บทที่ 3 อ้นและลูกโป่ง [++]

ผลัวะ ประตูไม่ได้ล็อค คราวนี้อ้นจึงล็อคเสียเอง เขาวางถุงกระป๋องเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะ ห้องขนาดสี่คูณสี่ เข้ามาก็เจอกับเตียงนอนขนาดห้าฟุต ผ้าปูยับยู่ยี่บ่งบอกว่าพึ่งใช้ผ่านศึกมาหยกหยก

            ลูกโป่งอยู่ในห้องน้ำเพราะเขาได้ยินเสียงน้ำ อ้นถอดเสื้อถอดกางเกงยีนส์ของตนออก เหลือไว้แต่กางเกงชั้นใน เขาเปิดเครื่องดื่มที่ซื้อมาและยกขึ้นดื่มทีเดียวเกือบหมด

            อ้นเดินไปที่ซิ้งค์ล้างจาน เขาดึงดุ้นที่แข็งโด่เดของตนออกมา เอาเครื่องดื่มที่เหลืออยู่ในกระป๋องราดและใช้มือถูไถชโลมให้น้ำสีทองอาบรด และเขาก็ล้างมือตัวเอง เขาล้างแต่มือ และหันกลับมาเดินไปนั่งปลายเตียง พร้อมกับเปิดกระป๋องที่สอง

            ผลั๊วะ ลูกโป่งนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ หล่อนเดินไปหาเขาและยื่นมือไปดึงกระป๋องในมือของอ้นมากรอกปากตัวเอง เธอดื่มไปสองสามอึกเท่านั้น

            “นี่ถามหน่อย ถ้ากูกับไอ้เต้มาพร้อมกัน แกไหวมั้ยว๊ะ”

            “ไม่ไหว เพราะแกสองคนบ้าพลังเหมือนกัน และอีกอย่างของโป่งไม่ฟรีโว้ย”

            “แล้วถ้ากูยืมสถานที่หน่อยจะได้มั้ย จะไว้ใช้กับตู้เอทีเอ็มของกู กูจะชวนไอ้เต้มาด้วย ถ้ามันเจ๋งอย่างที่โป่งว่า”

            “ไม่กลัวว่า ตู้เอทีเอ็มของแก จะเขี่ยแกทิ้งเหรอ”

            “เออว๊ะ แต่กูว่านะ...แม่คุณไม่ได้มีกูคนเดียวหรอก” พูดจบอ้นก็กระชากผ้าขนหนูออกจากร่างของลูกโป่ง โอ้ว! อ้นร้องออกมา “ไอ้เต้มันเดือดปุดๆเลยสิ ยังบวมอยู่เลย” ลูกโป่งยกยิ้มมุมปาก

            “โอ้ย! แค่นี้ สบายสำหรับโป่งเลย...ว่าแต่แกเตรียมเกราะมาพอมั้ย” อ้นชำเลืองเหลือบสายตาไปที่ถุงที่มีกระป๋องเครื่องดื่ม มีกล่องเล็กๆสองกล่องกลิ้งซ้อนอยู่ในนั้น

            ร่างทั้งร่างของอ้นทอดลงบนเตียงนอนเมื่อลูกโป่งทาบทับอยู่ด้านบน อกอวบอึ๋มลอยเด่นตามลงมาจดจ่อยอดเกสรที่แดงฉ่ำเข้าปากของอ้นที่ก็รู้งานคาบเกี่ยวบีบอัดจากมือทั้งสอง บีบเคล้นเต็มมือ จ๊วบ จ๊าบ เสียงดูดรั้งดังอย่างไม่ต้องเกรงใจผู้ใด อ้าร์รรร...ส

            กลีบฉ่ำที่เดิมบวมแดงอยู่นั่น ลูกโป่งก็ยังเบียดเสียดท่อนแข็งที่ขยายตัวใหญ่โตด้วยฤทธิ์ยาไม่สนใจว่าหลังเสร็จสมแล้วเธอจะเจ็บปวดแสบร้อนไปอีกนานสักกี่วันกี่คืน

            อ้น ไม่ถนอมร่างอวบอึ๋มนี่เลยแม้แต่น้อย คนเคยค้าม้าเคยขี่ รู้ท่ารู้อารมณ์กันดี พวกเขาทั้งสองเคยแม้กระทั่งกินยาโด๊ปด้วยกันทั้งคู่ เริ่มตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดจนสว่างคาตา หมดเรี่ยวแรงหลับเกยเกี่ยวกันไปอีกคืน ด้วยความอยากลองของที่ได้มากันมาแล้ว

            “ขอพ่นออกสักทีหนึ่งก่อนเถอะว๊ะ” เสียงของอ้นร้องบอกเพราะเขาทนมาเป็นชั่วโมงแล้ว และยิ่งถูกกระตุ้นเสียดสีกับเนินกลีบอวบฉ่ำเยิ้มด้วยแล้ว มันเกินสุดจะทนยาก็ยาเถอะ

            “จะเอาบนหรือเอาล่าง” ลูกโป่งกระซิบร้องถามอย่างเย้ายวน

            “ล่าง และแรงๆด้วย” อ้นบอกกลับในทันที ลูกโป่งขยับ เอื้อมไปหยิบกล่องเล็กในถุงกระป๋องเครื่องดื่ม หล่อนแกะออกจัดการให้อ้นอย่างชำนาญในกามกิจ

