26. เอารางวัล

"แหละแล้วก็ถึงแก่เวลาที่เหมาะสม กรรมการจะเริ่มประกาศคะแนนนับบัดนี้" พิธีกรบนเวทีพูดใส่ไมค์โครโฟน ดึงความเงียบเพื่อให้ทุกคนรับฟัง เฝ้ารอใจจดใจจ่อ

   ระหว่างนั้นดวงตากลมเหลือบเห็น พื้นที่ติดขอบเวทีมีข้าวฟ่างส่งดอกไม้ให้นายแบบ ประมาณประกาศสถานะตัวเอง ท่ามกลางแฟนคลับคนอื่นเบะปากราวหมั่นไส้

"รางวัลรองชนะเลิศอับดับที่สองของความคิดสร้างสรรค์คือ...คณะสื่อสารมวลชนครับ" แล้วเสียงตบมือก็ดังลั่น ตามด้วยเหล่านักศึกษากรีดร้อง แม้แต่ผู้เข้าแข่งขันคณะอื่นยังตบมือยินดีชื่นชม

"ยัยรีนใจฉันเต้นแรงมากเลย เราจะได้รางวัลไหมอะแก" เยลลี่บีบมือเพื่อนสาวแน่นตึง ค่อนข้างลุ้นคะแนนกันหนักหน่วง เสียงลมใจแทบหยุดตามจังหวะพิธีกรป่าวประกาศ

"ได้ไม่ได้ก็เอาสักอย่างแหละ ตอนนี้ใครจะกล้าขึ้นไปรับรางวัลก่อน" ถึงเธอจะเป็นตัวเกร็งในคณะ หากได้รับรางวัลต้องขึ้นบนเวที ใครจะกล้ายืนข้างกรรมการใบหน้าราวเฒ่าหัวงูผ่านชุดเครื่องแบบจัดเต็ม ยิ่งใหญ่กว่าอธิบดีมหาวิทยาลัย

"กลัวคนเยอะน่ะสิไม่ว่า" ซายน์พูดเชิงท้าทาย นัยน์ตาคมสะท้อนเปลวไฟ ยามกระทบแสงอ่อนช่วงเย็น ยิ่งผู้คนเยอะยิ่งเบียดเสียดร่างอรชร ใช้ลิ้นสากดุนกระพุ้งแก้มข่มขู่

"นายท้าผิดคนแล้ว"

"เอาล่ะครับ ต่อไปก็ถึงรางวัลรองชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง...." เสียงพิธีกรลากยาว พานใจผู้เข้าแข่งเต้นประท้วงโคมคราม ลูคัสเขยิบมาใกล้กับนายแบบคนอื่น ก้มหน้าเล็กน้อยส่งให้นักดีไซน์ฝึกหัด

"นั่นก็คือ คณะนิติศาสตร์ สมกับนักวิเคราะห์หลักการจริงๆ" เสียงกรีดร้องเชียร์ดังสนั่นใหม่อีกครั้ง ทั้งนักศึกษาและบุคคลภายนอก รีบนำพวงมาลัยคล้องลำคอ มีทั้งแบงค์ธนาบัตรยันดอกไม้ปลอม

"มันหล่อเหมือนกันเนอะเจ้" ฮาเกนอดเอ่ยชมไม่ได้ ชายหนุ่มบนเวที น่าจะมีเชื้อสายลูกครึ่งดวงตาผสมเทาน้ำตาล

"ปากว่างเหรอไอเกน!" ให้ตายสิ!หงุดหงิดแล้วหงุดหงิดอีก ใบหน้าสวยดันให้ความสนใจ เกิดรอยยิ้มหวานๆมองตาม จนเขากระตุกถอดเสื้อช็อปคลุมไหล่มนโชว์ป้ายชื่อเด่น ประจักษ์ต่อสายตาสาธารณะ

"อะไร!!!เอาไปมันร้อน"

"มีแต่คนมองนมอยากโชว์ว่างั้น" ซายน์บอกแสร้งตีหน้านิ่งๆ วางมือบนศรีษะเล็กไม่ลงน้ำหนัก กึ่งบังคับหันทางอื่นสลับ ยักคิ้วใส่พวกนายแบบมุ่งสายตามองข้างล่าง

"อ้าว...ปกติมึงก็ชอบมองคนอื่นนี่"

"ไอเชี่ยต้ามึงกลับไปเฝ้างานที่ตึกนู้น!" ต้ากอดคอเคียงข้างพร้อมคิริว พวกเขาแอบดูทั้งคู่ระยะไกล ตั้งใจจี้จุดใต้ตำตอเสือคาสโนว่า เล่นหวงเหยื่อเกินสัญชาตญาณ

"เอาล่ะครับ ถึงวินาทีสำคัญ ผู้ชนะเลิศรางวัลความคิดสร้างสรรค์ประจำปีนี้ได้แก่....."

