ตอนที่11 บุตรสาวอิ่งซื่อลองดี

เวลาไหลไปราวสายน้ำ จากวสันต์สู่คิมหันตฤดู แม้ดวงอาทิตย์จะสาดแสงให้ความอบอุ่นไปทั่วแคว้น ทว่าภายในใจของจ้าวกุ้ยอินยังคงหนาวเหน็บไม่ต่างจากฤดูเหมันต์ แม้ว่ายามนี้บาดแผลของนางจะดีขึ้นมาก แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบในบางครั้ง

แต่เจ็บกาย หรือจะสู้เจ็บในทรวง

จ้าวกุ้ยอินทอดถอนหายใจอย่างไร้สุ้มเสียง ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด

ยามนี้สตรีที่ผู้ใหญ่เคยสนับสนุนให้แต่งงานกับฉินอ๋องเช่นนางกำลังนอนป่วยอยู่ในห้องอันอ้างว้าง ในขณะที่บุตรีแม่ทัพใหญ่กลายเป็นฉินหวางเฟย

นี่กระมังที่โบราณกล่าวไว้ว่า ความแน่นอน คือความไม่แน่นอน

ไม่ว่าจะเป็นความงดงาม เสียงชื่นชม และสถานะสูงส่งเหนือสตรีคนอื่น ๆ ไม่ได้ช่วยให้นางได้ร่วมชีวิตกับมู่เลี่ยงหรง

จ้าวกุ้ยอินไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหากไม่ได้แต่งเข้าจวนฉินตนเองจะเป็นเช่นไร และเมื่อหนทางชีวิตได้เปลี่ยนไปแล้ว นางคงมีแต่ต้องยอมรับใช่หรือไม่

ภายในห้องเงียบงัน ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์ หรือนรก...

มีเพียงร่างบอบบางที่หัวเราะเยาะหยันในความโง่งมของตนเอง

ในขณะที่จ้าวกุ้ยอินกำลังจมจ่อมกับความรู้สึกเศร้าสร้อย บ่าวอาวุโสผู้หนึ่งก็ก้าวเข้ามาภายในห้องแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบาน เสร็จแล้วก็จัดการเก็บม่านกั้นเตียงเกี่ยวไว้บนตะขอ

ใบหน้าที่มีรอยยับย่นแขวนไว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พอเห็นว่านายหญิงของตนตื่นดีแล้ว ก็ปรบมือสองสามครั้ง ทันใดนั้นชิวสุ่ย ชิวอิง และชิวเยวี่ย ต่างพากันเดินเรียงแถวเข้ามา แล้วหยุดยืนที่หน้าเตียงหลังใหญ่ บ้างถืออ่างน้ำ บ้างก็ถืออาภรณ์สำหรับผลัดเปลี่ยนมาด้วย

“ทูนหัวของบ่าว อย่ามัวแต่นอนอยู่เลย ดูซิ บ่าวไปถือศีลให้เพียงไม่กี่เดือน เด็ก ๆ พวกนี้กลับปล่อยปละให้ท่านนอนบนเตียงอย่างเดียว แบบนี้จะหายป่วยได้อย่างไร”

“แม่นม...” น้ำเสียงสั่นเครือเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากแห้งแตก

“เจ้าค่ะ บ่าวกลับมาแล้ว”

บ่าวอาวุโส หรือแม่นมจางนั่งลงที่ขอบเตียง ค่อย ๆ ประคองร่างบอบบางที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นนั่ง พอจ้าวกุ้ยอินเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเมตตาและห่วงใยก็โผเข้ากอดอีกฝ่ายแน่น

นอกจากบิดากับอวี้หรูเหรินแล้ว คนที่นางรักและไว้ใจมากที่สุดคงไม่พ้นแม่นมผู้นี้

“ไม่เป็นไรนะเจ้าค่ะ แม่นมกลับมาแล้ว”

แต่ไหนแต่ไรจ้าวกุ้ยอินไม่ใช่คนขี้แย นั่นยิ่งทำให้แม่นมจางรู้สึกเป็นห่วงอย่างยิ่ง คนเราจะสามารถอดทนกับความเจ็บปวดและเสียใจได้นานเท่าไร

การร้องไห้เพื่อระบายสามารถทำให้จิตใจได้ผ่อนคลายลง ทว่าท่านหญิงเป็นคนมีทิฐิ อีกทั้งยังดื้อดึงนัก หากไม่ถึงที่สุดย่อมไม่มีทางร้องไห้ให้ผู้ใดได้เห็น

ครั้งนี้ก็เช่นกัน แม้ร่างผอมบางจะสั่นสะท้าน แต่กลับไม่มีน้ำตาแม้สักหยด

นายบ่าวกอดกันอยู่พักหนึ่ง เมื่อจ้าวกุ้ยอินสงบใจได้แล้วจึงคลายอ้อมแขนออก จากนั้นค่อยขยับกายไปนั่งหย่อนขาที่ข้างเตียง นางกำนัลคนสนิททั้งสามค่อย ๆ ก้าวเข้ามาปรนนิบัตินางทำธุระเช้าทีละคน

หลังจากผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว แม่นมจางก็ให้ชิวสุ่ยประคองนายหญิงไปแต่งหน้าทำผมที่โต๊ะเครื่องแป้ง แต่เวลานี้จ้าวกุ้ยอินไม่มีกะจิตกะใจที่จะแต่งองค์ทรงเครื่องเหมือนเช่นปกติ จึงสั่งให้ชิวสุ่ยทำทรงผมง่าย ๆ กับแต่งหน้าให้นางเล็กน้อยเท่านั้น

ชิวสุ่ยรับคำสั่ง จากนั้นก็ลงมือมวยผมของนายหญิงขึ้นครึ่งศีรษะ ก่อนจะปักปิ่นหยกสลักลายขนนกลงไป ปล่อยให้เส้นผมส่วนที่เหลือทิ้งตัวลงมาดุจม่านน้ำตก

เพื่อให้ใบหน้าซูบซีดมีสีสันขึ้นมา ชิวสุ่ยจึงเลือกผัดแป้งและทาชาดบาง ๆ อย่างเป็นธรรมชาติมากที่สุด ส่งผลให้จ้าวกุ้ยอินในเวลานี้ดูอ่อนหวาน และบอบบางราวแก้วเจียระไน

“ท่านหญิง บ่าวว่าอย่ามัวแต่อุดอู้อยู่ในนี้เลย ไม่สู้ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่า หากท่านได้ไปสูดอากาศในสวนสุขภาพจะต้องดีวันดีคืนแน่นอนเจ้าค่ะ” ชิวสุ่ยยิ้มเอ่ย นางหวังให้ผู้เป็นนายหญิงรู้สึกดีขึ้น และคิดว่าบรรยากาศสดชื่นรื่นรมย์จากภายนอกจะช่วยได้

“หลังรับประทานอาหารช้าแล้ว ยังต้องดื่มยาอีก สุดท้ายก็ง่วง ข้าว่าอยู่ในห้องนี่แหละดีแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาไปไหนหรอก”

“ท่านหมอบอกว่าร่างกายของท่านหญิงแข็งแรงขึ้นมาก หากต้องการเดินเล่น หรืองีบสักพักในสวนก็ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ”

“แต่ว่า...”

“ไปเถิดเจ้าค่ะ” ชิวสุ่ยยังคงไม่ยอมแพ้ พยายามชักชวนจ้าวกุ้ยอินด้วยท่าทางกระตือรือร้น เห็นแบบนี้ผู้เป็นนายหญิงจะไม่ใจอ่อนได้อย่างไร

“ก็ได้...ประเดี๋ยวให้ใครเอาเก้าอี้กุ้ยเฟยไปวางไว้ที่ใต้ต้นหลิวก็แล้วกัน ข้าจะไปพักผ่อนตรงนั้นสักหน่อย”

ได้ยินดังนั้นชิวสุ่ยก็หันไปส่งสายตาให้ชิวอิงกับชิวเยวี่ย นางกำนัลผู้รู้งานทั้งสองก็พากันออกไปที่ห้องด้านหน้า ช่วยกันยกเก้าอี้กุ้ยเฟยออกไปตั้งยังบริเวณที่นายหญิงของตนต้องการทันที

ไม่นานนักแม่นมจางก็เข้ามาแจ้งว่าเตรียมสำรับเช้าเรียบร้อยแล้ว วันนี้นางลงมือทำอาหารบำรุงร่างกายให้ท่านหญิงด้วยตนเอง จ้าวกุ้ยอินชอบรสมือของแม่นมผู้นี้ที่สุด ใบหน้างามสะคราญจึงปรากฏรอยยิ้มพึงใจ

เมื่อเห็นความปีติฉายในดวงตาคู่สวย บรรดาสาวใช้ในเรือนอิงฮวาล้วนดีใจกันถ้วนทั่ว ดูท่าอีกไม่นานท่านหญิงคงจะกลับมาร่าเริงดังเก่า

หลังรับประทานอาหารเช้าเสร็จ จ้าวกุ้ยอินที่ทนคำรบเร้าของชิวสุ่ยไม่ไหว จำต้องยินยอมให้อีกฝ่ายประคองตนเองออกมานั่งรับลมที่ใต้ต้นหลิวริมสระน้ำข้างเรือนอิงฮวา

พอได้ออกมาจากห้องนอนจริง ๆ นางถึงได้รู้สึกตัวว่าร่างกายเคลื่อนไหวติดขัด เรี่ยวแรงก็หดหายไปมากเหลือเกิน จึงเห็นควรว่าตนเองต้องมาเดินออกกำลังกายในสวนให้มากหน่อย

ชิวอิงกับชิวเยวี่ยเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสรรพ ใต้ต้นหลิวมีเก้าอี้กุ้ยเฟยกับโต๊ะเล็ก ๆ ที่วางขนมกับป้านชาไว้ ชิวสุ่ยประคองจ้าวกุ้ยอินให้นั่งลง