27. เธอเจ็บ

"เจอสักทีนะอีรีน!" ข้าวฟ่างรีบออกจากมุมมืด ใช้เพื่อนสาวประเภทสองวิ่งดักหน้าไม่ให้มีหนทางหลบหนี

"ก็ฉันไง ตาฟาดเห็นเป็นตานีเหรอ" ปากจัดแจ่มแจ้งไม่ได้เกรงกลัวอะไร มารีนกดดีดกุญแจรถหรูหวังว่าปลายแหลมพอช่วยเป็นอาวุธ เผื่อเกิดเหตุการณ์ร้ายกระทันหัน

"ปากดีอย่างนี้ โดนกรีดหน่อยเป็นไง" ปริ่มเพื่อนสนิทข้าวฟ่าง ชูมีดคัตเตอร์สะท้อนความคมกริบ ผ่านแสงไฟสปอร์ตไลท์ คาดว่าแค่ผ่านสัมผัสคงบาดลึกถึงชั้นเนื้อเยื่อผิว

"อย่าหมาหมู่ดิ...อีควาย!" นอกจากกุญแจรถในมือ เธอยังมองหาสิ่งของรอบตัว รวบรวมสติของการฝึกป้องกันตัวชั้นสูง เพ่งเล็งคู่กรณีไม่ยอมความให้เสียศักดิ์ศรีหญิงมาดมั่น

"เอามันเลยปริ่ม มันกล้าด่าปริ่มก่อน" ข้าวฟ่างเริ่มส่งเสียงยัวยุ กลางมือต้อนให้มารีนก้าวถอยหลัง

"อยากโง่โดนอีข้าวเน่าหรอกใช้ก็เข้ามาอีโง่!"

"มึงเละแน่อีรีน!" ปริ่มวิ่งเข้ากระชากผมยาวสลวย แรงมหาศาลทำเธอเชิดตามกักเก็บอาการเจ็บ แต่สองมือบางรั้งข้อมือถือมีดไว้ พลางจับปลายกุญแจกระแทกใส่ลูกกระเดือกอีกฝ่าย

"อึก!!!" ถึงแรงไม่มากไปกว่าปริ่ม แต่ก็กระทบลึกหลอดลม เขารีบกุมลำคอคล้ายหายใจติดขัด ปล่อยมีคัตเตอร์ล่วงหล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"อีรีน!กล้าทำเพื่อนกูเหรอ" ช่วงจังหวะเผลอข้าวฟ่างพุ่งตบใส่ใบหน้าสวยฉากดัง ระบายอารมณ์โกรธแค้น ทำร่างอรชรถอยหลังเกือบเซล้ม แล้วยังวิ่งเข้ามาดึงผมยาวเตรียมประทับรอยอีกรอบนึง

"อีเน่า!มึงก็ไม่รอด" สันมือบางเน้นตบใส่กลางหน้าจัดจ้านนั้น สู้สุดเต็มพลังไม่อ่อนข้อ ทว่ามือยังถือกุญแจรถอยู่ เธออุตส่าห์ใจดีกลัวเกิดบาดแผลส่งผลอาชีพบนเวทีนางงาม

"โอ๊ยเลือด!!....หน้ามึงต้องเละกว่ากูอีกร้อยเท่า" กว่าจะไต่เต้าถึงขั้นได้เป็นนางแบบ ต้องผ่านการศัลยกรรมทั่วเรือนร่างสารพัดคลีนิค ไหนจะเงินลงทุนมหาศาลให้ใบหน้าไฉไล ยิ่งนึกยิ่งเจ็บใจสายเลือดไหลย้อยลงเหนือเนินปาก ใจร่วงกระตุกหล่นกลัวเหลือเกินเกิดเสียโฉม

เพี๊ยะ!!!

เสียงตบกระทบเนื้อเนียนดังสนั่น ปริ่มตั้งสติได้วิ่งเข้าช่วยเพื่อนสาว ฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าสวยรวดเร็ว ระดับแรงมหาศาลแค่ครั้งเดียว เลือดไหลซึมทันทีออกมุมปากเรียว

"ว๊าย...เลือดออกเหมือนกันเลยเนอะ" ข้าวฟ่างได้ทีเยาะเย้ย ตรงปรี่หาคู่กรณีตอนเพื่อนสนิทช่วยล็อคตัวไว้ แหสะยิ้มเย้ยหยันราวเหนือชั้นกว่า

"เลือดชั่วพวกมึง ใครอยากจะเหมือน..อีน่ารังเกียจ!" ร่างอรชรสุดดีดดิ้นแต่แรงบอบบางยังไงก็สู้ชายบุรุษใจสตรีไม่ได้ ตะเบ่งพ่นน้ำลายปนเลือดสีแดงเฉียดใส่หน้าอีกฝ่าย ทว่าข้าวฟ่างหลบทันเลยเปื้อนตกกลางอกแทน ตีตราผู้ร้ายริเริ่มก่อเรื่องราว

เปรี๊ยะ!!!!

