ตอนที่13 จะไม่เป็นปัญหาหรือเจ้าค่ะ

“ว่าแต่...ว่าแต่ หลังของพี่หญิงใหญ่... แบบนี้ จะไม่เป็นปัญหาหรือเจ้าค่ะ” จ้าวกุ้ยหลินยกชายแขนเสื้อขึ้นบังริมฝีปาก ทำราวกับกำลังพูดเรื่องที่ไม่น่าฟังอยู่กระนั้น

“นั่นสิ ปกติสตรีที่มีรอยแผลเป็น บุรุษที่ไหนจะกล้ามาสู่ขอกันเล่า” จ้าวกุ้ยชิงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าราวกับเด็กสาวใสซื่อ แต่นัยน์ตาสีอ่อนเจือแววเย้ยหยันบาง ๆ

“ดูพูดเข้า พี่หญิงใหญ่ช่วยชีวิตฉินอ๋องเอาไว้เชียวนะ อีกไม่นานคงมีข่าวดีเป็นแน่”

“ข้าก็หวังว่าฉินอ๋องจะไม่ถือสาเรื่องแผลเป็นของพี่หญิงใหญ่ แล้วรีบส่งเกี้ยวเจ้าสาวมาในเร็ววัน หาไม่แล้ว...”  จ้าวกุ้ยชิงสงวนวาจาไม่กล่าวต่อจนจบ แสดงทีท่าคล้ายห่วงใย แต่แววตาเต็มไปด้วยการเยาะหยัน

“เจ้าจะห่วงเรื่องนั้นไปไย พี่หญิงใหญ่เป็นถึงธิดาจ้าวอ๋อง ต่อให้ฉินอ๋องถือสาและบ่ายเบี่ยง ก็คงมีขุนนางขั้นสองขั้นสามที่ไม่ถือสาส่งแม่สื่อมาทาบทามบ้างกระมัง”

“หากไม่มีเล่า พี่หญิงใหญ่จะทำเช่นไร”

สองพี่น้องธิดาชายารองคนหนึ่งร้องคนหนึ่งรับ ได้มาเห็นจ้าวกุ้ยอินนั่งนิ่งเถียงไม่ออก ก็แทบจะเก็บรอยยิ้มสาแก่ใจเอาไว้ไม่อยู่ ยิ่งพูดเท่าไหร่ ยิ่งไม่น่าฟังเท่านั้น ลืมสถานะของตนเองไปเสียสนิท

ดี... ดีมาก ที่แท้พวกนางก็ต้องการมาเยาะเย้ยถากถางข้านี่เอง

ในที่สุดน้องสาวผู้น่ารักก็หลุดสิ่งที่อยากพูดออกมา ความอดทนของจ้าวกุ้ยอินใกล้หมดลงแล้ว

ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มแต่ไม่คล้ายว่าใช่ นัยน์ตาหวานล้ำแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งลึกดุจสระเหมันต์ กลิ่นอายสูงส่งแผ่กำจาย จ้าวกุ้ยอินพลันขึ้นยืน เชิดหน้า มองลงต่ำ ทำราวกับว่ากำลังจดจ้องสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่าอยู่อย่างไรอย่างนั้น จ้าวกุ้ยหลินกับจ้าวกุ้ยชิงรู้สึกเย็นเยียบไปทั้งกาย พึงตระหนักว่าที่แท้ตนเองเป็นเพียงเศษธุลี ไม่อาจเทียบเคียงสตรีตรงหน้าได้ ที่สำคัญพวกนางได้แตะถูกเส้นความอดทนของจ้าวกุ้ยอินแล้ว

“น้องสาม น้องสี่ ดูเจ้าจะเป็นห่วงข้าผู้เป็นท่านหญิงเสียเหลือเกิน”

“จะ...เจ้าค่ะ หากไม่ให้เป็นห่วงพี่หญิงใหญ่ แล้วจะให้ห่วงผู้ใดเล่า อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นน้องสาวของท่าน” จ้าวกุ้ยชิงรีบละล่ำละลักแก้ตัว หวังว่าเจ้ากุ้ยอินจะเลิกถือสา แล้วปล่อยพวกนางไป

“มีน้องสาวกตัญญูอย่างพวกเจ้า ข้าช่างโชคดีเสียจริง ๆ เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ในเมื่อธิดาสายตรงเช่นข้าจะมิได้ออกเรือน พวกเจ้าก็ไม่ต้องตบแต่งให้ผู้ใด ต่อไปเราสามคนเก็บตัวสวดมนต์ในหอบรรพชนจนกว่าจะสิ้นชีวิตกันเถิด”

เหมือนถูกน้ำเย็นสาดทั้งร่าง จ้าวกุ้ยหลินกับจ้าวกุ้ยชิงหน้าซีดเป็นไก่ต้ม พวกนางเป็นลูกสาวที่เกิดจากเจียงอิ่งซื่อ[1] ก็ถือว่าเป็นเพียงบุตรอนุ หากธิดาสายตรงไม่ได้ออกเรือน พวกนางหรือจะมีหวัง ยิ่งถ้าอีกฝ่ายมีความประสงค์จะให้พวกนางติดตามไปสวดมนต์ในหอบรรพชน สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นบุปผาโรยรา รอวันตายไร้คู่ชีวิตไปด้วย

เมื่อตระหนักได้ถึงความจริงข้อนี้ สองพี่น้องก็พากันคุกเข่าลงกับพื้น ครั้นเห็นคุณหนูทั้งสองทรุดกายลง สาวใช้คนสนิทที่ติดตามมาด้วยก็พากันหมอบราบกับพื้นตามเจ้านายของตนเอง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า

“น้องสาวพูดผิดไปแล้ว พี่หญิงใหญ่อภัยให้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

