ตอนที่12 ทุ่มหินลงน้ำ

สายลมโชยปัดผ่านใบหน้าที่ยังดูซีดเซียว เรือนผมมันเงาพลิ้วไหว ชายอาภรณ์สีขาวปักลายดอกโบตั๋นอันประณีตสะบัดเบา ๆ จ้าวกุ้ยอินหลับตาพริ้ม สูดกลิ่นหอมสดชื่นของบุปผาที่ลอยคละเคล้ามาอยู่เงียบ ๆ ทำให้นางในยามนี้ทั้งงดงามและดูเปราะบางยิ่ง

สตรีร่างอรชรเอนกายลงนอนบนเก้าอี้กุ้ยเฟยในบรรยากาศอันเงียบสงบ ดูงามพิลาสอ่อนหวานราวกับภาพในจินตนาการของเหล่ากวี หากบุรุษใดได้ยลย่อมตกอยู่ในบ่วงเสน่หา

บนต้นไม้ แววตาล้ำลึกคู่หนึ่งจดจ้องสตรีที่กำลังม่อยหลับโดยไม่รู้ตัว

ครั้นเห็นสีหน้าของจ้าวกุ้ยอินดีขึ้นแล้วผู้มาก็แอบโล่งใจ เพราะก่อนหน้านางเอาแต่เก็บตัวอยู่ในเรือน ไม่ยอมพบหน้าผู้ใด ยามนี้ยอมออกมารับสายลมแสงแดด ดูท่าคงทำใจกับเรื่องของฉินอ๋องได้บ้างแล้วกระมัง

เดิมทีที่ได้ยินข่าวลือว่าธิดาจ้าวอ๋องเคยกระโดดสระบัว เพราะไม่ยอมแต่งงานกับหานอ๋อง สร้างความกังวลให้เขาอย่างมาก กลัวว่านางจะทำอะไรไม่คิดอีก แต่ดูเหมือนว่าตนเองจะประเมินสตรีผู้นี้ผิดไป ครานี้จ้าวกุ้ยอินไม่ได้พยายามฆ่าตัวตาย ไม่แม้จะร้องไห้โวยวาย หรือทำตัวน่าสมเพช

ในเมื่อนางรู้จักรักตนเองเช่นนี้ เขาก็ควรเลิกห่วงและจากไปเสียที

แม้ว่าจะคิดเช่นนั้น แต่นัยน์ตาเหยี่ยวกลับจดจ้องใบหน้ายามหลับของเจ้ากุ้ยอินนิ่งนาน สองเท้าไม่อาจขยับ ยิ่งได้พินิจคนงามอย่างละเอียดก็พบความจริงข้อหนึ่ง หากเจ้าตัวมิได้แต่งแต้มด้วยแป้งหนาเตอะและชาดสีเข้มตามปกติ ช่างดูอ่อนหวานและนุ่มนวลยิ่ง ความจริงผิวพรรณของนางขาวกระจ่างดั่งหิมะแรกฤดู ถึงไร้การปรุงแต่งก็งดงามเปล่งประกาย ยากที่สตรีอื่นจะเทียบเคียงได้

ชั่วขณะนั้น หัวใจที่เคยเต้นเพียงจังหวะสม่ำเสมอกลับเร่งเร้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่อยากเชื่อจริง ๆ ว่าฉินอ๋องไม่เคยรู้สึกอันใดกับนาง

พอคิดถึงตรงนี้ริมฝีปากหยักพลันยกยิ้ม นัยน์ตาสีนิลฉายแววล้ำลึกจากก้นบึ้ง

เขามองสาวเจ้าจนพอใจเป็นครั้งสุดท้าย แล้วผู้มาเยือนก็เร้นกายจากไปอย่างเงียบเชียบ โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่ามีบุรุษผู้หนึ่งแอบเข้ามาถึงเรือนชั้นในของจวนจ้าวอ๋อง...

เนื่องจากอยู่ริมน้ำไอแดดจึงไม่รบกวนสตรีที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ทำให้จ้าวกุ้ยอินหลับยาวไปจนตะวันเกือบจะตรงศีรษะ ทว่าความสงบก็ต้องมีอันถูกทำลาย เมื่อเสียงหัวเราะสดใสของสตรีสองนางดังลอยมาแต่ไกล

แพขนตาขยับไหว จ้าวกุ้ยอินลืมตาตื่น นางยกมือขึ้นคลึงขมับเบา ๆ ก่อนจะหยัดกายขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน แต่เมื่อมองเห็นสตรีสองคนที่กำลังก้าวเข้ามาก็เหยียดหลังตรง ปรับท่วงท่าให้สง่างามราวนางหงส์ ทั้งที่ใจจริงเพียงอยากจะกลับเข้าไปภายในเรือน

นางยังไม่พร้อมจะพบหน้าผู้ใด แต่ดูท่าคงไม่ทันการณ์เสียแล้ว

จ้าวกุ้ยหลินกับจ้าวกุ้ยชิงเดินนำนางกำนัลคนสนิทเข้ามาพลางคลี่ยิ้ม พอมาถึงก็เอ่ยทักทายจ้าวกุ้ยอินเสียงใสอย่างพร้อมเพรียง

แม้พวกนางจะมีท่าทีเคารพเชื่อฟัง แต่ความจริงกลับอิจฉาริษยาพี่สาวผู้นี้หนักหนา ก็ใครใช้ให้อีกฝ่ายเกิดมาเป็นท่านหญิงกันเล่า ทั้งที่เป็นธิดาของจ้าวอ๋องเหมือนกัน แต่สถานะกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน หนำซ้ำยังเป็นคู่หมายของบุรุษหล่อเหลา องอาจ มากความสามารถอย่างฉินอ๋องอีก

สวรรค์จะลำเอียงเกินไปแล้ว!

