บทที่8 เกือบไป

บทที่ 8: ความลับในห้องลองเสื้อ

บรรยากาศในรถลีมูซีนคันหรูที่กำลังแล่นไปบนทางด่วนเงียบกริบจนได้ยินเสียงแอร์ทำงาน ออสตินนั่งไขว่ห้าง กอดอก สายตาคมกริบภายใต้แว่นกันแดดสีชาจ้องมองไปยังสิ่งมีชีวิต ที่นั่งตัวลีบติดประตูรถอีกฝั่งอย่างไม่วางตา

มินตราในคราบป้าแว่นนั่งเกร็งจนตะคริวจะกินขา มือไม้เย็นเฉียบกำสายกระเป๋าแน่น พยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับเบาะหนังสีดำมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"คุณมินตรา..." จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"คะ... คะท่านประธาน!" มินตราสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองเจ้านายที่ดูเหมือนพญามารจำศีล

"ยาดมยี่ห้ออะไร?"

"คะ?" มินตรางุนงง ปรับอารมณ์ไม่ถูก

"ผมถามว่า ยาดม หรือยาหม่อง หรือน้ำมันมวย หรืออะไรก็ตามที่คุณชโลมมาบนตัวเนี่ย... ยี่ห้ออะไร?" ออสตินถามพลางย่นจมูกเล็กน้อยด้วยความขัดใจ

ตั้งแต่เช้าที่เธอเดินเข้ามาในออฟฟิศ กลิ่นหอมละมุนของแป้งเด็กที่เขาโหยหาเมื่อวาน หายวับไปกับตา แทนที่ด้วยกลิ่นฉุนกึกของสมุนไพรไทยร้อยแปดชนิดที่ตีกันมั่วไปหมดจนเขาเวียนหัว กลิ่นนี้มันรุนแรงจนกลบทุกกลิ่นในรัศมีสามเมตร

"อ๋อ... ยาหม่องตราฤาษีเหยียบโลกค่ะท่าน ผสมกับยาดมสมุนไพรสูตรคุณยายข้างบ้าน พอดี... พอดีดิฉันเป็นคนธาตุอ่อน หน้ามืดบ่อย เลยต้องทาไว้กันเหนียวค่ะ" มินตราแถสีข้างถลอก 

ก็ใครจะไปกล้าใช้น้ำหอมหรือแป้งเด็กล่ะ! ขืนเขาได้กลิ่นนั้นอีก มีหวังความลับแตกโพละ

"วันหลังเปลี่ยนซะ..." ออสตินสั่งเสียงเข้ม "หาที่มันกลิ่นเบาๆ กว่านี้ นั่งด้วยแล้วผมนึกว่ากำลังเดินทางไปศาลาสวดศพ"

"รับทราบค่ะบอส" มินตรารับคำแข็งขัน แต่ในใจแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ 

เรื่องมากจริงพ่อคุณ! ทนเหม็นไปเถอะ ยิ่งเหม็นนายยิ่งไม่เข้าใกล้ ฉันยิ่งปลอดภัย

"แล้ววันนี้เราจะไปไหนกันคะท่าน เห็นบอกว่าเป็นงานด่วน" มินตราถามเพื่อเบี่ยงประเด็น

"ไปศูนย์การค้าเอ็มไพร์ แกรนด์" ออสตินตอบสั้นๆ "วันนี้จะมีพาร์ทเนอร์จากดูไบมาดูพื้นที่เช่าร้านจิวเวลรี่ ฉันต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง"

"หา! ห้างหรูระดับนั้น..." มินตราก้มมองสภาพตัวเอง เสื้อสูทสีน้ำตาลกะปิ กระโปรงยาวครึ่งแข้ง รองเท้าส้นเตี้ยหัวตัดเชยสะบัด "เอ่อ... ท่านจะให้ดิฉันไปด้วยสภาพนี้เหรอคะ?"