“พี่หญิงใหญ่งดงามถึงเพียงนี้ ท่านจะต้องได้ออกเรือนกับยอดบุรุษแน่นอนเจ้าค่ะ”

ยิ่งพูดจ้าวกุ้ยอินก็ยิ่งมองนางสองคนด้วยแววตาน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

รังสีกดดันจากสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทำให้สองพี่น้องแทบหายใจไม่ออก ร่างทั้งร่างสั่นเทา เพียงแต่โขกศีรษะ กล่าวขออภัยเสียงดังระงม

จ้าวกุ้ยอินเหลือบมองลงต่ำ เห็นน้องสาวต่างมารดาร้องไห้คร่ำครวญพลางโขกศีรษะก็ไม่ได้นึกเห็นใจ ตัวเกิดมาเป็นธิดาของอิ่งซื่อเท่านั้น ต่างอะไรกับลูกอนุ แต่ไม่รู้ไปกินดีหมีใจเสือมาจากที่ใด จึงมีหน้ามาพูดจาเสียดสีธิดาที่เกิดจากหวางเฟยเช่นนาง ไม่ให้คนตบปากสั่งสอนก็นับว่าปรานีแล้ว

“เด็ก ๆ พาคุณหนูรองกับคุณหนูสามไปห้องบูชาบรรพชน ให้พวกนางคุกเข่าสำนึกผิดสองชั่วยาม จากนั้นให้คัดบัญญัติสตรีอีกคนละห้าสิบจบ หากทำไม่เสร็จ ก็ไม่ต้องออกมา”

เสียงใสกังวาน ทว่าทรงอำนาจถูกส่งออกไป บ่าวอาวุโสกับสาวใช้ของเรือนอิงฮวาสามสี่คนเข้ามาลากตัวจ้าวกุ้ยหลิงกับจ้าวกุ้ยชิงออกไปตามคำสั่งทันที สาวใช้ที่ติดตามพวกนางมาล้วนพากันวิ่งตามนายของตนไปด้วยใบหน้าซีดเผือด

ความวุ่นวายจบลงแล้ว จ้าวกุ้ยอินรู้สึกเหนื่อยล้า พลันทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้กุ้ยเฟย

ดวงตาที่แข็งกร้าวค่อย ๆ อ่อนแสงลง เหลือเพียงความอ้างว้างในเบื้องลึก ตนเองมีน้องสาวหน้าตางดงามถึงสองคน แต่กลับไม่อาจสนิทสนมได้ เพียงเพราะนางคือท่านหญิงกุ้ยอิน ธิดาสายตรงเพียงหนึ่งเดียวของจ้าวอ๋อง จึงต้องรับความอิจฉาริษยาของพี่น้องไปโดยปริยาย

ผู้ใดจะล่วงรู้เล่า ว่าหลังกำแพงสูงที่ตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจงของเรือนชั้นใน ล้วนแล้วแต่เป็นที่อาศัยของสตรีอ่อนหวาน ทว่าในจิตใจเจือไปด้วยยาพิษ

พวกนางต้องคอยช่วงชิงความโปรดปรานจากเจ้าของจวน งัดสารพัดวิธีออกมาเพื่อเป้าหมายของตนเอง แต่หากผู้ใดเพลี่ยงพล้ำหรือใจอ่อน ก็อาจต้องสังเวยด้วยชีวิต มีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะสามารถยืนหยัดอยู่ได้

นี่คือความจริงที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ภาพอันสวยงามของจวนอ๋อง

เนื่องจากเติบโตมาในครอบครัวที่บิดามีภรรยามากมาย จ้าวกุ้ยอินจึงพร้อมรับเรื่องเหล่านี้โดยไม่ได้ประหวั่นพรั่นพรึงอยู่แล้ว ต่อให้มู่เลี่ยงหรงจะมีสตรีรายล้อม แต่นางมั่นใจว่าตนเองจะช่วงชิงความโปรดปรานจากเขามาได้ในที่สุด แตกต่างจากเยี่ยนเยว่ฉีที่เกิดในครอบครัวที่บิดามีภรรยาเอกเพียงผู้เดียว สตรีเช่นนั้น ไม่นานย่อมถูกความโหดร้ายของเรือนหลังกลืนกิน โดยที่นางไม่ต้องเปลืองสมองวางแผนโค่นอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ตนเองถูกตั้งข้อสงสัย ไทเฮาจึงไม่อาจออกพระเสาวนีย์พระราชทานสมรสได้ กอปรกับอีกไม่นานนางก็จะอายุสิบเก้าปีเต็มแล้ว หากฉินอ๋องประวิงเวลาแล้วอ้างเรื่องอายุที่มากเกินไปขึ้นมาอีก สุดท้ายแล้วนางก็คงไม่ได้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวอยู่ดี

เสียงถอนหายใจลอยไปกับสายลม เป็นอันแน่นอนแล้วว่า...ประตูจวนฉินอ๋องปิดตายสำหรับนาง

ใบหน้างามสะคราญแขวนรอยยิ้มขื่น ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่นางไม่ต้องลดศักดิ์ศรีแต่งเป็นชายารองให้เขา และไม่ต้องพยายามแย่งชิงความรักจากบุรุษที่มีภรรยาอยู่ในเรือนหลังนับสิบคน

ถึงแม้จะเจ็บปวดและเสียดาย แต่ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายกลับแทรกผ่านเข้ามาในหัวใจวูบหนึ่ง

บางที...นี่อาจเป็นโชคชะตา ในวันข้างหน้านางอาจจะได้ใช้ชีวิตกับบุรุษที่รักตนเองเพียงหนึ่งเดียวก็ได้

แต่จะเป็นเช่นนั้นแน่หรือ คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้คำตอบ...