ฝ่ามืออรหันต์ตบมารีนอีกรอบ โดยครั้งนี้คือคู่แค้นนั่นเอง แก้มเนียนสองฝั่งเกิดสีแดงปรื้นยาว ไม่ผิดถ้าจะรู้สึกเจ็บแสบ ผลิตน้ำใสเต็มหางตาจากอารมณ์แค้นโกรธสาหัส

"อีพวกนรก!" เธอไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย ต่อให้นาทีจากนี้เกิดเรื่องร้ายแรงเพิ่มต่ออีก สติสัมปชัญญะยังอยู่ครบ บีบกุญแจในมือแน่นสงัด คือหนทางเดียวเอาตัวรอด

"ปริ่ม!มีดหล่นตรงไหน" ฝ่ายกรณีรีบก้มๆเงยๆ หาอาวุธปลายแหลมเตรียมละเลงหน้าสวย ชำระระบายความแค้นสะสม

   จังหวะนั้นเองข้อศอกแขนเรียวกระแทกใส่ลำคอคนข้างหลัง ตามด้วยมุมดอกกุญแจแสกกลางสันจมูกใหญ่ ชนิดที่ว่าระบมจนลืมตาไม่ได้

   ช่วงชุลมุนสองเท้าแทนจะวิ่งหนี เธอไม่ลืมชำระความเจ็บนี้โดยการถีบนางแบบสาว ตรงสะโพกซิลิโคนตอนไม่ทันตั้งตัว จนเซถลาล้มลงบนพื้นซีเมนต์

"ปริ่มตามมันเร็ว!อีรีนมึง!"

"อะอีข้าว..ดั้งกูหักแล้ว!" สองเสียงดังตามหลังบาง นาทีนี้แค่ขึ้นรถคือหนทางเดียวหลบหนี มารีนกึ่งเดินกึ่งวิ่งบนเท้าเล็กๆ หวังต้นไม้สูงบดบังตัว

ตุ๊บ! ตุ๊บ! ยิ่งกดดันซ้ำเติม เหมือนมีฝีเท้าคู่นึงวิ่งตามา หากกดปุ่มล็อครถระยะไกลเกินตัว สัญญาณประตูรถน่าเป็นจุดสนใจ

   ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแข่งกับจังหวะย่ำก้าว มหาวิทยาลัยชื่งดังดันมีจุดบอด นั่นคือแสงสปอตไลท์ส่องทั่วไม่ถึง

"หนู! หนู!หยุดก่อน" เสียงชายวัยกลางคนตะโกนเรียกล้าหลัง คือตัวเฉลยบอกว่าลุงยามคนสนิท เธอเคยให้ค่าจ้างตอนรถคันหรูยางแตกกระทันหัน เขาจัดการเรียกช่างแถมยืนคุมอย่างเรียบร้อยเสร็จสิ้น

"ลุงชิน...หนูก็นึกว่าใคร" ร่างอรชรหยุดฝีท้าว ยืนหายใจหอบเหนื่อยทั้งที่วิ่งวาได้ไม่ไกลเท่าไหร่

"พอดีลุงขึ้นไปตรวจความเรียบร้อยบนตึก แล้วเห็นหนูถูกทำร้าย แต่วิ่งลงไม่ทันห้ามเลย" เขาแอบเสียใจอยู่เหมือนกัน นักศึกษาสาวชอบซื้อขนมมาฝากหลานชายวัยอนุบาล เวลาเลิกเรียนมักจะอยู่รอพ่อแม่รับกลับบ้าน ตรงป้อมยามหน้าตึกคณะ

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูจัดการพวกมันไปแล้ว"

"แต่ฉันเป็น บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามันคือใคร!!!" ซายน์ปรากฏตัวขึ้นอยู่ด้านผู้สนทนาทั้งสอง น้ำเสียงเข้มดุดันแสดงนัยน์ตาเดือดดาล ไม่อาจกักเก็บอารมณ์ตอนนี้ได้ ชายหนุ่มเคลียร์งานช่วยรุ่นน้องเผลอลืมเวลานัดหญิงสาว เขาเลยรีบขี่บิ๊กไบค์ตามหา กระทั่งพบแสงไฟฉายน่าสงสัย

   ร่างสูงคว้ามือเล็กจับดึงตัวประชิด ไล่สำรวจใบหน้าสวยรอยนิ้วมือสีแดงเด่นหรา ประจักษ์ความจริงตามยามรักษาการบอก

   ใบหน้าสากกัดขบฟันกรามแน่น พ่นลมหายใจร้อนดั่งไฟนรกปลุกซาตานร้ายฟื้นคืนชีพ ยิ่งเห็นดวงตากลมปิดกลั้นอาการเจ็บ เขายิ่งอยากเอาคืนให้สาสม

"ฉันก็สนองพวกมันไปหมดแล้วน่า" คนเอ่ยบอกเลี่ยงการสบตา ทั้งที่ไม่เคยกลัวเกรงใดใด

~แค่สัมผัสเพียงนิดเดียว ช่วยปลอบประโลมเหตุการณ์ร้าย เกิดความรู้สึกภายในใจอย่างบอกไม่ถูก~

"ลุงจะเอาภาพวงจรปิดมาให้นะครับ" ยามคนสนิทรีบบอก ท่าทีร้อนรนเช่นกัน ดีกว่าปล่อยผ่านแล้วคนร้ายทำผิดซ้ำซาก อาจเอาใหญ่รุนแรงกว่าเดิม

"ไม่ต้อง...ฉันมีวิธีจัดการ"

...................................................