ออสตินหันมามองเธอเต็มตา กวาดสายตาขึ้นลงหนึ่งรอบ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ก็นั่นน่ะสิ... ฉันถึงปวดหัวอยู่นี่ไง" เขาบ่นอุบ "แต่เบลกมันติดงานด่วนที่ไซต์ก่อสร้าง ไม่มีใครจดรายละเอียดได้ละเอียดเท่าเธอ ก็ต้องหิ้วป้าแก่ๆ ไปด้วยนี่แหละ ทำไงได้"

ป้าแก่ๆ งั้นเหรอ! หนอย... ปากคอเราะร้าย เดี๋ยวแม่จับจูบปากแตก!

มินตราเข่นเขี้ยวในใจ แต่ภายนอกทำได้เพียงยิ้มแหยๆ

...

ณ ศูนย์การค้า เอ็มไพร์ แกรนด์

ทันทีที่ออสตินก้าวลงจากรถลีมูซีน รัศมีประธานหนุ่มผู้หล่อเหลาและร่ำรวยก็สาดส่องไปทั่วบริเวณ พนักงานรักษาความปลอดภัยและผู้จัดการห้างรีบวิ่งหน้าตื่นมาต้อนรับกันเป็นแถว

แต่ภาพที่ทุกคนเห็นกลับทำให้ต้องขยี้ตา...

ข้างกายท่านประธานสุดหล่อ คือมนุษย์ป้าในชุดสูทเชยระเบิดระเบ้อ ผมเผ้ารุงรัง ใส่แว่นหนาเตอะ เดินก้มหน้าก้มตาตามหลังต้อยๆ ราวกับหลุดออกมาจากละครย้อนยุค

"นั่นใครน่ะแก... แม่บ้านท่านประธานเหรอ"

"หรือจะเป็นหมอดูฮวงจุ้ยส่วนตัว"

"บ้า... ฉันว่าคนดูแลย่าของท่านประธานแน่ๆ"

เสียงซุบซิบดังไล่หลังมาตลอดทาง มินตราพยายามทำหูทวนลม เดินกอดแฟ้มเอกสารแน่น ภาวนาขอให้งานนี้จบเร็วๆ

แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้าง...

"หยุดก่อน" ออสตินสั่งเสียงเรียบ หยุดเดินกะทันหันจนมินตราเบรกตัวโก่งเกือบชนแผ่นหลังกว้าง

พวกเขาหยุดอยู่ที่หน้ากระจกใสบานใหญ่ของร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมระดับไฮเอนด์ ออสตินมองเงาสะท้อนในกระจกแล้วส่ายหน้า

"ฉันทนไม่ได้..."

"คะ? ทนอะไรไม่ได้คะท่าน?"

"ทนสภาพเธอไม่ได้" ออสตินหันมาจ้องหน้าเธอ "พาร์ทเนอร์ที่ฉันจะไปเจอ เขาเป็นพวกให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์มาก ขืนฉันพาเลขาที่แต่งตัวเหมือนเพิ่งหนีไฟไหม้ออกมาจากบ้านพักคนชราไปเจอ เขาคงหาว่าบริษัทเราใกล้เจ๊ง"

"แหมท่านคะ... ผ้าขี้ริ้วห่อทองไงคะ เน้นผลงานไม่เน้นหน้าตา"

"หยุดพูด แล้วตามฉันมา"

ออสตินไม่ฟังคำทัดทาน เขาคว้าข้อมือมินตรา แล้วลากเธอเข้าไปในร้านเสื้อผ้าหรูหราตรงหน้าทันที

"ว้าย! ท่านคะ ไม่เอาค่ะ ดิฉันเกรงใจ" มินตราขืนตัวสุดฤทธิ์ หัวใจเต้นรัว ไม่ใช่เพราะความเขิน แต่เพราะความกลัว

ถ้าต้องลองเสื้อ... ก็ต้องถอดชุดโคร่งๆ นี่ออก

ถ้าถอดชุดนี้ออก... หุ่นที่ซ่อนรูปไว้ก็ต้องเปิดเผย

แล้วถ้าออสตินเห็นว่าภายใต้ชุดป้าแก่ๆ คือเรือนร่างของหญิงสาววัย 28 ที่มีสัดส่วนเว้าโค้ง... ความลับแตกแน่

"ยินดีต้อนรับค่ะคุณออสติน" พนักงานสาวสวยในร้านรีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ สายตาเป็นประกายวิบวับเมื่อเห็นชายหนุ่มในฝัน แต่พอเหลือบไปเห็นมนุษย์ป้าที่เขาจูงมือมา สายตาก็เปลี่ยนเป็นเหยียดหยามทันที

