EP 3 – เพื่อโปรเจ็กต์
เช้าวันต่อมา...
“โคตรจะแฮงค์เลย เมื่อคืนแกแบกฉันกลับห้องเหรอ?” ยูนะที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าเอ่ยถามซีรินที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่ใช่ฉันจะเป็นใคร” ซีรินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอือม ๆ พร้อมส่ายหัวอย่างระอา “ก็แกเล่นมอมตัวเองเพื่ออ่อยเขาสุดฤทธิ์สุดท้ายเป็นไง ภาพตัดจ้า~”
“เออจริง ภาพตัดไปตอนไหนไม่รู้เรื่องเลย” ยูนะฟุบหน้ากับโต๊ะอีกครั้ง มือเล็กยกขึ้นขยี้ผมตัวเองเหมือนจะขุดความจำให้กลับมา
“แล้วตอนเมาน่ะ...ไม่อยากจะพูดว่าสภาพคืออัปยศมาก พูดเลย”
ซีรินกลอกตาอย่างเหนื่อยใจ แต่ยังไม่ลืมหยิกใส่เพื่อนเบา ๆ ยังดีที่เพื่อนลากสังขารตัวเองมาเรียนได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
“ซีรินเพื่อนรัก ฉันทำอะไรน่าอายไปบ้างเนี่ย ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยวะ โอ๊ย ไม่น่ามอมตัวเองขนาดนั้นเลย...” ยูนะโอดครวญไม่หยุด ขณะที่มือยังคงขยี้ผมจนหัวฟูยิ่งกว่าเดิม
“สมน้ำหน้า” เสียงเรียบของไอโกะดังขึ้น หลังจากนั่งฟังเงียบ ๆ มาสักพัก เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะใจล้วน ๆ
“อะไรกันคะ คนหนีกลับก่อนไม่มีสิทธิ์พูด และโอนค่าเหล้ามาให้ด้วย หารสามไม่มีสิทธิ์มางอแงด้วย” ยูนะที่กลับมานั่งหลังตรงฟื้นจากอาการแฮงค์ก็เอ่ยทวงค่าเหล้าจากเพื่อนสาวทันที
ไอโกะคว่ำปากใส่เพื่อนสาวอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโอนเงินให้อย่างไม่อิดออด
“อะนี่ ฉันโอนไปแล้ว แปะสลิปแล้วด้วย แล้วก็ขอพูดหน่อยเถอะ เพื่อนเครียดเรื่องโปรเจกต์จะตายอยู่แล้ว พวกแกยังมีอารมณ์ไปนั่งดริ้งค์แล้วอ่อยผู้ชายกันอีกเหรอ?” ไอโกะยื่นสลิปหลักฐานการโอนเงินให้เพื่อนสาวดูก่อนจะร่ายยาวถึงสิ่งเธอกังวลอยู่
“จะโทษพวกฉันก็ไม่ถูกนะ ฉันหาทางให้แล้ว ทั้งหาตัวนายแบบ ทั้งพาไปถึงที่ แกไม่เอาเอง” ยูนะรีบเอ่ยบอกเมื่อเพื่อนสาวมางอแงกล่าวหาว่าพวกเธอไม่คิดจะช่วย
ไอโกะนิ่งไปชั่วครู่ เมื่อนึกตามสิ่งที่เพื่อนสาวพูดนั้นก็เป็นเรื่องจริงอย่างที่เลี่ยงไม่ได้ เธอไม่สามารถเถียงอะไรได้ เพราะ...เพื่อนช่วยสุดทางแล้ว
“ไม่มีคนอื่นแล้วเหรอ ยูนะ...คนนี้ฉันไม่เอาอะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่เอา นะ...” เสียงเธออ่อนลงแบบอ้อนสุดฤทธิ์ อย่างที่บอกไป ถ้าเป็นสายฟ้า เธอไม่มีวันไปร้องขอให้ผู้ชายอย่างหมอนั่นมาช่วยงานเธอแน่ ๆ
“มีน่ะมี แต่คนนี้คือคนที่จะทำให้แกได้คะแนนมาแบบง่าย ๆ เลยนะ” ยูนะเอ่ยบอกเพื่อนด้วยเหตุผล ที่เธอเชียร์เพราะความฮอตและชื่อเสียงของสายฟ้าจะทำให้ผลงานของไอโกะเป็นที่สนใจ
“ฉันก็คิดอย่างนั้น แล้วอีกอย่างคะแนนเข้าคาบเรียนแกก็ไม่มีช่วย เพราะฉะนั้นแกมีหวังที่จะได้คะแนนมาจากโปรเจกต์นี้เท่านั้น” ซีรินเอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วยกับความคิดของยูนะ
