ตอนที่14 แล้วข้าเลือกอะไรได้ไหม?

จวนจ้าวอ๋อง เรือนเหลียนฮวา

หลังจากจ้าวกุ้ยอินสั่งลงโทษจ้าวกุ้ยหลินกับจ้าวกุ้ยชิงให้คุกเข่าและคัดบัญญัติสตรีในห้องบูชาบรรพชน ทันทีที่ได้ข่าวเจียงอิ้งซื่อก็รีบแล่นไปขอร้องอวี้หรูเหรินให้ช่วยเหลือ

“หลินเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์มีน้ำใจไปเยี่ยมเยียนพี่สาวที่ได้รับบาดเจ็บแท้ ๆ แต่กลับต้องถูกลงโทษ พี่สาวจะต้องช่วยพวกนางนะเจ้าค่ะ” เจียงอิ้งซื้อสะอึกสะอื้น สีหน้าแววตาดั่งผู้ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

อวี้หรูเหรินถอนหายใจเบา ๆ ในส่วนลึกมิได้เห็นใจสตรีที่ทำท่าอ่อนแอตรงหน้าแม้แต่น้อย เพราะรู้นิสัยใจคอของสามแม่ลูกนี้ดี พอเห็นอินเอ๋อร์ของนางกำลังย่ำแย่ จึงคิดเข้าไปซ้ำเติมโดยลืมสถานะของตนเอง เช่นนี้ก็สมควรถูกสั่งสอนแล้วมิใช่หรือ

“หากหลินเอ๋อร์กับชิงเอ๋อร์รู้สถานะและวางตัวเหมาะสม ไหนเลยจะถูกลงโทษ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาท่านหญิงก็ไม่เคยรังแกบุตรอนุภรรยาในจวน”

“พวกนางยังเด็กไม่รู้ความ คงไม่ได้ตั้งใจทำให้ท่านหญิงขุ่นเคือง”

“ตั้งใจหรือไม่ไม่สำคัญ ตอนนี้คนก็ถูกสั่งลงโทษไปแล้ว ถึงแม้ท่านอ๋องจะให้อำนาจการจัดการเรือนหลังแก่ข้า แต่ว่าสถานะก็เป็นเพียงหรูเหริน ไหนเลยจะหาญกล้ายับยั้งคำสั่งของท่านหญิง”

“พวกนางสองคนเคยได้รับความยากลำบากที่ไหน ทั้งยังบอบบางถึงเพียงนั้น หากต้องคุกเข่าอยู่ในห้องมืดทึบเป็นเวลานานอาจจะป่วยไข้ได้นะเจ้าคะ พี่สาว...ที่ผ่านมาท่านหญิงก็รับฟังท่านเสมอ ได้โปรดออกหน้าช่วยเหลือแทนน้องสาวสักครั้งเถิด” เจียงอิ่งซื่อวิงวอน น้ำตานอง ดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

“ตอนนี้ท่านหญิงคงยังมีโทสะอยู่ หากข้าเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า...” อวี้หรูเหรินทำอึกอัก เผยสีหน้าลำบากใจ

“หมายความว่าท่านจะไม่ช่วยพวกนางหรือ”

“ไม่ใช่ไม่ช่วย เพียงแต่นี่เป็นคำสั่งของท่านหญิง ข้าเองก็ไม่อาจก้าวล่วง”

พอได้ยินดังนั้นเจียงอิ้งซื่อยิ่งร้องห่มร้องไห้ปานใจจะขาด อวี้หรูเหรินได้ยินเสียงโหยหวนของนางก็รู้สึกปวดหัว ยามนี้คิดเพียงจะไล่คนกลับไป

“เอาเป็นว่าอีกสักพักข้าจะลองพูดกับท่านหญิงให้ น้องสาว เจ้าก็กลับไปก่อนเถิด”

