บทที่7 ลุงหน้ายักษ์

ภายในบ้านเช่าหลังเล็กท้ายซอย เสียงพัดลมตั้งโต๊ะตัวเก่งครางฮือๆ ส่ายหน้าไปมาราวกับคนไร้เรี่ยวแรง พัดลมเพียงตัวเดียวที่พยายามพัดพาความร้อนระอุของอากาศเมืองไทย ออกไปจากห้องโถงเล็กๆ แห่งนี้

มุมหนึ่งของห้อง บนโซฟาตัวเก่าที่ถูกใช้งานจนเบาะยุบเป็นหลุม ป้าสมรพี่เลี้ยงจำเป็นและเพื่อนบ้านใจดีวัยหกสิบกว่า กำลังเอนหลังหลับใหลอย่างมีความสุข เสียงกรนเบาๆ สลับกับเสียงพัดลมกลายเป็นจังหวะดนตรีกล่อมโลกยามบ่าย

แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตตัวน้อยสองชีวิตที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่กลางห้อง ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงสักนิด 

"พี่ออโต้ขา... เบาๆ สิ เดี๋ยวป้าสมรตื่นนะคะ"

เสียงกระซิบกระซาบของหนูน้อยอะตอม แฝดน้องสาวตัวกลมดังขึ้นมาแผ่วๆ หนูน้อยในชุดกระโปรงลายดอกไม้สีชมพูมอมแมมไปด้วยคราบช็อกโกแลตที่มุมปาก มือป้อมๆ ข้างหนึ่งกำตุ๊กตากระต่ายเน่าคู่ใจ ส่วนอีกข้างกำถุงขนมปังกรอบที่เหลือแต่เศษผง

"พี่รู้น่า…"

ออโต้ แฝดพี่ผู้มีมาดขรึมเกินวัย 4 ขวบ ตอบกลับเสียงเบาไม่แพ้กัน 

เด็กชายอยู่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนั่งขัดสมาธิอยู่หน้ากองหนังสือพิมพ์และนิตยสารเก่าๆ ที่แม่เก็บสะสมไว้ใต้โต๊ะญี่ปุ่น ด้วยความที่แม่ไม่อยู่และป้าสมรหลับ ออโต้จึงถือโอกาสรื้อค้น กองสมบัติที่ดูไม่มีค่าของแม่มาดูเล่นแก้เบื่อ

“พี่ออโต้ พี่ดูอาไรค้า”

นิสัยของแฝดผู้พี่เป็นเด็กนิ่งๆ ทำตัวแก่กว่าอายุ ไม่ค่อยซุกซนเหมือนน้องสาว แม้จะอายุเพียง4ขวบ แต่หนูน้อยมักชอบสังเกต ชอบมองรูปภาพ และชอบต่อตัวต่อ 

รอบตัวของเล่นเก่าๆที่มีไม่มาก เขาเล่นจนเบื่อแล้ว ตั้งแต่รูปภาพระบายสีระบายจนหมดหน้า ตัวต่อก็ไม่รู้จะต่อเป็นรูปอะไร นั่งหายใจเบื่อๆสายตาก็ไปสะดุดกับกองหนังสือเก่าใต้โต๊ะที่แม่เก็บสะสมมาหลายปี

บางทีอาจจะมีอะไรที่แก้เบื่อได้ รูปสวยๆ รูปวิว ที่เคยเห็นแม่ชอบเปิดดู

มือน้อยๆ พลิกหน้ากระดาษอย่างทุลักทุเล เสียงกระดาษกรอบแกรบดังขึ้น ทำเอาอะตอมสะดุ้งโหยง รีบหันขวับไปมองป้าสมร พอเห็นป้ายังอ้าปากกรนอยู่ เธอก็ถอนหายใจฟู่ พุงกลมๆ กระเพื่อมขึ้นลง

