บทที่ 5 นางหายไปที่ใด

ฝ่ายแม่ทัพหยางอี้เทียนที่เพิ่งควบม้ากลับมาจากต่างเมืองเพิ่งได้นั่งจิบชาอยู่เพียงครู่ ก็มีบ่าวเข้ามาเรียนว่าคหบดีหวังเชิญเขาไปพบที่จวนอย่างรีบด่วน เพราะว่าคุณหนูใหญ่หายตัวไปหลายวันแล้ว " แม่ทัพหนุ่มแทบจะผุดลุกขึ้นทันที ในอกใจเขาหล่นวูบไปทันทีที่ได้ยินว่าคุณหนูใหญ่หวังหายตัวไป เขารีบเดินออกจากเรือนของเขาอย่างรีบร้อนเร่งรุดไปที่จวนข้างๆทันที 

เมื่อก้าวเข้าไปในจวนคหบดีหวัง ก็พบบ่าวไพร่วุ่นวายพากันตามหาคุณหนูใหญ่ เขาเร่งฝีเท้าเดินมุ่งไปที่เรือนหลัก เมื่อก้าวเข้าไปก็พบท่านคหบดีนุ่มอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้อง ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “ แม่ทัพหยาง มาพอดี หมิ่นเอ๋อหายไป สาวใช้ที่เอาอาหารไปให้นางทุกวันบอกว่านางหายตัวไปหลายวันแล้ว ทิ้งเพียงจดหมายเอาไว้ที่โต๊ะในห้องโถงหน้าเรือน บอกว่ารักบุรุษคนหนึ่งที่พบกันที่โรงงิ้วหน้าตลาด รักเขามากจึงได้หนีตามเขาไป เห็นสาวใช้บอกว่าเสื้อผ้าข้าวของนางหายไปหลายชิ้น แต่ไม่ได้หายไปทั้งหมด ” ฮูหยินหวังที่นั่งอยู่เก้าอี้ริมผนังก็เอ่ยขึ้นว่า

“ ข้าก็เห็นนางดูมีเรื่องกลุ้มใจมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ทนได้ถามไถ่นาง อยู่ๆสาวใช้ที่ส่งอาหารให้นางเป็นประจำก็วิ่งมาบอกว่านางหายไปจากเรือนทิ้งจดหมายเอาไว้ ข้าเปิดอ่านดูก็พบว่านางเขียนว่าหนีไปกับบุรุษที่พบกันไม่นานมานี้ที่โรงงิ้ว สาวใช้บอกว่านางคงจะเก็บเสื้อผ้าไปไม่มาก หายไปแค่เพียงเล็กน้อย และถุงเงินและเครื่องประดับของนางก็หายไปด้วย ” 

“ แต่ข้าไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าหมิ่นเอ๋อจะหนีตามบุรุษที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานไป มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ” บิดาของนางเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าหม่นหมอง เขาไม่มีเวลาดูแลบุตรสาวทิ้งนางไว้ที่จวนกับฮูหยินหวังที่เขาไว้ใจว่านางเป็นคนจิตใจดีคงจะดูแลบุตรสาวของเขาได้ดี “ ข้าก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่านางหนีตามบุรุษที่นางรู้จักที่โรงงิ้วไป หมิ่นเอ๋อไม่เคยไปดูงิ้วตามลำพัง นางมักจะไปกับข้า แล้วจะไปรู้สึกบุรุษที่ไหน นางไม่ใช่คนที่ช่างพูดช่างคุยและสนิทสนมกับผู้อื่นได้ง่ายๆ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดท่านลุง 