“ขอบพระคุณพี่สาวมากเจ้าค่ะ” เจียงอิ้งซื่อยิ้มทั้งน้ำตา ทำให้นางดูคล้ายบุปผาต้องหยาดพิรุณ หากจ้าวอ๋องได้มาเห็นท่าทางเช่นนี้ของชายารองคนโปรดคงปวดใจไม่น้อย

แต่คนที่เห็นคืออวี้หรูเหริน ภาพตรงหน้าจึงสร้างความเดียดฉันท์เสียมากกว่า

เมื่อเจ้านายทำท่าจะลุกขึ้น สาวใช้ที่ติดตามเจียงอิ้งซื่อจึงเข้ามาประคองร่างบอบบางที่กำลังโงนเงน เมื่อยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว ก็พากันเดินออกไป

ความสงบกลับมาสู่เรือนเหลียนฮวาอีกครั้ง

ชิวเหมยสาวใช้คนสนิทของอวี้หรูเหรินรีบกุลีกุจอรินน้ำชาแล้วส่งให้นายหญิงทันที พอได้จิบชาสองสามอึกใบหน้าเจ้าของเรือนจึงดูผ่อนคลายลง

อวี้หรูเหรินยกมือขึ้นคลึงขมับเบา ๆ จากนั้นจึงเอ่ยเสียงเรียบออกมา “ไปเรือนอิงฮวา” สิ้นคำก็ลุกขึ้นจากตั่ง แล้วเยื้องกรายไปทางประตู

“หรูเหรินจะไปพูดกับท่านหญิงกุ้ยอินให้ปล่อยคุณหนูรองกับคุณหนูสามจริง ๆ หรือเจ้าค่ะ” ชิวเหมยเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไปสิ ทำไมจะไม่ไป หากรับปากแล้วไม่ทำข้าก็เสียคนน่ะสิ” อวี้หรูเหรินตอบพลางยิ้มน้อย ๆ

“หรูเหรินคิดจะออกหน้าให้พวกนางจริง ๆ หรือ” ชิวเหมยไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

อวี้หรูเหรินหัวเราะเบา ๆ แต่มิได้ตอบคำถาม ถึงความจริงนางจะไม่ชอบเจียงอิ้งซื่อกับบุตรสาวทั้งสอง หากแต่สตรีผู้นั้นเป็นที่โปรดปรานของจ้าวอ๋อง ถ้าวันนี้ตนเองไม่ทำสิ่งใดเลยก็เท่ากับเปิดทางให้อีกฝ่ายมีเรื่องโจมตี ตอนนี้อำนาจบริหารจัดการเรือนหลังอยู่ในมือก็จริง แต่สถานะยังคงเป็นเพียงหรูเหรินมิใช่หวางเฟย ซ้ำร้ายนางยังไม่มีบุตรให้จ้าวอ๋องแม้แต่คนเดียว ที่ทุกวันนี้ยังรักษาอำนาจไว้ได้เป็นเพราะจ้าวเฟิงเหลยกับจ้าวกุ้ยอินหนุนหลังอยู่ ดังนั้นไม่ว่าจะทำสิ่งใดล้วนต้องระมัดระวัง มิเช่นนั้นอาจจะถูกลิดรอนอำนาจไปให้เหล่าชายารองคนอื่น ๆ

ขอเพียงเหล่าทายาทของอดีตหวางเฟยให้ความสำคัญ นางก็จะอยู่อย่างมั่นคงและปลอดภัย

ผู้อื่นอย่าหมายว่าจะได้เหยียบหัวนางขึ้นไป!

เรือนอิงฮวา

เจ้ากุ้ยอินนั่งอยู่บนตั่ง นัยน์ตานิ่งลึกปกคลุมไปด้วยไอหมอก ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใด แต่หากเป็นในยามปกติ เหล่านางกำนัลคนสนิทและแม่นมจางจะปล่อยให้นายหญิงมีเวลาส่วนตัว พวกนางต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ มีเพียงชิวสุ่ยที่ยืนรอปรนนิบัติเจ้านายอยู่เงียบ ๆ

เหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นในชีวิตจนแทบตั้งรับไม่ทัน จ้าวกุ้ยอินหงุดหงิดเล็กน้อยที่ตนเองเผยจุดอ่อนจนทำให้น้องสาวต่างมารดาสบช่องเย้ยหยัน แม้จะสั่งลงโทษไปแล้ว แต่พอคิดว่าในสายตาผู้อื่นนางน่าสมเพชเพียงใด ภายในหัวใจก็ไม่ยอมสงบ

สำหรับสตรีผู้หนึ่ง ชื่อเสียงดีงามนั้นเป็นสิ่งที่ต้องรักษาเอาไว้ยิ่งชีพ หากเกิดเรื่องราวฉาวโฉ่ย่อมถูกประณามหยามหมิ่นไปจนชั่วชีวิต นางพลาดตำแหน่งฉินหวางเฟย ก็ยังพออ้างได้ว่ามู่เลี่ยงหรงต้องแต่งงานกับบุตรีไคกั๋วกงเพราะอำนาจทางการทหารของอีกฝ่าย นางมิได้ด่างพร้อย มีแต่คนเห็นใจด้วยซ้ำที่ต้องแคล้วคลาดจากคู่เหมยเขียวม้าไม้ไผ่[1]

แต่เหตุลอบสังหารที่โรงละครเป่าเอินนั้นแตกต่างออกไป เรื่องที่นางใช้ร่างต่างโล่กันธนูให้ฉินอ๋องย่อมถูกเล่าลือไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

ปกติเมื่อเกิดเหตุการณ์การลักษณะนี้ขึ้น ฝ่ายชายต้องแสดงความรับผิดชอบโดยการตบแต่งสตรีนางนั้น ทว่าบุรุษใจหินอย่างฉินอ๋องก็ยังสามารถหาเรื่องบอกปัดได้อยู่ดี และคงไม่มีเหตุผลอะไรจะดีไปกว่า การตั้งข้อสงสัยว่านางอาจเป็นผู้ว่าจ้างคนร้ายบนขื่อ

นี่มันข้อหาลอบสังหารผู้แทนพระองค์เชียวนะ!

มู่เลี่ยงหรงท่านอยากให้ข้าตายไปเลยหรือไร?

ถึงมีคำถามผุดขึ้นมาในหัวมากมาย แต่มีหรือที่นางจะไม่เข้าใจเจตนาอันแท้จริงของอีกฝ่าย...

แม้มู่เลี่ยงหรงรับปากกับบิดาว่าจะสืบสวนข้อกล่าวหาเหล่านั้นในทางลับ แต่หากไม่มีงานมงคลภายในเร็ว ๆ นี้ ผู้อื่นย่อมเกิดความสงสัยว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล สุดท้ายคนที่เสื่อมเสียชื่อเสียงย่อมเป็นนาง

สำหรับสตรีผู้หนึ่ง ถ้าต้องอยู่อย่างอัปยศ มิสู้สิ้นชีวิตไปเสียดีกว่า

พอคิดมาถึงตรงนี้ นางกลับนึกเสียใจที่ตนเองรอดตายมาได้...

ชั่วขณะที่จ้าวกุ้ยอินกำลังอยู่ในห้วงคำนึง อวี้หรูเหรินก็เดินทางมาถึงเรือนอิงฮวาพอดี ชิวอิงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูพลันส่งเสียงว่ามีผู้มาเยือน

จ้าวกุ้ยอินได้สติคืนมา นางสูดหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวอนุญาต

อวี้หรูเหรินเดินเข้ามานั่งลงบนตั่งด้านข้าง ใบหน้าของนางอาบรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนที่ทำให้คนเห็นแล้วบังเกิดความสบายใจ

“อินเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้าง” น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มไปด้วยความห่วงใย 

“ขอบคุณหรูเหรินที่เป็นห่วง อาการของอินเอ๋อร์ดีขึ้นมากแล้ว วันนี้ชิวสุ่ยก็พาไปนอนเล่นที่ในสวน เพิ่งจะกลับเข้าเรือนเมื่อครู่นี่เอง”