Mag-log inShare
ตอนที่ 11 : ของขวัญที่ต้องส่งคืน 1/2
Huling Na-update:
2025-09-22 00:03:34ตอนที่
[8] ของขวัญที่ต้องส่งคืน ในคืนนั้นเอง... ร่างเงาในชุดสีดำสนิทร่างหนึ่งได้ลอบเข้าไปในครัวใหญ่ของจวนตระกูลหลี่อย่างเงียบเชียบราวกับภูตผี ร่างนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหลี่ซ่างเอินเอง! นางเคลื่อนไหวได้ว่องไวและเงียบกริบจนน่าเหลือเชื่อ อาศัยความมืด ลอบเข้าไปยังบริเวณที่เก็บน้ำสะอาดสำหรับชงให้คนทั้งจวนดื่มในวันรุ่งขึ้น นางเปิดฝาภาชนะเก็บน้ำใบที่ใหญ่ที่สุดซึ่งเป็นของเรือนใหญ่โดยเฉพาะออกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหยิบขวดกระเบื้องเคลือบเล็ก ๆ ขวดหนึ่งออกมา... ภายในบรรจุผงยาพิษที่นางให้ไจ้หลินไปซื้อมาจากร้านเจี้ยนคัง ซึ่งเป็นยาพิษชนิดเดียวกันกับที่นางได้รับมาไม่ผิดเพี้ยน! พิษนี้นั่นหาได้ยากยิ่ง แต่ร้านยาเจี้ยนคังมี! และนางไม่เสียดายเงินจำนวนมากที่จะซื้อหามันมา หลี่ซ่างเอินเทมันลงไปในที่เก็บน้ำจนหมดขวด ก่อนจะใช้กระบวยคนเบา ๆ ให้เข้ากัน แล้วปิดฝากลับไว้ดังเดิม ของขวัญที่พวกท่านมอบให้... ข้าขอส่งคืนให้ทั้งต้นทั้งดอกก็แล้วกันนะเจ้าคะ ท่านแม่ใหญ่ พี่ใหญ่… หญิงสาวยกยิ้มอย่างเลือดเย็นภายใต้ผ้าคลุมหน้า ก่อนจะหายลับไปในความมืด ทิ้งไว้เพียงหายนะที่กำลังจะมาเยือนสองแม่ลูกอสรพิษในไม่ช้า คืนเดียวกันนั้น... ยามที่ท้องฟ้ามืดสนิทไร้แสงดาว บนยอดหลังคาของเรือนแห่งหนึ่งในจวนตระกูลหลี่ ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลของเซวียอ๋องยืนนิ่งอยู่ในเงามืด ดวงตาดุจพญาเหยี่ยวของเขากำลังจับจ้องไปยังเรือนเล็ก ๆ ที่ดูทรุดโทรมหลังหนึ่งด้วยความสนใจ หลังจากที่ได้ฟังรายงานจากหยางซานฉี เขาก็ตัดสินใจมาพิสูจน์อะไรบางอย่างด้วยตาของตนเอง เขาอยากจะเห็นว่าสตรีที่ดูใสซื่อจนน่าประหลาดใจผู้นั้น ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การกดขี่ของมารดาเลี้ยงและพี่สาวใจร้ายอย่างไร “ท่านอ๋อง ดูเหมือนว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะพ่ะย่ะค่ะ” หยางซานฉีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กระซิบเบา ๆ “เราควรจะกลับกันได้แล้ว” ซ่งเว่ยหลิงยังคงนิ่งเงียบ สายตาของเขายังคงจับจ้องไม่วางตา ราวกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง และแล้ว... สิ่งที่เขารอก็ปรากฏขึ้น ประตูเรือนใหญ่ถูกเปิดออก สาวใช้คนหนึ่งเดินถือถาดอาหารออกมาอย่างระมัดระวัง มุ่งหน้าตรงไปยังเรือนเล็กของหลี่ซ่างเอิน “ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ยังมีคนส่งของไปที่เรือนของนางอีกหรือ” หยางซานฉีขมวดคิ้วด้วยความสงสัย สายตาคมกริบของซ่งเว่ยหลิงหรี่ลง เขามองเห็นถ้วยน้ำชาและขนมสองสามชิ้นบนถาดนั้นอย่างชัดเจน มันดูเหมือนเป็นของว่างยามดึกธรรมดา แต่สัญชาตญาณของเขาที่เฉียบคมผ่านการต่อสู้และเล่ห์เหลี่ยมมานับครั้งไม่ถ้วนกำลังร้องเตือนว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เมื่อสาวใช้คนนั้นมาถึงหน้าเรือนของหลี่ซ่างเอินและกำลังจะเคาะประตู ซ่งเว่ยหลิงก็ตัดสินใจลงมือ! ฟุ่บ! ร่างของเขาร่อนลงจากหลังคาอย่างเงียบกริบราวกับใบไม้ร่วง ตรงเข้าประชิดด้านหลังของสาวใช้ผู้นั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่นางจะได้ทันร้องหรือหันมามอง