ข้าคิดว่านางคงจะอยู่ที่ในจวนนี้แหละ ส่งให้บ่าวค้นหาทุกซอกทุกมุมหรือยัง ยังมีที่ไหนอีกบ้างที่ยังไม่ได้ไปตรวจสอบดู นางอาจจะติดอยู่ในห้องๆหนึ่งแล้วออกมาไม่ได้ ท่านกับข้าก็รู้จักนางดี นางไม่ค่อยเที่ยวเตร่ไปเรื่อยเปื่อยโดยที่ไม่มีคนไปด้วย อย่างมากนางก็แค่ไปตลาดเท่านั้น จะหายไปได้อย่างไรกัน ” แม่ทัพหนุ่มครุ่นคิด ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดไม่ต่างจากท่านคหบดี สองแม่ลูกที่นั่งอยู่ด้วยกันหันมามองหน้ากัน ฮูหยินหวังขยิบตาให้กับบุตรสาวที่หน้าซีดเผือดลงไปทันทีที่ทั้งบิดาและท่านแม่ทัพไม่ยอมเชื่อว่าหมิ่นเอ๋อหนีตามบุรุษไป  ดวงตาของฟางหลิวฉายแวววิตกกังวลอย่างมาก

ขณะนั้นพ่อบ้านหวังเดินเข้ามาพอดี นายท่านขอรับข้าให้บ่าวชายและสาวใช้ทุกคนในจวนช่วยกันค้นหาจนทั่วทั้งหมดแล้ว ไม่มีที่ใดในจวนที่ยังไม่ได้ตรวจสอบว่าคุณหนูไปติดอยู่หรือไม่ขอรับ “ ท่านคหบดีหวังรับฟังรายงานของพ่อบ้านหวังใบหน้ายังไม่คลายความเคร่งเครียด แล้วฉับพลันเขาก็พลันนึกขึ้นมาได้

” พ่อบ้านหวังไปตรวจดูที่ห้องเก็บฟืนที่เอาไว้ใช้สำรองในฤดูหนาวนั่นหรือยัง  ลองไปดูเสียให้ครบ หากนึกขึ้นมาได้อีกว่านางควรจะอยู่ที่ใดบ้าง หรือนางจะไปบ้านผู้ใดอีกบ้าง " พ่อบ้านหวังรับคำแล้วรีบเร่งออกไปทันที ตามด้วยแม่ทัพหนุ่ม เขาไม่อาจจะยืนอยู่นิ่งรอฟังรายงานของผู้ใดได้อีก เขาจะต้องไปตรวจสอบภายในจวนให้หมดด้วยตนเอง เขาต้องการเห็นด้วยตาของตนเองว่านางไม่ได้อยู่ในจวนแห่งนี้ และได้ตามค้นหานางทุกตารางนิ้วแล้ว เขาถึงจะวางใจได้ แม่ทัพหนุ่มสาวเท้าอย่างเร่งรีบตามหลังพ่อบ้านที่เดินนำหน้า และร้องเรียกบ่าวชายสองสามคนให้ตามพวกเขาไปด้วย

เมื่อเดินไปที่เกือบจะท้ายสวนใกล้ๆกับประตูทางออกเล็กๆ สำหรับบ่าวไพร่ ที่แม่ทัพหนุ่มเคยใช้เข้าออกเพื่อแอบมาหาคนรักยามค่ำอยู่หลายครั้งแล้ว ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แม่ทัพหนุ่มหันไปมองจุดที่เขาและนางเคยยืนดูดาวด้วยกัน ข้างๆต้นไม้นั้นมีม้านั่งที่ทำจากไม้วางอยู่ เขามองเห็นมันแล้วอกใจวูบโหวงสั่นไหวพิกล เขารู้สึกเหมือนกับว่าคนรักของเขาไม่มีลมหายใจแล้ว อยู่ๆเขาก็พลันคิดเช่นนั้นขึ้นมา ไม่จริง…. เป็นไปไม่ได้… แม่ทัพหนุ่มพยายามปัดความคิดในแงร้ายนั้นทิ้งไปทันที เขาไม่เชื่อหรอกว่าเวลาแค่ไม่กี่วันที่เขาไปราชการต่างเมือง เมื่อกลับมาแล้วก็ไม่มีวันได้พบหน้าคนรักของเขาอีก เป็นไปไม่ได้…… เขาไม่เชื่ออย่างแน่นอน……

