(5)ที่ฉันเคยยืน

ที่ฉันเคยยืน

ฉันขอให้พลอยพาฉันกลับเพราะรู้สึกไม่อยากดื่มต่อแล้ว มันรู้สึกเจ็บ ๆ ที่หัวใจสุด ๆ ระหว่างทางฉันก็ยังนึกถึงเขา คิดถึงแต่เขาไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรักเขามากขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเขาคือรักแรกและเป็นผู้ชายคนแรกของฉันที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง

"แก..โอเคไหม"ฉันลบความคิดที่ปั่นป่วนออกจากสมองแล้วหันไปที่เพื่อน

"บอกตามตรง..ฉันไม่โอเคเลย"

"แกควรตัดใจ..เฮ้อแต่ฉันก็เข้าใจนะว่าพี่ทอยเป็นคนแรกที่ทำให้แกยอมเปิดหัวใจที่ปิดมานาน"ที่เพื่อนฉันพูดแบบนี้ก็เพราะเธอรู้มาตลอดว่าฉันไม่เคยเปิดใจรับรักผู้ชายคนไหนเลย จนมาเจอพี่ทอย

"...."ฉันไม่ได้พูดอะไรกลับไป เพียงแต่คิดว่าฉันคงไม่มีวันตัดใจจากเขาได้แน่ และยังคิดว่าจะต้องทำทุกอย่างให้เขากลับมารักฉันให้ได้

เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นมาทานอาหารเช้าพร้อมกับพ่อ บรรยากาศที่โต๊ะอาหารซึ่งเงียบกริบ มีแค่เสียงช้อนกระทบกับชามเบา ๆ ฉันสังเกตว่าพ่อเหลือบมองฉันอยู่บ่อย จึงตัดสินใจเอ่ยถามออกไป

"พ่อมีอะไรจะคุยกับต้องหรือเปล่าคะ"

"แกไปที่นั้นมาเหรอ"

"ใช่"ที่พ่อพูดถึงนั้นก็คือที่บรรจุอัฐิของพี่ชายฉัน

"ฉันเคยสั่งแกห้ามไปที่นั่นไม่ใช่เหรอ!"พ่อตวาดใส่ฉันด้วยสีหน้าดุดัน

"ทำไมต้องจะไปไม่ได้..นั้นพี่ชายต้องนะ"ฉันสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว

"คนขี้แพ้อย่างนั้นนะ..แกยังนับว่ามันเป็นพี่ชาย"ดวงตาฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นพ่อ

"พี่ตั้งไม่ได้เป็นคนขี้แพ้..แต่พ่อนั้นแหละที่ยัดเยียดให้เขาเป็นคนขี้แพ้"ปัง! พอสิ้นเสียงพ่อก็ทุบที่โต๊ะเสียงดังพานให้แม่บ้านรวมถึงป้าจันที่คอยบริการสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ

"ยัยต้อง!...."ท่านวางช้อนแล้วลุกขึ้น

"....แกเคยเห็นฉันเป็นพ่อแกบ้างไหม"

"แล้วพ่อเคยเห็นต้องกับพี่ตั้งเป็นลูกบ้างหรือเปล่าล่ะ"ฉันย้อนถามกลับไป

"คุณหนู.."เป็นเสียงป้าจันที่พยายามจะห้ามฉันเถียงคนเป็นพ่อ

"เฮ้อ..."พ่อพ่นลมหายใจพรืดใหญ่

"....ถ้าแกขืนยังไปอีกฉันจะไม่ให้แกออกจากบ้านไปไหนเลย"

"พ่อจะทำแบบนี้กับต้องไม่ได้นะ"พ่อไม่สนใจคำพูดฉัน

"กรเตรียมรถ"เขาตะโกนสั่งลุงกรคนขับรถแล้วก็เดินออกไปจากห้องอาหาร ฉันมองแผ่นหลังคนเป็นพ่อแล้วลอบหายใจเบา ๆ นึกว่าฉันจะเชื่อที่พ่อบอกเหรอ ฉันไม่ยอมปล่อยให้พี่ตั้งเหงาอยู่คนเดียวหรอกนะ

"คุณหนูคะ ป้าไม่อยากให้คุณหนูเถียงคุณท่านเลย อะไรยอมได้ก็ยอมเถอะค่ะ"ป้าจันเดินเข้ามาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ก็พ่อโทษแต่พี่ตั้งว่าเป็นคนขี้แพ้..ไม่ยอมโทษตัวเอง..."

"...ที่พี่ตั้งต้องฆ่าตัวตายก็เพราะพ่อ"ฉันพึมพำเบา ๆ กับตัวเองแล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่น่าสลด

.

.

.

ในอดีต

"พ่อ พี่ตั้งเป็นยังไงบ้างคะ"ฉันวิ่งนำหน้าป้าจันไปหาพ่อที่ยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยวิกฤตภายในโรงพยาบาลด้วยความร้อนใจ

"หมอกำลังช่วยพี่แกอยู่"

"ทำไมพี่ตั้งต้อง..."ยังพูดไม่จบประโยคหมอก็เดินออกมาจากห้อง ฉันกับพ่อก็รีบเดินเข้าไปหา

"ลูก..ลูกผมปลอดภัยดีใช่ไหมครับ"พ่อพูดด้วยเสียงสั่น ๆ ดวงตาแดงก่ำ

"เอ่อ...หมอต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"ว่าจบ หมอก็เดินออกมาในขณะที่ฉันกรีดร้อง และร้องไห้ออกมาราวกับคนบ้า

