ตอนที่15 อย่าโมโหไปเลย

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ กับน้ำเสียงใสกระจ่างไร้ความขุ่นเคือง อวี้หรูเหรินจึงคว้ามือขาวผ่องของจ้าวกุ้ยอินมากอบกุมเอาไว้ แล้วตบเบา ๆ จากนั้นจึงชวนสนทนาเข้าเรื่องที่ตนรับปากผู้อื่นมาเป็นธุระจัดการ

“มิน่าอินเอ๋อร์ถึงได้ดูอารมณ์ดีเยี่ยงนี้ ที่แท้ก็ออกไปรับอากาศบริสุทธิ์มานี่เอง แต่...เหตุไฉนจึงมีคำสั่งลงโทษคนออกไปได้เล่า?”

“เจียงอิ่งซื่อไปรบกวนท่าน?” จ้าวกุ้ยอินเลิกคิ้ว เค้นเสียงหึออกมาทีหนึ่งแล้วกล่าวต่อ “เป็นนางไม่รู้จักอบรมบุตรสาวของตนเองให้ดี จนหลินเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์กลายเป็นคนไม่รู้ความเยี่ยงนี้ ยังมีหน้าไปขอให้ท่านช่วยอีก”

“อย่างไรนางก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิด ย่อมต้องห่วงใยบุตรสาวของตนเป็นธรรมดา เจ้าก็อย่าโมโหไปเลย”

จ้าวกุ้ยอินหรี่ตา ใบหน้าพลันบูดบึ้ง “หรูเหรินคิดว่าข้าทำเกินไป?”

“มิได้ พวกนางเหิมเกริมถึงเพียงนั้น แค่ให้นั่งคุกเข่ากับคัดบัญญัติสตรีก็นับว่าเป็นโทษสถานเบา แต่...” อวี้หรูเหรินหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น แล้วก้มหน้าลงประหนึ่งว่าไม่กล้าเอ่ย

จ้าวกุ้ยอินเห็นเช่นนั้นก็อดถามออกไปไม่ได้ “แต่อะไร?”

อวี้หรูเหรินเงยหน้าขึ้นพลางบีบมือจ้าวกุ้ยอิน แล้วกล่าวเสียงเบา “ห้องนั้นทั้งมืดทึบ อากาศก็ไม่ถ่ายเท ถ้าต้องคุกเข่าถึงสองชั่วยาม เกรงว่าน้องสาวทั้งสองของเจ้าคงมีอันต้องล้มหมอนนอนเสื่อเป็นแน่”

“พูดราวกับว่าเป็นห่วงสองคนนั้น นี่ท่านล้อข้าเล่นหรือไร” จ้าวกุ้ยอินเลิกคิ้ว มองอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ

“ใครว่า ข้าเป็นห่วงอินเอ๋อร์ผู้นี้ต่างหาก ลองตรองดูเถิด ถ้าหลินเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ ผู้คนก็จะมองว่าท่านหญิงกุ้ยอินรังแกบุตรอนุชายา ข้าไม่อยากให้ชื่อเสียงดีงามที่เจ้าสั่งสมมาต้องด่างพร้อยเพราะสามแม่ลูกนั่น” อวี้หรูเหรินกล่าวพลางส่ายศีรษะเบา ๆ

เมื่อได้ฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยเหตุผล จ้าวกุ้ยอินก็นิ่งคิดครู่หนึ่ง

แม้นางจะเคยสั่งลงโทษบุตรสาวลูกอนุชายาที่ทำตัวไม่เหมาะสมบ้าง แต่ก็ไม่ใช่โทษร้ายแรงอะไร ทว่าคราวนี้กลับให้สองพี่น้องนั่งคุกเข่านานถึงสองชั่วยาม อย่าว่าแต่สตรีเลย แม้แต่บุรุษก็แทบจะทนความทรมานไม่ไหว และหากพวกนางเกิดบาดเจ็บ มีหรือที่เจียงอิ่งซื่อจะไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ สตรีผู้นั้นไม่ต่างกับนางจิ้งจอก สุดท้ายแล้วละครฉากนี้ก็จะจบลงด้วยการที่ผู้คนเล่าลือว่าท่านหญิงกุ้ยอินเป็นคนร้ายกาจ รังแกบุตรสาวที่เกิดจากอนุชายาจนล้มหมอนนอนเสื่อ

เดิมทีปัญหาที่กำลังเผชิญก็มากพออยู่แล้ว หากยังเพิ่มเสียงเล่าลือในความร้ายกาจของตนเองออกไปอีก คงมีแต่ทำให้ผู้เป็นบิดาอับอาย

“ชิวสุ่ย เจ้าไปบอกผู้คุมกฎว่าข้ามีเมตตาให้หลินเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์เลิกคุกเข่าได้ แต่พวกนางต้องกลับไปคัดบัญญัติสตรีคนละหนึ่งร้อยจบ หากไม่ตั้งใจเขียนให้ดี หรือทำไม่เสร็จก็ห้ามก้าวเท้าออกจากเรือนเป็นอันขาด”

“บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อรับคำสั่งเรียบร้อยแล้วชิวสุ่ยก็เดินออกจากห้องไปทันที แต่ตนเองยังคงโกรธเคืองคุณหนูทั้งสองที่บังอาจพูดจาเยี่ยงนั้นกับท่านหญิง จึงเดินช้าเสียยิ่งกว่าช้า หวังต่อเวลาให้พวกนางทรมานหัวเข่าอีกสักหน่อย

