ยิ้มหวาน
ผมมาทานอาหารคนเดียวตามปกติของผมแต่ครั้งนี้ท่านมาทานอาหารของผมหลังจากที่ไปลงชื่อลงทะเบียนเข้ามหาลัยแล้วก็ได้เจอกับคนที่เคยรู้จักอย่างพี่เนตร ที่มากับพี่ธัญที่ไม่ได้เจอกันตั้ง 3 ปี
"น้องยิ้มใช่หรือเปล่า"
"สวัสดีครับพี่เนตร พี่ธัญ"
"สวัสดีครับไม่เจอกันตั้ง 3 ปีเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีนะครับ"
"พี่ขอโทษนะที่ตอนนั้นช่วยอะไรยิ้มไม่ได้เลย"
"พี่ธัญ ไม่ต้องคิดมากอะไรหรอกครับขนาดคนที่ทำให้ผมเจ็บเขายังกล้าที่จะทำเลย"
"พี่รู้นะว่าการที่พี่พูดถึงเรื่องในอดีตมันทำให้น้องยิ้มต้องเจ็บแต่ตอนนี้เพื่อนพี่มันเป็นไปเยอะมากเลยนะ"
"ตอนที่มันเลิกกับน้องยิ้มแล้วกลับมาคบกับน้ำตาลมันก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเป็นคนเก็บตัวมากกว่าเดิมอีกแล้วก็ชอบไปนั่งดื่มคนเดียวทุกวันจนตอนนี้มันก็ยังไม่เลิกทำแบบนั้น"
"พี่เขาเป็นคนบอกเลิกยิ้มเอง พี่เขาจะเป็นยังไงก็ช่างพี่ก็ไม่ต้องเอาเรื่องของพี่เขามาพูดอีกนะครับผมเลิกกับเขาไปนานแล้ว"
"พี่เองก็ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ช่วยอะไรน้องได้เลย"
"ช่างมันเถอะครับ ผมกลับก่อนนะครับผมทานอาหารเสร็จแล้ว"
"ถ้ารักกัน ทำไมไม่อยู่ด้วยกันจะเลิกกันทำไม"
"ผมก็คิดว่าอย่างนั้น..."
ใช่นี่คือความคิดของผม ถ้าเรารักกันทำไมต้องเลิกกันเพราะเราเลิกกันเขาเป็นฝ่ายที่เป็นคนไปเริ่มต้นกับแฟนเก่าของเขาเองไม่สิคำว่าแฟนเก่ามันเป็นคำพูดของผมต่างหากผมไม่ได้เป็นเหมือนผู้หญิงผมเป็นผู้ชายนะ เจ็บคงน้อยกว่าผู้หญิงมากผู้หญิงเขาทำอ่อนแอและเขาดูน่ารักแต่ผมมันไม่ใช่ต่อให้ผมอ่อนแอมากขนาดไหนเขาก็คิดว่าผมอยู่ได้แต่รู้หรือเปล่าว่าผมอยู่ไม่ได้ แต่จำเป็นต้องทำตัวเข้มแข็งเธอต้องการให้อยู่ในสังคมนี้ให้ได้
"ยิ้ม..."
สิ่งที่ผมไม่ได้ยินมานานเลยออกมาแต่ละคำพูดที่พูดออกมาผมยังจำเสียงของเขาได้ดี
พี่พยัคฆ์
คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุด
"รอพี่ก่อนสิน้องยิ้ม"
"สวัสดีครับคุณคงจำคนผิด ผมไปก่อนนะครับ"
"น้องยิ้ม..."
