บทที่ 3 มุมที่แตกต่าง05

ตั้งแต่วันที่ปะทะคารมกับช้องนางอย่างดุเดือด กระชากเจ้าหล่อนเข้ามาจูบอย่างเร่าร้อน รามันก็พยายามเลี่ยงไม่เข้าใกล้ ทำใบหน้าเรียบตึงใส่ บางครั้งก็เสแสร้งทำเป็นไม่เห็น ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนยืนอยู่ตรงหน้า เหตุผลก็เพราะหัวใจแกร่งมันดันเต้นผิดจังหวะเวลาอยู่ใกล้ๆ รู้สึกอยากจะครอบครองริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง จนต้องข่มใจไม่ให้เข้าใกล้

กระทั่งวันนี้วันที่โรสนั้นโทรมา อยากจะคุยกับลูกสะใภ้คนโปรด ทำให้เขาต้องเข้าใกล้ โดยเจ้าหล่อนกำลังวุ่นกับการทำครัว

“แม่ฉันอยากจะคุยด้วย” ยื่นโทรศัพท์ไปให้ แต่เมื่อเห็นว่าช้องนางยื่นมือมารับ ก็ชักโทรศัพท์กลับแล้วก้มลงกระซิบบอกวาจาร้ายกาจข้างหูขาว

“ตอบคำถามให้มันดีๆ ละ คงรู้นะที่ฉันพูดหมายความว่ายังไง รู้ใช่ไหมหากตอบไม่ดีจะเจออะไร” ขู่เสียงเหี้ยม

ช้องนางพยักหน้าหงึกหงักรับ ใครจะกล้าพูดขัดใจอสูรเช่นเขา ขืนทำมีหวังอสูรผู้โหดเหี้ยมได้กลับมาอีก ขอให้มันเงียบสงบแบบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่าน เพราะหล่อนจะได้ไม่ต้องเจ็บช้ำใจ ไม่ต้องฟังวาจาเหยียดหยาม

“สวัสดีค่ะคุณหญิง”

“เดี๋ยวจะตีให้ตายเลย ต้องเรียกว่าแม่สิ ยังจะเรียกคุณหญิงอยู่อีก” เสียงหวานเอ่ยดุ พลางถามถึงสารทุกข์สุขดิบ รวมถึงคำถามที่ทำให้ช้องนางอึกอักไม่กล้าตอบ

“ลูกชายฉันมันใจร้ายกับหนูใช่ไหม แถมมันยังสั่งห้ามไม่ให้หนูบอกเรื่องนี้กับแม่ใช่ไหม”

“คือ…” เธออึกอักไม่กล้าตอบ เหล่ตาไปมองคนที่ถูกพูดถึง ซึ่งกำลังทำสีหน้าเหี้ยมอยู่ข้างๆ

“อึกอักแบบนี้แปลว่าใช่” โรสเอ่ยพลางถอนหายใจ เพราะรู้ดีว่าลูกชายนั้นร้ายกาจขนาดไหน

“ทนหน่อยนะลูก เอาชนะใจลูกแม่ให้ได้ แท้ที่จริงแล้วตารามันไม่ใช่คนแบบนี้ ถ้าไม่เพราะ…ช่างมันเถอะ แม่ไม่อยากพูดถึงมันอีก ว่าแต่เมื่อไรจะมีหลานให้แม่อุ้มล่ะจ๊ะ แม่อยากอุ้มหลานแล้วนะ”

คำถามนี้ยิ่งทำให้ช้องนางอึกอักมากขึ้น ในเมื่อเธอกับเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน แถมคงไม่มีวันเป็นไปได้ ก็เขารังเกียจเธอมากซะขนาดนั้น แบบนี้หล่อนควรตอบแม่สามีว่าอย่างไรดี

“ที่เงียบแบบนี้อย่าบอกแม่นะว่าเราสองคนยังไม่ได้เข้าหอกัน”

“ค่ะ” เธอตอบตามตรง

“โอ๊ย!! ฉันจะเป็นลม” ไม่คิดว่าลูกชายจะเป็นเอามากถึงขนาดนี้ แล้วแบบนี้หล่อนจะได้อุ้มหลานเมื่อไรกัน ยิ่งคิดก็รู้สึกกลุ้มใจ ต้องพ่นลมหายใจอีกรอบ

“หนูขอโทษค่ะคุณแม่”

เมื่อลูกสะใภ้เอ่ยน้ำเสียงเศร้า โรสก็รีบเอ่ยเสียงหวาน

“ไม่ใช่ความผิดของหนู คนผิดมันลูกชายแม่ ไม่รู้ว่าจะเล่นตัวไปถึงไหน เฮ้อ มันน่าหมั่นไส้จริงๆ แม่เกือบลืมไปเลย คุณพ่อเราก็สบายดีนะลูก อาการดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ส่วนน้องของหนูทั้งสองคนก็สบายดี หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ” โรสเอ่ยถึงอนุวัต บิดาของช้องนาง ซึ่งถูกส่งไปรักษาตัวในโรงพยาบาลชื่อดังตามที่ให้สัญญาไว้ รวมถึงอชินและนุชนาถที่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังโตของหล่อนเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่ช่วยเหลือครอบครัวของนาง” หญิงสาวขอบคุณน้ำตาซึม ซาบซึ้งในบุญคุณที่มากล้น ไม่รู้ว่าชาตินี้จะตอบแทนหมดหรือไม่

“ไม่ต้องขอบคุณแม่หรอกลูก งั้นแค่นี้นะลูก ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

“ค่ะคุณแม่” เมื่อโรสวางสายไป มือบางก็ส่งโทรศัพท์คืน พลันนึกสงสัยในคำพูดของโรส

“แท้ที่จริงแล้วตารามันมันไม่ใช่คนแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะ…ช่างมันเถอะลูก แม่ไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้ว” มันคืออะไรหนอ แต่ที่แน่ๆ มันคงเป็นเหตุผลให้คนตรงหน้ากลายเป็นคนเย็นชาและใจร้ายแบบนี้

“รีบๆ ทำกับข้าวเข้า จะกินวันนี้นะ ไม่ใช่พรุ่งนี้” รามันพาลหาเรื่องอีกตามเคย