"ช่วยหาชุดให้เลขาผมหน่อย" ออสตินสั่งเสียงเฉียบขาด "เอาแบบที่ดูเป็นผู้เป็นคน ดูทันสมัย และกลบรัศมีความเป็นป้าให้ได้มากที่สุด"

"เอ่อ... จะพยายามนะคะ" พนักงานสาวมองมินตราหัวจรดเท้าด้วยความลำบากใจ "เชิญทางนี้เลยค่ะคุณป้า... เอ้ย คุณผู้หญิง"

มินตราถูกต้อนเข้าไปในโซนเสื้อผ้า พนักงานหยิบเดรสสวยๆ มาทาบตัวเธอหลายชุด แต่ละชุด... รัดรูป ผ่าหลัง แหวกอก ทั้งนั้น

"ชุดนี้ดีไหมคะ คอลเลคชั่นใหม่ล่าสุด" พนักงานยื่นเดรสสีน้ำเงินเข้ม เข้ารูปช่วงเอวและสะโพกให้

มินตราหน้าซีด "มะ... ไม่ดีมั้งคะ พี่ไม่ชอบใส่อะไรอึดอัด"

"ลองเถอะค่ะ เจ้านายคุณสั่ง" พนักงานคะยั้นคะยอ

"ไปลองซะมินตรา อย่าให้ฉันต้องรอนาน" เสียงออสตินกดดันมาจากโซฟาหน้าร้าน

มินตราจำใจคว้าชุดนั้นเดินเข้าห้องลองเสื้อด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าลานประหาร

ภายในห้องลองเสื้อแคบๆ มินตรายืนมองตัวเองในกระจก เธอค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งออก ถอดกางเกงขายาวทรงลุงทิ้ง เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดและรูปร่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดโคร่งๆมาตลอด

เอวคอดกิ่ว สะโพกผายที่ดูอวบอิ่มขึ้นหลังจากมีลูก และหน้าอกหน้าใจที่ล้นมือ... นี่คือหุ่นที่ทำให้ผู้ชายเหลียวหลังมานักต่อนัก

"ซวยแล้ว... ใส่ชุดนี้เข้าไป ตายแน่ๆ"

มินตราพยายามสวมชุดเดรสสีน้ำเงินนั้น ซิปด้านหลังรูดขึ้นมาได้อย่างยากลำบากเพราะหน้าอกที่ค่อนข้างใหญ่ ชุดมันแนบเนื้อจนเผยให้เห็นสัดส่วนชัดเจนเกินไป ชัดเจนจนน่ากลัว

"ไม่ได้... ออกไปสภาพนี้ไม่ได้"

มินตราพยายามมองหาอะไรมาคลุม เธอเห็นผ้าคลุมไหล่ผืนบางวางพาดอยู่ จึงรีบคว้ามาคลุมทับช่วงบน แต่มันก็ปิดช่วงสะโพกที่งอนงามไม่ได้อยู่ดี

"เสร็จหรือยัง!" ออสตินตะโกนถาม

"สะ... เสร็จแล้วค่ะ แต่ดิฉันว่ามันไม่เหมาะ..."

"ออกมาให้ฉันดู"

มินตราสูดหายใจลึก กัดฟันแน่น ค่อยๆ แง้มประตูห้องลองเสื้อออกมาช้าๆ...

ทันทีที่เธอก้าวออกมา ออสตินที่กำลังนั่งเช็กอีเมลในไอแพดเงยหน้าขึ้น... และชะงักค้าง

ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มที่ขับผิวขาวจัด (แม้ใบหน้าจะยังแต่งเข้มและสวมแว่นหนา) แต่รูปร่าง... รูปร่างนั้นมันช่างคุ้นตาเหลือเกิน

เอวที่คอดเล็กรับกับสะโพกที่ผายออกอย่างสวยงาม ช่วงขายาวเรียวที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมาดูเนียนละเอียด ผิดกับภาพลักษณ์ยายป้าที่เขาเห็นทุกวัน

ออสตินวางไอแพดลงช้าๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาเธอราวกับต้องมนต์สะกด

"นี่เธอ..." เสียงของเขาแหบพร่าลงโดยไม่รู้ตัว

มินตราใจเต้นโครมคราม เธอกระชับผ้าคลุมไหล่แน่น ถอยหลังกรูด "มะ... มันคับไปค่ะท่าน ดิฉันอึดอัด ดิฉันขอไปเปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมนะคะ"

"เดี๋ยว!"