"พี่ออโต้หาไรค้า หาขนมเหรอ" อะตอมถามซื่อๆ ความคิดในหัวมีแต่เรื่องของกิน

"ไม่ใช่ขนม พี่หา... รูปสวยๆดู" ออโต้ตอบส่งๆ พลางพลิกหน้าต่อไปเรื่อยๆ

“พี่โต้ขา นี่ๆ ขนมๆ หนมเค้กค่า” เด็กน้อยที่ชื่นชอบขนมเป็นชีวิตจิตใจชี้รูปขนมเค้กก้อนโตที่ออโต้เปิดผ่าน 

มือเล็กๆ ของอะตอมทิ้งถุงขนมที่ถือ แล้วทำท่าหยิบขนมเค้กก้อนสีชมพูราดซอสสตรอเบอรี่สีแดงเข้าปากแก้มยุ้ยๆบานออกเพราะเจ้าตัวยิ้มแต้ คิดว่าได้กินเค้กจริงๆ

ออโต้มองน้องสาวแล้วหัวเราะคิก จินตนาการของอะตอมไม่มีใครมาหยุดได้เลย เขาเปิดดูรูปไปเรื่อยๆ มีผู้หญิงใส่ชุดสวยๆเต็มไปหมด 

ดวงตากลมโตที่มีแววฉลาดเฉลียวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับหน้าหนึ่งในนิตยสารเล่มนั้น

มันเป็นบทสัมภาษณ์พิเศษของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งปี ภาพประกอบขนาดครึ่งหน้ากระดาษโชว์ให้เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าในชุดสูทสีเข้ม ใบหน้าคมคายหล่อเหลาแต่บึ้งตึงเล็กน้อยเหมือนคนยิ้มยาก

"โห..." อะตอมลากเสียงยาว "พี่ออโต้... ทำไมลุงคนนี้หน้าเหมือนพี่ออโต้เลยค้า เหมือนเปี๊ยบเลยค่า แค่ลุงตัวโตกว่า"

ออโต้เม้มปากแน่น หนูน้อยก็คิดเหมือนน้องสาว แต่ไม่หรอก เขาหล่อกว่า แม่บอกว่าเขาหล่อที่สุดในโลก

"หรือว่า..." อะตอมทำท่าครุ่นคิด เอียงคออย่างใช้ความคิด "หรือว่าลุงคนนี้จะเป็นพี่ออโต้ตอนโตค้า"

"ไม่ใช่หรอกลุงคนนี้อาจจะเป็น ต้องเป็นพี่ชายของพ่อเรา"

"พี่ชายของพ่อ หมายถึงอาเหยอค้า"

"ไม่ใช่อา แต่เป็นลุง"

"ลุง... เหมือนลุงป้างที่ขายไอติมไหมค้า" หนูน้อยนึกไปถึงลุงป้างคนขายไอศครีมหน้าปากซอยที่แม่พาเธอกับพี่ชายไปกินบ่อยๆ

ออโต้พยักหน้า "แม่บอกว่าเรามีพ่อ แต่พ่อไปทำงานที่ดาวอังคาร..." ออโต้พูดเสียงเบาลง นึกถึงคำบอกเล่าของแม่ที่ได้ยินมาตั้งแต่จำความได้ 

“ดาวอังคารอยู่ไหนอ่ะพี่โต้ อยู่บนภูเขาไหม” มือป้อมๆล้วงลงไปในถุงพลางหยิบเศษขนมเข้าปาก

"พี่ว่าดางอังคารอยู่ในทะเล"

"ทะเล ที่มีน้ำสีฟ้าๆใช่ไหมค้า"

ออโต้พยักหน้า อะตอมเลยพยักตามพี่ชาย

“ลุงคนนี้ เป็นพี่ชายของพ่อแน่ๆ”

"งั้น เราให้ลุงพาพวกเราไปเจอพ่อดีไหมค้า"

"พาไปเจอพ่อเหรอ..." อะตอมทวนคำนั้นเบาๆ คำว่าพ่อสำหรับเด็กแฝดคือบุคคลในจินตนาการ

"ใช่ค่า…"

"อาจจะไม่ใช่ก็ได้…" ออโต้ปลอบน้อง แม้ตัวเองจะไม่ค่อยแน่ใจนัก 

"อะตอมอยากเจอพ่อ…ถ้าพ่อรวย เราอาจจะได้กินเค้กทุกวันก็ได้นะ" อะตอมตาลุกวาว น้ำลายสอ