เขาก็จี้สกัดจุดที่ท้ายทอยของนางจนสลบแน่นิ่งไปในทันที! หยางซานฉีรีบตามลงมาและรับร่างของสาวใช้ไว้ได้อย่างทันท่วงที ซ่งเว่ยหลิงไม่สนใจร่างที่ไร้สติ เขาก้าวเข้าไปหยิบถ้วยน้ำชาบนถาดขึ้นมาพิจารณา กลิ่นของมันปกติ สีของมันก็ปกติ แต่เมื่อเขาเพ่งสมาธิใช้ประสาทสัมผัสที่เหนือกว่าคนธรรมดา เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ผิดปกติบางอย่างที่เจือปนอยู่อย่างแผ่วเบา “หยางซานฉี” เขาเอ่ยเสียงเย็น “นำนี่กลับไปให้คนของเราตรวจสอบ” “พ่ะย่ะค่ะ!” หยางซานฉีรับคำ เขามองถ้วยน้ำชาและขนมด้วยสายตาวิตก “ท่านอ๋อง หรือว่า...” “ข้าไม่แน่ใจ” “แต่ที่แน่ ๆ คือ... นี่ไม่ใช่ของว่างที่ส่งมาด้วยความหวังดีเป็นแน่” สายตาของเขาทอประกายเย็นเยียบขึ้นมาวูบหนึ่ง นี่สินะ คือวิธีที่พวกนางใช้รังแกสตรีที่อ่อนแอไร้ทางสู้... ลอบวางยาพิษในอาหาร! ความสมเพชระคนความรู้สึกขุ่นเคืองผุดขึ้นในใจของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเกลียดที่สุดคือการรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าด้วยวิธีสกปรกเช่นนี้ หลังจากหยางซานฉีนำของกลางและร่างของสาวใช้หายลับไปในความมืดแล้ว ซ่งเว่ยหลิงก็หันกลับไปมองประตูเรือนเล็กที่ยังคงปิดสนิทอยู่บานนั้น ในใจของเขากำลังคิดแผนการบางอย่าง... แผนการที่จะช่วย ‘ลูกกวางน้อย’ ที่น่าสงสาร และสั่งสอน ‘อสรพิษร้าย’ ไปพร้อม ๆ กัน เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม หยางซานฉีก็กลับมารายงานผลด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “ท่านอ๋อง! ในน้ำชามีพิษจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ! เป็นพิษร้ายแรงที่ออกฤทธิ์ช้า ทำให้ผิวหนังเกิดเป็นตุ่มหนองอัปลักษณ์ไปทั่วร่างกาย เป็นพิษที่โหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก!” ก่อนจะยื่นพิษที่สกัดออกมาได้ให้ผู้เป็นนาย ซ่งเว่ยหลิงพยักหน้ารับช้า ๆ ผลที่ออกมาเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด “ดี...” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนน่าขนลุก “ในเมื่อพวกนางชอบมอบ ‘ของขวัญ’ ให้ผู้อื่นนัก... เช่นนั้นข้าก็จะช่วยเพิ่ม ‘ปริมาณ’ ของขวัญให้พวกนางเอง” ก่อนที่เขาจะหันไปสั่งหยางซานฉี “ไปที่ครัวใหญ่ของจวนนี้ หาที่เก็บน้ำที่ใช้สำหรับชงชาให้เรือนใหญ่โดยเฉพาะให้พบ” “ท่านอ๋องจะทรงทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ” รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นที่มุมปากของบุรุษผู้หล่อเหลาราวเทพเซียน “ข้าจะนำพิษที่สกัดออกมาได้จากน้ำชาถ้วยนี้... ใส่กลับคืนลงไปในน้ำของพวกนาง... ทั้งหมด!” หยางซานฉีเบิกตากว้าง... ท่านอ๋องของเขากำลังจะใช้แผนย้อนเกล็ด! “แต่ท่านอ๋อง... หากทำเช่นนั้น...” “ไม่ต้องห่วง” “ข้าแค่จะสั่งสอนพวกนางเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ให้พวกนางได้ลิ้มรสยาพิษของตัวเองดูบ้าง ว่ามันทรมานเพียงใด” ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่าแต่เดิมในน้ำนั้นมีพิษชนิดเดียวกันที่หลี่ซ่างเอินใส่ไว้ก่อนหน้าแล้ว การกระทำของเขาในคืนนี้... จึงไม่ต่างอะไรกับการสาดน้ำมันเข้ากองไฟ ทำให้ยาพิษที่ร้ายแรงอยู่แล้ว ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัว! พายุลูกใหญ่ที่กำลังจะพัดเข้าสู่จวนตระกูลหลี่ในวันรุ่งขึ้นนั้น... จึงรุนแรงและเลวร้ายยิ่งกว่าที่ใครจะคาดคิด