"......../........" พร้อมเพียงเงียบสงบ ได้ยินกระทั่งสายลมพัดผ่านรอบกกหู

"ได้แก่คณะบริหาร แต่!อย่าพึ่งดีใจไป..." พิธีกรยังดึงเวลา ทำให้เสียงเชียร์เงียบสงัดชนิดงงๆ นายแบบหนุ่มเผยยิ้มกว้างแก่อดีตคนรักระหว่างยืนเด่นบนเวที แม้ดวงตาริษยาคนปัจจุบันมองเห็น

"อย่างแรกเลย..กูจะต่อยให้แมร่งฟันร่วงก่อน" น้ำเสียงเข้มดึงบรรยากาศหญิงสาวด้านข้าง เธอกับเยลลี่กำลังใจดีส่งเสียงกรีดดังลั่น พอหันมาเห็นใบหน้าสากขบสันกราม รอยยิ้มหวานหลุบลงรวดเร็ว

"เพราะว่าปีนี้ เป็นปีแรกที่บริหารร่วมกับศิลปกรรมศาสตร์ เลยรับรางวัลทั้งสองชื่อครับผม" มารีนจับท่อนแขนแกร่งอย่างลืมตัว อาการตื่นเต้นปานละลืมความคิด รวมถึงคำพูดซักซ้อมไว้หากได้รับรางวัล เธอสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าเต็มปอด ก่อนรีบวิ่งขึ้นบนเวทีแม้มีเสื้อช็อปคลุมไหล่อยู่

"สุดยอดมากครับนักศึกษา"

"ขอบคุณค่ะ" มารีนก้มไหว้เล็กน้อย ยื่นมือรับถ้วยรางวัลขนาดใหญ่สมเกียรติ ฉีกยิ้มแฉ่งสู้กล้องสื่อมวลชน อย่างน้อยบุคคลที่ควรดีใจด้วยคือบุพการีผู้ส่งเสริมเบื้องหลัง

   ไม่มีการโดนตัวใดใดถูกนายแบบ เธอถือถ้วยรางวัลเว้นช่องว่างระหว่างกลาง แอบเห็นคนตัวสูงเด่นข้างล่าง ยกนิ้วโป้งชื่นชมชูให้แค่แวปเดียวเท่านั้น

"เฮียไม่กลัวคนเข้าใจผิดหรอ เสื้อช็อปมีชื่อเฮียอยู่นะ" ฮาเกนสงสัยเลยตั้งคำถาม

"มึงไม่หวงพี่ตัวเองเหรอ เวลาคนมองน่ะ" เขาพูดจบรีบคว้าคอเพื่อนชายทั้งสอง ต้ากับคิริวยอมเดินกลับโดยดี รู้สึกเสียดายเล็กน้อยช่วงนางแบบสาวๆ ลงถ่ายรูปเบื้องล่าง กะจะได้ใกล้ชิดตีเนียนรู้จัก

"นั่นดิ!!!ทำไมกูไม่หวงพี่ตัวเอง แบบเฮียซายน์ว่ะ?" ปล่อยให้เป็นคำถามต่อไปก็เท่านั้น พอสาวสวยที่หมายตาไว้เร่งก้าวเท้ามาหา ฮาเกนรีบวิ่งเข้าทักทายทิ้งพี่สาวพูดคุยอยู่บนเวที

.

.

ช่วงค่ำ

   กว่างานเบื้องหน้างานเสร็จเรียบร้อย มารีนยังสวมบทจัดการเคลียร์อุปกรณ์หลังเวที ยิ่งชุดชนะประกวดยังส่งเก็บเข้าตู้โชว์ขึ้นชื่อของดีมหาลัย

"เยล!แกกลับก่อนเลย เดี๋ยวป๊าแกได้บ่นหรอก ออกจากบ้านเกินยี่สิบชั่วโมงแล้ว" เธอกับเยลลี่ลงทุนลงแรงข้ามวันข้ามคืนเกือบลืมมองเข็มนาฬิกา บัดนี้ใกล้จะหนึ่งทุ่ม ระยะทางกลับบ้านเพื่อนสาวไกลกว่า หากรถติดคงถึงดึกน่าเป็นห่วง

"แกล่ะรีน ทำด้วยกันก็กลับพร้อมกันสิ"

"มันเสร็จแล้วไหมล่ะ คอนโดอยู่แค่นี้เอง แถมรถจอดตรงสปอตไลท์มีอะไรให้กลัวอีก" ตอนแรกซายน์บังคับให้กลับพร้อมกัน อีกฝ่ายคงติดเคลียร์ของที่คณะ ถึงเงียบไปดื้อๆแบบนี้ เธอพกแค่กุญแจรถเหน็บข้างเข็มขัดนักศึกษา รีบล้วงออกมายกมือลาเพื่อน

"โอเค ถึงบ้านแล้วแกส่งข้อความบอกด้วย" เยลลี่ยกมือลาเหมือนกัน รถเธอจอดด้านหน้ามหาลัย เหตุเมื่อเช้ามืดไล่ซื้อเสบียงอาหาร เลยเข้าจอดข้างในไม่ทัน

"แกด้วย บ๊ายบ่าย" ขณะเดินตามทางมุ่งหาลานจอดของคณะ ไม่ได้เกิดอาการกลัวอะไรเลย สถานศึกษาหรูหรา ยามรักษาการณ์เต็มไปหมด เสียงหวานฮัมเพลงเบาๆ ยังรู้สึกปลื้มปิติ หากเปิดโทรศัพท์ดูคงพบบิดามารดาแสดงความยินดี

แก๊บ! แก๊บ!

   เสียงเหยียบใบไม้แห้งดังตามจังหวะส้นสูงกระทบพื้นซีเมนต์ ซึ่งเธอแน่ใจไม่ใช่หูแว่วแต่อย่างใด ก้อนเนื้อข้างซ้ายเริ่มเต้นกระตุกวูบ อีกไม่กี่ก้าวต้องขึ้นรถให้ปลอดภัย

........................................