บทที่ 5 เบลกลืนน้ำลายลงคอ [++]

“คุณกลางเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่าง ต่อไปหน้าที่ดูแลห้องและของใช้ส่วนตัวของคุณกลางฉันมอบหมายให้เธอดูแลแล้วกัน ปัญญาอย่างแต้วทำไม่ได้หรอก ข้าวของของคุณกลางทุกชิ้นราคาไม่น้อยเลย เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย เบล”

            “ค่ะ” เบลกลืนน้ำลายลงคอ

            “ดีแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ” คุณแป้งพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เบลเงยหน้าขึ้นมากระพริบตาถี่ๆ เธอรีบหายใจหายคอทันที

            ปึก เบลปิดตู้ขนาดใหญ่นั้นทันที เหลือของอีกหนึ่งลังเล็กๆ ที่เธอยังไม่ได้จัดเข้าชั้นเลย เบลรีบเดินไปแกะกล่องนั้น และเธอก็สนใจทันที เพราะมันเป็นหนังสือและอัลบั้มรูป แน่นอนว่าเธออยากรู้อยากเห็นแน่นอน เมื่อพลิกเปิดดู ก็เป็นภาพถ่ายของคุณกลางอย่างไม่ต้องสงสัย

            ภาพแรกก็สะกดเธอไว้ เป็นภาพคุณกลางในชุดที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำ แผ่นอกเขาเป็นรูปแนวสันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ยอดอกสีชมพูเซ็กส์ซี่มาก หน้าท้องเป็นลอนกล้ามเนื้อ เธอนับได้ถึงหกลูกเลยทีเดียว

            “ซ่อนรูปมาก” เบลพึมพำ เพราะจากที่เธอเห็นเขาจากที่ไกลๆ แค่เห็นว่าเขาสูงใหญ่ดูกำยำ แต่ไม่ได้บึกบึนเลยสักนิด แต่พออยู่ในชุดห่มน้อยแบบนี้ คุณกลางแน่นขนัดจริงๆ

            เฮ้ย! “ทะลึ่งจริงๆเลยยายเบล” เบลหัวเราะให้กับตัวเอง เธอเปิดพลิกอีกสองสามภาพ ก็จะเป็นภาพเขาในชุดดำน้ำบ้างละ ชุดเดินเขาบ้างละ ชีวิตคุณกลางนี้ช่างวาสนาดีจริงๆเลย เธอเองก็เคยคิดเหมือนกันว่าอยากรวยและทำอะไรแบบนี้บ้าง ท่องเที่ยวรอบโลก

            ด้วยความแตกต่างไร้วาสนาของตน ปึก เบลก็ปิดอัลบั้มลง และแสยะยิ้มหยันๆ จากความชื่นชมแบบผ่านๆกลายเป็นความอิจฉาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไร้วาสนา...จึงไม่สนใจคุณกลางในอัลบั้มอีก ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เมื่อเสร็จก็กลับบ้านไปนอน

            และในคืนนั้น อย่างไม่ตั้งใจ เบลก็ฝันเห็นอ้นกับคุณแป้ง จับเธอมัดไว้ที่เก้าอี้หน้าเตียงใหญ่ที่ผ้าปูเป็นสีแดงสด และทั้งสองก็บรรเลงทิ่มแทงสลับข้างบนข้างล่างกันอย่างเมามันส์ส่งสายตายิ้มเยาะเย้ยมาหาเธอที่ถูกบังคับให้มองพวกเขาอยู่

            อื้มมมม และเบลก็ตื่นมาพร้อมกับความเปียกแฉะชื้นกลางลำตัวของตัวเอง

           

            หลังจากวันที่เบลดันไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรรู้ของคุณแป้งเข้า ทุกๆวันที่เธอเฉียดเข้ามาในบ้านของเศรษฐี เพื่อมาทำงาน เธอก็คอยระแวดระวัง ซึ่งระวังอะไรเบลก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ ยามว่างเธอก็ไม่ขออาสาไปช่วยเก็บผักสวนครัวให้ป้าปุ๊อีกแล้ว

            แต่จะว่าไปวันนี้ทำไมที่นี่ดูครึกครื้นจัง เมื่อวานเธอไม่ได้มาเพราะในหนึ่งสัปดาห์เธอจะมีวันหยุดหนึ่งวันเป็นวันไหนก็ได้ ซึ่งเบลจะเลือกวันที่มีเรียนจนถึงเย็น