Pinakabagong kabanata
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนพิเศษที่ 3 : ทายาทของเทพสงคราม (นางมารน้อย)
ตอนพิเศษที่[3]ทายาทของเทพสงคราม (นางมารน้อย)สามเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ช่วงเวลาที่เมืองเซวียเต็มไปด้วยความสงบสุขและความหวานชื่น แต่แล้วก็มีเทียบเชิญจากวังหลวงส่งมาถึง... งานฉลองวันพระราชสมภพของไทเฮากำลังจะมาถึงอีกครั้ง ทำให้ซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินจำต้องเดินทางกลับสู่เมืองหลวงไทเฮาเมื่อได้เห็นหน้าสะใภ้คนโปรดก็แทบจะวิ่งเข้ามากอดด้วยความคิดถึง พระองค์จับมือหลี่ซ่างเอินเอาไว้ไม่ยอมปล่อย คอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอย่างละเอียดลออ ก่อนที่สุดท้าย... สายตาที่คาดคั้นจะหันไปทางโอรสองค์เล็กของพระองค์“เว่ยหลิง... เรื่องที่แม่ฝากฝังไปถึงไหนแล้ว”ซ่งเว่ยหลิงถึงกับหน้าเจื่อนลงทันที เขากระแอมไอออกมาเบา ๆ อย่างเก้อเขิน “เอ่อ... เสด็จแม่ ลูก... ลูกก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่... มันยังไม่มีวี่แววเลย”ไทเฮาส่ายพระพักตร์อย่างระอาใจ พระองค์ขยับพระโอษฐ์แต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดที่ชัดเจนว่า ไม่ได้เรื่อง! ทำเอาเทพสงครามผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบพระเนตรพระมารดางานเลี้ยงฉลองวันพระราชสมภพของไทเฮาถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แขกเหรื่อและเชื้อพระวงศ์มากมายมาร่วมถวายพระพร ในงานนี้ห
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนพิเศษที่ 2 : การต่อสู้ในโลกที่ไม่คุ้นเคย
ตอนพิเศษที่[2]การต่อสู้ในโลกที่ไม่คุ้นเคยคืนหนึ่งในตำหนักเซวียอ๋องที่เงียบสงบ...หลังจาก ‘ทำภารกิจ’ ที่ได้ให้สัญญาไว้กับไทเฮาเสร็จสิ้นลง ซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินก็นอนกอดกันอยู่บนเตียงกว้างอย่างมีความสุข ความเหนื่อยล้าและเรื่องราววุ่นวายที่ผ่านมาทำให้ทั้งสองค่อย ๆ ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของกันและกันทว่าในนิทรานั้นเอง... จิตของพวกเขาทั้งสองกลับถูกดึงไปยังสถานที่แปลกประหลาดแห่งหนึ่ง...หลี่ซ่างเอินหลังจากที่สิ้นลมหายใจในห้องขังท้ายตำหนัก นางก็ได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ที่นี่ไม่ใช่ปรโลกที่นางเคยจินตนาการไว้ มันคือโลกที่เต็มไปด้วยแสงสี ตึกรามบ้านช่องสูงเสียดฟ้า นางพบว่าตนเองอยู่ในร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งที่หน้าตาเหมือนนางราวกับเป็นคนคนเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครรู้จักนางเลยแม้แต่คนเดียว นางกลายเป็นคนแปลกหน้าในโลกที่แปลกประหลาดและแล้ววันหนึ่ง นางก็ได้เห็นเรื่องราวชีวิตของตนเองถูกฉายผ่าน ‘จอสี่เหลี่ยม’ ประหลาด มันเล่าเรื่องราวตั้งแต่เด็กจนโต ความใสซื่อ ความโง่เขลา การถูกหลอกใช้ การถูกทำร้ายจนเสียโฉม และจุดจบอันน่าสลดใจในห้องขัง... นางได้เห็นความจริงทั้งหมดด้วยสายตาของบุคคลที่สาม ได้เห็นรอยย
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนพิเศษที่ 1 : แผนการลองใจ (ที่ล้มไม่เป็นท่า)