จ้าวกุ้ยอินนับว่าเป็นกุลสตรีเพียบพร้อม ดูสูงส่งสง่างามไม่ต่างจากหงส์ขาว ผู้คนล้วนยกให้นางเป็นยอดพธูแห่งแคว้น แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว นางไม่ต่างอะไรกับหงส์ปีกหัก ร่างกายบาดเจ็บสาหัส หนำซ้ำยังมีแผลเป็นน่าเกลียดบนแผ่นหลัง ฉินอ๋องย่อมไม่ยอมรับตุ๊กตากระเบื้องมีตำหนิ

สมน้ำหน้า!

ปกติพวกนางต้องอยู่ภายใต้เงาอันเจิดจรัสของพี่สาวคนโต ไม่อาจเฉิดฉายได้ ทั้งที่ก็เป็นดรุณีแรกแย้มงดงามไม่แพ้กัน ในเมื่อวันนี้พี่สาวผู้เย่อหยิ่งต้องมาอยู่ในสภาพอ่อนแอไร้หนทาง เช่นนี้จะไม่ให้พวกนางยินดีได้อย่างไร

“พี่หญิงใหญ่ ข้ากับน้องหญิงสี่มาเยี่ยมเจ้าค่ะ”

“ก่อนหน้าท่านพ่อไม่ให้พวกข้าเข้าไปรบกวนที่เรือนอิงฮวา พอมีคนมาแจ้งว่าวันนี้พี่หญิงใหญ่ออกมารับลมนอกเรือนได้แล้ว พวกเราถึงได้รีบมาเยี่ยมเยียนนี่แหละเจ้าค่ะ”

จ้าวกุ้ยหลินเปิดบทสนทนา จ้าวกุ้ยชิงก็รีบร้องรับกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“ขอบใจหลินเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์ที่อุตส่าห์รีบมาเยี่ยมเยียนพี่สาว” จ้าวกุ้ยอินกล่าวพลางยิ้มน้อย ๆ แล้วผายมือเป็นเชิงอนุญาตให้น้องสาวทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้กลมที่บ่าวในเรือนรีบไปยกออกมาตั้งให้

“พี่หญิงใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง ชิงเอ๋อร์เป็นห่วงจึงสวดมนต์ขอพรจากพระโพธิสัตว์ ขอให้ท่านหายวันหายคืน”

จ้าวกุ้ยชิงสวดมนต์?

จ้าวกุ้ยอินได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะหยันในใจ น้องสาวคนเล็กช่างกล้าพูดออกมาได้ หากบอกว่านางแช่งชักให้ตนเองตายไปเสียพ้นๆ ยังจะน่าเชื่อถือเสียกว่า

แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่ออีกฝ่ายพยายามพูดเอาหน้าขนาดนี้ นางก็จะไม่ทำให้เสียเรื่อง

“ขอบใจชิงเอ๋อร์ คงเป็นเพราะเจ้าพี่สาวถึงได้อาการดีขึ้นมาก” จ้าวกุ้ยอินยิ้มเอ่ย

แม้พี่สาวผู้สูงส่งมีท่าทางอ่อนเพลีย สีหน้าซีดเซียวกว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้ดูมีความทุกข์อย่างที่พวกนางอยากจะเห็น สองพี่น้องธิดาชายารองจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง เพราะนึกว่าวันนี้ตนเองจะได้ยลโฉมหน้ายามท่านหญิงผู้แสนยโสพ่ายแพ้ และสิ้นหวัง

โดนฉินอ๋องเขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี สตรีผู้โง่งมในรักอย่างพี่สาวผู้นี้ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกอะไร ดูท่าคงกำลังปั้นหน้าหลอกผู้อื่นอยู่มากกว่า ไหน ๆ พวกนางก็ตั้งใจมาทุ่มหินลงน้ำ[1]อยู่แล้ว จะละความพยายามได้อย่างไร

จ้าวกุ้ยหลินเหลือบมองจ้าวกุ้ยอิน พออีกฝ่ายหันมาหาก็แสร้งหลุบตาลง ทำอึกอักอยากจะพูดแต่ไม่ยอมพูด จนผู้ถูกมองอดรำคาญใจไม่ได้ จึงเอ่ยถามออกมาเองในที่สุด

“น้องสาม ทำไมจึงมองเช่นนั้นเล่า หรือว่าหน้าพี่สาวมีสิ่งใดผิดปกติ”