ตอนที่37 ด่านที่สอง

ยีนส์ทำสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินลงมาส่งเธออย่างไม่เต็มใจ เมื่อเห็นสีหน้ายียวนของไอ้เพื่อนเวร เขาก็ชักสีหน้าใส่มันทันที

“ทำไมมึงทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะว่ะ”

โซลแซวด้วยรอยยิ้มขบขัน เขารู้ว่ามันไม่เต็มใจจะให้น้องสาวเขากลับ ยอมรับว่าที่มารับมิลลิ ก็เพราะเขาอยากแกล้งมันโดยตรง หมั่นไส้มันที่เคยทำกับน้องเขา แล้วมาดี๊ด๊าเมื่อน้องเขาให้อภัยมันง่าย ๆ

“ไอ้เวร มึงเอาคืนกูที่น้องมึงให้อภัยกูใช่ไหม”

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”โซลหัวเราะเสียงดัง ไม่อยากเชื่อว่ามันจะอ่านใจเขาออกขนาดนี้

“สัด!!! กูขอแช่งให้มึงโดนบ้างเวลามึงมีความรัก มึงคอยดู”

“แม่ง!!! แช่งเป็นเด็ก ๆ แต่กูคงไม่มีวันนั้นว่ะ ขอโทษด้วยนะ เพราะคนอย่างกูไม่รักใครง่าย ๆ เหมือนมึงหรอก”

มิลลิยืนมองพี่ชายกับแฟนยืนเถียงกันแบบเด็ก ๆ แล้วก็ส่ายหัวออกมา ดูท่าว่าเธอจะต้องเจอแบบนี้ไปตลอด เพราะสองคนนี้ดูเป็นคนไม่ยอมใครทั้งคู่

“ไปได้แล้วค่ะ”เธอตัดบทก่อนจะขึ้นไปรอบนรถคนเป็นพี่ชาย มองเห็นสองคนยังยืนเถียงกันต่อ จนเธอต้องเปิดกระจกตะโกนเรียกพี่ชายให้ขึ้นรถได้แล้ว

“เตรียมจะบอกพ่อกับแม่เมื่อไหร่”

ระหว่างที่นั่งบนรถ พี่ชายก็ถามเธอถึงเรื่องนี้ แต่ก็เป็นเรื่องที่เธอคิดอยู่แล้วเหมือนกัน“มิลจะบอกแม่ก่อนค่ะ พี่โซลอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพ่อและพี่ฟรินท์ ได้ไหมคะ”

“พ่อพี่เลี่ยงได้นะ แต่พี่ฟรินท์ไม่ได้แล้ว”

มิลลิตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ“หมายความว่าไงคะ”

“พี่ฟรินท์รู้เรื่องนี้แล้ว”

“ฮือ…พี่ฟรินท์รู้ได้ยังไง พี่ฟรินท์ไปฝึกงานนะคะ”

ตอนนี้ใจเธอเต้นรัวเร็ว เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อน เธอยังไม่ได้คิดคำพูดที่จะพูดกับพี่ชายสุดโหดคนนี้ของเธอเลย ภายนอกพี่ฟรินท์จะเป็นคนเงียบ ๆ แต่เธอรู้ดีว่าพี่เธอคนนี้โหดเหมือนพ่อเธอขนาดไหน เรื่องนี้เธอคงต้องหาตัวช่วย ก็คือคนที่ขับรถอยู่ตอนนี้

"คิดว่าเรื่องที่คณะ จะรอดพ้นสายตาพี่ชายเราได้เหรอ"

เธอก็ลืมนึกถึงข้อนี้ไป พี่ชายเธอเรียนคณะเดียวกับเธอ“พี่โซลช่วยมิลได้ไหมคะ พี่ยีนส์ก็เป็นเพื่อนของพี่นะคะ”

“หึ…ทีนี้ล่ะทำมากลัว พี่ช่วยมากไม่ได้หรอก เพราะเรื่องไอ้ยีนส์ พี่ฟรินท์ก็รู้เหมือนกัน”

มิลลิบีบมือเข้าหากันแน่น แบบนี้เรื่องที่เธอโดนยีนส์หลอกพี่ชายเธอก็ต้องรู้แล้วนะสิ แล้วไหนเธอยังให้อภัยเขาง่าย ๆ แบบนี้อีก ดูเหมือนแฟนหนุ่มจะมีแผลเพิ่มที่หน้าอีกแน่ ๆ

“หน้าซีดอะไรขนาดนั้น พี่ฟรินท์ไม่ทำอะไรน้องสาวสุดที่รักหรอก”

“พี่ยังมาล้อเล่นนะคะ มิลไม่ตลกด้วยเลย หน้าพี่ยีนส์ยังเป็นแผลเต็มหน้าอยู่เลย ถ้าโดนหมัดพี่ฟรินท์เพิ่มไปอีก ไม่เสียโฉมหมดเหรอคะ”

