ตอนที่ 9 : พยัคฆ์ซ่อนเล็บ

ตอนที่

[7]

พยัคฆ์ซ่อนเล็บ 

 

ไจ้หลินใช้เวลาไม่นานนักก็กลับมาถึงเรือนเล็กพร้อมกับห่อผ้าเล็ก ๆ ในมือ นางทำทุกอย่างตามที่คุณหนูสั่งอย่างระมัดระวังที่สุด และมอบห่อผ้าให้หลี่ซ่างเอินโดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติมอีก

หลี่ซ่างเอินเปิดห่อผ้าออกอย่างแผ่วเบา ภายในคือกล่องไม้เล็ก ๆ ที่บรรจุเข็มเงินเนื้อดีสิบกว่าเล่ม แต่ละเล่มบางเฉียบและแวววาวกว่าเข็มเงินทั่วไป มันคือเครื่องมือชั้นดีที่จะใช้ขัดขวางแผนการร้ายของสองแม่ลูกอสรพิษ

นางเก็บกล่องเข็มเงินไว้ในที่ลับอย่างดี ก่อนจะหันมามองไจ้หลินที่ยืนรอคำสั่งอยู่ด้วยสีหน้าจริงจัง 

“ไจ้หลิน จากนี้ไป อาหารทุกอย่างที่มาจากครัวใหญ่ หรือที่ถูกส่งมาจากเรือนของฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ เจ้าจะต้องนำมาให้ข้าตรวจสอบก่อนทุกครั้ง ห้ามให้ข้ากินหรือดื่มอะไรโดยที่ข้ายังไม่ได้อนุญาตเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะคุณหนู!” ไจ้หลินรับคำอย่างหนักแน่น แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็รู้ว่าคุณหนูต้องกำลังป้องกันตัวจากอันตรายบางอย่างเป็นแน่

“ดีมาก” หลี่ซ่างเอินพยักหน้าอย่างพอใจ นางรู้ดีว่าแผนการวางยาพิษจะต้องเริ่มขึ้นในเร็ววันนี้อย่างแน่นอน เพราะสองแม่ลูกนั่นคงทนรอให้นางมีชีวิตที่ดีต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วันเดียว 

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้นางยังไม่ได้อธิบายให้กับไจ้หลินฟังว่าแท้จริงเกิดอะไรขึ้นหรือเป็นฝีมือของผู้ใด แต่หลังจากถ้าเกิดเหตุการณ์วางยาพิษ นางคิดว่าไจ้หลินจะต้องเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาแน่

ขณะที่กำลังวางแผนรับมือกับศัตรูในบ้าน ความคิดของหลี่ซ่างเอินก็ลอยไปถึงบุรุษผู้เป็นหมากตัวสำคัญที่สุดในกระดานแก้แค้นของนาง... 

เซวียอ๋อง ซ่งเว่ยหลิง

การพบเจอกันในวันนี้เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น นางทำได้เพียงสร้างความประทับใจที่ ‘น่าสนใจ’ และ ‘น่าสงสัย’ ให้เขาได้ฉุกคิด แต่การที่จะทำให้บุรุษผู้เย็นชาและเกลียดสตรีเจ้ามารยาเป็นที่สุดเช่นเขายอมก้าวเข้ามาในเกมของนาง หรือถึงขั้นยอมแต่งงานกับนางก่อนที่หลี่ซวงอี๋จะได้แต่งงานกับองค์ชายรองนั้น... เป็นเรื่องที่ท้าทายอย่างยิ่ง

บุรุษเช่นซ่งเว่ยหลิง... ย่อมไม่ชอบสตรีที่พุ่งเข้าหาอย่างโจ่งแจ้ง เขาเบื่อหน่ายสตรีที่เสแสร้งแสร้งทำ มีจริตมารยาเกินงาม และมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ...

หลี่ซ่างเอินยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

เช่นนั้น... ข้าก็จะเป็นทุกอย่างที่ตรงกันข้ามกับสตรีที่เขาเกลียด

นางจะสวมบทบาทของคุณหนูผู้ใสซื่อ บริสุทธิ์ ไม่ทันคน ไม่สนใจในยศถาบรรดาศักดิ์ ไม่มีความทะเยอทะยานใด ๆ ในชีวิตนอกจากการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและเทิดทูนพี่สาวของตนเองเหนือสิ่งอื่นใด นางจะไม่แสดงท่าทีสนใจในตัวเขาแม้แต่น้อย จะปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นเพียงผู้มีพระคุณธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

ความไม่สนใจ... คือเหยื่อล่อชั้นดีที่สุดสำหรับพยัคฆ์ร้ายที่คุ้นเคยกับการถูกไล่ล่ามาตลอดชีวิตอย่างเขา ยิ่งนางทำตัวไม่สนใจมากเท่าไร เขาก็จะยิ่งสงสัยและอยากจะเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น