"แต่เราจะไปตามหาลุงที่ไหนล่ะ…" ออโต้ขมวดคิ้ว

"งั้นเราไปหาลุงเลยไหม? ไปตอนนี้เลย!" อะตอมทำท่าจะลุกขึ้น 

"เราไม่รู้จักบ้านเขาสักหน่อย" ออโต้ดึงมือน้องให้นั่งลง "แล้ว เราบอกแม่ไม่ได้นะ"

"ทำไมอะ?"

"ก็ถ้าบอกแม่... แม่ต้องร้องแงแน่ๆ" หนูน้อยจำได้ดีว่าทุกครั้งที่ถามถึงพ่อ แววตาของแม่จะดูเศร้า แม้แม่จะยิ้ม 

อะตอมพยักหน้าเข้าใจทันที เธอรักแม่ที่สุด และไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่ "งั้นตอมจะไม่บอกแม่... เป็นความลับนะ จุ๊ๆ" หนูน้อยเอานิ้วป้อมๆแตะริมฝีปาก

"ความลับ" ออโต้พยักหน้า

“งั้นพี่จะเก็บรูปลุงเอาไว้ก่อน”

ออโต้พยายามจะดึงหน้านิตยสารหน้านั้นออกมาจากเล่ม

แควก!

เสียงฉีกกระดาษดังกว่าที่คิด ทั้งสองคนสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองป้าสมรพร้อมกัน ป้าสมรขยับตัวเล็กน้อย ส่งเสียงงึมงำในลำคอ ก่อนจะพลิกตัวหันหน้าเข้าหาพนักโซฟาแล้วกรนต่อ

สองแฝดมองหน้ากันแล้วหัวเราะคิกคัก

ออโต้ค่อยๆ พับกระดาษแผ่นนั้นแล้วเดินเอาไปยัดเข้าไปในปลอกหมอนลายหมีพูห์ที่หนุนเป็นประจำ

"เก็บไว้ในนี้ แม่ไม่เห็นแน่ๆ" ออโต้กระซิบ "พรุ่งนี้เราค่อยมาดูรูปลุงใหม่นะ"

"หนูจะคุยกับรูปลุง ขอไก่ทอดลุงทุกวันเลย!" อะตอมยิ้มแก้มปริ

กริ๊ก... แอ๊ดดดด

เสียงกุญแจไขประตูรั้วหน้าบ้านดังขึ้น

"แม่มาแล้วค่า เย้ๆ" อะตอมร้องบอก

สองพี่น้องรีบดีดตัวลุกจากพื้น ผลักกองนิตยสารกลับเข้าไปใต้โต๊ะญี่ปุ่นอย่างลวกๆ แล้ววิ่งเตาะแตะไปที่หน้าประตู

บานประตูเปิดออก ทั้งสองที่มองใบหน้าของแม่ที่แต่งหน้าเป็นแม่มดแก่ๆ ใส่วิกแปลกๆดูเหนื่อยมาก ในมือทั้งสองข้างหิ้วถุงพะรุงพะรัง ทั้งถุงกับข้าวและของใช้

"แม่จ๋าาาาา~"

"แม่ค้าบ!"

เสียงใสแจ๋วของลูกน้อยเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ มินตราที่กำลังจะหมดแรง รู้สึกเหมือนได้รับพลังพิเศษ เธอวางของลงแล้วย่อตัวอ้าแขนรับร่างเล็กๆ สองร่างที่กระโจนเข้าใส่

"โอ๊ยๆๆ ลิงทะโมนของแม่ เบาๆ หน่อยลูก แม่กระดูกจะหักแล้วเนี่ย" มินตราหัวเราะร่า แม้เรี่ยวแรงแทบจะหมดไปกับนายประธานนั่น แต่กอดอุ่นๆ ของลูกก็ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

"แม่เหนื่อยไหมค้า… อะตอมคิดถึ๊งคิดถึง" ลูกสาวตัวน้อยซุกหน้าลงกับอกแม่ ออดอ้อนเสียงหวาน

