บทที่ 3 มุมที่แตกต่าง07

“ฮือ พ่อขา นางเหนื่อยแล้วค่ะ นางไม่อยากจะสู้แล้ว เขาไม่เคยมองนางในแง่ดีเลย มีแต่กล่าวหานาง เขาคงเกลียดนางมาก เขาคงไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีนางเป็นเมีย ฮือ...นางผิดหรือคะ ที่ทำเพื่อช่วยครอบครัว” น้ำตายังคงไหลริน หัวใจดวงน้อยมีแต่รอยแผล และมันคงยากที่จะเยียวยา

รามันไม่ได้ใส่ใจคนที่วิ่งร้องไห้ไป เขาเดินตรงไปสะสางงานต่อ พอได้เวลาอาหารค่ำก็กลับมา ก่อนจะยกคิ้วขึ้นสูงเมื่อไม่เห็นเมียตีทะเบียน ไหล่หนายกขึ้นสูงอย่างไม่ใส่ใจ คิดว่าหญิงสาวคงเรียกร้องความสนใจ อยากให้ง้อ แต่คนอย่างเขาไม่คิดที่จะง้อใคร ยิ่งเป็นเมียคนนี้ด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีทาง

ป้าน้อยอยากจะเอ่ยถามถึงสาเหตุที่ช้องนางไม่ยอมมากินข้าว แถมพอหล่อนไปตามก็ต้องตกใจ เพราะดวงตาสวยบวมช้ำ ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา แต่ก็ไม่กล้าจะเอ่ยถามเพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย

“มีอะไรหรือเปล่าครับป้าน้อย” เมื่อเห็นว่าป้าน้อยทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา เสียงเข้มจึงต้องเอ่ยถาม

“ทะเลาะอะไรกันคะ ทำไมหนูนางร้องไห้ไม่ยอมมากินข้าว”

“ป้าอย่าไปสนใจเลยครับ นิสัยเด็กแบบนั้น” ว่าแต่เจ้าหล่อน โดยไม่ดูตัวเองเลย รามันน่ะนิสัยเด็กยิ่งกว่าช้องนางเสียอีก

“นิสัยเด็กอะไรกันคะ ร้องไห้ซะขนาดนั้น” ป้าน้อยพยายามถามต่อ

“นิสัยเด็กสิครับ แค่ผมไม่ให้ไปงานวัดก็ร้องไห้ออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าจะไปทำไม โตป่านนี้แล้วยังอยากจะไปเที่ยวงานวัดอยู่อีก” เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจ

“โธ่คุณรามัน ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ป้ายังอยากจะไปเลย ไม่พาเธอไปหน่อยล่ะคะ สงสารเธอ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ป้ายังไม่เคยเห็นคุณพาเธอไปไหนเลย ในเมื่อเธออยากจะไปก็พาไปเถอะค่ะ”

“แต่ผมว่ามันไร้สาระครับ”

“โธ่คุณรามัน ทำไมไม่เข้าใจนิสัยผู้หญิงบ้างคะ ผู้หญิงเราถึงจะโตแค่ไหน พอมีงานวัดก็อยากไปกันทั้งนั้น ถ้าคุณไม่พาไป เดี๋ยวป้าจะพาไปเอง ไปทั้งที่มันไม่ค่อยไหวนี่ล่ะคะ” นางบอกพร้อมสะบัดหน้าหนี

“อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมจะให้ป้าพาไปได้ยังไง ป้ายิ่งไม่สบายอยู่ เดี๋ยวผมพาไปเองครับ” พูดจบก็พ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมา คาดโทษหญิงสาวเอาไว้ หล่อนชอบทำให้เขาวุ่นวาย จากนั้นเดินตรงไปยังห้องนอนของเจ้าหล่อน แต่พอเคาะก็ไม่มีเสียงตอบกลับ แถมยังไม่ยอมเปิดประตูให้ เท้าหนาจึงก้าวปึงปังไปคว้ากุญแจสำรองด้วยความโมโห

พอไขกุญแจเข้ามา ก็พบว่าเมียตีทะเบียนยังคงร้องไห้ไม่หยุด แถมยังหันมามองด้วยสายตาตัดพ้อ แววตานั้นช่างเศร้า ทำให้หัวใจแกร่งนั้นหวั่นไหว ต้องละสายตาไม่มอง เพราะกลัวว่าจะใจอ่อน น้ำตาของผู้หญิงนี่ละที่ทำให้เขาเจ็บเจียนตาย เขาไม่อยากจะพบเจอกับความทรมานเช่นนั้นอีกแล้ว รามันสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าต่อไปนี้จะไม่มีวันใจอ่อนกับน้ำตาอันเสแสร้งเหล่านั้นอีก

ชายหนุ่มเดินเข้าไปกระชากตัวของคนนั่งกอดเข่าร้องไห้ให้ลุกขึ้น แต่ก็ได้รับการต่อต้าน ช้องนางผลักไสคนที่ฉุดกระชาก ทั้งตบทั้งตี ดีดดิ้น จนกรามหนาขบเข้าหากัน แล้วกระชากแรงๆ ให้เดินตาม คนช้ำยังไม่เลิกต่อต้าน แถมยังต่อต้านมากขึ้น รามันจึงจัดการช้อนร่างเล็กขึ้น