Semua Bab ก็แค่แฟนเก่า (set..ก็แค่): Bab 1 - Bab 10

กลับมาแล้วระหว่างทางที่ลุงกรกำลังขับรถพาฉันกลับมาที่บ้าน"ลุงกรคะ..."คนขับรถได้เงยหน้าขึ้นมองฉันผ่านกระจกด้วยสีหน้าสงสัย"...ช่วยพาต้องไปที่ ที่หนึ่งก่อนได้ไหมคะ"..ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าที่เก็บอัฐิของพี่ชายฉัน พร้อมดอกไม้ที่ได้แวะซื้อก่อนหน้า"พี่ตั้ง...ต้องคิดถึงพี่จัง"พอพูดจบฉันก็วางดอกไม้แล้วก้มหน้าด้วยดวงตาเห่อร้อนก่อนที่จะเงยขึ้นมองไปยังรูปภาพพี่ชายตรงหน้า"พ่อมาหาพี่บ้างไหม...เหอะ"ฉันกลั้วหัวเราะหลังจากพูดจบ เพราะคิดว่าท่านคงไม่ได้มาแน่ ๆ"ต้องกลับมาแล้ว...ต่อไปนี้ต้องจะมาหาพี่ตั้งทุกวัน พี่จะได้ไม่เหงา"พอสิ้นเสียงน้ำตาฉันก็ไหลรินลงมาพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ มือ เอื้อมไปสัมผัสที่รูปถ่าย"จริง ๆ แล้วต้องเองก็เหงาเหมือนกับพี่นั้นแหละ...เพราะต้องไม่มีเขาคนนั้นแล้ว"จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลพรากออกมาเมื่อฉันนึกถึงแฟนเก่า ฉันยกมือปาดมันน้ำตาแบบลวก ๆ แล้วสูดลมหายใจเข้า"แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ..ต้องจะเอาเขากลับมาให้ได้"ใช่แล้ว ยังไงพี่ทอยจะต้องกลับมาเป็นของฉัน"พี่ไม่น่าด่วนจากต้องไปเลย..ต้องจะได้ให้พี่รู้จักกับคน คนนั้น คนที่ต้องรัก"ภาพในหัวผุดขึ้นเมื่อตอนที่ยังเด็ก ฉันได้บอกกับพี่ชายของต

เหตุผลที่บอกเลิก"ถอยไป"เสียงทุ้มดุเอ่ยด้วยสายตาที่จ้องมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา พานทำให้หัวใจฉันรู้สึกหวิว ๆ เพราะฉันไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อนเลย"ต้องมีเรื่องจะคุยกับพี่"ฉันสูดลมหายใจเข้าก่อนจะพ่นออกมาเพื่อรวบรวมความกล้าก่อนที่จะพูดขึ้น"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ""ฉัน?"ฉันพึมพำเบา ๆ หัวใจสั่น ๆ เพื่อไม่ใช่แค่สายตาที่เปลี่ยนแต่สรรพนามที่เขาเอ่ยมาเมื่อกี้ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน"ฉันบอกให้หลีกไป"เขาเอ่ยเป็นครั้งที่สองเพราะฉันไม่หลบทางให้เขาสักที ในขณะที่สีหน้าชายหนุ่มดูไม่สบอารมณ์มาก"ต้อง แกหลบพี่เขาเถอะ"ฉันหันไปที่เพื่อนสนิท"แกฉันขอเวลาคุยกับพี่เขาแปบนึง...."ก่อนที่จะหันกลับมาที่ชายหนุ่ม"....ต้องขอคุยด้วยสักห้านาทีได้ไหม""...."เขาไม่ตอบแต่ลอบหายใจเบา ๆ"นะคะ ต้องมีเรื่องจะคุยกับพี่จริง ๆ""หลบทาง แล้วตามมา"ฉันรีบหลบให้เขาเดินทันที"แกขึ้นไปก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันตามไป"ฉันบอกกับเพื่อนก่อนที่จะรีบตามแฟนเก่าลงบันไดไปฉันเดินตามพี่ทอยมายังที่สำหรับสูบบุหรี่ ซึ่งตอนนี้มีแค่เราสองคน ชายหนุ่มยืนหันหลังให้แล้วสอดมือไปในกระเป๋าหยิบบุหรี่และไฟแช็คขึ้นมาจุดสูบ โดยที่ฉันได้ยืนมองแผ่นหลังเขาด้วยหัวใจที่โห