“เฮ้อ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” ไอโกะสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“ตกลง แกจะยอมไม่ยอม” ยูนะจ้องมองมาอย่างคาดคั้น
“นึกถึงหน้าป๊าแกเข้าไว้ ตอนที่ป๊าด่าเพราะเกรดต่ำ” ซีรินเอ่ยทับให้เธอคิดอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งกับผลที่จะตามมา
“และยิ่งตอนที่เอาแกไปเปรียบเทียบกับยัยแพรวรุ้งน้องลูกติดแม่เลี้ยงแกอีก” ไม่วายให้ยูนะเอ่ยเสริม
ไอโกะนั่งนิ่ง แต่ภายในสมองเธอกำลังรีรันภาพเก่าทั้งหมด ทั้งเสียงดุด่า สีหน้าเย็นชาของพ่อ และคำพูดเจ็บ ๆ ที่มักพุ่งมาทิ่มใจเธอทุกครั้งที่เขาพูดถึง “ยัยแพรวรุ้ง”น้องสาวต่างมารดา และถ้าไม่ใช่เพราะป๊าที่คอยดุว่าเธอและคอยเปรียบเทียบเธอกับอีกคน เธอก็คงไม่ต้องมาคิดหนักแบบนี้เลย
เธอหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก ๆ
แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างตัดสินใจ
“ก็ได้...”
และสุดท้ายเธอก็จำใจทำสิ่งที่ไม่อยากจะทำ
“ดี งั้นไป” ยูนะลุกขึ้นยืนในทันทีเหมือนรอฟังคำตอบนี้มานาน
“เดี๋ยว จะรีบไปไหน ไม่ให้ฉันเตรียมตัวก่อนหน่อยเหรอ?” ไอโกะเงยหน้ามองเพื่อนสาวพร้อมกับเอ่ยถาม
“ไม่มีเวลา ต้องรีบแล้วนะ ส่งงานจันทร์หน้า วันนี้วันพฤหัสบดีแล้วค่ะสาว” ยูนะเดินอ้อมมาอีกฝั่ง จับเข้าที่ข้อมือของไอโกะราวกับจะฉุดเธอให้ลุกขึ้นเดินไปเสียตอนนี้
“ฉันชักจะสงสัยแล้วว่าแกอยากช่วยเพื่อนจริง ๆ หรืออยากหาเรื่องไปหาผู้กันแน่” ซีรินพึมพำพร้อมจ้องจับผิด ยูนะที่ดูเหมือนว่าจะกระตือรือร้นเกินเบอร์เว่อร์
“แหม ก็ต้องอยากช่วยเพื่อนสิ ส่วนเรื่องผู้ชายนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง” ยูนะขยิบตาใส่เพื่อนทั้งสองที่รู้ทัน แต่ที่รีบก็เพราะส่วนหนึ่งต้องการให้เพื่อนรีบ ๆ ดีลกับสายฟ้าให้ทันส่งงานจริงด้วยเหมือนกัน
“แล้วนี่จะไปไหม” ยูนะจ้องถามไอโกะที่กำลังนั่งนิ่งไม่ไหวติงใด ๆ
“ขอนั่งทำใจก่อนสักหน่อยไม่ได้เหรอ?” ไอโกะส่งสายตาออดอ้อนเพื่อนสาว เธอเพิ่งตัดสินใจไปเองและอีกอย่างคนที่ไม่เคยง้อใครอย่างเธอจะให้ไปง้อคนที่เพิ่งมีเรื่องกัน แบบนี้มันก็ทำใจยากหน่อย
“ไม่ได้ แล้วก็อย่าไปหัวร้อนใส่เขาล่ะ ถ้าสายฟ้าปฏิเสธแกก็ต้องตื๊อไปก่อนเข้าใจไหม” ยูนะกำชับเพราะรู้จักนิสัยของเพื่อนสาวเป็นอย่างดี
เดี๋ยวเพื่อน แกลืมไปหรือเปล่าว่าฉันมีเรื่องกับนายนั่นมาก่อน” ไอโกะย้ำถึงความสัมพันธ์ของเธอกับสายฟ้าให้กับเพื่อนสาวเข้าใจอีกครั้ง
“ตอนนี้แกต้องเลือกแล้วนะ ระหว่างป๊ากับสายฟ้า” ซีรินจับเข้าที่ไหล่มนพร้อมกับเอ่ยให้ไอโกะได้คิด
ไอโกะนิ่งเพื่อคิดทบทวนอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าสวยจะพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ
เมื่อเห็นดังนั้น ยูนะจึงพาเพื่อนสาวไปยังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่สายฟ้าเรียนอยู่ทันที
ทันทีที่มาถึงคอนโด ไอโกะเดินนำเขาเข้ามาในห้อง เมื่อประตูปิดลงสายฟ้าก็รีบดึงแขนเรียวเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ดึงร่างเล็กให้มานั่งอยู่บนตักของเขา พลางใช้แขนแกร่งยึดเอวบางเอาไว้แน่น“อ๊ะ นายจะทำอะไร”“เรายังคุยกันไม่จบ” สายฟ้าขยับใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้ ใช้สายตาคู่คมจ้องมองดวงตาคู่หวานอย่างลึกซึ้ง“…ถามจริง เธอหวั่นไหวให้ฉันบ้างไหมไอโกะ?” เขาถามพร้อมกับแขนแกร่งรั้งตัวเข้ามาชิดกับอกแกร่ง ในขณะที่เธอใช้มือเรียวดันบ่าของเขาเอาไว้และพยายามจะผละออก“แล้วยังไง ถ้าฉันตอบว่าไม่ จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรือไง ในเมื่อทุกอย่างที่นายทำ ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรได้เลยด้วยซ้ำ”“แล้วถ้าบอกว่าที่ฉันทำไปทั้งหมด…”“…”“ตั้งแต่ประกาศว่าเราคบกัน จนถึงเราสองคนได้หมั้นกัน เป็นเพราะฉันเป็นคนบอกกับพ่อแม่เองว่าต้องการจะรับผิดชอบเธอ”สายฟ้าเริ่มอธิบายให้คนบนตักฟัง“นายเป็นคนบอกพ่อกับแม่นาย?” หัวใจเธอเต้นแรงให้กับสิ่งที่ได้ยินสายฟ้าพยักหน้า พลางใช้แขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ไม่เพียงเท่านั้นเขายังใช้ใบหน้าหล่อซุกลงที่ซอกคอขาว และหอมลงเบา ๆ ตรงนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพราะสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไปนี้“ฉัน…ก็แ
@ตึกนิเทศศาสตร์“มีอะไรไม่เข้าใจก็ทักหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”“ครับ พี่ไอโกะใจดี๊ใจดี ต่างจากคนอื่น ไม่มีเวลาให้ผมสักที” เด็กหนุ่มยิ้มตาหยีใส่สาวรุ่นพี่อย่างไอโกะ ที่กำลังยืนคุยกับรุ่นน้องสายรหัสที่มาขอให้เธอสอนเรื่องเรียนในส่วนที่เขาไม่เข้าใจ“ไม่เป็นไรจ้ะ ถามได้ตลอดเลย”เธอคุยกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องอย่างไม่คิดอะไร แต่กลับมีคนบางคนที่มองอยู่ไม่ไกลกำลังคิด และนอกจากจะคิด เขาคนนั้นกำลังเดินตรงปรี่มาหาคนทั้งสองที่ยืนอยู่“งั้นผมขอเลี้ยงข้าวพี่ไอโกะสักมื้อเป็นการตอบแทนได้ไหมครับ” หนุ่มรุ่นน้องเอ่ยถามโดยไม่ทันได้รับรู้ถึงรังสีอำมหิตจากด้ายหลัง และก่อนที่ไอโกะจะตอบกลับ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น“ไม่ได้!” สายฟ้าพูดเสียงเข้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ตัวไอโกะ“สายฟ้า” มือเล็กสะกิดแขนเขาเบา ๆ เมื่อสายตาคมของเขากำลังมองหนุ่มรุ่นน้องด้วยสายตาบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังไม่พอใจ“เอ่อ งั้นผมขอกลับก่อนเลยละกันนะครับ สะ สวัสดีครับ” หนุ่มรุ่นน้องหน้าเสีย เมื่อไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อ และกลัวจะโดนหมัดของสายฟ้าเข้า จึงรีบเอ่ยลาและเดินออกไปและทันทีเมื่อรุ่นน้องชายเดินลับสายตาห่าง ออกไป“อย่าลืมนะว่าเธอกำลัง
