บทที่ 8

“แย่แล้ว” ผู้อาวุโสจื่อชวนที่เพิ่งจัดวางค่ายกลเสร็จและรีบมาที่นี่ ยืนอยู่บนยอดกำแพงเมืองมองไปยังที่ไกลตา สีหน้าเคร่งเครียด กล่าวว่า “โจมตีไม่สำเร็จ มือของหัวหน้าปีศาจนั่นงอกออกมาใหม่แล้ว ข้าจะลงไปเผชิญหน้ากับมันเอง!”

“ไม่จำเป็น” โม่ชางหลานกล่าว “พลธนูเทพเตรียมตัว”

พลธนูเทพร้อยคนได้เตรียมพร้อมอยู่แล้ว พวกเขาง้างธนูที่มีลูกศรพิเศษซึ่งจุดไฟไว้ล่วงหน้า เมื่อได้ยินคำสั่งก็ยิงลูกธนูลงไปข้างล่าง ลูกธนูนำพาเปลวไฟอุณหภูมิสูงปักเข้าที่ตัวหมาป่าน้ำแข็งและนกน้ำแข็ง ทำให้พวกมันละลายกลายเป็นหยดน้ำในพริบตา

เปลวไฟดวงหนึ่งทะลุเข้าไปที่ไหล่ของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง ทำให้มันโกรธจัดถึงขีดสุด หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งบ้าคลั่งขึ้นมาทันที มันคว้าทหารสองคนขึ้นมาแล้วบีบจนแหลกเละคามือด้วยพละกำลังที่สามารถพังทลายเรือใหญ่ได้สบาย ก่อนคำรามแล้ววิ่งกระโจนไปอย่างบ้าคลั่ง เหยียบย่ำทั้งปีศาจน้ำแข็งและทหารข้าศึกตายไปไม่รู้กี่คน

มันเหวี่ยงหมัดไปมา ชกไปทางประตูเมือง เห็นได้ชัดว่าระยะห่างร่นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ...

โม่ชางหลานรักษาความสงบ พูดเสียงเรียบว่า “ให้ทหารทั้งหมดถอยกลับมา เตรียมยิงปืนใหญ่วิญญาณไฟ”

ปืนใหญ่วิญญาณไฟเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่โม่ชางหลานควบคุมการหลอมสร้างด้วยตนเอง มีพลังโจมตีรุนแรง เพียงยิงหนึ่งนัดพื้นที่โดยรอบรัศมีสิบลี้อาจกลายเป็นเถ้าถ่าน ถือเป็นอาวุธลับที่เขาเก็บไว้กำราบเผ่าปีศาจน้ำแข็งโดยเฉพาะ แต่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชนิดนี้มีราคาแพง ซ้ำต้องใช้เวลาหลอมสร้างไม่น้อย โม่ชางหลานจึงไม่เคยใช้มันโดยง่าย

แต่ยามนี้ จำเป็นต้องใช้แล้ว

เสียงสัญญาณดังขึ้นจากยอดกำแพงเมือง ทหารที่ยังคงต่อสู้กับปีศาจน้ำแข็งทั้งหมดหยุดมือและถอยกลับ ปีนขึ้นตามเส้นเชือกที่ห้อยลงมาจากยอดกำแพงเมืองอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงครู่เดียวก็ขึ้นมาอยู่บนกำแพงเมืองกันหมดสิ้น

ปืนใหญ่วิญญาณไฟพร้อมแล้ว ปากกระบอกปืนสีดำทะมึนหันตรงไปยังหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งที่กำลังคลุ้มคลั่ง

ในขณะที่โม่ชางหลานกำลังจะออกคำสั่ง เขาพลันพบว่ามีผีเสื้อสีนิลบินวนรอบคนสองคนที่นั่งอยู่บนหลังอาชาสีเขียว คนหนึ่งร่างสูงใหญ่คนหนึ่งร่างเล็ก

โม่ชางหลานรู้สึกสะท้านใจเล็กน้อย บีบมือซ้ายที่วางอยู่บนขา เม้มริมฝีปากกล่าวว่า “ช้าก่อน”

ผู้อาวุโสจื่อชวนเห็นอาชาสีเขียวที่วิ่งฝ่าฝูงปีศาจน้ำแข็งตรงมาทางประตูเมืองโดยไม่หยุดยั้ง ใบหน้าของเขาพลันบิดเบี้ยวขณะกล่าวว่า “เจ้าพวกตัวบัดซบ—ไม่ได้บอกหรือว่าห้ามออกจากเมือง? นี่เรียกว่ารนหาที่ตาย! นายน้อย เราไม่อาจเอาคนทั้งเมืองมาเสี่ยงเพื่อพวกเขาสองคนได้หรอกขอรับ!”

เหลือระยะห่างอีกเพียงห้าลี้

หากหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งเข้ามาใกล้กว่านี้ แม้จะยิงปืนใหญ่วิญญาณไฟออกไป เมืองนี้ก็คงต้องได้รับความเสียหายไม่มากก็น้อย

โม่ชางหลานลูบกระต่ายหูยาวที่ซ่อนอยู่ในอ้อมอกของเขา กล่าวว่า “เตรียมพร้อมเถิด”

..................

เยว่เจี้ยนเวยรู้สึกว่าเขามาไม่ถูกเวลาจริง ๆ นี่มันแย่ยิ่งกว่าแย่ เจ้าพวกตัวประหลาดที่กำลังรวมกลุ่มกันบุกเมืองส่งเสียงโหยหวนเหล่านี้มีจำนวนมากมายเหลือเกิน

เดิมทีเยว่สือตั้งใจจะพาเด็กหนุ่มหาที่หลบภัยก่อน รอให้การโจมตีครั้งนี้ผ่านไปแล้วค่อยเข้าเมือง แต่ไม่คาดคิดว่า ปีศาจสีขาวที่มีร่างกายเป็นน้ำแข็งทั้งตัวเหล่านั้นจะไล่กัดพวกตนไม่เลิกรา ซ้ำยังพ่นเข็มน้ำแข็งใส่ ท่าทางเหมือนเสียสติไปแล้ว

เมื่อถอยกลับไม่ได้ ก็ได้แต่วิ่งไปข้างหน้าเท่านั้น

เยว่สือทั้งควบอาชาวิ่งทั้งใช้พัดวายุโบกพัดปีศาจน้ำแข็งที่โจมตี พวกตนเองให้ปลิวออกไป ส่วนเยว่เจี้ยนเวยหลังจากเห็นสิ่งมีชีวิตร่างใหญ่ราวกับภูเขาขนาดย่อมนั่นแล้ว ก็ได้แอบกลืนโอสถรวมวิญญาณเพลิงมรกตเม็ดหนึ่ง รอจนแกนพลังรวมตัว พลังวิญญาณอันมหาศาลไหลเวียนไปทั่วทั้งเส้นเอ็นและจุดสำคัญในร่างกาย จึงพูดกับเยว่สือว่า “เร่งความเร็วหน่อย พวกเราต้องวิ่งไปอยู่ข้างหน้าเจ้าตัวนั้น”

เยว่สือโบกพัดอย่างรวดเร็วจนแทบไม่มีช่องว่างให้ลมผ่าน ตะโกนว่า “วิ่งไปข้างหน้าทำไมหรือ?”

เยว่เจี้ยนเวยพอเปิดปากก็กลืนลมหิมะเข้าไปคำหนึ่ง เขาไอแค่กหนึ่งครั้ง แล้วพูดว่า “ถ้าวิ่งอยู่ข้างหลัง คนบนกำแพงเมืองก็มองไม่เห็นความกล้าหาญอันสง่างามของข้าน่ะสิ!”

เยว่สือ “...”

ความกล้าหาญอันสง่างามที่ถูกพวกปีศาจไล่ล่าจนต้องวิ่งหนีเช่นสุนัขน่ะหรือ?