"กรี๊ดดดด ไม่จริง พี่ตั้งต้องไม่เป็นอะไร..ฮืออออ ฮือออ"ฉันฟุบตัวลงร้องไห้อย่างบ้าคลั่งจนพ่อต้องมาประคองตัวขึ้น

"จัน พายัยต้องกลับไปก่อน"ระหว่างที่ป้าจันจะมารับประคองฉันจากพ่อ ฉันก็ตะโกนเสียงดังและขัดขืน

"ไม่..ต้องไม่กลับต้องจะอยู่กับพี่ตั้ง"ฉันพยายามดิ้นสะบัดตัวออกจากพ่อ เพื่อจะเข้าไปในห้องที่มีพี่ชายฉันอยู่ จนทำให้บุรุษพยาบาลและพยาบาลมาช่วยกันจับ. ฉันโวยวายลั่นโรงพยาบาลจนทำให้พยาบาลตัดสินใจฉีดยานอนหลับ เพื่อให้สงบสติ

.

.

.

"ตอนนั้นคุณท่านก็เสียใจมากเหมือนกันนะคะ"ฉันหลุดออกจากภาพในอดีตแล้วเงยหน้าขึ้นมองป้าจันที่ยืนลูบหลังฉัน

"แต่ถ้าพ่อไม่กดดันพี่ตั้ง...เขาก็คงไม่ตาย"

"คุณหนู..."ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่ป้าจันจะพูดต่อ

"ต้องอิ่มแล้วขอไปพักผ่อนก่อนนะคะ"ว่าจบ ฉันก็เดินออกมาแล้วขึ้นไปที่ห้องนอนส่วนตัว

พอเข้ามาในห้องฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เพื่อจะผ่อนคลายแต่อยู่ ๆ ในหัวก็มีภาพการตายของพี่ชายฉันลอยเข้า และฉันจะรู้สึกเครียดมาก ฉันหยัดกายลุกขึ้นแล้วดึงลิ้นชักที่โต๊ะข้างเตียงออกมาแล้วหยิบกระปุกยานอนหลับขึ้นมาแกะฝา เทยาใส่ไปในมือจากนั้นก็กระดกเข้าไปในปากกลืนลงคอ

.

.

.

ฉันตื่นมาอีกทีก็ช่วงบ่าย ๆ แล้ว จึงลุกลงจากเตียง จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะว่าฉันจะออกไปชอบปิ้งสักหน่อย

.

.

"คุณหนูจะไปไหนคะ"พอลงมาจากห้องก็เจอกับป้าจันเข้าพอดี

"ต้องจะออกไปชอบปิ้งน่ะ แล้วจะทานมื้อเย็นมาด้วยเลยป้าไม่ต้องทำอาหารเผื่อต้องนะคะ"

"ค่ะ"พอสิ้นเสียงฉันก็เดินไปในห้องเก็บกุญแจรถ แล้วเลือกหยิบกุญแจรถที่ขับบ่อย ๆ ตอนเรียนมหาลัยออกมา

ฉันรู้สึกเพลิดเพลินกับการถลุงเงินพ่อของฉันมา ซื้อของแบรนด์เนมมากมายจนต้องเอาไปไว้ที่รถถึงสองรอบ ถ้าพ่อเห็นวงเงินที่ฉันรูดวันนี้ท่านคงจะตกใจน่าดู จริง ๆ ฉันไม่ใช่เป็นคนที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้หรอก แต่ถ้าเวลาฉันโกรธพ่อเมื่อไหร่ ฉันก็จะระบายอารมณ์กับเงินที่พ่อหามา

"สองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย"ฉันยกแขนดูนาฬิกาข้อมือแล้วพึมพำเบา ๆ

"หิวจัง"สายตาฉันกวาดมองไปยังร้านอาหารภายในห้าง ก็ต้องสะดุดเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังควงแขนกันออกมาจากร้าน ร้านหนึ่งหัวใจของฉันก็เต้นรัว ๆ ขึ้นทันที

"พี่ทอย"ใช่แล้วเขาคือแฟนเก่าของฉันที่ควงแขนมากับผู้หญิงที่ฉันเจอเมื่อคืนท่าทางกระหนุงกระหนิงกันมาก ในระหว่างที่ฉันจ้องมองพวกเขา จู่ ๆ สายตาคมกริบก็หันมาสบตากับฉัน นั้นเป็นสายตาของพี่ทอย ซึ่งเมื่อเขาเห็นฉันแล้วก็ใช้แววตาที่แสนจะเย็นชาจ้องฉันเสี้ยวนาทีก่อนจะหันกลับไปเปลี่ยนไปเป็นสายตาที่ดูอ่อนโยนกับผู้หญิงข้างกาย หยดน้ำใส ๆ ก็หยดออกมาจากตาอย่างไม่รู้ตัว หัวใจฉันเหมือนกับมีมีดมากรีดตรงกลางใจ สายตาจ้องไปที่ชายหญิงคู่นั้นอย่างไม่ลดสายตา ภาพความทรงจำเมื่อครั้งนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว

"เธอจะเป็นคนเดียวที่ยืนเคียงข้างพี่ตลอดไป"นั้นเป็นคำพูดของเขาที่มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก ๆ เพราะรักเขาและสัญญาว่าจะยืนเคียงข้างเขาไปตลอดเช่นกัน

แต่ตอนนี้ ที่ฉันเคยยืน มันไม่ใช่ฉัน