            “พี่แต้ว” เบลเอ่ยเรียกสาวใช้รุ่นพี่

            “เบล มาแล้วเหรอ” เบลพยักหน้า และเอ่ยถามว่า “วันนี้มีอะไรเหรอคะ บ้านดูครึกครื้นจัง”

            “ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คุณกลาง คุณกลางเธอกลับมาแล้ว” เบลพยักหน้ารับทราบอย่างเข้าใจ และแต้วก็ขอแยกไปทำงานของตนต่อ เบลจึงเดินไปยังตึกใหญ่ เธอเดินผ่านห้องที่ประตูที่ทำด้วยกระจกบางส่วน ช่องส่วนที่เป็นกระจกนั้น ทำให้เธอที่หันไปมองก็เห็นคนที่ทำให้ทั้งบ้านตื่นเต้น

            เสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา และฝั่งตรงข้ามเขาก็เป็นคุณใหญ่และคุณแป้ง เบลไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก เพราะงานเธออยู่ข้างบน เมื่อวานคุณกลางพึ่งกลับมา และแน่นอนว่าห้องของเขาคงรอหญิงรับใช้อย่างเธอขึ้นไปจัดการอยู่แน่ๆ

            คุณแป้งย้ำกับเธอเกี่ยวกับคุณกลาง นอกจากเขาจะเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่างแล้ว ความสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยก็เป๊ะมาก ผ้าเช็ดตัวต้องถูกเปลี่ยนใหม่ทุกวัน ผ้าปูที่นอนนานสุดก็แค่วันเว้นวันเท่านั้น ห้องนอนห้ามมีฝุ่นแม้แต่ธุลีเดียวในระดับสายตาที่เห็น ต้องตรวจเช็คของใช้ส่วนตัวทุกอย่างอย่าให้ขาดตกบกพร่อง และทันทีที่คุณกลางกลับมาคุณแป้งบอกว่าจะเพิ่มค่าแรงให้เธอเพิ่มอีกหนึ่งเท่า

            เบลตอบตกลงทันที จากเดิมที่เธอรายได้พิเศษเดือนละเก้าพัน ตอนนี้เธอได้ปรับขึ้นเป็นหนึ่งหมื่นแปดพัน ไม่ทำก็โง่มากๆเลย เธออายุแค่สิบแปดก็สามารถมีรายได้ต่อเดือนถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่มีความรู้ไม่มากไม่มาย

            เมื่อเข้าไปในห้องเตียงนอนก็เรียบร้อยดี เป็นผ้าปูชุดเก่าที่เธอทำไว้ทุกๆสามวันที่เธอต้องคอยมาเปลี่ยนเพราะไม่รู้ว่าคุณกลางจะกลับมาวันไหน แม้คุณกลางจะใช้นอนไปแล้วแค่คืนเดียว แต่มันก็ถูกปูมาแล้วสามวัน เบลจึงทำการเปลี่ยนมันโดยทันที

            ตอนนี้เจ้านายทั้งสามกำลังรอรับประทานอาหารเย็น เพราะฉะนั้นห้องนี้เธอจึงสามารถทำงานได้อย่างสะดวก เมื่อเปลี่ยนผ้าปูเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปจัดการในห้องน้ำ เช็ดน้ำที่เปียกอยู่เล็กน้อยที่หน้ากระจกที่วางขวดกระปุกครีมต่างๆมากมายไว้ เปลี่ยนผ้าเช็ดตัวเก็บของเก่าลงตะกร้า เธอทำงานไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปเธอแทบไม่รู้ตัวเลยว่า นานเป็นชั่วโมงที่เธออยู่ในห้องนอนนี้

            ผลั๊วะ ประตูห้องถูกผลักเข้ามา เบลกำลังจะเข้าไปจัดการกับกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ริมผนังห้อง ร่างสูงเจ้าของห้องเดินเข้ามา เขาเห็นเธอแต่เหมือนว่าไม่ได้แปลกใจอะไร เขาคงรู้แล้ว

            เออ เบลอึกอัก เขาไม่ได้เอ่ยอะไร เธอจะเอ่ยอะไรดีละ เขาอยู่ใกล้ประตูทางออก เธออยู่ด้านในสุดของห้องที่กว้างขวางนี้ ตะกร้าผ้าที่บรรจุผ้าที่จะต้องเอาออกไปซักวางอยู่ไม่ไกลจากที่เขายืนนัก