าสังเวชอย่างนายจะเข้าแชงกรีล่าได้เหรอ? ให้ฉันบอกนายบางอย่างนะ อย่าแม้แต่จะฝันถึงมัน!”

ชาร์ลีกำหมัดแน่นและถามว่า "เธอหมายความว่าไง?”

“ฉันกำลังแกล้งนายไง!” ซาบรีน่ายิ้มกว้างเหมือนแมวเชสเชียร์และพูดต่อว่า “ฉันดูแคลนนายมากตอนที่เราเรียนอยู่ในวิทยาลัย คนขี้แพ้ที่ไม่รู้อะไรเลยนอกจากเรียนและไม่สามารถแม้แต่จะซื้อข้าวที่โรงอาหารจะมาเป็นหัวหน้าชั้นเรียนได้ นายเป็นใครที่จะมาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการศึกษาและผลการศึกษาของฉัน อี๋! นี่นายไม่ได้มองตัวเองในกระจกเหรอ?”

ชาร์ลีกล่าวตอบว่าอย่างเย็นชาว่า “ซาบรีน่า ลี นี่ฉันไม่คิดว่าฉันเคยทำให้เธอขุ่นเคืองหรือยั่วยุเธอเลยสักนิดนะ แต่ทำไมเธอถึงเอาแต่เหยียดหยามฉันได้ขนาดนี้?”