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณนะที่ยอมพูดด้วย"
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนที่จะเดินออกไปผมหันไปมองใบหน้าของพี่พยัคฆ์อีกครั้งเขาดูซูบผอมลงไปแตกต่างจากเมื่อ 3 ปีก่อนที่เรายังอยู่ด้วยกันเขาดูสภาพแย่มากเลยแหละ จนตัวของผมอดที่จะระบายลมหายใจออกมายังเป็นห่วงไม่ได้
แต่ต่อให้ผมห่วงเขาขนาดไหนมันก็ไม่ใช่หน้าที่ของผมอีกแล้วเจ้าหน้าที่ดีเป็นของผู้หญิงที่เขารักไม่ใช่ผม
วันนี้ผมโคตรซวยเลยว่ะ
เขี้ยวพยัคฆ์
วันนั้นเมื่อ 3 ปีก่อนการตัดสินใจครั้งใหญ่ระหว่างที่ผมกำลังใช้เวลาพิสูจน์ใจตนเองแต่ของผมก็เลือกที่จะทิ้งยิ้มหวานแล้วกลับไปหาน้ำตาลอีกครั้งดูเหมือนว่าการตัดสินใจครั้งนี้ผมทำร้ายชีวิตของใครคนหนึ่งมากเหลือเกิน
น้องยิ้มย้ายโรงเรียน ย้ายบ้าน โดยที่ผมตามหาน้องไม่ได้อีกเลยเพื่อนของผมตัดขาดคำว่าเพื่อน จากผมไปแล้วหลังจากที่รู้ว่าผมกับน้องยิ้มเลิกกัน ผมเป็นผู้ชายโลเลคนนึงที่ไม่อาจลืมคนรักเก่าได้ผลจริงผมกับน้ำตาลเราไม่ได้เลิกกันอย่างที่น้ำตาลพูดเราต่างแยกย้ายกันไปตามหาความฝันของตัวเองและในระหว่างนั้นที่ผมรอเขาผมก็เลิกน้อยใจและท้อใจและในคืนนั้นผมก็ได้เจอกับน้องยิ้มมันก็เป็นแสงสว่างที่ชุดรักผมที่กำลังรอคอยจนกลายเป็นเงามืดอยู่เบื้องหลังของคนอื่นน้องยิ้มเป็นแสงสว่างที่ดึง ออกมาจากมุมมืดและก็มีความรู้สึกมีความสุขมากขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเวลาเกือบปีของเราจะสิ้นสุดลงเร็วเกินไปเมื่อผมได้เจอกับความรักที่ผมเฝ้ารอมานานกลับคืนมาแม้ว่าในใจของผมจะบอกว่ารู้สึกว่ารักน้องยิ้มแต่ว่าแต่ของผมก็เปลี่ยนไปเมื่อได้กลับมาเจอน้ำตาลอีกครั้ง
"พยัคฆ์ รอน้ำตาลนานไหม"
"ไม่นานหรอกเราก็เพิ่งมา"
ผมคงจะเคยชินกับการอยู่กับน้องยิ้มมากกว่าการที่ผมได้อยู่กับน้ำตาลมีหลายอย่างที่ผมมีความคิดไม่ตรงกันกับน้ำตาลอยู่หลายเรื่องทั้งเรื่องการมาสายของเธอทั้งเรื่องการกินการเลือกของการไปเที่ยวเราคนละสไตล์กันเลยก็ว่าได้แต่พบกับยิ้ม เวลาเลือกอะไรน้องจะเป็นคนตามใจผมอยู่เสมอจะมีเอาแต่ใจบ้างแต่ก็ยังดีกว่าที่จะเอาแต่ใจทุกวันแบบนี้ น้องไม่เคยมาสาย ไม่ว่าน้องจะทำอะไรน้องจะมาก่อนครึ่งชั่วโมงอยู่เสมอจนบางทีผมก็รู้สึกละอายใจที่ต้องให้น้องมารอแต่นั่นก็เป็นความสมัครใจของน้อง แต่นี่น้ำตาลให้ผมมารอ เกือบ 1 ชั่วโมงค่อยมาถึงผมเลยคิดถึงน้องมากขึ้นไปอีก
ผมจึงทำได้เพียงไปดื่มเหล้าให้ลืมความรักทำตัวเหมือนคนอกหักทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกเลิกน้องเลือกผู้หญิงคนนี้แทนผู้หญิงที่ผมคิดว่ารักหากผมย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่เลือกน้ำตาล แต่ว่าในโลกของความเป็นจริงผมย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว
"น้องยิ้ม..."
