LOGINEP.28 อยู่เป็น
@ตอนเย็น รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องเงาวับในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ หญิงสาวในชุดเดรสยาวย่างกายเข้ามาที่นี่พอดีกับเวลานัด ก้าวเข้ามาก็พบแต่ความอลังการ คล้ายกับว่าตอนนี้อยู่ในโลกเวทมนตร์ ผู้คนแต่งตัวเต็มยศ เสียงซาวด์ เอฟเฟค ยิ่งทำให้บรรยากาศเป็นโลกเวทมนตร์โดยสมบูรณ์แบบ “งานวันเกิดพวกมหาเศรษฐีมันเป็นอย่างนี้นี่เอง” มิลินไม่สันทัดที่จะแต่งตัวตามธีม อยากจะแต่งในสิ่งที่ตัวเองอยากแต่งเสียมากกว่า เครื่องเพชรราคาแพงที่สวมอยู่ที่ลำคอตอนนี้สวยงามและโดดเด่นจนเป็นที่จับตามอง “เรื่องขวางโลกคงเป็นงานถนัดสำหรับเธอ”อริเจ้าเก่าเจ้าประจำอย่างมาตังแซะตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้ามิลิน มาตังมาในชุดแม่มดผู้ชั่วร้าย ในเมื่ออีกฝ่ายเปิดมาไม่ดี มิลินก็มองหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยามเช่นกัน “ชุดของเธอดูหมองมาก ถ้าเทียบกับฉัน อิจฉาล่ะสิที่ฉันสวยกว่า” “อยากเด่นว่างั้น?” “ฉันสวย ใส่ชุดอะไรก็สวยหมดแหละ ไปทำตัวให้ผู้ชายมองเท่าฉันก่อนเถอะ อีแม่มดกระจอก”ถ่มถุยมาตังบ้างคงไม่เป็นไร เธออยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ รีบปลีกตัวเดินหนีจากบุคคลน่ารำคาญไปให้พ้นๆ ในงานวันเกิดของมาร์ตินเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มาร่วมงาน ยิ่งคนเยอะเธอยิ่งหวาดระแวง กลัวว่ามีใครจะมาทำร้ายเธอ ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง ยังไม่เจอมาร์ตินจึงเดินดูภายในงานเพียงลำพัง หากว่าเธอไม่รู้ว่านี่คืองานวันเกิด คงคิดว่าเป็นละครเวทีเรื่องใหม่ รอบตัวมีแต่คนร่ายคาถากันอย่างสนุกสนาน แต่เธอได้ยินเสียงพวกนี้ทีไรมันทำให้เธอหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก “อ๊ะ!”ร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อมีมือใครบางคนมาคว้าเอวของเธอไปสวมกอด “คุณ!” “ครับผมเอง” มาร์ตินมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาหยาดเยิ้ม แผ่นหลังขาวเนียนที่ชุดไม่สามารถปกปิดได้ก็ถูกมาร์ตินลูบไล้ไปมา หญิงสาวแย่งไวน์ในมือของเขามาจิบเล็กน้อย บรรยากาศของวันนี้ไม่น่าหงุดหงิด ทำให้เธอมีอารมณ์ร่วม ไม่ใช่มาแค่พอให้เจ้าของวันเกิดเห็นหน้าตามมารยาท ที่เธอเผลอไปรับปากเขาว่าจะมาร่วมงาน “สุขสันต์วันเกิดนะ” “ไหนของขวัญล่ะ” “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยากได้อะไร” “มีนให้อะไรผมผมก็ชอบหมดแหละ” “งั้นฉันไม่ให้” “ก็ไม่เป็นไร” “ง่ายจัง” “ผมอะไรก็ได้อยู่แล้ว” “จริงป่ะ” “แต่ว่าตอนนี้หงุดหงิดนิดหน่อยที่มีนแต่งตัวสวยเกินไป” “สวยเกินไปหรือที่ฉันแต่งตัวแปลกกว่าคนอื่น? ก็ถ้าเหมือนคนอื่นก็ไม่ขวางโลกไง