MasukShare
บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 02
Terakhir Diperbarui:
2025-10-25 21:00:15“หรือว่าจะลืมมารับเรา…เฮ้อ”
เธอพ่นลมหายใจผ่านจมูกสวยโด่ง เพราะคิดว่าสามีหน้ามึนฝีปากกล้า ต้องลืมมารับเป็นแน่ หรือไม่ก็จงใจไม่มารับ แต่เจ้าหล่อนก็ยังคงนั่งรอ เพราะคิดว่าเขาคงไม่ใจร้ายขนาดนั้น จนเจ้าหล่อนทนรอไม่ไหว ตัดสินใจจะเดินกลับมาที่บ้านเอง ช้องนางพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินตรงกลับบ้าน เท้าบางรีบจ้ำอ้าว เพราะยิ่งเดินออกมาไกลจากฟาร์มเท่าไร ทางก็ยิ่งมืด ไร้ซึ่งแสงไฟ แถมมีแต่หมอกลง จนแทบมองไม่เห็นเส้นทาง
เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง ช้องนางรับรู้ถึงความผิดปกติ ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินตาม ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะทำใจกล้าหันกลับไปมอง ก็พบกลุ่มชายสามคน กำลังเดินตามมาด้วยอาการเมามาย เจ้าหล่อนรีบเร่งฝีเท้าทันที รับรู้ได้ถึงภัยที่จะเกิดขึ้น ซึ่งกลุ่มชายพวกนั้นก็รีบวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้
“คุยกันก่อนสิครับนางฟ้า ตกมาจากสรรค์ชั้นไหนหรือครับ” เสียงเมามายเอ่ยถาม พลางมองสำรวจไปทั่วร่างนวล แล้วคว้าข้อมือเล็กพร้อมกับดึงให้เข้ามาใกล้
“ฮ่าฮ่า กูว่าสวรรค์คงประทานนางฟ้ามาให้เรา” ชายอีกคนพูดเสริม
“ประทานมาให้เราปู้ยี่ปู้ยำใช่ไหมวะ” ชายคนแรกพูดอีกครั้ง ก่อนที่เสียงหัวเราะของทั้งสามคนจะดังขึ้น
ช้องนางพยายามสะบัดข้อมือหนาให้หลุด
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ ฉันมีสามีแล้ว” เธอร้องบอกปากคอสั่น หวังว่าชายสามคนนั้นจะเปลี่ยนใจเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นมีสามีแล้ว แต่ทว่ามันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด เพราะชายหนึ่งในนั้นเอ่ยกลับว่ามาอย่างขบขัน
“มีแล้วสิดี มันจะได้เจนจัด พวกพี่จะได้ไม่ต้องสอน”
“ปล่อยนะ อย่ามาจับฉันนะ” ดวงตาคมสั่นระริกพยายามดิ้นรนสุดความสามารถ
“ปล่อยนะ อย่านะ”
“อย่าร้องสิ เก็บเสียงไว้ร้องกับพวกพี่ดีกว่า”
“ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ” เธออ้อนวอนทั้งน้ำตา มือทั้งสองยังคงออกแรงสะบัดเพื่อให้พ้นจากพันธนการ ดวงตาเล็กเต็มไปด้วยความกลัว แข้งขาสั่นเทา เจ้าหล่อนพยายามมองหาทางรอด แต่จะถอยหลังก็ไปติดกับชายอีกคน เดินหน้าก็ไปติดกับชายอีกคน เรียวปากสั่นเม้มแน่น ในใจได้แต่ภาวนาให้มีคนมาช่วย หรือไม่ก็ขอให้สามีใจร้ายมาช่วย โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาลืมไปด้วยซ้ำว่า ต้องมารับเธอ
มือน้อยทุบตีสะเปะสะปะ พยายามต่อสู้กับชายทั้งสามสุดกำลัง แต่เพียงไม่นานใบหน้าเล็กก็ต้องเหยเก แล้วปล่อยให้ชายคนหนึ่งอุ้มตัวไป เจ้าหล่อนถูกชกเข้าที่ท้องอย่างแรง น้ำตาใสไหลพราก สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว
“ถ้าไม่ดิ้นก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วอีคนสวย” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเหี้ยม พร้อมกับแบกร่างน้อยที่หมดฤทธิ์แล้วไปยังกระท่อมร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลนัก
“เอามันไปที่กระท่อมร้างละกัน ให้พ้นจากเขตของมันไปก่อน กูไม่อยากจะมีปัญหากับมันสักเท่าไร”