"ขอโทษนะครับคุณคงจำคนผิดแล้ว"
"ขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณ"
ขอโทษที่ทำให้น้องเจ็บขอโทษที่ไม่ได้เลือกน้องขอโทษที่พี่เห็นแก่ตัวและโลเลขอบคุณที่น้องยอมพูดด้วยขอบคุณที่เราได้มาเจอกันด้วยความบังเอิญแบบนี้ขอบคุณจริงๆ
"เลิกมองได้แล้ว!"
"น้ำตาล..."
"อาลัยอาวรณ์มันขนาดนั้นเลยหรอตอนนั้นทำไมไม่เลือกมันล่ะ!!"
"หยุดพูดถึงน้องยิ้มไม่ดีนะถ้าเธอยังพูดอีกครั้งนี้จะไม่ให้อภัยแล้ว!"
"ทำไมพูดถึงแฟนเก่าของเธอไม่ได้เลยใช่ไหม!!"
"น้ำตาล!!"
"พยัคฆ์!!!"
"เราเลิกกันเถอะ"
"พยัคฆ์!!!"
"ฉันอดทนเธอมานานพอแล้วฉันควรที่จะได้อยู่กับคนที่ฉันรักมากกว่าที่ต้องทนอยู่กับเธอเพราะความโง่ของฉันและความยึดติดของฉันเองน้ำตาลเราเลิกกันเถอะ"
"ถามจริงเถอะเลิกกับมันมาตั้ง 3 ปีกลับมาอยู่กับแฟนเก่ายังฉันคิดว่าคนอย่างมันจะเอาเธอคืนหรอขนาดเมื่อกี้ยังไม่อยากพูดกับเธอเลยเธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำให้มันเกลียดเธอมากขนาดไหน!!"
"ฉันรักน้องยิ้มมากและฉันพรุ่งมารู้ตัวว่าฉันรักเขามากขนาดไหน"
"งั้นหรองั้นก็ได้เชิญกลับไปหามันเลย!!!"
"ได้!!!!"
ผมก็ไม่อยากทนอยู่กับผู้หญิงแบบนี้เหมือนกันแต่ใครจะคิดว่าหลังจากเดินออกมาแค่เพียงไม่กี่ก้าวรถคันใหญ่พบผู้เข้าชนผมทันที
โครมมม!!!
เฮือกกกกกกกกก
เหี้ย!!
กูฝันเฉยเลย
ยิ้มหวานผมมองใบหน้าผู้ชายที่ผมรักสุดหัวใจ ก่อนที่ตัวของผม จะเดินเข้าไปใกล้ๆพี่เขา ไม่ใช่บอกว่าตัวเองเข้มแข็งมากเท่าไหร่แต่ผมก็ยอมรับว่าตัวของผมหญิงใจง่ายให้กับเขาอยู่อย่างเดิม ใจอ่อนมักง่าย ผมรักเขานี่คือเรื่องจริงสำหรับตัวของผม ผมเข้าไปกอดพี่พยัคฆ์ที่ยืนนิ่งอยู่ ผมดีใจที่ในครั้งหนึ่ง ผมได้กอดเขาไว้ ได้รักเขาเก็บเขาไว้คนเดียวผมชอบที่จะอยู่แบบนี้กับเขาเหมือนในตอนนั้น ผมไม่รู้หรอกนะว่าที่เขาทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร แต่สิ่งที่ผม อยากจะทำมากที่สุดเลยก็คือการได้อยู่กับเขาและการได้อยู่กับครอบครัว ให้มันมีความสุข"พี่พยัคฆ์ พี่รู้สึกยังไงกับผมกันแน่ พี่บอกผมหน่อยได้ไหมนี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะหยิบยื่นให้พี่แล้วนะ""พี่รักเธอน้องยิ้ม