ออสตินก้าวประชิดตัว ใช้แขนข้างหนึ่งยันผนังห้องลองเสื้อ กักขังเธอไว้ในอ้อมแขน สายตาคมกริบกวาดมองสำรวจเรือนร่างของเลขาตัวเองอย่างจาบจ้วงและสงสัย

"ทำไม... หุ่นเธอถึง..."

"ถึงอะไรคะ!" มินตราเสียงสั่น พยายามก้มหน้าหลบสายตา "คนแก่ก็มีเอวได้นะคะ! ดิฉัน... ดิฉันใส่สเตย์รัดหน้าท้องค่ะ! รัดแน่นมาก! หายใจแทบไม่ออกแล้วเนี่ย!"

"สเตย์…" ออสตินหรี่ตา "สเตย์บ้าอะไรจะทำให้รูปร่างเปลี่ยนจากถังแก๊สเป็นนางแบบได้ขนาดนี้"

เขายื่นมือออกมา หมายจะแตะที่เอวของเธอเพื่อพิสูจน์ความจริง

"อย่านะคะ!" มินตราปัดมือเขาออก "กฎข้อที่ 1 ห้ามแตะต้องตัวพนักงาน!"

"ฉันเป็นเจ้านาย ฉันจะแตะเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย" ออสตินไม่ฟังเสียง เขาวางมือหนาลงบนเอวคอดกิ่วของเธอ

วินาทีที่ฝ่ามือร้อนผ่าวสัมผัสผ่านเนื้อผ้าบางเบา ไฟช็อตแล่นปราดไปทั่วร่างของทั้งคู่

มินตราสะดุ้งเฮือก ขนลุกซู่ ความรู้สึกวาบหวามที่คุ้นเคยตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายของเธอจดจำสัมผัสของเขาได้แม่นยำเกินไป

ส่วนออสติน... เขานิ่งงันไป สัมผัสนี้... ความโค้งเว้าที่พอดีมือแบบนี้... มันไม่ใช่แค่คุ้น แต่มันใช่เลย!

"มินตรา..." เขากระซิบเสียงต่ำ โน้มหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน กลิ่นหอมจางๆ จากซอกคอที่เริ่มมีเหงื่อซึมทะลุกลิ่นยาหม่องออกมาแตะจมูกเขา

กลิ่นแป้งเด็ก...

"เธอกำลังเล่นตลกอะไรกับฉันหรือเปล่า?" ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนา

มินตรากลั้นหายใจ เธอรู้ว่าถ้าเขาถอดแว่นเธอออกตอนนี้ ทุกอย่างจบเห่

"ทะ... ท่านประธานคะ! ลูกค้า!" มินตราตะโกนขึ้นมา "ลูกค้าจากดูไบ! ท่านนัดไว้บ่ายสอง นี่บ่ายโมงสี่สิบแล้วค่ะ!"

คำว่า "งาน" กระชากสติของออสตินกลับมา เขาผละออกจากตัวเธอ สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

"บ้าชิบ!" ออสตินสบถ หันไปมองนาฬิกาข้อมือ "เกือบไปแล้ว..."

เขาหันกลับมามองมินตราอีกครั้งด้วยสายตาที่อ่านยาก "ชุดนี้แหละ... ใส่ไป แต่หาเสื้อคลุมที่มันดูดีกว่าผ้าคลุมไหล่ยายแก่นั่นมาใส่ทับซะ แล้วรีบตามฉันมา!"

พูดจบเขาก็เดินดุ่มๆ ออกจากร้านไป ทิ้งให้มินตรายืนเข่าอ่อนพิงผนังห้องลองเสื้อ หัวใจแทบจะวายตาย

"เกือบไปแล้วไอ้มิน... เกือบไปแล้วจริงๆ"