บทที่ 7

“หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งปรากฏตัวห่างออกไปสิบลี้ขอรับ”

ทหารน้อยคนหนึ่งในชุดเกราะเปื้อนเลือดคุกเข่าข้างหนึ่ง เสียงสั่นเครือแต่ยังคงควบคุมท่าทีได้มั่นคง รายงานชายหนุ่มที่นั่งหลับตาอยู่บนรถเข็น สวมเสื้อคลุมขนสัตว์เบาบางว่า “ซ้ำยังพาปีศาจน้ำแข็งมาเป็นพัน ๆ ตัว ทั้งพวกที่บินได้และวิ่งได้ ท่านเจ้าเมืองและคุณชายรองไปตัดเส้นทางทัพข้าศึก เกรงว่าหากครึ่งชั่วยามไม่อาจกลับมาทันเวลา เมืองนี้... คงยากจะป้องกันแล้วขอรับ”

มือขวาของโม่ชางหลานที่วางอยู่บนขา มีผีเสื้อสีนิลตัวหนึ่งกำลังกระพือปีกเกาะอยู่บนนิ้วกลาง ผีเสื้อนั้นดูดเลือดบนมือของโม่ชางหลานเล็กน้อย เมื่อนิ้วของโม่ชางหลานขยับ ผีเสื้อสีนิลก็โผบินออกไปนอกเมือง

“ร้อนใจไปใย” เสียงของโม่ชางหลานเนิบนาบและแฝงความเกียจคร้านอยู่ในที ตัวคนดูเป็นธรรมชาติ นิ้วของเขาจับเส้นใยที่ตาเปล่ามองไม่เห็น ขยับไปมาสองสามที ก่อนกล่าวว่า “ข้ายังไม่ตายหรอก เมืองนี้แตกไม่ได้ ข้าจะออกไปดูสถานการณ์เอง”

ทหารน้อยพลันสีหน้าเปลี่ยนไป ท่าทางที่เดิมคุกเข่าข้างเดียวกลายเป็นคุกเข่าทั้งสองข้าง กล่าวว่า “นายน้อยโปรดอย่ากังวล ให้ข้าออกไปปกป้องก่อน ข้างนอกลมแรงหิมะหนาว รวมถึงปีศาจน้ำแข็งพวกนั้นยังเจ้าเล่ห์ยิ่ง—”

“แม้แต่เจ้าก็คิดว่าข้าใช้การไม่ได้แล้วหรือ?” ริมฝีปากดั่งดอกบ๊วยแดงในหิมะของโม่ชางหลานยกยิ้มเล็กน้อย เสียงหัวเราะนุ่มนวล แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสะท้าน “ถึงข้าจะขาพิการ ตาบอด แต่ฝีมือของข้าก็ยังพอมีดีอยู่บ้าง ระดับพลังของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งเทียบเท่าผู้ฝึกตนขอบเขตหลอมกายา หากเจ้าพาคนออกไปก็เท่ากับส่งไปตายเปล่า”

ทหารน้อยพึมพำเบา ๆ “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”

“ข้ารู้ เจ้าเป็นห่วงสุขภาพของข้า” โม่ชางหลานเข็นรถเข็นไปยังประตูเมืองด้านนอก ผีเสื้อสีนิลนับสิบปรากฏตัวจากที่ใดไม่ทราบ บินมาวนเวียนรอบกายโม่ชางหลานทั้งตัวเล็กตัวใหญ่

ได้ยินโม่ชางหลานกล่าวเสียงเรียบว่า “ข้าควบคุมหุ่นเชิด อย่างมากก็ถ่วงเวลาได้หนึ่งก้านธูป แต่หุ่นพังก็ยังดีกว่าคนตาย”

ทหารน้อยกำหมัดแน่น มองร่างที่เตี้ยกว่าคนทั่วไปนั้น ขอบตาร้อนผ่าว กัดฟันก่อนก้าวเท้าตามไป

ข้างนอกท้องฟ้าหนาวเหน็บแผ่นดินแข็งตัว คืนนี้หิมะตกหนัก ผู้ที่ยืนอยู่ด้านนอก หากไม่กางค่ายกล ไม่นานก็จะกลายเป็นมนุษย์หิมะ

ดวงตาของโม่ชางหลานบอดสนิท แต่ไม่ได้หมายความว่าเขามองไม่เห็นสิ่งใด กระทั่งสิ่งที่เขาเห็นยังมากมายและชัดเจนกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ

ในเผ่าปีศาจน้ำแข็ง มีนกน้ำแข็งที่บินได้ชนิดหนึ่ง พวกมันคาบลูกธนูน้ำแข็งที่มีพิษแช่แข็งอยู่ในปาก เมื่อโปรยลงมาเป็นสายเสียงดังซู่ซ่า หากถูกสิ่งมีชีวิตใด ก็จะแช่แข็งสิ่งมีชีวิตนั้นทันที ทหารรักษาเมืองดินแดนหิมะขาวหลายคนต้องตายเพราะลูกธนูพิษของนกน้ำแข็งพวกนี้

ลูกธนูเหล่านั้นเล็กเท่าขนวัว เมื่อโปรยลงมาก็มีจำนวนนับพันนับร้อย ต่อให้อยากหลบก็หลบไม่ทัน

ดังนั้นเหนือกำแพงเมืองจึงกางค่ายกลขนาดใหญ่ แม้จะสิ้นเปลืองผลึกวิญญาณและต้องใช้ผู้ฝึกวิชาที่เข้าใจกระบวนการสร้างค่ายกลหลายคนช่วยกันกาง แต่ก็เป็นขั้นตอนที่ละเลยไม่ได้

โม่ชางหลานเงยหน้า หลับตา “มอง” นกปีศาจน้ำแข็งดุร้ายในอากาศ มือทั้งสองไขว้กันไปมา หุ่นเชิดรูปร่างคล้ายมนุษย์ตัวหนึ่งก็พลันพุ่งฝ่าค่ายกลออกจากยอดกำแพงเมือง การเคลื่อนไหวหนักแน่นแต่คล่องแคล่ว ในมือถือแส้ยาว ฟาดในอากาศดัง “เฟี้ยวฟ้าว” เพียงไม่กี่ทีก็ฟาดถูกนกน้ำแข็งเหล่านั้นลำตัวหักสะบั้นไปแถวหนึ่ง

โม่ชางหลานเคลื่อนไหวมือทั้งสองอีกครั้ง หุ่นเชิดกระโดดขึ้นบนยอดกำแพง คุกเข่าข้างหนึ่ง หันไปทางนอกเมืองเปลี่ยนแส้เป็นขวานยักษ์ มือทั้งสองข้างไขว้กันบนหน้าอกในลักษณะคอยปกป้องเมือง

พลัน เสียงครืนครันดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว พื้นดินคล้ายสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมือง

ไกลออกไป ปรากฏเนินเขาเล็ก ๆ โผล่ขึ้นมา และพร้อมกับการสั่นสะเทือนที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับเสียงครืนครันที่ดังขึ้นตามลำดับ รูปร่างที่แท้จริงของเนินเขานั้นก็ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นในสายตาของผู้พิทักษ์เมือง—

หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งร่างใหญ่ราวกับภูเขาขนาดย่อมกำลังอ้าปากแสดงเขี้ยวแหลมคมสองซี่ ในมือถือกระบี่น้ำแข็งขนาดมหึมา ก้าวเดินตรงมาทางประตูเมืองทีละก้าว

หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งผิวหนาเนื้อหนัก ขนบนผิวหนังด้านนอกหนาถึงหนึ่งฉื่อ หากผู้โจมตีกำลังภายในอ่อนแอ ระดับวรยุทธ์ต่ำต้อย หรืออาวุธไม่ดี ย่อมไม่อาจทำร้ายหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งได้แม้แต่น้อย

ผีเสื้อสีนิลบินวนรอบตัวหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง ในเวลาเดียวกันนี้โม่ชางหลานก็กำลังจ้องมองหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง ในใจรู้สึกพิศวงอยู่บ้าง—

