บทที่ 6

ต่อมา เยว่เจี้ยนเวยได้หยุดขบวนของเยว่อิ่นจือทายาทตระกูลเยว่ที่กำลังเดินทางกลับบ้านเยี่ยมญาติ แล้วแสดงตรายืนยันตัวให้เขาดู เยว่อิ่นจือเห็นสภาพอันน่าสงสารจึงพาเขาไปยังตระกูลเยว่ หลังจากถามไถ่เรื่องราวต่าง ๆ จนแน่ใจในตัวตนของเยว่เจี้ยนเวยแล้ว ก็สั่งให้คนในตระกูลเยว่รับเขาไว้ ให้การดูแลเหมือนสมาชิกสายตรงของตระกูล และยังกำชับทุกคนว่าห้ามดูแคลนเด็ดขาด

แม้เยว่อิ่นจือจะเป็นคนเย็นชา ไม่ชอบพูดมาก แต่เขาก็เป็นคนที่มีเหตุผล และเป็นคนเดียวในตระกูลเยว่ที่เยว่เจี้ยนเวยชื่นชอบ

แต่เยว่อิ่นจือก็เป็นศิษย์สำนักราชันย์คืนวิญญาณ เขากลับมาได้เพียงสองเดือนก็ต้องจากไปอีกครั้ง หลังจากนั้นหลายปีก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

หลังเยว่อิ่นจือจากไป คนในตระกูลเยว่ที่เคยสุภาพนอบน้อมกับเยว่เจี้ยนเวยก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขาไม่เพียงแต่เย้ยหยันต่อหน้าว่าบิดาของเขาเป็นคนใจดำอำมหิตไม่ใส่ใจตระกูล แต่ยังอาศัยการที่เยว่เจี้ยนเวยไม่มีผู้ใดคุ้มครอง รังแกเขาทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่ให้ทรัพยากรฝึกวิชาใด ๆ แม้แต่เสื้อผ้าใหม่ก็ไม่ให้สวมใส่ และที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น พวกศิษย์ตระกูลเยว่ยังรวมหัวกันแย่งชิงกำไลสรรพภพที่บิดาให้เขาไว้ แล้วเอาของข้างในไปเป็นของตัวเอง...

ยิ่งเยว่เจี้ยนเวยนึกถึงตัวเองในอดีตมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกสงสารตัวเองมากเท่านั้น

ในตอนนั้น เขาย่อมต้องร้องไห้ แต่ต่อมาพบว่ายิ่งร้องก็ยิ่งถูกรังแก จึงไม่เคยร้องไห้อีกเลย

ชาติก่อน เยว่เจี้ยนเวยจึงแทบไม่เคยหลั่งน้ำตา

แต่ตอนนี้ อาจเพราะอายุยังน้อย และกลับมามีจิตใจของเด็กหนุ่มอีกครั้ง หรืออาจเป็นเพราะมีเยว่สือคอยตามใจและปกป้อง เยว่เจี้ยนเวยจึงร้องไห้สะอึกสะอื้น

เมื่อเยว่สือเห็นก็ตกใจทันที รีบอุ้มเยว่เจี้ยนเวยไว้ในอ้อมกอด ลูบศีรษะและใบหน้า พลางกล่าวว่า “นายน้อยร้องไห้เหตุใดกันเล่า? หากเจ็บแผล เมื่อถึงเมืองข้างหน้า ข้าจะไปซื้อยาบรรเทาปวดให้นายน้อย แล้วซื้อของอร่อย ๆ มาด้วย ดีหรือไม่?”

เยว่เจี้ยนเวยซุกหน้าในอ้อมอกของเยว่สือ พลางร้องไห้พูดว่า “ข้าแค่ไม่อยากไปตระกูลเยว่ ข้าเกลียดพวกเขา”

เยว่สือชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “ก่อนหน้านี้ นายท่านมอบเส้นทางไว้สองเส้น หนึ่งคือไปตระกูลเยว่ในดินแดนเซียนตะวันตก อีกหนึ่งคือไปแดนหิมะขาวของเมืองร้างทางเหนือ เมื่อเปรียบเทียบกัน ตระกูลเยว่ย่อมดีกว่ามาก แดนหิมะขาวไม่เพียงแต่สภาพแวดล้อมเลวร้าย ทว่าเจ้าเมืองแดนหิมะขาวตระกูลโม่ ยังมีความแค้นกับบิดาของนายน้อยด้วย”

เยว่เจี้ยนเวยมองเยว่สือด้วยดวงตารื้นน้ำ ถามว่า “แค้นอะไร?”