พี่คิดมาตลอดว่าพี่เป็นคนผิดที่ทำให้ยิ้มรู้สึกเสียใจมาตลอดพี่จึงไม่กล้าที่จะเข้ามาหายิ้มและที่จะรักยิ้มต่อเพราะพี่คิดว่าตัวพี่ไม่ได้ดีสำหรับยิ้มอีกต่อไป พี่ทำให้ยิ้มเหนื่อยและก้าวถอยหลังไปเองพี่ขอโทษนะพี่ทำให้ยิ้มรู้สึกเสียใจแบบนี้""ยิ้มก็รักพี่ครับรักมากขอแค่พี่บอกรักยิ้มและเรากลับมาดีกันเหมือนแต่ก่อนยืมคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้""ขอบคุณนะ ที่เก็บสิ่งที่มีค่าที่สุดขอ
เขี้ยวพยัคฆ์ในช่วงเช้าไอ้ธัญ รีบโทรหาผมให้มาที่บริษัทด่วน ผมไม่รู้ว่าที่บริษัทเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นจึงรีบออกมาโดยทันทีเมื่อมาถึง หุ้นของบริษัทของผมกับเพื่อนก็ตกอย่างรวดเร็ว โดยที่เมื่อวานนี้ หุ้นบริษัทก็ยังขึ้นอยู่ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับใครหรือเปล่า นับตั้งแต่วันที่น้ำตาลถูกเปิดเผยความจริงว่ากำลังหักหลังบริษัทจึงทำให้มีผู้หวังดีมาเปิดเผยความชั่วของผู้หญิงคนนี้แต่ใครจะคิดว่าเมื่อวานนี้เป็นคราวซวยของน้ำตาลแต่วันนี้เป็นคราวซวยของบริษัทผมแล้ว"เราจะเอายังไงดีวะ""ไม่รู้ว่ะตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยต้องหาใครที่สามารถช่วยเราได้""ใครจะสามารถช่วยเราได้ในตอนนี้วะมึงคิดดูดิตอนที่เรายังดีๆอยู่มีแต่คนมาเกาะแข้งเกาะขาตอนนี้อ่ะเรากำลังล้ม ไม่เห็นมีใครสอดมือเข้ามาช่วยเลย""ใจเย็นๆก่อนกูจะให้ทางบริษัทของพ่อมาช่วยเหลือบริษัทของพวกเรา""หรือว่าที่ไฟล์ข้อมูลทางบริษัทเราหายไป อาจจะเป็นเพราะตัวของน้ำตาลเอาไปให้ฝ่ายตรงข้ามแล้วก็ได้""มึงใจเย็นๆก่อน""มึงจะให้กูใจเย็นๆไงคะพยัคฆ์มึงดูสิผู้หญิงของมึงมันสร้างความเสียหายให้กับบริษัทเรานะเว้ย""แต่เราก็ไม่รู้นี่ว่าเขาล่ะทำจริงหรือเปล่า""มาถึงขนาดนี้แล้วมึ
ยิ้มหวานคุณปู่กลับมาแล้วหลังจากไปฮันนีมูนกับภรรยาคนที่ 4 และการกลับมาของคุณปู่ ก็มาพร้อมกับผู้ชายคนนึง ที่มีท่าทางภูมิฐานแม้ว่าหน้าตาจะยังดูเด็ก แต่ผมก็ไม่อาจคาดคะเนถึงอายุของเขาได้พวกเขาเดินมาด้วยกันก่อนที่คุณปู่จะแนะนำให้รู้จัก"หนูยิ้ม นี่คือแมททริค เป็นหลานชายของเพื่อนของคุณปู่เองทำความรู้จักกันไว้ซะสิ""สวัสดีครับพี่แมททริค""สวัสดีครับน้องยิ้มน่ารักกว่าในรูปอีกนะครับ""ขอบคุณครับเชิญด้านในก่อนคุณปู่กับพี่แมททริค เดินทางมาเหนื่อยคงอยากจะพักผ่อนมากแล้วมาเถอะครับเข้ามาข้างในก่อนครับ""ขอบคุณครับ"ผมมองใบหน้าของคุณปู่ที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมและผมก็รู้เลยว่าพี่คนนี้มาที่นี่มีเหตุผลอะไรและแน่นอนว่าผมไม่ยินยอมที่จะทำตามคำสั่งของคุณปู่อย่างแน่นอน"ยิ้มรู้นะครับว่าคุณต้องการอะไร""ก็ปู่เห็นยิ้มเลี้ยงน้องบังเอิญคนเดียวแล้วปู่สงสารปู่อยากหาใครที่ไว้ใจได้มาคอยดูแลน้องยิ้มกับน้องบังเอิญไงลูก""ต่อให้คุณปู่ทำด้วยความรักแต่ผมก็ไม่ยอมที่จะมีคนใหม่หรอกนะครับ""แล้วน้องยิ้มจะรอเขาอีกเมื่อไหร่อีกนานแค่ไหนจนกว่าที่จะเริ่มต้นกับใครใหม่ได้งั้นหรอ""ในตอนนี้ยิ้มไม่พร้อมจริงๆยิ้มแค่อยากใช้ชีวิตกับลูกให
ยิ้มหวานผมพาน้องบังเอิญกลับมาถึงที่บ้านก็เห็นน้องนั่งร้องไห้แม้มันจะผ่านมาถึง 2 วันแล้วก็ตามลูกชายผมยังขวัญเสียอยู่ ผมทำแผลให้กับน้องบ้างเลยก่อนที่จะปลอบใจขนาดเข้านอนลูกชายของผมก็ยังละเมอร้องไห้ผมไม่เคยแตะเคยตีไม่เคยด่าทอลูกชายของผมเลยแม้แต่น้อยแต่เขาเป็นใครที่ทำแบบนี้กับลูกชายผม"มาม๊า อึก ฮือออ""อย่าร้องไห้เลยนะครับมาม๊าอยู่ตรงนี้แล้วนะเด็กดีของมาม๊า""มาม๊าอย่าทิ้งผมนะคับ""น่ารักขนาดนี้มาม๊าจะทิ้งได้ยังไงนอนนะครับพรุ่งนี้เราจะมีคุณครูมาสอนที่บ้านนะครับ""จริงหรอคับ""จริงครับเด็กต้องนอนเร็วๆตื่นเช้าๆจะได้สดชื่นนะครับ""คับผม"ในช่วงเช้า ผมตื่นเช้าขึ้นมาก็ทำอาหารไว้ให้ลูกชายของผม ไม่รู้สิเขาชื่นชอบทานอาหารเหมือนกับพ่อของเขาหน้าเหมือนกันก็ยังชอบกินอะไรเหมือนกันอีกนิสัยก็ยังเหมือนกันแต่ยังดีที่ว่าเอานิสัยผมมามากกว่า"มาม๊า!""ตื่นมาก็เสียงดังเชียว""แหะๆ""มาทานอาหารเช้าได้แล้วครับ""คับผม"08.30 น.คุณครูสอนพิเศษของลูกชายผมก็มาถึงผมก็ได้ต้อนรับขับสู้เขาอย่างดีเป็นผู้หญิงวัยรุ่นอายุมากกว่าผม 3 ปี ชื่อว่าพี่ซิงมีลักษณะการสอนที่เด็กๆชอบ"พี่ชิง""พี่ชื่อซิงค่ะ""พี่ชิงอิอิ""ทะลึ่งนั
ยิ้มหวานผมมาส่งลูกชายของผมตามปกติก่อนที่ผมเองจะเดินทางไปมหาลัยเพื่อเรียนหนังสือแล้วว่าผมจะเป็นห่วงลูกชายของผมที่ได้เจอกับพ่อที่แท้จริงของเขาวันนั้นถ้าไม่ใช่ว่าผมรีบพาน้องบังเอิญหนีออกมาก่อนคงโดนพี่พยัคฆ์คาดคั้นอย่างแน่นอนแต่จะทำยังไงได้สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่ดีวันนี้ผมทำงานของคณะจนเวลาล่วงเลยเกินกว่าที่ผมจะกลับไปรับลูกชายของผมได้ทันผมจึงโทรให้พี่เลี้ยงไปรับแทน แต่ผมต้องรีบทิ้งงานทุกอย่างเมื่อพี่เลี้ยงไปรับลูกชายของผมแล้วบอกว่าลูกชายของผมถูกรับตัวไปแล้วผมรีบเข้าไปดูในกลุ่มของผู้ปกครองที่ใช้คุยกันแล้วรู้เลยว่าผู้ปกครองกลุ่มนึง ได้พาตัวของลูกชายผมไปงานเลี้ยงโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากผมแล้วบ้านหลังนั้นก็คือบ้านของพี่พยัคฆ์ที่เป็นบ้านของแม่เขาเป็นที่ที่ผมไม่อยากกลับมาอีกเลยอ๊อดดดดดดดด!!!!อ๊อออออดดดดดดดดดดดด!!!!"มาหาใครคะ""ผมมารับลูก""เชิญด้านในค่ะ"ผมเดินเข้าไปภายในก่อนที่จะตรวจสายตาหันไปมองลูกชายของผมแต่แล้วผมก็ไม่เจอเขา แต่เสียงร้องไห้มาจากในครัวก็ดังขึ้น ผมเห็นลูกชายของผมโดนเพื่อนๆเอาเชือกมามัดขามัดแขนเอาไว้ ทั้งๆที่ในบ้านก็มีผู้ใหญ่มากมายแต่กลับไม่มีใครช่วยเหลือลูกชายข
เนตรผมคบกันกับพี่ธัญ มาเป็นเวลาถึง 3 ปีกว่าจนตอนนี้ผมเรียนถึงมหาลัยชั้นปี 4 แต่กว่าที่ผมจะเรียนจบก็ชั้นปีที่ 6 ถึงจะสามารถจบได้ผมคบกับพี่ธัญ ได้รู้นิสัยใจคอเขาดีมาโดยตลอดและระวังตัวเมื่อเขาออกไปเที่ยวตอนกลางคืนอยู่เสมอไปกับพี่พยัคฆ์ผมไม่ได้ห่วงอะไรเลยห่วงแต่ว่าเขาจะไปเที่ยวกับคนอื่นมากกว่าซึ่งวันนี้พี่ธัญ ก็ทำตัวแปลกๆบอกว่านัดไปดื่มกับพี่พยัคฆ์และคนอื่นๆในแก๊งค์แต่พอถามพี่พยัคฆ์แล้วพี่พยัคฆ์กลับไม่ว่างต้องไปดูแลหลานสาวของเขาแทนน้องสาวซึ่งผมก็จะตามพี่ธัญ ไปยังจุดหมายที่เขาพูดอะไร"พี่ธัญ ไม่ไปไม่ได้หรอกครับวันนี้ผมรู้สึกว่าผมไม่สบาย""พี่ไปไม่ได้พี่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว""อยากไปก็ไปเถอะครับเนตรอยู่คนเดียวได้""ไม่งอนนะพี่อ่ะสงสารมันที่คิดเรื่องของน้องยิ้มแล้วก็คิดเรื่องของน้ำตาลพี่จะไปปลอบใจมันเอง""ก็ขอให้ไปปลอบใจพี่พยัคฆ์ครับไม่ใช่ว่าไปติดคนอื่นอย่าให้ผมจับได้นะครับว่าพี่นอกใจผมไม่อย่างนั้นคงหาว่าไม่เตือน""โถ่น้องเนตรน่ารักขนาดนี้พี่จะนอกใจไปหาใครได้ล่ะ""ก็ขอให้มันจริงตามคำพูดของพี่แล้วกัน""พี่รักน้องคนเดียวนะครับน้องเมียคนสวยของพี่""ก็บอกแล้วไงอยากไปก็ไป"และผมก็แอบตามเขาไปจริงๆเ