บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 02

“หรือว่าจะลืมมารับเรา…เฮ้อ”

เธอพ่นลมหายใจผ่านจมูกสวยโด่ง เพราะคิดว่าสามีหน้ามึนฝีปากกล้า ต้องลืมมารับเป็นแน่ หรือไม่ก็จงใจไม่มารับ แต่เจ้าหล่อนก็ยังคงนั่งรอ เพราะคิดว่าเขาคงไม่ใจร้ายขนาดนั้น จนเจ้าหล่อนทนรอไม่ไหว ตัดสินใจจะเดินกลับมาที่บ้านเอง ช้องนางพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินตรงกลับบ้าน เท้าบางรีบจ้ำอ้าว เพราะยิ่งเดินออกมาไกลจากฟาร์มเท่าไร ทางก็ยิ่งมืด ไร้ซึ่งแสงไฟ แถมมีแต่หมอกลง จนแทบมองไม่เห็นเส้นทาง

เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง ช้องนางรับรู้ถึงความผิดปกติ ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินตาม ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะทำใจกล้าหันกลับไปมอง ก็พบกลุ่มชายสามคน กำลังเดินตามมาด้วยอาการเมามาย เจ้าหล่อนรีบเร่งฝีเท้าทันที รับรู้ได้ถึงภัยที่จะเกิดขึ้น ซึ่งกลุ่มชายพวกนั้นก็รีบวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้

“คุยกันก่อนสิครับนางฟ้า ตกมาจากสรรค์ชั้นไหนหรือครับ” เสียงเมามายเอ่ยถาม พลางมองสำรวจไปทั่วร่างนวล แล้วคว้าข้อมือเล็กพร้อมกับดึงให้เข้ามาใกล้

“ฮ่าฮ่า กูว่าสวรรค์คงประทานนางฟ้ามาให้เรา” ชายอีกคนพูดเสริม

“ประทานมาให้เราปู้ยี่ปู้ยำใช่ไหมวะ” ชายคนแรกพูดอีกครั้ง ก่อนที่เสียงหัวเราะของทั้งสามคนจะดังขึ้น

ช้องนางพยายามสะบัดข้อมือหนาให้หลุด

“อย่ามายุ่งกับฉันนะ ฉันมีสามีแล้ว” เธอร้องบอกปากคอสั่น หวังว่าชายสามคนนั้นจะเปลี่ยนใจเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นมีสามีแล้ว แต่ทว่ามันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด เพราะชายหนึ่งในนั้นเอ่ยกลับว่ามาอย่างขบขัน

“มีแล้วสิดี มันจะได้เจนจัด พวกพี่จะได้ไม่ต้องสอน”

“ปล่อยนะ อย่ามาจับฉันนะ” ดวงตาคมสั่นระริกพยายามดิ้นรนสุดความสามารถ

“ปล่อยนะ อย่านะ”

“อย่าร้องสิ เก็บเสียงไว้ร้องกับพวกพี่ดีกว่า”

“ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ” เธออ้อนวอนทั้งน้ำตา มือทั้งสองยังคงออกแรงสะบัดเพื่อให้พ้นจากพันธนการ ดวงตาเล็กเต็มไปด้วยความกลัว แข้งขาสั่นเทา เจ้าหล่อนพยายามมองหาทางรอด แต่จะถอยหลังก็ไปติดกับชายอีกคน เดินหน้าก็ไปติดกับชายอีกคน เรียวปากสั่นเม้มแน่น ในใจได้แต่ภาวนาให้มีคนมาช่วย หรือไม่ก็ขอให้สามีใจร้ายมาช่วย โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาลืมไปด้วยซ้ำว่า ต้องมารับเธอ

มือน้อยทุบตีสะเปะสะปะ พยายามต่อสู้กับชายทั้งสามสุดกำลัง แต่เพียงไม่นานใบหน้าเล็กก็ต้องเหยเก แล้วปล่อยให้ชายคนหนึ่งอุ้มตัวไป เจ้าหล่อนถูกชกเข้าที่ท้องอย่างแรง น้ำตาใสไหลพราก สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว

“ถ้าไม่ดิ้นก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วอีคนสวย” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเหี้ยม พร้อมกับแบกร่างน้อยที่หมดฤทธิ์แล้วไปยังกระท่อมร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลนัก

“เอามันไปที่กระท่อมร้างละกัน ให้พ้นจากเขตของมันไปก่อน กูไม่อยากจะมีปัญหากับมันสักเท่าไร”

“เออ เอาแบบนั้น กูก็ไม่อยากมีปัญหากับมันเหมือนกัน” ทั้งสามไม่ยอมเอ่ยว่าใครคนนั้นที่กำลังพูดถึงคือใคร เพราะชื่อนี้มันทำให้พวกเขาทั้งขยาดทั้งกลัว

คนหมดหนทางสู้ภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้สามีผู้ที่ชิงชังในตัวเธอมาช่วย หรือไม่ก็เป็นใครก็ได้ที่สามารถช่วยเธอจากขุมนรกตรงนี้ได้ พลางตัดพ้อกับโชคชะตา ทำไมกันหนอหล่อนจะต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย

ทันทีที่ถึงกระท่อมร้าง ช้องนางก็ถูกโยนลงไปกลางกระท่อม ใบหน้าเล็กนั้นเหยเกมากขึ้นเพราะแรงกระแทก ก่อนที่จะพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะหนี แต่ด้วยความเจ็บ ทำให้ไม่สามารถพยุงตัวลุกขึ้นได้ ดวงตาคมนั้นต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าชายทั้งสามกำลังถอดเสื้อผ้าออกจากตัว

“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง”

เธอวิงวอนด้วยหยาดน้ำตา น้ำเสียงสั่นพร่า ความกลัวเริ่มกัดกินในหัวใจมากยิ่งขึ้น ได้แต่ภาวนาอีกครั้งให้มีคนมาช่วย แต่ความหวังมันคงริบหรี่ เพราะป่านนี้ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว คงไม่มีใครคิดจะออกมาที่ฟาร์ม และสามีใจร้ายก็คงลืมไปแล้วว่าต้องมารับ หรือไม่เขาก็จงใจจะไม่มารับ

แล้วเสียงหวีดร้องก็ดังขึ้นเมื่อชายทั้งสามพยายามกระชากเสื้อผ้าตัวสวย

“กรี๊ด!! อย่า ฉันขอร้อง อย่าทำฉัน” หญิงสาวพยายามปัดมือหนาออก แต่ทว่ากลับโดนตบเข้าอย่างจังที่ใบหน้า