พ่อบ้านหวังเปิดประตูที่ทำจากไม้เนื้อแข็งหนาและหนักมากโดยมีบ่าวเข้ามาช่วยกันเปิดมันออก  เมื่อเปิดประตูออกแล้ว เขาก็บอกให้คนวิ่งไปเอาตะเกียงมาด้วยสองดวง บ่าวชายคนหนึ่งรีบวิ่งไปทันที ครู่หนึ่งเขาก็วิ่งกลับมาพร้อมกับตะเกียงที่จุดแล้ว ทั้งหมดพากันเดินลงไปโดยมีบ่าวชายเดินลงไปก่อน พร้อมตะเกียงดวงหนึ่ง เขาหยุดชะงักที่บนบันไดและยกมือขึ้นสูงเพื่อให้แสงตะเกียงส่องลงไปเพื่อมองให้เห็นพื้นด้านล่างชัดๆ “ พ่อบ้านครับ มีอะไรอยู่ที่เชิงบันไดก็ไม่รู้ขอรับ เหมือนมีคนนอนอยู่อย่างนั้นแหละ ” เขาตะโกนขึ้นเสียงดัง แม่ทัพหนุ่มเมื่อได้ยินเข้าก็เดินเข้าไปในห้องเก็บฟืน  แล้วเร่งก้าวเท้าลงบันได้สามสี่ขั้นไปอย่างรีบร้อน เขากลัวว่าจะเป็นหมิ่นเอ๋อคนรักของเขา กลัวว่านางจะไม่สบายเจ็บป่วยไปหรือไม่ เขาจะได้เร่งพานางขึ้นมา 

เมื่อแม่ทัพหนุ่มก้าวเท้าลงไปจนถึงบันไดขึ้นสุดท้าย เขาก็พบว่าร่างเล็กสกปรกมอมแมมไปด้วยเศษฝุ่นผงเต็มไปหมดแทบจะจำสีอาภรณ์เดิมไม่ได้ แต่นั่นคืออาภรณ์ของสตรี และเมื่อเขาก้าวลงไปบนพื้นโดยพยายามเดินเลี่ยงไม่ให้เหยียบโดนร่างเล็กๆที่นอนกองอยู่บนพื้นตรงนั้น พ่อบ้านหวังรีบก้าวเท้าลงมาตามด้วยบ่าวชายที่หิ้วตะเกียงอีกดวงตามลงมา “ รีบจุดตะเกียงข้างฝาดูซิ ว่ามันยังติดอยู่หรือไม่ มีตะเกียงกี่ดวงจุดให้หมด ” เขาออกคำสั่งกับบ่าวชายที่เดินตามหลังมา 

ขณะนั้นสาวใช้เสี่ยวหลานโผล่หน้ามาที่ประตูนั้น  เพราะนางเป็นห่วงคุณหนูของนางจนทนอยู่นิ่งเฉยไม่ไหว แม้นางจะไม่กล้ารับใช้คุณหนูต่อหน้าฮูหยินคนใหม่มากนัก แต่นางก็แอบรับใช้และคอยช่วยเหลือส่งข้าวส่งน้ำให้คุณหนู และคอยดูแลเท่าที่นางจะทำได้ เพราะฮูหยินคนใหม่สั่งไม่ให้บ่าวไพร่ในจวนรับใช้คุณหนูใหญ่ ให้นางทำเองทั้งซักผ้าทำความสะอาดเรือนที่นางพำนัก ก็ไม่ให้สาวใช้คนใดช่วยเหลือนาง แม้ทุกคนจะเห็นว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่ทำอย่างไรได้ บัดนี้นายหญิงคนใหม่ที่จิตใจไร้เมตตา ปากหวานแต่ใจนั้นร้ายนัก เป็นผู้กุมบังเหียนของจวนไปเสียแล้ว โดยที่นายท่านเจ้าของจวนไม่รู้เรื่องอันใดเลย และก็ไม่มีใครกล้าพูดมากด้วย รวมถึงพ่อบ้านหวัง ที่รู้อยู่เต็มอกและเขาก็แอบช่วยเหลือคุณหนูใหญ่มาตลอดเช่นกัน