บทที่ 11

“แค่หนังสือ ทำไมถึงหวงนัก หรือมีอะไรในนี้ที่ไม่อยากให้ฉันเห็น”

ณิชาสุดจะทน วางถ้วยบะหมี่ชามโตบนโต๊ะใกล้โน้ตบุ๊กที่เปิดค้างอย่างไม่เบามือ แล้วยืดกายตรง กำมือแน่นอย่างสกัดอารมณ์ มองคนที่ยังยืนพลิกเปิดหนังสือของเธออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“มันเป็นของฉัน คุณไม่ควรหยิบมาโดยพลการ ทำไมถึงชอบยุ่มย่ามกับข้าวของของคนอื่นนักนะ”

ท้ายประโยคน้ำเสียงกระด้างตวัดสูง ดวงหน้าหวานแดงก่ำ ณิชาจะใจเย็นต่อไม่ไหวแล้วนะ คนร้ายกาจคนนี้ดูท่าจะไม่สำนึกว่ากำลังทำอะไรอยู่

แม้หล่อนจะอาศัยบ้านนี้อยู่ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องของส่วนตัวของเธอทุกชิ้น พวกเศรษฐีใหม่ ไร้อารยธรรม คงไม่รู้สิว่ามารยาทสังคมที่พึงกระทำมันเป็นอย่างไร

เมื่อได้ระบายด้วยถ้อยคำออกไป สีแดงสุกปลั่งบนดวงหน้าสวยจึงค่อยๆ เลือนหาย ความโกรธที่พุ่งทะลุจุดเดือดทุเลาลง หากความรู้สึกแบบใหม่ที่ทอออกจากดวงตาหวานของหญิงสาว ไรวินทร์มองเห็น เพราะมันชัดเจนทุกความรู้สึก เขาถึงกับขบกรามแน่น

“คนไร้มารยาท”

“หุบปาก แม่ยาจก ถ้าขืนยังทำอวดเก่ง ฉันซัดกลับไม่เลี้ยงแน่ อยากลองดีไหมล่ะ”

เสียงกร้าวกระด้างหลุดจากริมฝีปากหยักแค่แผ่วเบา หากณิชาได้ยินชัด หล่อนถึงกับผงะ ไม่คิดว่าเ