            ดุ้นอันขนาดเขื่องตั้งแข็งดั่งท่อนไม้หายเข้าไปในร่องกลีบบวมแดง เอี๊ยด เอี๊ยด และเสียงควบโยกร่างอวบของลูกโป่งก็บรรเลงบนเตียงที่ไม่ใหม่แต่ก็ไม่เก่าจนน่าเป็นกังวล ดังเป็นจังหวะที่ให้ผู้ใดก็ตามที่เดินผ่านหน้าห้องก็ต้องได้ยินและเดาได้ว่า ลูกโป่งกำลังทำอะไรแต่กับใครนั้น ยากที่จะเดา

            กึก สองสาวกับหนึ่งหนุ่มที่เผอิญเดินผ่านประตูห้องของลูกโป่งก็หยุดการก้าว อาร์รรส...เสียงครางสองเสียงดังเล็ดรอดประตูออกมา

            “แม่เนี่ย กินแรดเป็นอาหารหลักหรือยังไง” หนึ่งในสองสาวเอ่ย เพื่อนสาวอีกคนยิ้มขบขัน

            “เรื่องของเขาจะไปยุ่งทำไม”

            “ทำไม อยากเจอแม่เนี่ยด้วยเหรอ” ฝ่ายชายไม่เอ่ยอะไรต่อ ทำหน้ารำคาญและเดินต่อไป สองสาวก็เดินตาม เสียงไม้เสียดสีที่รอดออกมาค่อยๆจางไปเมื่อระยะเดินห่างออกไป

            พั่บ พั่บ อาร์ส อ้า อ้า ร่างอวบอึ๋ม ที่ขยับโยกขึ้นลงเร็วแรงเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อและหยดน้ำที่ตกค้างมาจากการอาบน้ำพร่างพราวบนผิวขาวเผือกเต็มไปหมด

            โอ้วววว อู้ยยย เฮ่อ เฮ่อ อ้นครางกระสันร้องลั่น คุณแป้งก็ดี ลูกโป่งก็เยี่ยม หญิงสาวต่างวัยทั้งสองที่อ้นเกี่ยวข้องด้วย ไม่มีใครเลยที่ทำให้ตน      ผิดหวัง ต่างก็ตรงที่คุณแป้งมีค่าตอบแทนให้เขาสบายเปรมปรีด์ แต่ลูกโป่งก็คุ้มค่าจ้างให้ร้อยหล่อนเล่นล้านเลยทีเดียว ไม่เกรงไม่กลัวว่าจะทำให้ตัวเองใช้งานไม่ได้ไปสักพักเลยสักนิด ขอเพียงอย่างเดียวสำหรับลูกโป่งคือห้ามถ่ายคลิปเธอเท่านั้น

            โอ้ววว และไม่นานเกินรอจริงๆ สำหรับครั้งที่สองในวันนี้ของอ้น เพราะเขาอึดอัดมานาน ด้วยลีลาเรี่ยวแรงอันมากไปด้วยประสบการณ์ของลูกโป่ง อ้นก็พ่นความขุ่นครั่กในถุงเกราะป้องกันออกมาจนเอ่อ ฟู่วววว อ้นพ่นลมออกจากปากอย่างโล่ง

            “เสร็จเปล่าว๊ะ” อ้นร้องถามลูกโป่ง เมื่อหล่อนหยุดแต่ยังนั่งคร่อมท่อนล่างเขาไว้ ลูกโป่งพยักหน้าหอบหายใจ “แสบเปล่าว๊ะ” อ้นไม่รู้ว่าที่ถามเพราะเป็นห่วงลูกโป่งหรือเป็นห่วงตัวเองกันแน่ เพราะฤทธิ์ยาในตัวยังไม่หมด ถ้าลูกโป่งไม่ไหว เขาก็คงค้างพาลให้หงุดหงิดแน่

            “ได้อยู่” ลูกโป่งร้องบอกและยกขาออกจากท่าคร่อม อ้นดึงทิชชู่ออกมาและถอดเกราะป้องกันที่เต็มไปด้วยน้ำขุ่นออก และเหวี่ยงทิ้งลงถังขยะขนาดเล็กที่วางอยู่ไม่ไกลอย่างแม่นยำ

            ลูกโป่งล้มตัวลงนอนข้างกายอ้น แยกขาออกจากกันอย่างรู้งานเมื่อฝ่ามือสีทองแดงทาบถูไถแหวกกลีบแดงฉ่ำ เหมือนเป็นกิจกรรมยามว่างที่อ้นมักจะทำกับลูกโป่งเสมอเมื่อมีโอกาส อู้ยยยย ลูกโป่งซู๊ดปากร้องเมื่อนิ้วและมือของอ้นเขย่าขยับเตร็ดเตร่เล่นอยู่แถวบริเวณเนื้อที่เปียกแฉะ นิ้วเท้าทั้งสิบจิกเกร็งขยุ้มผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ ปากก็ร้องครวญครางเสียงดังไม่หยุด ดวงตาปิดลงปากเผยอน้อยๆ