เรื่องที่เผ่าพันธุ์ปีศาจน้ำแข็งโจมตีเมืองมักเกิดขึ้นทุก ๆ สองสามปี เขาคุ้นชินดีแล้ว แต่หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งไม่เคยปรากฏตัวโดยง่าย โม่ชางหลานไม่ได้พบเห็นมันมานานหลายปีแล้ว

ท่าจะไม่ดีแล้วสิ

โม่ชางหลานเอียงหูฟังเสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำพื้นดิน และได้ยินเสียงคำรามของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งที่แทบจะก้องกังวานไปทั่วทั้งเมือง เขาเกือบวิเคราะห์ได้ทันทีว่า ระดับวรยุทธ์ของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งตัวนี้ อยู่เหนือขอบเขตหลอมกายาเสียอีก

ผิวของโม่ชางหลานที่ขาวผ่องอยู่แล้ว ขณะนี้ยิ่งดูซีดขาวกว่าเดิม

ระดับวรยุทธ์ของเขาในตอนนี้แม้จะยังพอมีดีอยู่บ้าง แต่ไม่อาจเทียบกับในอดีต ความแข็งแกร่งจะไปสู้หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งขอบเขตหลอมกายาได้อย่างไร? แต่เขาก็ต้องปกป้องประตูเมืองนี้ให้ได้ หากหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งบุกเข้าเมืองร้างได้สำเร็จ ชาวเมืองกว่าหมื่นคนที่มีวรยุทธ์ต่ำต้อย ก็คงต้องกลายเป็นศพไปทั้งหมด

โม่ชางหลานกล่าวว่า “ไปเรียกท่านหมอมา”

ปรากฏกระต่ายหูยาวขนขาวดั่งหิมะ หูทั้งสองห้อยลงข้างหัวตัวหนึ่งโผล่มาจากด้านหลังโม่ชางหลาน มันโดดขึ้นมานอนบนคักเขาพลางร้องเสียงอ่อนแรงสองสามครั้ง

กระต่ายตัวนี้พูดไม่ได้ แต่โม่ชางหลานเข้าใจความหมายของมันได้เพราะความสัมพันธ์ตามพันธสัญญา

กระต่ายอสูรกล่าวว่า “นายท่านบอกว่า ห้ามเรียกท่านหมอ ท่านเจ้าเมืองบอกว่า ยอมให้เมืองแตกดีกว่าให้ท่านฝืนใช้กำลังภายใน”

โม่ชางหลานอุ้มกระต่ายอสูรขึ้นมา โยนให้ทหารน้อยที่อยู่ด้านข้างอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกล่าวว่า “งั้นก็ให้นายเจ้ารีบกลับมาปกป้องเมือง หากเมืองถูกตีแตก ข้าก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้เช่นกัน ย่อมต้องตายเป็นคนแรก”

กระต่ายอสูรหลบอยู่ในอ้อมอกทหารน้อยด้วยความขลาดกลัว พึมพำเบา ๆ เสียงสั่นเครือ “ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ มีหวังนายท่านได้เอาข้าไปลงหม้อเนื้อตุ๋นเป็นแน่”

โม่ชางหลาน “...”

“ประเสริฐ” โม่ชางหลานถอนหายใจเบา ๆ มือที่เคลื่อนไหวเปลี่ยนเป็นรุนแรงในทันที ทั้งร่างราวกับราชสีห์ที่เพิ่งตื่นนอน แม้จะดูเกียจคร้านอยู่บ้าง แต่ก็ถูกกลบด้วยความเย็นชาและดุดันหมดสิ้น

โม่ชางหลานไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหน้า “ควับ” หุ่นเชิดนั้นก็ทำท่าเดียวกันโดยทันที นิ้วทั้งห้าของโม่ชางหลานพลิกไปมาอย่างรวดเร็ว หุ่นเชิดเคลื่อนไหวว่องไวดั่งสายฟ้า ควงขวานยักษ์สองเล่มกระโดดออกจากกำแพงเมืองสูงสิบจั้ง เหยียบไปบนหัวหมาป่าน้ำแข็งตลอดทาง ขวานสองเล่มฟันปีศาจน้ำแข็งที่กระโจนมา ผีเสื้อสีนิลบินเป็นฝูงรอบตัวหุ่นเชิด นำทางให้โม่ชางหลานและหุ่นเชิดตัวนี้ไปข้างหน้า