"เหนื่อยจ้ะ แต่พอเห็นหน้าหนูแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว" มินตราหอมแก้มยุ้ยๆ ฟอดใหญ่ "แล้ววันนี้ดื้อกับป้าสมรไหมเนี่ย"

"ไม่ดื้อเลยค้าบ พวกเราเป็นเด็กดี เฝ้าป้าสมรหลับ" ออโต้รีบตอบ 

มินตราหัวเราะกับความซื่อของบุตรชาย ลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู 

คนที่ถูกพูดถึงเดินออกมาพอดีพร้อมกระเป๋าสะพาย “มินมาแล้วเหรอ ป้ากลับก่อนนะ”

มินตราขอบคุณป้าที่ช่วยมาดูแลลูกแฝดของเธอ ไม่ลืมบอกอะตอมกับออโต้ไหว้ขอบคุณสมรด้วย

ทั้งสามคนมองหญิงที่สูงวัยกว่าเดินออกประตูไป

"แม่จ๋า ให้อะตอมนวดให้ไหมค้า"

อะตอมจูงมือแม่ให้เดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนที่สองมือน้อยๆ จะเริ่มบีบนวดลงบนขาของมินตรา แรงของเด็ก 4 ขวบแทบไม่ได้ช่วยให้หายปวดเมื่อย แต่มันช่วยนวดหัวใจของคนเป็นแม่ให้พองโต

ออโต้เองก็วิ่งไปเอาน้ำเย็นในตู้เย็น "น้ำค้าบ"

มินตรารับแก้วน้ำมาดื่ม น้ำตาพาลจะไหลด้วยความตื้นตัน เธอมองหน้าลูกแฝดทั้งสองด้วยความรักสุดหัวใจ

"ขอบใจมากนะลูก... แม่สัญญาเลยนะ ว่าแม่จะทำงานหนักๆ หาเงินเยอะๆ ให้หนูได้กินขนมอร่อยๆ นะ"

"แม่ไม่ต้องเหนื่อยมากก็ได้นะคับ..." ออโต้พูดขึ้นมาลอยๆ สายตาแอบเหลือบมองไปที่หมอนใบนั้นแวบหนึ่ง "เดี๋ยว... เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแม่แล้ว"

"หือ ใครจะมาช่วยแม่ลูก" มินตราถามขำๆ

"ยักษ์ค้าบ" ออโต้ตอบสีหน้าจริงจัง

อะตอมหัวเราะคิกคัก "ใช่ค่า ลุงย้ากตัวโตๆ หน้าดุๆจะมาซื้อหนมเคกให้หนูกินทุกวันค่า..."

มินตราขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงุนงงกับคำพูดแปลกๆ ของลูก วันนี้ท่าทางจะดูนิทานเรื่องยักษ์มาแน่ๆ เธอคิดว่าเป็นเพียงจินตนาการตามประสาเด็กๆ

"จ้าๆ ยักษ์ก็ยักษ์... งั้นตอนนี้เรามาดูซิว่าแม่ซื้ออะไรมาฝาก..." มินตราเอื้อมมือไปหยิบถุงกับข้าว "แท่น แท๊น! น่องไก่ทอดห้าชิ้น! ของโปรดใครเอ่ย"

"ของหนูค่า"

ความลับเรื่องพ่อถูกพักไว้ชั่วคราว อะตอมกระโดดโลดเต้นกับน่องไก่ของโปรด ส่วนออโต้ก็ยิ้มกว้างออกมา

ในบ้านเช่าหลังเล็กสุดซอย เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่นของสามแม่ลูก

มินตรามองลูกชายลูกสาวที่ถือน่องไก่ แล้วนึกไปถึงคนเป็นพ่อ

5ปีที่ผ่านมา เธอยังคงคิดถึงชายคนนั้นมาตลอด 

แต่จะมีประโยชน์อะไร เมื่อเรื่องในคืนนั้นเธอกับเขาไม่ได้รักกัน

มันเป็นแค่ความผิดพลาด...