ตอนพิเศษที่[1]แผนการลองใจ (ที่ล้มไม่เป็นท่า)หลังจากกลับมาถึงเมืองเซวีย ชีวิตของซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินก็เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ซึ่งกันและกันอย่างแท้จริง คราวนี้ไม่มีหน้ากากแห่งความใสซื่อมาบดบัง ไม่มีภารกิจแก้แค้นมาเป็นเป้าหมายหลัก มีเพียงสามีภรรยาที่กำลังค่อย ๆ ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายซ่งเว่ยหลิงพบว่าพระชายาของเขานั้นน่าสนใจยิ่งกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้หลายเท่านัก นางไม่ได้มีเพียงความงามและความฉลาดหลักแหลม แต่ยังมีความแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่สงบเยือกเย็น ในยามว่างจากการช่วยเขาวางแผนพัฒนาเมือง ทั้งสองมักจะใช้เวลาอยู่ในลานฝึกซ้อมส่วนตัว“อีกครั้งนะเพคะ” หลี่ซ่างเอินในชุดฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มท้าทาย ในมือของนางคือดาบไม้ที่ชี้ตรงมายังเขาซ่งเว่ยหลิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตั้งท่ารับอย่างมั่นคง เขายอมรับว่าในช่วงแรกที่ประมือกัน เขายังคงออมมือให้นางอยู่บ้าง แต่หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับกลยุทธ์และเพลงดาบที่แปลกประหลาดแต่ร้ายกาจของนางไปหลายครั้งติด ๆ กัน บัดนี้... เขาต้องใช้ฝีมือทั้งหมดที่มีเพื่อต่อกรกับนาง!เพลงดาบของนางนั้นไม่เหมือนใคร
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนที่ 49 : บทสรุปของหนี้แค้น (ตอนจบ)
ตอนที่[46]บทสรุปของหนี้แค้น (ตอนจบ)วันประหารมาถึงในที่สุด...หลี่ซู่ หวังฮุ่ยจี้ และหลี่ซวงจวน รวมถึงคนที่เกี่ยวข้องถูกคุมตัวมายังลานประหารกลางเมือง ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับพันที่มามุงดูจุดจบของตระกูลที่เคยมีหน้ามีตา บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงสาปแช่งและสมน้ำหน้าหลี่ซู่นั่งคุกเข่าอยู่บนลานประหารด้วยแววตาที่เลื่อนลอยและว่างเปล่า เขาไม่ได้สนใจเสียงก่นด่ารอบข้างแม้แต่น้อย ในหัวของเขาเอาแต่ฉายภาพเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนซ้ำไปซ้ำมา... เหตุการณ์ที่บุตรสาวซึ่งเขาละเลยมาตลอดชีวิตได้มาหาเขาเป็นครั้งสุดท้ายในคุกหลวงวันนั้น... ประตูห้องขังของเขาถูกเปิดออก ร่างในอาภรณ์งดงามของหลี่ซ่างเอินเดินเข้ามาอย่างสง่างาม พร้อมกับกลุ่มชายชราในชุดหมอหลวงและหมอทั่วไปอีกหลายคนหวังฮุ่ยจี้ที่ถูกขังอยู่ด้วยกัน พอเห็นหน้าหมอเหล่านั้นก็ถึงกับใบหน้าซีดเผือดราวกับเห็นผี!‘ท่านพ่อ’ หลี่ซ่างเอินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ‘ท่านยังจำหมอเหล่านี้ได้หรือไม่ พวกเขาคือหมอที่เคยรักษาท่านแม่’ หลี่ซู่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของบุตรสาว!‘และนอกจากนั้นพวก
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนที่ 48 : บทสนทนาสุดท้ายในห้องขังเดิม
ตอนที่[45]บทสนทนาสุดท้ายในห้องขังเดิมแสงจันทร์สีเลือดสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ๆ เข้ามาในห้องขังที่อับชื้นและเหม็นคาวเลือด หลี่ซวงอี๋นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นฟางสกปรก ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ ใบหน้าที่เคยงดงามบัดนี้ถูกกรีดทำลายจนไม่เหลือเค้าเดิม ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่างจนแทบจะทานทนไม่ไหว แต่น่าแปลกที่ความเจ็บปวดทางกายนั้นยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดและอัปยศในใจนางแพ้แล้ว... แพ้อย่างราบคาบ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางเคยไขว่คว้าได้พังทลายลงในพริบตา หญิงสาวคร่ำครวญกับตนเองเพียงลำพังก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้... ในตอนแรกนางคิดว่าเป็นเพียงผู้คุมที่มาตรวจตรา แต่ฝีเท้านั้นกลับมาหยุดลงตรงหน้าห้องขังของนาง เงาร่างของใครผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ในความมืดสลัว... ร่างนั้นสง่างามในอาภรณ์หรูหราที่ดูสูงค่า ตัดกับสภาพอันน่าสมเพชของนางโดยสิ้นเชิง “ใคร...” หลี่ซวงอี๋เค้นเสียงถามออกมาอย่างยากลำบาก ร่างนั้นค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านช่องลมเล็ก ๆ เผยให้เห็นใบหน้างดงามหมดจดที่นางทั้งเกลียดชังและคุ้นเคยเป็นอย่างดี... หลี่ซ่างเอิน! “น้อง... น้องรอง
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนที่ 47 : ละครฉากสุดท้าย
ตอนที่[44]ละครฉากสุดท้ายข่าวการกลับมาของกองทัพเซวียอ๋องสร้างความโกลาหลและแตกตื่นไปทั่วทั้งตำหนักองค์ชายรอง! ซ่งซือเหยียนแทบจะสิ้นสติเมื่อได้ยินข่าวร้ายนั้น ความฝันอันหอมหวานของเขาพังทลายลงในพริบตา เขารู้ในทันทีว่าตนเองติดกับดักของเสด็จอาผู้ชาญฉลาดเข้าให้แล้ว!“เป็นไปได้อย่างไร! เขาชนะได้อย่างไร!” เขาทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง “แล้วเหตุใดเขาจึงกลับมาเงียบ ๆ เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่!”ในขณะที่องค์ชายรองกำลังสติแตกอยู่นั้น ที่คุกหลวง...หลี่ซู่ที่ถูกคุมขังมาหลายวันจนร่างกายซูบผอมและจิตใจย่ำแย่ ก็กำลังพยายามหาทางเอาตัวรอดอย่างสิ้นหวัง เขาใช้เส้นสายและเงินทองที่ยังพอมีเหลืออยู่ลักลอบส่งสารออกไปขอความช่วยเหลือจากองค์ชายรองผู้เป็นลูกเขย เขายังคงเชื่อมั่นว่าองค์ชายรองจะต้องหาทางช่วยเขาได้อย่างแน่นอนเพราะที่เขาตัดสินใจนำลงตนเองลงมาย่ำโคลนตมในครั้งนี้ก็เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นคนยื่นข้อเสนอมา ข้อเสนอที่เย้ายวนใจทางด้านหวังฮุ่ยจี้ก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย นางไม่ได้เป็นห่วงชะตากรรมของสามีหรือตระกูลแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นห่วงบุตรสาวสุดที่รักอย่างหลี่ซวงอี๋ที่ถูกขังอยู่ที่ตำหนักองค์ชายรอง นางกลัวว่าบุตร
Maaari mong magustuhan
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู807.0K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง18.3K viewsฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ
ซินต้งหรูสุ่ย222.1K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ27.2K viewsข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี
l3oonm@8.3K viewsชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ
JAOTUNTEE7.2K viewsทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด
จินอวี้ม่านถัง5.5K viewsเล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ2.4K views