หุ่นเชิดลงมือฆ่าไปตลอดทาง ทั่วพื้นดินเต็มไปด้วยเลือดสีน้ำเงินเหนียวหนืดของเผ่าปีศาจน้ำแข็ง และซากร่างที่หลังตายแล้วเปลี่ยนจากสีขาวใสเป็นสีดำทะมึน

ในพริบตา หุ่นเชิดก็มาถึงตรงหน้าหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งโกรธจัด ฟาดฝ่ามือยักษ์ไปที่ศีรษะของหุ่นเชิด

โม่ชางหลานเปลี่ยนกระบวนท่าค่ายกลรูปแบบใหม่ สายใยที่มองไม่เห็นนำพาให้หุ่นเชิดที่ไร้จิตสำนึกย่อตัวลงทันเวลา ลอดผ่านเข้าไปตามช่องว่างของฝ่ามือใหญ่และช่วงแขน เหยียบย่ำขึ้นไปตามท่อนแขนจนถึงบริเวณต้นคอของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง ก่อนที่ขวานยักษ์จะเงื้อขึ้นหมายจามใส่ศีรษะเป้าหมายสุดแรง

“เปรี้ยง—” พลันเสียงกระแทกดังขึ้น หุ่นเชิดถูกฟาดกระเด็นตกลงไป โม่ชางหลานขมวดคิ้วที่ได้รูปยาวเรียว มุมปากมีเลือดสดไหลซึมออกมาเล็กน้อย

“นายน้อย!” ทหารน้อยเห็นดังนั้นก็กังวลยิ่งนัก กล่าวว่า “หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งนั่นมีวรยุทธ์สูงเกินไป ทั้งผิวหนาเนื้อหนัก ไม่สู้เรียกหุ่นเชิดกลับมาเถอะขอรับ”

โม่ชางหลานหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก แต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน พลิกมือทั้งสองต่อเนื่อง ควบคุมให้หุ่นเชิดที่เสียหายแล้วกลิ้งตัวไปบนพื้นดิน ก่อนกระโดดขึ้นราวเหยี่ยวโจมตีกระต่าย จามขวานเข้าใส่มือขวาที่หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งกำลังยกขึ้นด้วยความองอาจและรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด

ได้ยินเสียงร้องโหยหวนสะเทือนแก้วหูอย่างน่าสยอง มือน้ำแข็งขนาดยักษ์ตกลงบนพื้น เหล่าปีศาจน้ำแข็งที่เดิมอยู่ภายใต้คำสั่งของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งก็เริ่มสับสนวุ่นวาย นกน้ำแข็งที่บินวนอยู่บนศีรษะและหมาป่าน้ำแข็งที่วิ่งอยู่บนพื้นดินคล้ายสูญเสียทิศทาง บินวนไปมาในอากาศ วิ่งวนไปมาบนพื้นดิน

หน้าผากของโม่ชางหลานปรากฏเหงื่อเย็นผุดพราว เขาตัดเส้นใยที่มองไม่เห็นในมือ ปล่อยให้หุ่นเชิดล้มลงข้างหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง จมลงไปในหิมะครึ่งตัว

โม่ชางหลานกล่าวว่า “ยามออกจากเมืองไปโจมตี ต้องรวดเร็วและเด็ดขาด”

จากต้นจนจบ เขาไม่เคยตื่นตระหนกแม้ชั่วขณะ ถึงแม้สองขาจะพิการ ตาจะมองไม่เห็น แต่ยังคงสงบนิ่งเหมือนหิมะอันไม่เปลี่ยนแปลงตลอดกาลของแดนหิมะขาว ราวกับว่าหากมีเขาอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมของเขา

ทหารน้อยหลายคนรอคอยช่วงเวลานี้ พอเผ่าปีศาจน้ำแข็งสับสน ก็เป็นโอกาสดีในการโจมตี อีกทั้งความสำเร็จหรือล้มเหลวก็อยู่ที่การกระทำครั้งนี้ทั้งสิ้น

พวกเขายกหอกยาวพร้อมกัน พกอาวุธที่ตนถนัด ขี่หมาป่าหิมะร่างสูงใหญ่แข็งแรง นำทหารรักษาเมืองนับพันคน เปิดประตูเมืองพร้อมกับร้องตะโกน—

“ฆ่า!”

ดินแดนหิมะขาวไม่เคยข้องเกี่ยวกับความสงบสุข ที่นี่เป็นประตูสู่แดนเหนือของอาณาจักรคุนเจ๋อ และเป็นเมืองชายแดนทางเหนือสุดในแผนที่ของอาณาจักรเฉียนหยวน เมื่อขึ้นไปทางเหนืออีก ผ่านผนังทองแดงกำแพงเหล็กที่ทอดยาวหมื่นลี้ ก็จะเป็นสุดชายขอบแดนเหนือที่แม้แต่ผู้บำเพ็ญเซียนก็ไม่อยากย่างกรายเข้าใกล้

พื้นที่นั้นมีชนเผ่าต่าง ๆ และปีศาจร้ายที่ใช้น้ำแข็งหิมะเป็นเมือง ใช้ป่าเป็นบ้าน ชนเผ่าและปีศาจร้ายเหล่านี้มีความเป็นศัตรูกับมนุษย์ขั้นรุนแรง นอกจากจะรุกรานชายแดนซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้ว หากพบมนุษย์ปรากฏในอาณาเขตของพวกมัน ก็จะจะกินทั้งเป็น ไม่มีคำว่าปราณี

สิ่งที่เรียกว่าศัตรูตลอดกาล ก็มีเพียงเท่านี้

หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งถูกตัดมือขวา แต่ตัวมันมีความสามารถในการฟื้นฟูโดยกำเนิด เพียงระยะเวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไป มือที่ขาดไปก็จะงอกใหม่ เมื่อถึงเวลานั้น ระดับพลังของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งก็จะกลับสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง

ผีเสื้อสีนิลบินขึ้นลงในกองทัพที่กำลังต่อสู้ บางครั้งก็ช่วยปกป้องทหารจากปีศาจน้ำแข็งที่โจมตีจากด้านหลัง ส่วนตัวมันเองก็กลายเป็นผีเสื้อตายทีละตัว ๆ ร่วงลงบนหิมะขาวที่เปรอะเปื้อนคราบเลือดสีน้ำเงินและสีแดงสด ราวกับเพิ่มหมึกดำลงไปอีกหยด

แม่ทัพรักษาเมืองห้าคนผู้มีระดับวรยุทธ์สูงที่สุดรุมล้อมหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งพร้อมกัน อาวุธดาบ หอก ขวาน ง้าวรุมเข้าโจมตี พลังนั้นราวกับสามารถผ่าภูเขาให้แยกออกจากกัน โซ่เหล็กปรากฏขึ้นกลางอากาศ ตาข่ายใหญ่ที่มีตะขอคมกริบโผล่ลงมาจากฟ้า หมายจะคลี่คลุมหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งไว้ในนั้น

แต่เมื่อกระบี่น้ำแข็งสูงท่วมหัวคนในมือของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งสัมผัสกับโซ่เหล็กและตาข่ายใหญ่ ก็แช่แข็งพวกมันไปในพริบตา หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งระเบิดเสียงคำรามออกมา ทหารทั้งห้านายพลันถูกคลื่นแรงสั่นสะเทือนกระแทกจนกระเด็นออกไป เมื่อมันคำรามอีกครั้ง กระบี่น้ำแข็งของมันก็ตวัดตัดตาข่ายที่กลายเป็นน้ำแข็งให้แตกกระจายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ร่วงลงพื้นดินเสียงดังเกรียวกราว