@มหาวิทยาลัย“โคตรสะใจเลยที่เพจมหาวิทยาลัยลงข่าวว่าสายฟ้าตามง้อแกจนสำเร็จ และไม่ใช่แค่ตามง้อแต่ถึงขั้นไปขอหมั้นแกเลยด้วย” ยูนะแสดงท่าทีสะใจอย่างที่พูดเมื่ออ่านโพสต์จากเพจมหาวิทยาลัย“แบบนี้พวกจ้องที่อยากจะอ่อยสายฟ้าก็หงายเงิบไปเลยหน่ะสิ” เป็นซีรินที่พูดเสริม“ไม่คิดเลยเนาะว่าสายฟ้าจะหลงเพื่อนเราหัวปักหัวปำขนาดนี้” เธอละสายตาจากหน้าจอมือถือมาจ้องเพื่อนเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม“คลั่งรักเกินไปแล้ว” เพื่อน ๆ ต่างเอ่ยแซวไม่หยุด จากที่ไอโกะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง และจากที่เพจมหาวิทยาลัยลงแบบนี้ด้วย“แล้วเจ้าตัวทำไมทำหน้าบึ้งแบบนั้นละ ไม่ดีใจเหรอ ในเมื่อแกก็แอบมีใจให้สายฟ้าเหมือนกัน” ยูนะเอ่ยถาม“นายนั่นคิดกับฉัน… คิดแบบเดียวกับฉันจริง ๆ เหรอ?” มาจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่สายฟ้าทำ คงเป็นเพราะเธอกับเขาและไม่ได้เข้าหากันเพราะความรัก แต่เพราะผลประโยชน์ในตอนแรก“ทำไมแกถึงไม่เชื่อล่ะ” ซีรินเอ่ยถาม“เพราะมันมีเรื่องราวอะไรที่มากกว่านั้น และอีกอย่างเขาไม่เคยบอกให้ฉันรู้ว่าเขารู้สึกยังไง จะบอกก็แค่ต้องการตัวฉัน…”จริง ๆ แล้วเขาก็แค่ต้องการตัวเธอก็เท่านั้นนี่คือความคิดของไอโกะ เธอไม่อย
ระหว่างทาง“นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดฉันนี่”ไอโกะหันมาแหวใส่สายฟ้าที่กำลังขับรถอยู่ ซึ่งมันคือคนละทางกับคอนโดของเธอและ…เธอรู้ดีว่าเขากำลังจะพาเธอไปไหน“ต่อไปนี้ เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉัน” สายฟ้าเอ่ยหน้าตาย พลางละสายตาจากท้องถนนหันมามองไอโกะก่อนจะหันกลับไปมองทางตรงหน้าต่อ“จะบ้าหรือไง นี่นายคิดจะบงการชีวิตฉันถึงขนาดนี้เลยหรือไง?” ไอโกะคิ้วขมวดไม่พอใจ ในเมื่อสายฟ้าคิดจะทำอะไรไม่ถามความเห็นเธอเลยสักนิด“น่า ตามนี้แหละ เอาไว้ว่าง ๆ ฉันจะพาไปขนของเธอมาที่นี่ ส่วนชุดนักศึกษาของเธอยังแขวนอยู่ที่เดิม หรือถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็ซื้อใหม่ไปเลย” สายฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ ช่างไม่ได้สนใจเลยว่า ไอโกะนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมากแค่ไหนเพราะเขารู้ดีว่า...ต่อให้เธอไม่พอใจมากแค่ไหน ยังไงเธอก็ปฏิเสธความต้องการของเขาไม่ได้อยู่ดีซึ่งไอโกะเองเธอก็รู้ถึงข้อนี้ดี เธอจึงจำต้องสงบสติอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองลงและไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทางจนกระทั่งถึงคอนโดสายฟ้าเขาขับรถเข้ามาจอดทั้งสองลงจากรถ พากันเดินเข้าคอนโดโดยมีไอโกะเดินตามหลังสายฟ้ามาอย่างเงียบ ๆ แม้จะไม่ค่อยพอใจนักแต่เธอกลับขัดเขาไม่ได้ใช่สิ! ก็พ่อของเธอเล่นทำแบบนี้! ทำร