“เออ เอาแบบนั้น กูก็ไม่อยากมีปัญหากับมันเหมือนกัน” ทั้งสามไม่ยอมเอ่ยว่าใครคนนั้นที่กำลังพูดถึงคือใคร เพราะชื่อนี้มันทำให้พวกเขาทั้งขยาดทั้งกลัว
คนหมดหนทางสู้ภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้สามีผู้ที่ชิงชังในตัวเธอมาช่วย หรือไม่ก็เป็นใครก็ได้ที่สามารถช่วยเธอจากขุมนรกตรงนี้ได้ พลางตัดพ้อกับโชคชะตา ทำไมกันหนอหล่อนจะต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย
ทันทีที่ถึงกระท่อมร้าง ช้องนางก็ถูกโยนลงไปกลางกระท่อม ใบหน้าเล็กนั้นเหยเกมากขึ้นเพราะแรงกระแทก ก่อนที่จะพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะหนี แต่ด้วยความเจ็บ ทำให้ไม่สามารถพยุงตัวลุกขึ้นได้ ดวงตาคมนั้นต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าชายทั้งสามกำลังถอดเสื้อผ้าออกจากตัว
“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง”
เธอวิงวอนด้วยหยาดน้ำตา น้ำเสียงสั่นพร่า ความกลัวเริ่มกัดกินในหัวใจมากยิ่งขึ้น ได้แต่ภาวนาอีกครั้งให้มีคนมาช่วย แต่ความหวังมันคงริบหรี่ เพราะป่านนี้ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว คงไม่มีใครคิดจะออกมาที่ฟาร์ม และสามีใจร้ายก็คงลืมไปแล้วว่าต้องมารับ หรือไม่เขาก็จงใจจะไม่มารับ
แล้วเสียงหวีดร้องก็ดังขึ้นเมื่อชายทั้งสามพยายามกระชากเสื้อผ้าตัวสวย
“กรี๊ด!! อย่า ฉันขอร้อง อย่าทำฉัน” หญิงสาวพยายามปัดมือหนาออก แต่ทว่ากลับโดนตบเข้าอย่างจังที่ใบหน้า
Bab terbaru
ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 07
“แกจะถามอะไรมากมายวะไอ้กิจ แค่รู้ว่ายัยนี่เป็นเมียที่ฉันไม่ต้องการก็พอแล้ว”“ไม่ถามก็ได้วะ งั้นฉันขอไปดูคนไข้รายอื่นก่อนนะ ส่วนแกน่ะเฝ้าเมียแกไป” พูดจบก็เดินออกมาจากห้อง ส่ายหน้ากับความเย็นชาและใจดำของเพื่อนรัก ขนาดเมียตัวเองแท้ๆ ยังใจดำได้ขนาดนี้ แล้วนึกถึงสาเหตุสำคัญที่ทำให้รามันเป็นเช่นนี้“ลินินเธอไม่น่าทำให้เพื่อนฉันกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้เลย เธอช่างเป็นคนใจดำเหลือเกิน กล้าทิ้งคนที่รักเธอสุดหัวใจไปได้ยังไง” เขาเอ่ยถึงหญิงสาวผู้ที่เคยเป็นคนรักของรามันอย่าง ลินิน ดำรงเวชลินิน ดำรงเวชคือ ดาวเด่นคณะบริหาร สาวไฮโซหน้าตาดี หนุ่มๆ ต่างหมายปอง รวมไปถึงรามัน ที่คอยตามจีบ ทั้งส่งดอกไม้ ทั้งแมสเสจไปหา และไม่นานก็สามารถควงแขนลินินมาเป็นแฟนจนได้ รามันทั้งรักทั้งบูชาเจ้าหล่อน ทุ่มเทให้ทุกอย่าง ขนาดกิจต้องคอยเตือนอยู่บ่อย ๆ กลัวว่าเพื่อนรักจะผิดหวัง เพราะได้ยินข่าวเสียๆ ของลินินมาไม่น้อยเช่นกันความรักที่คิดว่ามันกำลังจะไปได้สวย กลับต้องพังทลาย เมื่ออยู่ดีๆ ลินินก็ทิ้งรามันไป แถมหนำซ้ำยังมาหลอกให้ช้ำใจอีกรอบ โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 06
“อย่ามัวแต่มองอยู่เลยมึง เดี๋ยวก็ตายห่าพอดี ถ้าอยากมองนัก เดี๋ยวกูจะให้มองหรือยกให้เลย แต่ตอนนี้รักษาให้กูก่อน” รีบส่งช้องนางให้กิจ เมื่อรับตัวคนไข้มา กิจก็รู้ได้เลยทันทีว่าอาการหนักพอดู เพราะตัวร้อนราวกับไฟ“ออกไปก่อน ฉันขอตรวจคนไข้โดยละเอียดก่อน”เขาหันมาบอก รามันพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินออกมานั่งรอหน้าห้องตรวจ จากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง กิจก็เดินออกมาพร้อมกับนางพยาบาลที่เข็นร่างเล็กซึ่งยังไมได้สติไปยังห้องพักฟื้น“เธอเป็นอะไรวะไอ้กิจ” รามันรีบเอ่ยถาม“ถามได้ ก็เป็นไข้น่ะสิ ว่าแต่เธอเป็นใครวะ ทำไมแกถึงอุ้มมา”เมื่อเห็นแววตาของกิจมองมาอย่างสงสัย และแววตานั้นก็มีประกายความสนใจในตัวของคนป่วย หัวใจแกร่งรู้สึกตงิด ๆ อย่างไม่พอใจ รีบเอ่ยขัดออกมาหยุดความคิดเพื่อนรัก เพราะยังไงเจ้าหล่อนก็ได้เจ้าชื่อว่าเมียเขา แต่ก็คงวางฟอร์มตอบเสียงแข็งทำเหมือนไม่สนใจ“เมียกูเอง”“เมียแก อย่ามาล้อเล่นน่า แกจะมีเมียได้ไง ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมาอายุเกือบจะสี่สิบอยู่แล้ว ฉันไม่เห็นแกจะสนใจผู้หญิงคน
ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 05
“ถอดเสื้อออก”“…”คนได้ยินคำสั่งก็อ้าปากค้าง ไม่เข้าใจเลยว่าเขากำลังจะทำอะไร ทำไมต้องสั่งให้ถอดเสื้อออกอีกแล้วเมื่อเจ้าหล่อนยังคงนิ่ง คราวนี้รามันก็กระชากมันออกเสียเอง ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว หญิงสาวรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดกาย แต่ก็โดนมือหนากระชากมันออก และขว้างทิ้งไปรามันไม่ยอมบอกสักนิดว่าจะทำอะไร ได้แต่ตรึงร่างเล็กไว้กับเตียง พลันส่งสายตาคมมาสั่งให้นอนนิ่งๆคนตัวเล็กดีดดิ้นเต็มที่ ใครที่ไหนกันจะทนนอนนิ่งๆ ได้ในเมื่อร่างกายเกือบจะเปลือยเปล่า แถมเขายังขึ้นมาคร่อมร่างไว้แบบนี้อีก แต่ออกแรงดิ้นเท่าไร ก็ไม่ทำให้รามันขยับเขยื้อนได้สักนิด จนในที่สุดก็หมดแรงเสียเอง นอนนิ่งแล้วหลับตาแน่น ยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น หล่อนคิดว่าคนใจร้ายนั้นจะลงมือปลุกปล้ำตน แต่พอเวลาผ่านไปได้สักพักก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะรับรู้ก็ถึงแรงจากมือหนาซึ่งค่อยๆ ลูบไล้ไปที่รอยแผลช้ำ ดวงตาสวยลืมขึ้นมอง เจ้าหล่อนถึงกับทำสีหน้าอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อ‘พระเจ้า ไม่น่าเชื่อ!! อสูรไร้หัวใจคนนี้ลงทุนทายาให้เธอเอง’“ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั
ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 04
“มาไม่นานก็ก่อเรื่องเลยนะ” เอ่ยเสียงเข้มต่อว่า ทั้งๆ ที่จริงแล้วมันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด ถ้าชายหนุ่มไม่ลืมว่าต้องมารับ หญิงสาวก็คงไม่ต้องตัดสินใจเดินกลับมาเองแบบนี้คนที่ถูกต่อว่าก็ร้องไห้สะอื้นดังกว่าเดิม เม้มริมฝีปากแน่น ไม่คิดว่ารามันจะใจร้ายและเย็นชาได้ถึงขนาดนี้“จะร้องไห้ไปทำไม เธอทำตัวเองทั้งนั้น อยากออกมาจากฟาร์มทำไม ทำไมไม่รอ เดี๋ยวฉันก็ไปรับ” ทั้งที่ตัวเองผิด แต่ยังไม่ยอมรับ ยังคงตีหน้าตาย ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นช้องนางต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้าย ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บ แต่ไม่นานใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาก็ต้องรีบหันกลับมา ดวงตาเบิกกว้างกอบกุมเสื้อตัวนอกไว้ เพราะตอนนี้มือร้อนๆ ของรามันกำลังจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก“จะทำอะไรนาง อย่าทำอะไรนางนะ”ถามเสียงสั่น แววตาฉายชัดความหวาดกลัว พยายามปัดมือหนาออก แต่เพียงเริ่มปัด รามันก็ส่งสายตาดุดันมาให้ แถมยังตวาดใส่“อยู่เฉยๆ อย่ามาทำเป็นดีดดิ้น ทำเหมือนกับว่าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันพิศวาสเธอไม่ลงหรอกช้องนาง”เมื่
ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 02
“หรือว่าจะลืมมารับเรา…เฮ้อ”เธอพ่นลมหายใจผ่านจมูกสวยโด่ง เพราะคิดว่าสามีหน้ามึนฝีปากกล้า ต้องลืมมารับเป็นแน่ หรือไม่ก็จงใจไม่มารับ แต่เจ้าหล่อนก็ยังคงนั่งรอ เพราะคิดว่าเขาคงไม่ใจร้ายขนาดนั้น จนเจ้าหล่อนทนรอไม่ไหว ตัดสินใจจะเดินกลับมาที่บ้านเอง ช้องนางพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินตรงกลับบ้าน เท้าบางรีบจ้ำอ้าว เพราะยิ่งเดินออกมาไกลจากฟาร์มเท่าไร ทางก็ยิ่งมืด ไร้ซึ่งแสงไฟ แถมมีแต่หมอกลง จนแทบมองไม่เห็นเส้นทางเมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง ช้องนางรับรู้ถึงความผิดปกติ ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินตาม ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะทำใจกล้าหันกลับไปมอง ก็พบกลุ่มชายสามคน กำลังเดินตามมาด้วยอาการเมามาย เจ้าหล่อนรีบเร่งฝีเท้าทันที รับรู้ได้ถึงภัยที่จะเกิดขึ้น ซึ่งกลุ่มชายพวกนั้นก็รีบวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้“คุยกันก่อนสิครับนางฟ้า ตกมาจากสรรค์ชั้นไหนหรือครับ” เสียงเมามายเอ่ยถาม พลางมองสำรวจไปทั่วร่างนวล แล้วคว้าข้อมือเล็กพร้อมกับดึงให้เข้ามาใกล้“ฮ่าฮ่า กูว่าสวรรค์คงประทานนางฟ้ามาให้เรา” ชายอีกคนพูดเสริม“ประทานมาให้เราปู้ยี่ปู้ย
ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร
“นางทำอะไรให้คุณลำบากใจคะ ถ้าเป็นเรื่องแต่งงาน นางขอโทษ แต่นางจำเป็นที่ต้องแต่งงานกับคุณ นางต้องเอา...” ไม่ทันที่ถ้อยคำจะถูกถ่ายทอดออกมาหมด เสียงห้วนอันเย้ยหยันก็เอ่ยขัดขึ้นมา“จำเป็นหรือว่าหิวเงินกันแน่ ผู้หญิงที่แต่งงานได้เพื่อเงินอย่างเธอ มันน่าขยะแขยงที่สุด จำใส่กะโหลกเอาไว้นะ ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ ฉันไม่มีวันแตะต้อง” พูดจบเขาก็สะบัดมือออก ราวกับว่าเจ้าหล่อนเป็นสิ่งของที่น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงช้องนางต้องทำใจเย็นข่มความโกรธเอาไว้ รู้ดีว่าหากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ก็คงคิดแบบนี้เช่นกัน จะมีผู้หญิงที่ไหนยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก นอกจากจะเห็นแก่เงิน รู้ดีว่าเขาคงคิดว่าเธอนั้นเห็นแก่เงินใช่! เธอเห็นแก่เงิน ก็ในเมื่อเงินจำนวนนี้มันช่วยต่อชีวิตครอบครัวของเธอได้ หล่อนรู้ดีว่าตัวเองนั้นผิด แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เกียรติกันบ้าง ไม่ใช่ทำราวกับหล่อนเป็นสิ่งของไร้ค่าแบบนี้“โกรธหรอ แต่ช่วยไม่ได้นะ เพราะที่ฉันพูดมามันคือความจริง”“นางมีความจำเป็นที่ต้องแต่งานกับคุณ แล้วนางก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”
Anda juga akan menyukai
หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี
กู่หลิงเฟย305.8K Dibacaแต่พี่ไม่ได้ชอบเธอ | wanna be yours
ACHICHI55.4K Dibacaคลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย37.5K Dibacaน้องเมีย (Secret)
ลำเจียก27.5K Dibacaน้ำผึ้งในรอยทราย
วนาลักษณ์162 Dibacaฉันเป็นเด็กท่านประธาน ( NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น1.1K Dibacaคนดีของเฮียมังกร [ผัวเอวดุ]
มัทฉะโมจิ46 Dibacaวาตะทวงคืนรัก
ริตต้า6191.4K Dibaca
