บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 04

“มาไม่นานก็ก่อเรื่องเลยนะ” เอ่ยเสียงเข้มต่อว่า ทั้งๆ ที่จริงแล้วมันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด ถ้าชายหนุ่มไม่ลืมว่าต้องมารับ หญิงสาวก็คงไม่ต้องตัดสินใจเดินกลับมาเองแบบนี้

คนที่ถูกต่อว่าก็ร้องไห้สะอื้นดังกว่าเดิม เม้มริมฝีปากแน่น ไม่คิดว่ารามันจะใจร้ายและเย็นชาได้ถึงขนาดนี้

“จะร้องไห้ไปทำไม เธอทำตัวเองทั้งนั้น อยากออกมาจากฟาร์มทำไม ทำไมไม่รอ เดี๋ยวฉันก็ไปรับ” ทั้งที่ตัวเองผิด แต่ยังไม่ยอมรับ ยังคงตีหน้าตาย ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ช้องนางต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้าย ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บ แต่ไม่นานใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาก็ต้องรีบหันกลับมา ดวงตาเบิกกว้างกอบกุมเสื้อตัวนอกไว้ เพราะตอนนี้มือร้อนๆ ของรามันกำลังจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก

“จะทำอะไรนาง อย่าทำอะไรนางนะ”

ถามเสียงสั่น แววตาฉายชัดความหวาดกลัว พยายามปัดมือหนาออก แต่เพียงเริ่มปัด รามันก็ส่งสายตาดุดันมาให้ แถมยังตวาดใส่

“อยู่เฉยๆ อย่ามาทำเป็นดีดดิ้น ทำเหมือนกับว่าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันพิศวาสเธอไม่ลงหรอกช้องนาง”

เมื่อได้ยินสิ่งที่บั่นทอนความรู้สึก คนช้ำทั้งตัวและใจก็ยิ่งดิ้น ในเมื่อไม่พิศวาสแล้วจะมายุ่งกับหล่อนทำไม ทำไมต้องกระชากเสื้อให้หลุดออกด้วย

อสูรเถื่อนก็ฮึดฮัดโมโหที่เจ้าหล่อนดีดดิ้นไปมา มือหนาจัดการรวบมือน้อยไว้เหนือศีรษะ และทาบทับร่างดีดดิ้นไว้

“จะดิ้นทำไมฮะ ฉันแค่จะดูแผลของเธอเท่านั้น”

เขาดุเสียงดัง จากนั้นก็ออกแรงกระชากเสื้อให้หลุดออก ในเมื่อไม่ยอมให้ถอดดีๆ ก็ต้องกระชากมันแบบนี้ ทันทีที่เสื้อตัวนั้นหลุดออก สันกรามทั้งสองก็ขบเข้าหากัน ใบหน้าแดงก่ำ ในใจกำลังเดือนพล่าน พวกมันกล้าดียังไงมาทำร้ายผู้หญิงของเขา

พลางคิดว่าไม่น่าไว้ชีวิตพวกมันเลย น่าจะยิงมันทิ้งไปซะ ไม่น่าใจอ่อนลงโทษมันไปเพียงแค่ยิงต้นขา เพราะสามคนนี้มันก็เป็นแค่พวกเดนสังคม ที่ชอบรังแกคนอื่นไปทั่ว

เมื่อสำรวจร่างกายช้ำจนทั่วแล้ว ร่างสูงก็ผละออกห่าง

ช้องนางรีบรวบผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกาย พยุงตัวเองลงจากเตียงกว้างและรีบคว้าเสื้อขึ้นมาสวมใส่ ตอนนี้หล่อนอยากจะออกไปจากห้องนี้เต็มทน ไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้าย แต่ทว่าไม่ทันจะได้ก้าวออกจากห้อง ร่างช้ำก็โดนรวบตัวและพาไปที่เตียงนอนเช่นเดิม

“ปล่อยนะ มาอุ้มนางทำไม” เธอถามเสียงสั่นพร่า ออกแรงดีดดิ้นสุดกำลัง

รามันไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะร้องถามหรือดิ้นรนแค่ไหน ยังคงตีหน้านิ่ง ก่อนจะวางร่างนั้นลงบนเตียง แล้วออกคำสั่งหน้าตาย

“นอนลงไป”

“จะทำอะไร?”

“ฉันบอกให้นอนลงไป”

“ไม่!! นางไม่นอน นางจะกลับห้อง” ตอบเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่ใจสั่นกลัวไปหมด

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมทำตามคำสั่ง ดวงตาคมกริบก็ส่งสายตาเป็นการเตือนว่าห้ามขัดคำสั่ง พลันออกแรงผลักให้เจ้าหล่อนล้มตัวลงไปนอนกับเตียง แต่ทว่าช้องนางก็เด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างเร็ว จนสายตาคมกริบตวัดไปเตือนอีกครั้ง ครั้งนี้ทำให้หญิงสาวถึงกับเม้มปากแน่น รู้สึกกลัวสายตาคู่นี้เสียจริง จนต้องยอมทำตาม

“ถอดเสื้อออก”