พอคนออกไปแล้ว จ้าวกุ้ยอินก็หันกลับมาพูดคุยกับอวี้หรูเหริน ความจริงนางมีเรื่องไต่ถามอีกฝ่ายมากมาย เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องก็แทบจะไม่ได้รับข่าวสารจากภายนอกเลย คิดว่าหากได้รู้สถานการณ์ในปัจจุบัน บางทีอาจจะหาทางคลายความวิตกกังวลของตนเองได้บ้าง

แล้วก็เป็นดั่งที่คิด ยามนี้ผู้คนในเมืองหลวงต่างพากันพูดเรื่องถึงท่านหญิงกุ้ยอินช่วยชีวิตฉินอ๋องจนได้รับบาดเจ็บ พวกเขาเล่าลือกันไปว่าอีกไม่นานฉินอ๋องคงได้รับชายารองเพิ่ม

แต่ใครจะล่วงรู้เล่าว่ามู่เลี่ยงหรงปิดประตูจวนฉินใส่หน้านางดังโครม!

ครั้นเห็นคิ้วเรียวขมวดเป็นปม อวี้หรูเหรินก็อดสงสารจ้าวกุ้ยอินไม่ได้ อย่างไรก็เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออก แม้จะไม่ใช่สายเลือดก็เหมือนใช่ ไหนเลยจะไม่เจ็บปวดใจแทน

“อินเอ๋อร์ใจเย็น ๆ ก่อน ทุกอย่างล้วนมีทางแก้ไข ยามนี้ทุกคนคิดว่าอาการของเจ้ายังไม่หายดี จึงยังไร้ข่าวงานมงคล ข้ามั่นใจว่าท่านอ๋องจะต้องหาทางทำให้ฉินอ๋องรับผิดชอบเจ้าได้แน่”

จ้าวกุ้ยอินรู้สึกถึงความห่วงใยจากกระแสเสียงนั้น ทว่านางไม่อาจหลอกตนเอง

“อินเอ๋อร์ซาบซึ้งจริง ๆ ที่หรูเหรินปลอบโยน แต่ความจริงก็คือความจริง ยามนี้เป็นท่านพ่อต่างหากที่กำลังถูกญาติผู้พี่บีบคั้น เขาเป็นคนฉลาด ยิ่งได้กุนซือผมเงินพี่ชายของเยี่ยนเยว่ฉีมาเป็นที่ปรึกษาด้วยแล้ว ไหนเลยจะยอมตกกระไดพลอยโจนรับข้าเข้าจวนฉินง่าย ๆ เล่า”

“บีบคั้นหรือ?”

“การที่ญาติผู้พี่ประกาศความสงสัยในตัวข้าต่อไทเฮา ก็มีเหตุผลอยู่ หนึ่งเพื่อกันพระนางออกไป สองเพื่อกดดันให้ท่านพ่อเอ่ยออกมาเอง ว่าไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบด้วยการแต่งข้าเข้าจวนฉิน” เมื่อเห็นความไม่เข้าใจปรากฏเต็มดวงหน้าของคู่สนทนา จ้าวกุ้ยอินจึงไขความกระจ่างให้

พอพูดมาถึงตรงนี้ อวี้หรูเหรินเหมือนเดินออกจากม่านหมอก นางเห็นเจตนาของมู่เลี่ยงหรงอย่างชัดแจ้ง

ตามปกติฉินอ๋องจะต้องแสดงความรับผิดชอบออกมาแล้ว แต่ที่ยังเงียบอยู่เยี่ยงนี้ เพราะต้องการให้ผู้คนเกิดความคลางแคลงต่อจ้าวกุ้ยอิน

เมื่อมีคนสงสัยก็จะเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ สตรีดี ๆ นางหนึ่งต้องถูกคนทั้งเมืองหลวงนำไปพูดถึงอย่างสนุกปาก ไหนเลยจะมีหน้าออกไปพบผู้ใดได้อีก

การทำให้ชื่อเสียงดีงามของสตรีต้องด่างพร้อย เท่ากับทำลายนางทั้งชีวิต

“ช่างร้ายนัก อินเอ๋อร์ของเราไปทำอะไรให้เขากัน” น้ำเสียงของอวี้หรูเหรินเต็มไปด้วยโทสะ นางแทบอยากจะเผาจวนฉินอ๋องให้ไหม้เป็นจุณ ไม่คิดเลยว่าบุรุษที่ใคร ๆ ต่างยกย่อง ที่แท้เป็นคนไม่รู้ดีชั่ว คิดแผนสกปรกป้ายสีผู้บริสุทธิ์เยี่ยงนี้

“ท่านอย่าโกรธไปเลย จริง ๆ แล้วญาติผู้พี่นับว่าเป็นคนมีน้ำใจ อุตส่าห์เหลือทางถอยไว้ให้ข้า”

“ทางถอยอันใดกัน ถึงขนาดนี้แล้วเจ้าก็ยัง... หึ!” อวี้หรูเหรินโกรธจนควันออกหู มีที่ไหนคนเขาร้ายกาจกับตัวขนาดนั้น ยังจะพูดได้อีกว่ามีน้ำใจ