บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 05

“ถอดเสื้อออก”

“…”

คนได้ยินคำสั่งก็อ้าปากค้าง ไม่เข้าใจเลยว่าเขากำลังจะทำอะไร ทำไมต้องสั่งให้ถอดเสื้อออกอีกแล้ว

เมื่อเจ้าหล่อนยังคงนิ่ง คราวนี้รามันก็กระชากมันออกเสียเอง ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว หญิงสาวรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดกาย แต่ก็โดนมือหนากระชากมันออก และขว้างทิ้งไป

รามันไม่ยอมบอกสักนิดว่าจะทำอะไร ได้แต่ตรึงร่างเล็กไว้กับเตียง พลันส่งสายตาคมมาสั่งให้นอนนิ่งๆ

คนตัวเล็กดีดดิ้นเต็มที่ ใครที่ไหนกันจะทนนอนนิ่งๆ ได้ในเมื่อร่างกายเกือบจะเปลือยเปล่า แถมเขายังขึ้นมาคร่อมร่างไว้แบบนี้อีก แต่ออกแรงดิ้นเท่าไร ก็ไม่ทำให้รามันขยับเขยื้อนได้สักนิด จนในที่สุดก็หมดแรงเสียเอง นอนนิ่งแล้วหลับตาแน่น ยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น หล่อนคิดว่าคนใจร้ายนั้นจะลงมือปลุกปล้ำตน แต่พอเวลาผ่านไปได้สักพักก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะรับรู้ก็ถึงแรงจากมือหนาซึ่งค่อยๆ ลูบไล้ไปที่รอยแผลช้ำ ดวงตาสวยลืมขึ้นมอง เจ้าหล่อนถึงกับทำสีหน้าอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อ

‘พระเจ้า ไม่น่าเชื่อ!! อสูรไร้หัวใจคนนี้ลงทุนทายาให้เธอเอง’

“ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น ฉันไม่ได้อยากทำนักหรอก ที่ทำเพราะแค่สงเคราะห์คนไม่มีแรง”

เขาตอบเสียงห้วนๆ กลัวจะเสียฟอร์ม และทำเป็นไม่สนใจ แต่สันกรามขบเข้าหากันทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโอดครวญ ถึงไม่รักไม่ต้องการ แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาทำลายผู้หญิงของเขา

“พรุ่งนี้ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปทำงาน ขืนไปก็ไปเกะกะคนอื่น”

รามันผละออกห่าง แล้วกดเสียงดุเมื่อเห็นว่าช้องนางทำท่าจะลุกขึ้น

“จะไปไหน แรงจะเถียงฉันยังไม่มี ยังมาทำเป็นอวดดี นอนไปซะ ฉันไม่อยากจะต้องมาเปลืองตัวอุ้มเธออีก” พูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้ช้องนางมึนงงกับการกระทำที่เหมือนผีเขาผีออก บางครั้งก็แลอบอุ่น แต่บางครั้งก็เย็นชา ตกลงแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ดีหรือร้ายกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เท้าหนาก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ตรงไปคว้าผ้าขนหนู แล้วเข้าไปอาบน้ำ ประมาณยี่สิบนาทีรามันก็ออกมาในชุดทำงานตัวเก่ง จากนั้นก็ออกไปทำงานทันที ไม่ได้หันไปสนใจร่างเล็กบนบนเตียงสักนิด และช่วงตอนกลางวันรามันก็ไม่ได้กลับเข้ามาที่บ้านพัก กว่าจะกลับเข้ามาก็ปาไปเกือบสี่โมงเย็น

เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มก็รีบเข้าไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายจากกลิ่นเหงื่อไคลทันที พอก้าวออกมา ดวงตาคมก็ต้องเหล่ไปมองคนบนเตียง คิ้วหนาขมวดเข้ามากันก่อนเดินเข้าไปใกล้ รู้สึกแปลกใจ ทำไมเหมือนกับว่าเจ้าหล่อนยังไม่ได้ลุกลงมาจากเตียงสักนิด เสื้อผ้าตัวน้อยก็เป็นชุดเดิม

เมื่อมาหยุดอยู่หน้าเตียง คิ้วเข้มก็ผูกกันเป็นโบมากขึ้น พลางยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากเนียน แล้วสบถเสียงดัง

“บ้าเอ๊ย!! เป็นไข้หรือวะเนี่ย” เพียงสัมผัสก็รับรู้ได้เลยว่าช้องนางกำลังมีไข้สูง

เขารีบช้อนร่างนั้นขึ้นแล้วตรงดิ่งไปยังรถคู่ใจเพื่อพาเจ้าหล่อนไปโรงพยาบาล ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ ช้องนางคงแย่ เนื้อตัวร้อนดั่งไฟ แถมร้องเรียกเท่าไรก็ไม่ได้สติ ที่สำคัญขืนปล่อยให้ลูกสะใภ้คนโปรดของมารดาเป็นอะไรไป มีหวังแม่ของเขาคงต้องมาฉีกอกอย่างแน่นอน

พอวางร่างที่ซมเพราะพิษไข้ไว้เบาะหลังแล้ว รถคันโตก็ทะยานออกจากบ้านพักตรงไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที ซึ่งมีกิจ เพื่อนรัก เป็นหมอประจำอยู่ที่นั่น

“มาโวยวายอะไรแถวนี้ไอ้รามัน นี่มันโรงพยาบาล กรุณาอย่ามาทำป่าเถื่อน” กิจ ร้องบอกเพื่อนรักที่มายืนโวยวายหน้าห้องตรวจ

“ไอ้กิจ รักษาคนให้กูที”

รามันรีบร้องบอกทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน ก่อนจะก้มลงไปมองหน้าที่ซีดเผือด ไร้สีเลือด ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของตน

กิจก้มลงไปมองตาม และต้องตกตะลึงในความสวยของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรัก

เมื่อร้องบอกแล้วแต่กลับเห็นว่าเพื่อนยังคงยืนนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อน เอาแต่จ้องมองที่ใบหน้านวลไม่ยอมละสายตาสักนิด รามันรีบร้องตะโกนเรียกสติ คิดว่ากิจคงจะตกตะลึงในความสวย เพราะครั้งแรกที่เจอกันเขาก็ยังตกตะลึงในความสวยของช้องนาง แต่ทำฟอร์มเป็นไม่สนใจ

“อย่ามัวแต่มองอยู่เลยมึง เดี๋ยวก็ตายห่าพอดี ถ้าอยากมองนัก เดี๋ยวกูจะให้มองหรือยกให้เลย แต่ตอนนี้รักษาให้กูก่อน”