ช่วยรอเป็นเพื่อนฉันยืนมองแผ่นหลังของชายหญิงที่เดินผ่านไปจนลับตาด้วยน้ำตาคลอเบ้า พอได้สติก็รีบปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนที่จะพ่นมันออกมาเบา ๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในร้านอาหารหรูหลังจากทานข้าวจนอิ่มเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ขับรถออกมาจากห้างสรรพสินค้า ซึ่งมันก็เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึก ฉันเดินชอปปิ้งจนเพลินไม่ได้ดูเวลาเลย ระหว่างทางฉันขับรถโดยไม่ได้ใช้ความเร็วมากเปิดเพลงในรถเพื่อให้ตัวเองอารมณ์ดี คลายความหมองหม่นที่อยู่ภายในใจ แต่ทว่าจู่ ๆ รถที่ฉันขับตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยก็เกิดดับไปซะอย่างนั้น"เป็นอะไรเนี่ย"ฉันพึมพำแล้วมองซ้ายมองขวา ซึ่งน่าโมโหมากที่รถดันดับในสถานที่เปลี่ยว ฉันเปิดไฟฉุกเฉินไว้ แล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาคนขับรถที่บ้าน แต่ก็ไม่รับสาย หรืออาจจะเป็นเพราะเขาอาจจะกำลังขับรถ หรือไม่ก็แบตหมด ฉันเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกจึงไม่มีเบอร์ช่าง ตอนนี้มีทางเดียวคือต้องรอให้ลุงกรโทรกลับมา ฉันไม่กล้าออกจากรถไปไหนเลยเพราะรู้สึกกลัวมากฉันรอลุงกรโทรกลับมาสักพัก แต่ก็ไม่มีวี่แวว ครั้นจะโทรหาพ่อก็กลัวว่าท่านจะดุ โอ๊ย ทำยังไงดี จะทิ้งรถไว้แล้วขึ้นแท็กซี่กลับ แต่แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ผ่านเลย

ของเก่าฉันจ้องดูหน้าจอโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่วูบไหว มันรู้สึกหน่วง ๆ แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้ และยังคงหวังให้เขากลับมา ในชีวิตของฉันไม่เคยมีใครที่ดีกับฉัน คอยปกป้องดูแลคอยให้คำปรึกษา นอกจากพี่ตั้ง แต่เขาก็กลับด่วนจากฉันไป ตอนนั้นฉันก็รู้สึกว่าไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อก็ไม่ค่อยสนใจ ท่านทำแต่งาน แล้วยังคอยกดดันให้ฉันในการเรียนตลอด ฉันราวกับคนที่ยืนอยู่ในที่มืดเพียงลำพัง จนกระทั่งได้มาพบกับพี่ทอย ผู้ชายคนเดียวและคนแรกที่ฉันรัก เขาทำหน้าที่แทนพี่ชายฉันเป็นอย่าง.เขาเป็นทุก ๆ อย่างให้กับฉัน แน่นอนว่าฉันไม่มีทางลืมเขาได้ ถึงแม้เหตุผลการบอกเลิกมันทำให้ฉันเสียใจมาก แต่ลึก ๆ ในใจฉันเชื่อว่าไม่ใช่เหตุผลที่เขาพูด มันต้องมีอะไรแน่ ๆ พี่ทอยไม่ใช่คนที่พูดจาทำร้ายใคร ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งที่ผ่านมาตลอดเวลาที่คบกัน เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งฉันขับรถต่อไปยังร้านอาหารที่เคยไปทานประจำกับพี่ตั้งเมื่อตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ระหว่างฉันเหลือบเห็นโรงเรียนมัธยมที่พี่ตั้งเคยเรียน ซึ่งตอนนั้นฉันกับเขาเรียนคนละโรงเรียนกัน เพราะพ่อส่งฉันไปเรียนโรงเรียนสตรีล้วน จุดประสงค์ของพ่อคงจะรู้ดี

ถอย"พี่ทอยจะมาที่นี่เหรอคะ"การ์ดคุมผับที่เดินมากับฉันหยุดเดินแล้วหันมาตอบ"ใช่ครับ..คุณทอยเป็นคนโทรมาบอกว่าที่หน้าผับมีผู้หญิงกำลังจะถูกทำร้าย ผมกับลูกน้องจึงรีบออกมา""อ๋อค่ะ"ฉันรู้สึกดีใจที่เขายังเป็นห่วงการ์ดพาฉันไปนั่งที่ห้องรับรองแล้วเสิร์ฟน้ำให้ฉันดื่ม แล้วบอกว่าพี่ทอยสั่งให้ฉันนั่งรอในนี่ก่อน รอจนกว่าพี่ทอยมาถึง ไม่ต้องสั่งฉันก็รออยู่แล้วก็อยากเจอเขาหนิเวลาผ่านไปร่วมสิบห้านาที ประตูห้องก็เปิดเข้ามาก็ได้ปรากฏร่างชายหนุ่ม ฉันรีบลุกจากโซฟาแล้วเดินไปหาเขาทันที"ทำไมทำตัวแบบนี้"เขาทำสีหน้าใส่ฉันอย่างไม่พอใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว"ต้อง...""คิดจะมาอ่อยฉัน?"ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรพี่ทอยก็แทรกพูดแล้วส่งสายตามองมายังชุดที่ฉันสวมใส่ สำหรับฉันคิดว่าไม่ได้โป๊มาก แต่ทว่าฉันไม่เคยสวมใส่ชุดแบบนี้มาก่อนช่วงที่คบกับเขา มันอาจจะดูว่าโป๊สำหรับเขา"มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ""ออกมาดื่มคนเดียว แต่งตัวราวกับ...."เขาเบือนหน้าไปพ่นลมหายใจ"....แล้วยังโทรหาฉันอยากเจอฉันมันหมายความว่าอะไร ถ้าเธอไม่คิดจะอ่อยฉัน!""..."ฉันก้มหน้างุดด้วยหัวใจที่สั่น ๆ เพราะสีหน้าเขาดูน่ากลัวมาก"อยากได้ฉันมากเลยเหรอ..ร่