เยว่สือกล่าว “คู่ครองของเจ้าเมืองโม่มีนามว่าเยว่ชิงหง ซึ่งก็คือบิดาบุญธรรมของนายน้อย แต่ก่อนเคยเป็นคู่หมั้นตั้งแต่เด็กของบิดาท่าน หากไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองโม่แทรกกลางอย่างโจรป่า ชิงตัวไปแต่งงาน บางทีนายน้อยอาจไม่ได้ถือกำเนิดขึ้นมาก็เป็นได้ เจ้าเมืองโม่กับบิดาท่าน นับว่าเป็นคู่อริที่เจอหน้ากันแล้วเลือดขึ้นหน้า ถึงแม้เรื่องนี้จะผ่านมาร้อยปีแล้ว แต่ผู้ใดจะรู้ว่าคนแซ่โม่นั่นจะกลั่นแกล้งนายน้อยหรือไม่”

เยว่เจี้ยนเวย “...”

บิดาของเขาเป็นทายาทสายตรงของตระกูลเยว่ มีนามว่าเยว่กูหยิ่ง ที่ให้ทางเลือกไปดินแดนหิมะขาวตระกูลโม่ ก็เพราะว่าภรรยาเจ้าเมืองแดนหิมะขาวคือเยว่ชิงหงเป็นพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกันกับบิดาเขา เป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลเยว่ และยังเป็นบิดาบุญธรรมของเขา คิดว่าคงจะดูแลเขาได้ดีแน่นอน

แต่เจ้าเมืองโม่อย่างโม่ยี่หานนั้นต่างออกไป

คนผู้นี้มักพูดจาขวานผ่าซาก นิสัยไม่ดี ชอบทำตัวเย็นชาสูงส่ง กิริยาท่าทางเหมือนโจรถ่อย ซ้ำยังขี้น้อยใจเป็นพิเศษ ตามที่บิดาบอก สมัยก่อนตอนอยู่ทวีปชางหมาง โม่ยี่หานไม่เคยหยุดนินทาและกลั่นแกล้งบิดาเขาเลย

เมื่อต้องมาพบเจอกับบุตรชายของศัตรูหัวใจ โม่ยี่หานย่อมไม่มีทางใจอ่อนแน่

เยว่เจี้ยนเวยก็รู้สึกลำบากใจ เพราะในชาติก่อนช่วงเวลานี้ เยว่ชิงหงไม่อยู่ที่ดินแดนหิมะขาวตระกูลโม่แล้ว ถึงแม้เขาจะไปดินแดนหิมะขาว ก็ไม่มีบิดาบุญธรรมคอยคุ้มครอง มีเพียงโม่ยี่หานที่เย็นชายิ่งกว่าหิมะเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เยว่เจี้ยนเวยก็ยังคงเลือกไปดินแดนหิมะขาวอยู่ดี

“ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ไปตระกูลเยว่” เยว่เจี้ยนเวยยืนยันอย่างแน่วแน่ กล่าวว่า “ตระกูลโม่นั้นดีอยู่แล้ว อีกทั้งยังอยู่ห่างไกล พวกเราซ่อนตัวที่นั่น ย่อมถูกพบตัวได้ไม่ง่าย ส่วนตระกูลเยว่นั้นโดดเด่นเกินไป”

เยว่สือยังไม่ค่อยเห็นด้วย พูดอย่างเคร่งเครียดว่า “นายน้อย ตระกูลเยว่อยู่ในทวีปเซียน ทรัพยากรฝึกวิชาอุดมสมบูรณ์ อีกทั้งตระกูลเยว่เป็นตระกูลดั้งเดิมของบิดาท่าน มีอำนาจและสถานะสูงส่ง ที่นั่นยังมีสี่ฤดูที่เหมือนวสันตฤดูทั้งปี พลังวิญญาณอุดมสมบูรณ์ สภาพแวดล้อมย่อมเหมาะกับนายน้อยมากกว่าขอรับ”