คุณเองก็ไม่ใส่ชุดตรงธีมนะ” “ก็ผมไม่รู้ว่ามีนใส่ชุดอะไร” “จะอยากแต่งเหมือนฉันไปทำไม” “งั้นแก้ตัวปีหน้า เดี๋ยวผมเลือกชุดให้เลย มีนอยากได้ธีมอะไร” “ยังไม่รู้เลย แต่ปีนี้คุณจะไม่ร้องหาของขวัญจริงๆเหรอ” “ตกลงมีนมีหรือไม่มีกันแน่” “มี แต่อาจจะเอามาลำบากหน่อย” “ของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดไหนกัน” “ประมานนี้”มิลินทำท่าทางประกอบให้เขาดู ซึ่งมันไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป “แล้วไม่เอามาเลย” “แวะมาทักทายก่อน พอดีของมาช้านิดหน่อย” ‘ผมมาแล้วครับ’ไม่ทันไรเสียงการแจ้งเตือนข้อความจากเตชินท์ก็ปรากฏขึ้นมาจึงหันมือถือไปให้มาร์ตินดูการแจ้งเตือน “เตมันตายยากจริงๆ ฉันขอออกไปเอาของก่อนละกัน คุณคุยเล่นกับคนอื่นไปก่อนนะ” “ตามสบาย”มิลินยิ้มตอบกลับอย่างอ่อนหวาน เมื่อเธอเดินหันหลังกลับใบหน้าสวยกลับมานิ่งเรียบเฉยโดยอัตโนมัติรอยยิ้มนั้นเป็นเพียงแค่การแสดง เร่งฝีเท้าเดินไปหาเตชินท์ที่คอยอยู่หน้าห้องจัดเลี้ยง “ทำไมนายหญิงยอมดีกับมัน” “เรียกว่าอยู่เป็นจะดีกว่านะ” “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะครับ” “ช่างเถอะ ห้องทำงานมาร์ตินทางสะดวกนะ” “สะดวกครับ นี่ครับกุญแจผี” “อือขอบใจ”หยิบกุญแจผีมาใส่กระเป๋า พร้อมกับหันซ้ายหันขวาระแวงสายตาผู้คน หวังว่าจะไม่เป็นจุดสนใจเพราะเวลานี้ทุกคนต่างก็อยู่ในห้องจัดเลี้ยงคงไม่ได้สังเกต “กล้องวงจรปิดล่ะ” “เรียบร้อยครับ ระดับผมไม่มีพลาด” “ให้จริงนะ” “จริงครับ”เตชินท์รีบสาวเท้าตามเจ้านาย พลางมองซ้ายมองขวาหากมีใครผ่านมาจะได้ไม่ทำตัวผิดสังเกต “ว่าแต่นายหญิงยังไม่บอกผมเลยว่า นายหญิงจะเข้าไปห้องทำงานมันทำไม” “หาตำรา” “ตำราอะไร หาไปทำไมครับ” “มาร์ตินต้องมีเรื่องราวของกุหลาบซ่อนพิษแน่ๆ ไม่งั้นเขาจะไม่กล้ากับฉันขนาดนี้ตั้งแต่แรก เหมือนว่าเขาจะรู้ทุกเรื่องราวเกี่ยวกับสร้อยฉัน มาร์ตินต้องรู้อะไรและไม่บอกฉันแน่ๆ” “แล้วไงครับ” “ฉันอยากรู้ว่าไอ้เมฆาสามารถทำตามที่ฉันฝันได้รึเปล่า” “จะเผาก็คงไม่ยาก” “แกอย่าบื้อได้ป่ะ คือฉันแค่กลัวว่าการที่ไอ้เมฆามันมีสร้อยฉันอยู่ มันจะเอาไปทำลายแล้วฉันก็จะตายอีกไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตามอ่ะ” “ผมว่านายหญิงกินเยอะไปจริงๆนั่นแหละ” “ไอ้เต!”