หลายวันต่อมา…ก๊อก ก๊อก“พี่ไอโกะคะ ป๊าเรียกให้ลงไปด้านล่างด่วนเลยนะคะ”เสียงแพรวรุ้งขึ้นมาเคาะประตูห้องของไอโกะ ในขณะที่เธอเองเพิ่งอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จพอดี จึงเปิดประตูตามลงไป ซึ่งเธอเองก็พอรู้อยู่บ้างว่าเช้านี้ที่บ้านจะมีแขกแต่ที่ไม่รู้…คือแขกที่ว่าของที่บ้านเป็นใคร?เมื่อหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นสอง ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงผู้ใหญ่พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเธอเดินมาถึงบริเวณห้องนั่งเล่นเธอจึงยกมือไหว้แขกผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่“สวัสดีค่ะ”จังหวะที่เธอกวาดสายตาไปให้ครบทุกคน จังหวะนั้นดวงตาคู่หวานก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเธอสบตาเข้ากับคนบางคนที่นั่งอยู่ท่ามกลางผู้ใหญ่ตรงนั้นและจะไปใครไม่ได้นอกจาก ‘สายฟ้า’“นะ นาย…”ไอโกะอ้าปากค้างพูดไม่ออก ในขณะที่ป๊าของเธอโพล่งสวนขึ้นมา“พ่อแม่ของสายฟ้า เขาจะมาสู่ขอทาบทามขอเรา” ป๊าของเธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่ ไอโกะกลับยืนตัวแข็ง ทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น“สะ สู่ขอ?”“ใช่จ้ะ จะมาขอหมั้นหมายหนูไว้ก่อนจ๊ะ” แม่ของสายฟ้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอเห็นไอโกะก็รู้สึกชอบและถูกชะตาในความสวยน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคตทันทีในขณะที่เจ้าตัว
เมื่อมาถึงบริเวณหน้าบ้านเธอยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิม เมื่อพบกับรถคันใหญ่จอดอยู่หน้าบันไดทางเข้าบ้าน และมีชายรูปร่างกำยำกำลังขนของภายในบ้านเธอออกมา“ป๊า ทำไมเกิดอะไรขึ้นคะ” ไอโกะงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก“ธุรกิจที่บ้านเราขาดสภาพคล่องมานานแล้วค่ะ ป๊าต้องขายของในบ้านเพื่อนำไปเป็นเงินหมุนเวียนในบริษัท” แพรวรุ้งเอ่ยบอกได้ยินดังนั้นไอโกะรู้สึกจุกที่อก ทุกคนรู้เรื่องนี้มีแค่เธอที่ไม่รู้อะไรเลย“แล้วทำไมป๊าไม่บอกไอเลยล่ะคะ”“อย่าว่าป๊าเราเลยนะ ที่ป๊าไม่ได้บอกไอเพราะกลัวว่าไอจะเครียดจนกระทบกับการเรียน ป๊าอยากให้ไอโฟกัสกับการเรียน ไม่อยากให้มีเรื่องอะไรมาทำให้ไอต้องเครียด” แม่เลี้ยงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อธิบายถึงเหตุผลที่พวกเขาต้องปิดบังเธอไอโกะยืนนิ่งอึ้งจ้องมองป๊าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ นี่เธอมองป๊าและทุกคนผิดมาตลอดเลยสินะ“ป๊ารักและเป็นห่วงพี่ไอมากนะคะ”“ที่เห็นป๊าดุป๊าคอยเคี่ยวเข็ญเรื่องการเรียนเราเพราะป๊าเป็นห่วงไอมากมากกว่าใครเลยนะ” แม่เลี้ยงอธิบายเพิ่มไอโกะได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกผิดอยู่ในใจมากขึ้น ที่ผ่านมาเธอทำตัวแย่ใส่ป๊าเอามาก ๆ“ทำไมป๊าไม่บอกไอเลย ไอพอจะมีเงิ