“ไม่ ข้าไม่ไปตระกูลเยว่ ข้าจะไปดินแดนหิมะขาว” เยว่เจี้ยนเวยยืนกรานอย่างหนักแน่น ต่อให้ไม่มีโม่ชางหลาน เขาก็จะไม่ไปทนทุกข์ที่ตระกูลเยว่แน่นอน จึงออดอ้อน “พี่เยว่สือ ตกลงตามข้านะ”

เยว่สือลูบศีรษะของเยว่เจี้ยนเวย พูดด้วยความจนปัญญาว่า “บอกแล้วว่าให้เรียกท่านอา ข้ากับบิดาท่านเป็นคนรุ่นเดียวกัน ท่านอย่าได้ฉวยโอกาสกับข้า”

เยว่เจี้ยนเวยยืนกรานว่า “คนหน้าตาดีล้วนเป็นพี่ชายทั้งนั้นแหละ”

เยว่สือ “...”

เยว่สือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้เขาจะยังคงเอนเอียงไปทางตระกูลเยว่ แต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เยว่เจี้ยนเวยพูดมีเหตุผลไม่น้อย สาเหตุที่พวกเขาไปพึ่งพาผู้อื่น ก็เพื่อหาที่ซ่อนตัว และเพื่อหนีเอาชีวิตรอด เยว่เจี้ยนเวยถึงกับเปลี่ยนทั้งชื่อทั้งแซ่ ย่อมเห็นได้ถึงความอันตราย

เยว่สือขมวดคิ้ว จ้องมองเยว่เจี้ยนเวยด้วยความสงสัยก่อนกล่าวว่า “เหตุผลที่นายน้อยยืนกรานจะไปตระกูลโม่ให้ได้ คงไม่ใช่แค่เพราะตระกูลโม่อยู่ห่างไกลกระมัง?”

สภาพแวดล้อมของดินแดนหิมะขาวไม่ใช่แค่เลวร้ายธรรมดา แต่มีหิมะปกคลุมตลอดทั้งปี บางครั้งก็มีชนเผ่าอื่นมาโจมตี ไม่เคยเป็นสถานที่สงบสุข

เยว่เจี้ยนเวยถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจมาแต่เล็ก ชื่นชอบความสนุกสนานและความสุขสบาย ก่อนหน้านี้ยังร้องไห้ตะโกนว่าจะไม่ยอมไปเมืองร้างทางเหนือเด็ดขาด แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจแล้ว ทำให้น่าสงสัยยิ่งนัก

พลันได้ยินเยว่เจี้ยนเวยพูดอย่างจริงจัง น้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ข้าจะบอกความจริงให้ แต่ท่านต้องรักษาความลับให้ข้านะ”

เยว่สือ “...”

เยว่สือพยักหน้า กล่าวว่า “แน่นอน ข้าจะรักษาความลับ”

เยว่เจี้ยนเวยกล่าว “ข้าอยากไปหาบุคคลที่งดงามที่สุดในใต้หล้า ท่านเคยได้ยินชื่อโม่ชางหลานทายาทตระกูลโม่หรือไม่? เขาหน้าตาหล่อเหลางดงามจนฟ้าดินต้องตะลึง ผีวิญญาณต้องร้องไห้ งดงามจนไม่รู้จะพรรณนาอย่างไร ผู้ใดอยู่ใกล้น้ำย่อมได้เห็นดวงจันทร์ก่อน วันข้างหน้าข้าจะต้องแต่งกับเขาให้ได้”

หลังพูดจบ เยว่เจี้ยนเวยก็หัวเราะเบิกบานใจ เมื่อคิดว่าจะได้พบกับโม่ชางหลานเร็วขนาดนี้อีกครั้ง ก็รู้สึกปลื้มปีติในใจ แม้แต่ใบหน้าก็ไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว

เยว่สือมองใบหน้าของนายน้อยที่ดูเหมือนคนสมองเลอะเลือนด้วยความรักก็ถึงกับพูดไม่ออก เขารู้สึกหดหู่และเจ็บปวดใจ กล่าวว่า “นายน้อย อย่าล้อเล่นเลย โม่ชางหลานไม่มีทางเป็นภรรยาของท่านได้หรอก”