รีบอุดปากตัวเองที่เผลอพูดเสียงดัง หยิกแขนเตชินท์เบาๆเพื่อเป็นการทำโทษ “ฉันว่าฉันมีเซ้นส์ ขนาดฝันว่าแฟนนอกใจยังเป็นจริงเลย” “ครับจริงก็จริง” มิลินหันซ้ายหันขวาก็เห็นว่าทางสะดวก จึงเสียบกุญแจไขประตูและรีบเข้าไปในห้องทำงานของมาร์ตินโดยที่เปิดไฟตามปกติ เพื่อให้เตชินท์นำของสำหรับตกแต่งห้องมาทำให้เนียนที่สุด “เดี๋ยวครับนายหญิง!” “อะไรอีก!” “คนที่มอบกุหลาบซ่อนพิษให้นายหญิง ตอนนี้อยู่ไหนครับ” “ฉันก็ไม่รู้” “ว่าไงนะครับ” “ก็หมายความแบบนั้นแหละ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน” “ทำไมไม่ตามหา บางทีเขาอาจจะช่วยนายหญิงได้ มากกว่าการมาหาตำราแบบนี้ จริงๆเราพลาดตั้งแต่เดินเข้าดงเข้าดอนไปหาสร้อยแล้ว” “ก็จริงแหละ แต่ที่ฉันไม่กล้ากลับไปหาหรือไปปรึกษาเขาเพราะฉันกลัวเขา …ถ้าเขารู้ว่าฉันยังไม่ตาย เขาอาจจะทำให้ฉันตายก็ได้” “ทำไมนายหญิงถึงคิดแบบนั้น” “เพราะคิดแบบนี้ไงถึงได้มาหาตำรา อยากรู้เนี่ยว่ามันจะเป็นอย่างนั้นไหม ในตำรามันต้องมีเขียนไว้บ้างแหละ “อาจารย์นายหญิงไม่ให้คู่มือการใช้มาเหรอครับ” “ตอนนั้นฉันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ ไม่ได้สนใจ ก็แค่อยากจัดการคนให้เสร็จๆไป ใครจะมาสนใจวิธีทำลายอ่ะ” มิลินมองชั้นหนังสือขนาดใหญ่ตรงหน้า มือเรียวแหวกหาตำราเป็นตำแหน่งเดียวกับที่วันนั้นเธอเห็นพอดี เธอมั่นใจว่าเธอจำตำแหน่งไม่ผิด แต่เมื่อค้นหาดูแล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิดหนังสือที่เจอก็เป็นหนังสือธรรมดาทั่วไป ไม่ได้มีตำราที่มีอักขระโบราณแบบที่เห็นซ่อนอยู่เลย เธอกวาดสายตาดูลวกๆก็ไม่เห็นหนังสือเล่มไหนแปลกจากเล่มอื่น คับคล้ายคับคลาก็ไม่มีให้เห็น “ทำไมไม่เจอเนี่ย” “มันอาจจะเปลี่ยนที่เก็บก็ได้นะครับ” “จะละเอียดกว่านี้ถ้าฉันจะรื้อออกมาทีละเล่ม”มิลินประชดประชัน แต่ถ้าจะทำตามที่พูดมันคงใช้เวลานานเกินไป เสียดายที่เธอไม่รู้รหัสห้องลับด้านหลังไม่เช่นนั้นคงได้หาในนั้นด้วย “หรือมาร์ตินมันรู้ตัว?” “แล้วทำไมต้องซ่อน เป็นความลับมากเลยรึไง” “นายหญิงไม่ถามมันตรงๆล่ะครับ” “ไม่”หญิงสาวจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด หากเขาจะบอกเขาคงบอกไปแล้ว เธอพยายามคิดพลางเดินวนไปวนมาในขณะที่เตชินท์เร่งมือจัดตกแต่งห้องให้มาร์ติน ไม่กลัวเวลาที่ล่วงเลยผ่านหลายนาทีจะกลายเป็นพิรุธหากเขาเข้ามาก็ถือโอกาสเซอร์ไพรส์ไปในตัว เพราะเตชินท์ประกอบมันเป็นรูปเป็นร่างเรียบร้อย “จะไม่ถ่ายรูปหน่อยเหรอครับ” “แกอยากถ่ายก็ถ่ายเถอะ ฉันไม่มีอารมณ์” “ผมว่าพร็อพนายหญิงมันสวยเกินไป” “แกมีปัญหาอะไรกับมันล่ะ” “เหมือนตั้งใจทำให้มันมากกว่าตั้งใจมารื้อของห้องมันนะ” “เพื่อความเนียนไง แกก็รู้ว่าฉันเสียเท่าไรต้องได้กลับเท่านั้น