และเมื่อเขาเข้ามาใกล้พอ... นางก็จะค่อย ๆ เผยความน่าสงสารและ ความอ่อนแอของตนเองให้เขาเห็น ให้เขาได้รู้ว่านางกำลังถูกรังแกจากคนในครอบครัวอย่างไร้ทางสู้ บุรุษผู้ยิ่งใหญ่และทรงอำนาจเช่นเขา เมื่อเห็นลูกกวางน้อยที่น่าสงสารกำลังจะถูกอสรพิษร้ายรุมขย้ำ ย่อมต้องเกิดความรู้สึกอยากจะ ปกป้องขึ้นมาอย่างแน่นอน

ข้าจะไม่ร้องขอให้ท่านช่วย... แต่ข้าจะทำให้ท่านอยากจะช่วยข้าเอง... ซ่งเว่ยหลิง

วันต่อมา...

ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นตามที่หลี่ซ่างเอินคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดเพี้ยน

ในช่วงมื้อกลางวัน สาวใช้จากเรือนใหญ่ได้ยกถาดอาหารที่ดูน่ากินเป็นพิเศษมาให้ที่เรือนเล็ก พร้อมกับบอกว่า 

“ฮูหยินใหญ่เห็นว่าเมื่อวานคุณหนูรองเพิ่งเจอเรื่องร้ายมา วันนี้จึงสั่งให้ห้องครัวทำของบำรุงมาให้เป็นพิเศษเจ้าค่ะ”

ไจ้หลินรับถาดอาหารมาด้วยรอยยิ้ม ทว่าในใจกลับระแวงเต็มที่ นางรีบนำถาดอาหารเข้ามาในห้องนอนและปิดประตูลงทันที

“คุณหนูเจ้าคะ”

หลี่ซ่างเอินเดินเข้ามาดูอาหารบนถาด มีทั้งน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมและของว่างหน้าตาน่ากินอีกหลายอย่าง นางหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะจุ่มมันลงไปในถ้วยน้ำแกงอย่างแผ่วเบา

เพียงชั่วอึดใจ... ปลายเข็มเงินที่เคยสว่างแวววาวก็พลันเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท!

ไจ้หลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจจนแทบสิ้นสติ นางรีบยกมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา “พิษ! มีพิษจริง ๆ ด้วย! พวก... พวกเขาใจร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือเจ้าคะ!”

ความโกรธและความกลัวแล่นพล่านขึ้นมาในใจของนาง หากวันนี้คุณหนูไม่ได้เตรียมการไว้ก่อน... ป่านนี้คง...

ก่อนที่ในหัวจะปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตนและผู้เป็นนายด้วยความรวดเร็ว

นี่พวกเขา!!

ตรงกันข้ามกับไจ้หลิน หลี่ซ่างเอินกลับมีสีหน้าเรียบเฉยอย่างน่าประหลาดใจ นางเพียงแค่มองเข็มเงินสีดำในมือด้วยแววตาเย็นชา ก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา

“ใจเย็นก่อนไจ้หลิน” นางกล่าวเสียงเรียบ 

“นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น”

นางทดสอบอาหารทุกอย่างบนถาด และพบว่ามียาพิษผสมอยู่ในน้ำแกงไก่เพียงอย่างเดียว พิษชนิดนี้เป็นพิษที่ออกฤทธิ์ช้าตามที่นางคาดไว้ หากกินเข้าไปในปริมาณน้อย ๆ จะไม่แสดงอาการในทันที แต่จะค่อย ๆ สะสมในร่างกาย ทำให้ร่างกายอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ก่อนจะเกิดเป็นตุ่มหนองน่าเกลียดน่ากลัวขึ้นตามผิวหนังในภายหลัง เป็นวิธีการฆ่าคนที่โหดเหี้ยมและทรมานอย่างช้า ๆ

“แล้ว... แล้วเราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะคุณหนู” ไจ้หลินถามเสียงสั่น “จะให้บ่าวนำอาหารพวกนี้ไปทิ้งหรือไม่”

“ทิ้งหรือ?” หลี่ซ่างเอินหัวเราะเบา ๆ 

“ไม่... อย่าทิ้งเป็นอันขาด”

นางมองไปยังถ้วยน้ำแกงพิษนั้นด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ “ในเมื่อพวกเขาส่ง ‘ของขวัญ’ มาให้เราถึงที่ มีหรือที่เราจะไม่รับไว้”

หลี่ซ่างเอินหันไปหาไจ้หลินแล้วกระซิบแผนการบางอย่างที่ทำเอาบ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ถึงกับตาโตด้วยความทึ่งในความกล้าหาญและแผนการอันแยบยลของคุณหนู

ในเมื่อพวกเจ้าอยากจะเล่นละคร ข้าก็จะเล่นด้วย แต่บทละครของข้า มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น!