เยว่เจี้ยนเวยกลับสงบนิ่ง กล่าวว่า “ก็จริง ถึงอย่างไรโม่ชางหลานก็เป็นฝ่ายรุก งั้นข้ายอมเป็นภรรยาก็ได้”

เยว่สือเดินสะดุดก้าวหนึ่ง เกือบล้มคะมำลงกับพื้น—เขารู้สึกว่าการอบรมสั่งสอนของนายท่านทั้งสองที่มีต่อนายน้อย ดูท่าจะมีปัญหาพอควร

เยว่สือยืนอย่างมั่นคง หายใจลึก ๆ พูดด้วยความอดทนว่า “นายน้อยไม่ควรเลือกคู่ครองด้วยหน้าตา โม่ชางหลานแต่ก่อนมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วหล้าจริง กระทั่งตระกูลใหญ่ในทวีปเซียนจื่อเจ๋อก็เชิญเขาไปฝึกฝนเป็นกรณีพิเศษ แต่เขาไปทวีปเซียนจื่อเจ๋อไม่นาน ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสในการฝึกฝน กลายเป็นคนตาบอดขาพิการ มองไม่เห็นและเดินไม่ได้ โดยพื้นฐานนั้น ถือว่าเขาใช้การไม่ได้แล้วขอรับ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาสีอำพันของเยว่เจี้ยนเวยก็เปล่งประกายเย็นเยียบน่าสะพรึงกลัว

โม่ชางหลานไม่ได้ตาบอดขาพิการเพราะบาดเจ็บสาหัสอะไร แต่ชัดเจนว่าถูกวางยาพิษสลายหมื่นกระดูกต่างหาก

ผู้คนตระกูลสายเลือดกิเลน ช่างวางแผนได้แยบยลจริง ๆ

แรกเริ่มพวกเขาทำเป็นใจกว้างเชิญโม่ชางหลานไปทวีปเซียนจื่อเจ๋อ บอกว่าหากผ่านการฝึกฝนได้สำเร็จ ไม่ต้องเหาะเหินขึ้นสวรรค์ก็สามารถฝึกวิชาในทวีปเซียนจื่อเจ๋อได้

จากนั้นเมื่อโม่ชางหลานมาถึง ก็วางยาพิษเขา ทำให้บุคคลผู้เป็นยอดคนกลายเป็นคนพิการที่ทุกคนหัวเราะเยาะและดูถูก ซ้ำยังมอบเงินทองให้อย่างหน้าไม่อาย แสดงความเสียดายว่าโม่ชางหลานไม่มีวาสนา ก่อนโยนเขากลับแดนหิมะขาว ทำให้กลายเป็นตัวตลกของผู้คนทั้งสองภพ

“ข้าไม่สน ไม่ว่าผู้ใดจะยินยอมหรือไม่ ข้าก็ต้องอยู่กับเขาให้ได้” น้ำเสียงของเยว่เจี้ยนเวยเรียบเฉย แต่ก็ไม่อาจโต้แย้งได้สักนิด

เขาไม่สนใจว่าเยว่สือคิดอย่างไร เดินตรงไปยังศพของมือสังหารสองคนนั้น ดึงแหวนเก็บของออกจากนิ้วที่แหลกเละของศพ แล้วค้นกระเป๋าเก็บของออกมาด้วย

จากนั้น ก็เทน้ำยาสลายศพลงไป ปกปิดอาชญากรรมที่เกิดขึ้นในคืนนี้โดยสมบูรณ์

เยว่สือยังจมอยู่กับความกังวลว่านายน้อยของตนมีความคิดไม่อยู่กับร่องกับรอย จังหวะนั้นก็เห็นเยว่เจี้ยนเวยค้นหาและพบของดีหลายอย่างจากถุงเก็บของ ก่อนเอาใส่กำไลสรรพภพของตนเองหน้าตาเฉย

เยว่เจี้ยนเวยปรบมือด้วยความยินดี กล่าวว่า “หลังจากนี้เมื่อไปถึงดินแดนหิมะขาว พวกเราคงต้องลำบากหน่อย แต่อย่างน้อยค่าใช้จ่ายระหว่างทางก็หายห่วง ตาเฒ่าสองคนนี้ฝีมือมีไม่เท่าไหร่ แต่เงินทองกลับมีไม่น้อยทีเดียว”

เยว่สือ “...”