แต่ตอนนี้มันไม่ได้ไง ทำไงดีเนี่ย!” เตชินท์นำโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อมาถ่ายรูปพร็อพของตกแต่งในตอนที่เสร็จเป็นรูปเป็นร่าง แจ้งเตือนที่ขัดจังหวะการถ่ายรูปทำให้เขาถ่ายไว้ได้แค่ภาพเดียว “นายหญิงครับ คุณชาลีมาแล้ว”EP.30 “ปู่ทานอะไรดีครับ”มาร์ตินรีบเปลี่ยนสถานการณ์เพราะรู้ว่าคนข้างๆกำลังอึดอัดและไปต่อไม่ถูก“ตินคุยกับน้องไปเถอะ เดี๋ยวปู่หากินเองได้”“ครับ ตามสบายนะครับ”“ตามสบายค่ะ”มิลินบอกตามมารยาท เมื่อเขาเดินออกไปมันทำให้เธอหายใจโล่งขึ้น ไม่เกร็งอย่างเก่า ออกห่างมาร์ตินได้อย่างสบายใจ“แล้วมีนอยากทานอะไรไหมครับ”“อะไรก็เอามาเถอะ”เธอยืนอยู่ที่เดิมไม่กล้าเดินไปไหน แต่มองตามหลังมาร์ตินว่าเขาเดินไปตรงไหนบ้าง เขาเดินหายไปสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมของกินเต็มมือ“นี่ไวน์ครับ”“ขอบใจ”ชนแก้วกับเขาเป็นพิธี ระหว่างที่จิบไวน์อยู่สายตาเจ้ากรรมก็ดันเลื่อนไปมองที่ปู่ของมาร์ตินโดยบังเอิญ เธอเสียมารยาทมองเขากับผู้หญิงที่มาด้วยคุยกัน ก่อนจะตวัดสายตากลับมาที่มาร์ตินเกรงว่าจะถูกจับได้ว่าแอบมอง“ผู้หญิงคนนั้นที่มากับปู่คุณน่ะใครเหรอ”ท่าทางสนิทสนมกันเกินกว่าจะเป็นลูกหลาน แม้อายุของทั้งสองจะห่างกันมากจากการประมาณการคร่าวๆ“เมียปู่ผม”“เมียปู่ ไม่ใช่ย่าคุณเหรอ”“ปู่ผมมีเมีย23คน ย่าคือคนที่14”“23คน!”“ใช่”“พร้อมกันหรือทีละคน”“ทีละคน แต่ละคนได้มาด้วยวิธีไม่ปกติทั้งนั้น”“วิธีไม่ปกติ? คงเป็นแบบเดียวกั
EP. 29 การพบเจอ“ขอบใจมากที่พาชาลีมาหาฉัน”“ผมรู้ว่านายหญิงคิดถึง”เตชินท์ยิ้มหน้าบานเมื่อเจ้านายได้พบกับสัตว์เลี้ยงคู่ใจอย่างชาลี ถ่ายวิดีโอไว้ในตอนที่มิลินกับชาลีกอดหอมกันด้วยความคิดถึง มิลินเป็นตัวเองและมีความสุขที่สุดเวลาได้อยู่กับมัน เขารู้ดี “จะพาชาลีเข้างานจริงๆเหรอครับ”“เออ ฉันอยากเอาชาลีไปด้วย”“คนเยอะนะครับ”“แกจะไม่ขัดใจฉันสักนาทีจะตายไหม”“ตามใจครับ”“ก็แค่เอาชาลีเข้าไปด้วยคงไม่เป็นอะไร เนอะชาลีเนอะ”“ใช่ครับ”นกตัวสีเทาตอบด้วยความดีใจ“มันเป็นตรีมเวทมนตร์ ชาลีห้ามพูด ไว้ถึงคราวที่มีนเสกคาถา ชาลีค่อยพูดโอเคไหม”ชาลีพยักหน้ารับบ่งบอกว่าเข้าใจร่างอรชรเดินนวยนาดเข้ามาในงาน ทุกย่างก้าวของเธอมีแต่คนให้ความสนใจ เพราะเสียงร้องทักทายของนกแก้วพันธ์แอฟริกันเกรย์ดึงดูดทุกคนที่อยู่ในงาน ซึ่งมันเกาะอยู่ที่ไหล่ของเธอ หันซ้ายหันขวาไปทำตาแป๋วใส่กล้องเมื่อมีคนถ่ายวิดีโอความน่ารักของมันไว้ แม้จะตื่นตระหนกกับคนง่าย แต่ถ้ามีมิลินก็รู้สึกปลอดภัยและไม่กลัวอะไร“ไม่มีป้ายห้ามเอาสัตว์เข้าแปลว่าฉันเอานกเข้าได้ใช่ป่ะ”เธอเดินเข้าไปถามเจ้าของวันเกิดก่อน “อาจจะต้องจ่ายเงินเพิ่ม”“เท่าไร”
EP.28 อยู่เป็น@ตอนเย็นรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องเงาวับในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ หญิงสาวในชุดเดรสยาวย่างกายเข้ามาที่นี่พอดีกับเวลานัด ก้าวเข้ามาก็พบแต่ความอลังการ คล้ายกับว่าตอนนี้อยู่ในโลกเวทมนตร์ ผู้คนแต่งตัวเต็มยศ เสียงซาวด์ เอฟเฟค ยิ่งทำให้บรรยากาศเป็นโลกเวทมนตร์โดยสมบูรณ์แบบ “งานวันเกิดพวกมหาเศรษฐีมันเป็นอย่างนี้นี่เอง”มิลินไม่สันทัดที่จะแต่งตัวตามธีม อยากจะแต่งในสิ่งที่ตัวเองอยากแต่งเสียมากกว่า เครื่องเพชรราคาแพงที่สวมอยู่ที่ลำคอตอนนี้สวยงามและโดดเด่นจนเป็นที่จับตามอง“เรื่องขวางโลกคงเป็นงานถนัดสำหรับเธอ”อริเจ้าเก่าเจ้าประจำอย่างมาตังแซะตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้ามิลิน มาตังมาในชุดแม่มดผู้ชั่วร้าย ในเมื่ออีกฝ่ายเปิดมาไม่ดี มิลินก็มองหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยามเช่นกัน“ชุดของเธอดูหมองมาก ถ้าเทียบกับฉัน อิจฉาล่ะสิที่ฉันสวยกว่า”“อยากเด่นว่างั้น?”“ฉันสวย ใส่ชุดอะไรก็สวยหมดแหละ ไปทำตัวให้ผู้ชายมองเท่าฉันก่อนเถอะ อีแม่มดกระจอก”ถ่มถุยมาตังบ้างคงไม่เป็นไร เธออยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ รีบปลีกตัวเดินหนีจากบุคคลน่ารำคาญไปให้พ้นๆในงานวันเกิดของมาร์ตินเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มาร่วม
EP.27 ถูกทรมานหลายวันต่อมาครืด~ ครืด~“โทรมาทำไมนักหนาเนี่ย”หญิงสาวบ่นด้วยความหงุดหงิดที่เบอร์ของมาร์ตินปรากฏขึ้นตรงหน้าจอตอนที่เธอกำลังเสพติดโซเชียล เธอเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าทันที เงยหน้ามามองสองข้างทางที่เตชินท์กำลังขับรถพามาหาใครบางคน สองข้างทางแทบไม่มีไฟหรือบ้านคนให้เห็นมีแต่ต้นไม้และทางเฉพาะที่รถไม่สามารถสวนกันได้ซึ่งเป็นทางลูกรังแดง“แกแน่ใจนะว่ามาถูกทาง ทำไมมันเปลี่ยวอย่างนี้เนี่ย”ถ้าเธอไม่เล่นโทรศัพท์มาตลอดทางก็คงเห็นเร็วกว่านี้ มองหน้ามองหลังรถด้วยความหวาดระแวง“แน่ใจครับ ผมตามแผนที่ที่ผมปักหมุดไว้ในโทรศัพท์มันไม่มีทางอื่นที่จะไปนอกจากทางนี้ครับ รับรองไม่มีวันหลง”“เขาเป็นใครเนี่ย”“เขาก็เป็นคนที่เก่งไสยศาสตร์แบบที่นายหญิงต้องการไงครับ”“แกเห็นโปรไฟล์เขาไหม”“เห็นครับ ดูเชื่อถือได้”“เอามาดูดิ๊”“ผมส่งให้ในไลน์เรียบร้อยแล้วครับ”มิลินเข้าไปดูตามที่เตชินท์บอก มีทั้งแผนที่และข้อมูลของชายคนนั้น ซึ่งสถานที่ที่จะต้องไปเธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน “ทำไมทางมันดูลึกลับจัง”“ก็ตามประสาอะครับ คนพวกนี้มันชอบนัดตอนกลางคืนและทางก็เปลี่ยวมาก”“แกแน่ใจใช่ไหมว่าไม่โดนหลอก”สา
EP.26 ลองอีกครั้ง“นี่ยังอยู่อีกเหรอ นึกว่าพี่ตินไล่กลับไปแล้ว”น้ำเสียงกวนประสาทของมาตังเป็นชนวนจุดความไม่พอใจของมิลินขึ้นมา แต่มิลินก็แสร้งยิ้มให้ เพื่อแสดงว่าไม่ใส่ใจ “ยังไม่ช้ำในตายเหรอ นึกว่าตายคาโรงบาลไปแล้ว”“ใกล้แล้ว พอดีเห็นคนโดนทัวร์ลงเลยหายเป็นปลิดทิ้งเลย ความสะใจเนี่ยมันเยียวยาทุกสิ่งจริงๆเลยเนาะ”“ใช่ ว่าแต่ ถ้าฉันตบเธอให้ปากแตก ฉันก็จะได้ความสะใจมา แปลว่าแบบนี้ฉันจะมีความสุขใช่ไหม”“ตบเลย ตบตรงนี้นะ”มาตังจิ้มแก้มตัวเองอย่างยียวน “ตบเน้นๆด้วย ถ้าเธอตบฉันครั้งนี้พี่ตินก็คงเฉดหัวเธอทิ้งแบบไม่ใยดีเลยก็ได้ พี่ตินต้องรักน้องมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว เอาสิ ตบๆๆๆๆ”มาตังยิ้มแป้นแล้นกวนประสาท ทำหน้าระรื่นให้น่าหมั่นไส้ที่สุด รู้ดีว่ายังไงมิลินก็คงไม่กล้าทำ “ขนาดฉันทำผิดตินยังไม่ว่าอะไรฉันเลย ถ้าฉันตบเธอก็คงไม่มีความผิดหรอก”ว่าจบก็สัพยอกด้วยการตวัดมือให้ลมผ่านหน้า เล่นเอาอีกฝ่ายหน้าเสียเล็กน้อย“อีเลว!”“ขอบคุณที่ชมนะ”“หน้าระรื่นไปเถอะ สักวันพี่ตินก็เบื่อ แล้วก็เฉดหัวทิ้ง”“คงจะไม่มีวันนั้นมั้ง”“ไม่ต่างอะไรจากอีตัวเลยนะ เอาตัวเข้าแลกแล้วคิดว่าจะได้ทุกอย่างแล้วเหรอ ฝันไปเถอ
EP.25 รูปภาพมิลินคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะใช้บุหรี่ขยี้ไปที่หน้าท้องแกร่ง “จะบอกฉันได้ยัง” “ซี๊ดดด”สีหน้าเขาบ่งบอกว่าพอใจไม่ได้เจ็บอย่างที่เธออยากให้เป็น บุหรี่ดับลงพร้อมกับที่เขาได้แผลเป็นรอยไหม้ เขาปัดมันออกเพราะเธอยังกดแช่ไว้ แย่งบุหรี่ที่ดับแล้วโยนใส่ถังขยะไปทันที “นี่สิค่อยสมกับเป็นมิลินหน่อย ฮ่าๆๆๆ”“โรคจิตเหรอต้องมีอะไรมากระตุ้น”“อาจจะน้อยกว่ามีน”“ใส่เสื้อซะ”ไม่อยากต่อความยาวกับเขา เธอมานั่งกอดอกบนโต๊ะทำงานของเขา รอฟังในสิ่งที่ต้องการรับรู้ บาดแผลเล็กน้อยไม่ได้ทำให้เขาเจ็บจนถึงขั้นต้องหาอุปกรณ์มาทำแผล “ผมยอมให้มีนทำร้ายขนาดนี้ มีนคงต้องอมให้ผมต่อแล้วมั้ง” “ถ้าฉันยังไม่หายข้องใจก็ไม่ทำให้”“แลกเปลี่ยนได้ดี”“อย่ามาทำสายตาแบบนี้กับฉัน”สายตามาเฟียหนุ่มยังโฟกัสที่ใบหน้าสวยเป็นประกาย มือเรียวตีแก้มสากมาเฟียหนุ่มให้หันไปทางอื่น “ผมจะทำ เมื่อคืนผมก็ทำ”ก่อนที่หญิงสาวจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ มาเฟียหนุ่มเอื้อมไปหยิบรูปภาพชายวัยชราที่ตั้งบนโต๊ะทำงานขึ้นมา แต่เขากลับไม่ได้มองรูปในมือ“มีนรู้ไว้แค่ว่าที่ไอ้เมฆมันมองไม่เห็นมีนเพราะปู่ผม”“ปู่คุณ?”“หากบังเอิญเจอไอ้เมฆาอีกอย่าเ