“นี่เราหน้าซีดเพราะห่วงไอ้ยีนส์หรอกเหรอ โธ่มิลลิน้องพี่ ทำไมถึงหลงมันได้ขนาดนี้”

โซลเอามือลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู เอาจริง ๆ ถ้ามองข้ามเรื่องที่มันหลอกน้องเขาจนเสียใจหนักเมื่ออาทิตย์ก่อน ที่จริงเพื่อนเขาคนนี้เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ฐานะทางบ้านก็ดี และเรื่องเสียหายเกี่ยวกับผู้หญิงก็ไม่มี เป็นคนรักใครรักจริง หากน้องเขาจะรักมันมากก็ไม่แปลก

“มิลไม่อยากให้หน้าพี่ยีนส์มีรอยเพิ่มอีกแล้ว บอกพี่ฟรินท์ถ้าต้องจัดการจริง ๆ เปลี่ยนเป็นเตะตรงขาแทนได้ไหมคะ”

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! มิลลิ พี่ควรบอกไอ้ยีนส์ดีไหม ว่าแฟนมันห่วงหน้าตาของมันมากขนาดไหน”

มิลลิใบหน้างองุ้ม ไม่พอใจพี่ชายที่เอาแต่ขำเธอ และไม่ทีท่าว่าจะหยุดจนถึงคอนโดของเธอ ก็ยังตามมาขำเธอถึงที่ห้อง“กลับไปได้แล้วค่ะ”

“ห้ามเรียกมันมานอนที่นี่นะ พี่ขอ”

“ทำไมคะ”

“ถึงเรากับมันจะถึงขั้นนั้นแล้วก็เถอะ แต่อย่าให้ถึงขั้นต้องมานอนที่นี่เลยนะ เกิดพ่อกับแม่อยากจะมาเยี่ยมลูกสาวคนเดียว แล้วเห็นร่องรอยของเรากับแฟน มันควรแล้วเหรอ”ขณะกำลังพูดโซลก็เหลือบมองรอยจาง ๆ ตรงคอของน้องสาวตลอดเวลา จะบอกว่าเขาทำใจได้แล้ว คงไม่จริง เขาเพียงแต่พยายามทำใจอยู่มากกว่า

น้องสาวคนเดียวที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก ๆ ตอนนี้กลายเป็นของคนอื่นไปแบบนี้ ต้องบอกว่าทำใจยากอยู่เหมือนกัน

“ค่ะ มิลเข้าใจและไม่คิดจะให้พี่ยีนส์มานอนที่นี่ด้วย”

“ก็ดีที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ งั้นพี่ไปล่ะ”

วันต่อมา

วันนี้ยีนส์ไปรับมิลลิที่คอนโดตั้งแต่แปดโมงเช้า ขณะกำลังนั่งอยู่ในรถ อาการของคนหลงแฟนก็เป็นหนักขึ้น เมื่อคืนเขานอนหงุดหงิดทั้งคืน เพราะตอนแรกตั้งใจว่าเธอจะต้องนอนกับเขาที่คอนโด

“เป็นอะไรคะ?”

“เมื่อคืนพี่นอนไม่หลับเลย รู้หรือเปล่า”

“เมื่อคืนเราก็คุยกันแล้วนี่คะ พี่ยังต้องการอะไรอีก”

ยีนส์เอามือเธอขึ้นมาหอมแรง ๆ ผู้หญิงอะไรหอมไปหมดทั้งตัว“พี่อยากนอนกับมิล”

“อดทนค่ะ ไว้มิลบอกแม่เมื่อไหร่ มิลจะหาเวลาให้พี่มากขึ้นนะคะ”

“เดี๋ยวถึงมหาลัย เราต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ กันอีกหรือเปล่า”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ พี่ฟรินท์รู้เรื่องแล้ว มิลก็กลัวอยู่นี่ ว่าพี่จะโดนต่อยอีกหรือเปล่า”

“ถ้าโดนแล้วได้คบกับมิลเหมือนเดิม พี่ยอมทุกอย่าง”มิลลิยิ้มเขินกับคำพูดของเขา ผู้ชายที่แสนเย็นชาคนนั้นหายไปไหนแล้ว

รถเลี้ยวเข้าลานจอดรถที่เดิม ก่อนที่ทั้งสองคนจะลงจากรถ ยีนส์รีบเดินไปจับมือเธอทันที วันนี้เป็นวันแรกที่เราสองคนจะเดินไปไหนมาไหนได้อย่างเปิดเผย ซึ่งขณะเดินก็มีนักศึกษาหลายคนหันมอง แล้วก็ส่งเสียงซุบซิบเป็นระยะ แต่ทว่าทั้งมิลลิและยีนส์ก็ไม่ได้สนใจ ยังคงเดินควงแขน หยอกล้อกัน ราวกับว่าโลกนี้มีเพียงสองเรา

จนกระทั่งเขาเดินมาส่งเธอที่ตึกบริหาร และกำลังเดินกลับคณะของตัวเอง ก็เจอกับพี่ชายคนโตของมิลลิ ที่ยืนทำหน้าถมึงทึงใส่เขา มองดูก็รู้ว่าไม่เป็นมิตร และดูไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก

“มึงใช่ไหม? ที่ทำน้องกูเสียใจ”

“เอ่อ…ถ้าตอนนั้นก็ใช่ครับ แต่ตอนนี้และหลังจากนี้ไม่มีแน่นอน”

ฟรินท์เดินเข้ามาตรงหน้ายีนส์ เอามือผลักอกเขาแรงจนร่างสูงของเขากระเด็นไปชนกับเสาต้นหนึ่ง และยังตามมากระชากคอเสื้อเขา พร้อมด้วยใบหน้าดุดัน

“คนแบบมึง ไม่สมควรได้รับโอกาสจากน้องกูด้วยซ้ำ”

“…..”

“กูจะบอกมึงให้เอาบุญนะ ไม่ใช่ว่าน้องกูรักมึง แล้วกูจะต้องยอมให้มึงทำอะไรกับน้องกูก็ได้ กลับกันถ้าน้องสาวมึงโดนเหมือนน้องกูบ้าง จะเป็นยังไงว่ะ”

“ผมไม่มีน้องสาวครับ”

“สัด!!! มึงกวนตีนกูเหรอว่ะ”

คอเสื้อยิ่งถูกดึงมากขึ้น จนหน้ายีนส์แทบจะติดกับหน้าของฟรินท์ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเล็กของมิลลิตะโกนเรียกชื่อพี่ชายเสียงดังมาจากด้านหลัง

“พี่ฟรินท์”

มิลลิรีบเข้ามาแยกพี่ชายของเธอกับแฟนหนุ่ม ก่อนจะเหวี่ยงยีนส์ไปยืนแอบด้านหลังเธอ ทำให้ฟรินท์ไม่พอใจอย่างมาก นี่น้องสาวเขาหลงมันจนปกป้องมันขนาดนี้เลยเหรอ

“ทำไมมิลทำตัวแบบนี้ พี่ไม่คิดเลยนะว่ามิลจะปกป้องมัน”

“มิลไม่ได้ปกป้องค่ะ แค่อยากตกลงกับพี่ก่อนได้ไหมคะ”

“ตกลง?”

“….”ใบหน้าเล็กพยักหน้า

“ตกลงอะไร?“

“ตกลงว่าถ้าพี่จะต่อย มิลขอเปลี่ยนเป็นเตะที่ขาได้ไหมคะ ที่หน้าของพี่เขา พี่โซลจัดการจนไม่เหลือพื้นที่แล้วค่ะ พี่อยากให้แฟนของน้องสาวตัวเองเสียโฉมเหรอคะ”

“มิล”เสียงทุ้มพูดออกไปเหมือนละเมอ เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะพูดแบบนี้ เขานึกว่าเธอจะงัดข้อกับพี่ชายปกป้องเขาเสียอีก

“มึงได้ยินที่น้องกูพูดหรือเปล่าว่ะ”ฟรินท์เองก็อยากจะขำกับคำพูดน้องสาวตัวเองเหมือนกัน แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาต้องทำเก๊กขรึม โหดต่อหน้าแฟนของน้องสาวไว้ก่อน

“ครับ”ยีนส์เดินออกมาข้างหน้าเธออย่างท้าทาย

พลั่ก!

เสียงเตะเข้าที่ขาซ้าย จนยีนส์ยืนทรงตัวแทบไม่ได้ แต่เขาต้องอดทนเอาไว้ บอกกับตัวเองว่าเรื่องนี้เขาผิดจริง ๆ และยินดีให้พี่ชายมิลลิทำอะไรกับเขาก็ได้ ขอแค่อย่าห้ามไม่ให้เขาคบกับเธอแค่นั้นพอ

พลั่ก!

ครั้งนี้เป็นขาข้างขวา มันเจ็บจนเขานิ่วหน้าออกมา แต่ทว่าเขายังคงยืนให้พี่ชายแฟนสาวเตะอยู่แบบนี้อีกสามสี่ครั้ง จนพอใจ

“มึงฟังกูนะ คนแบบมึง น้องกูให้โอกาสก็ดีแค่ไหนแล้ว กูเลี้ยงของกูมา มึงเป็นใครถึงมาทำให้น้องกูเสียใจ และจำไว้ว่าหลังจากนี้กูจับตาดูมึงอยู่ตลอด ถ้าน้องกูต้องร้องไห้เพราะมึงอีก อย่าหวังว่าจะได้คบกับน้องกู”

มิลลิยืนมองการกระทำของพี่ชายตัวเองตาปริบ ๆ เธอรู้ว่าพี่ของเธอนะน่ากลัวแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะน่ากลัวขนาดนี้ ต่างจากพี่โซล เพราะรายนั้นถึงจะหวงเธอมากก็จริง แต่ก็ยังมีความขี้เล่นมากกว่านี้ ไม่เหมือนพี่ฟรินท์ที่ดูจริงจังตลอดเวลา