นายน้อยของเขาก่อนหน้านี้ยังเป็นคนอ่อนหวานน่ารัก เหตุใดหลังจากได้รับพิษและฟื้นขึ้นมา ถึงกลายเป็นคนหยาบกระด้างเช่นนี้ล่ะ?

เยว่สือรู้สึกเหมือนแม่เฒ่าที่ปวดใจ คงเป็นเพราะตลอดเส้นทางนี้ พบเจอความยากลำบากมากเกินไป เยว่เจี้ยนเวยถึงได้โตเป็นผู้ใหญ่ในคืนเดียว ช่างน่าสงสารโดยแท้

เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไปดินแดนหิมะขาวทางเหนือ เยว่สือก็พาเยว่เจี้ยนเวยเปลี่ยนทิศทาง

ดินแดนหิมะขาวอยู่ในภพภูมิเบื้องล่าง และตั้งอยู่ทางเหนือสุดของทวีปเหนือ ไม่เพียงแต่ระยะทางจะห่างไกล แต่ยิ่งไปทางเหนือมากเท่าไหร่ สภาพอากาศก็ยิ่งเลวร้ายมากเท่านั้น บางครั้งหิมะตกหนัก บางครั้งเจอพายุทราย ภูมิประเทศก็เปลี่ยนแปลงบ่อยครั้ง มีภูเขาสูงชันและหินประหลาดมากมาย ทั้งมีโจรเถื่อนคอยปล้นสะดมในป่าเขาอีกไม่น้อย

เยว่สือพาเยว่เจี้ยนเวยออกเดินทางอย่างเร่งรีบสลับเชื่องช้า กว่าจะมาถึงเขตดินแดนหิมะขาวก็ใช้เวลาเกือบสามเดือน

ระหว่างทาง เยว่สือซื้อยารักษาแผลและยาถอนพิษมากมายในเมืองใหญ่ที่ผ่านพบ ซ้ำยังซื้อเสื้อผ้าใหม่หลายชุดให้เยว่เจี้ยนเวย และได้ขอให้ช่างตีอาวุธทำหน้ากากเงินที่ปิดเฉพาะใบหน้าด้านซ้ายตามรูปหน้าของเยว่เจี้ยนเวยอีกด้วย

เยว่เจี้ยนเวยสั่งให้ช่างตีอาวุธแกะลวดลายบนหน้ากากด้วยความกระตือรือร้น ไม่สนใจเลยว่าแผลบนใบหน้าด้านซ้ายของตนเองลึกจนเห็นกระดูกแล้ว

เยว่สือรู้สึกสงสารยิ่งนัก แต่เยว่เจี้ยนเวยยืนกรานไม่ยอมรักษา เด็กหนุ่มสวมหน้ากากนั้น เมื่อส่องกระจกก็ให้รู้สึกว่าตนเองทั้งงดงามและหล่อเหลาเสียเหลือเกิน

เยว่สือ “...”

หลังจากข้ามเทือกเขาอันตรายที่แม้แต่นกก็ไม่อยากบินผ่าน เยว่สือก็มองเห็นดินแดนหิมะขาวที่มีหิมะตกตลอดปีตามตำนานจากระยะไกล

“ไม่ได้มานานหลายปี ดินแดนหิมะขาวก็ยังคงหนาวเย็นเช่นเคย” เยว่สือขี่ออาชาหนุ่มสีมรกตที่ราคาแพงที่สุด โดยที่มีเยว่เจี้ยนเวยนั่งอยู่ด้านหน้า

เยว่เจี้ยนเวยเริ่มร้อนใจอยากพบโม่ชางหลานแล้ว เขาพูดด้วยความกระตือรือร้น “ขณะที่ฟ้ายังไม่มืด พวกเรารีบเข้าเมืองกันเถิด ที่นี่อยู่ใกล้ประตูเมืองตะวันตก ครึ่งชั่วยามย่อมไปถึงแน่”

เยว่สือสูดลมหายใจ ร้อง “เชอะ” ออกมาคำหนึ่ง ก่อนควบอาชามุ่งหน้าไปยังแดนหิมะขาว

แต่เพิ่งออกวิ่งได้ไม่นาน เยว่สือก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล