LOGINShare
ตอนที่7
Last Updated:
2025-11-17 21:21:33“ยายวาเป็นยังไงบ้าง วันนี้รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
นางมาลาเพิ่งกลับมาจากทำงานบ้านบนเรือนใหญ่ ถามไถ่หลานสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ตั้งแต่กลับมาวันนั้นวาสิตาก็เอาแต่นิ่งเงียบและไม่พูดจาด้วยเหมือนแต่ก่อนนี้เลย นางเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงสะเทือนจิตใจของหลานสาวอยู่ไม่น้อย แถมเจ็บปวดจากอาการภายในที่นางเองก็ไม่รู้ว่าคนที่เขาคลอดลูกหรือต้องเอาเด็กออกเขารู้สึกกันอย่างไร ต้องเจ็บปวดทรมานมากมายสักแค่ไหน นางไม่สามารถจินตนาการได้เลยสักนิด คนโสดที่ไม่มีสามีและลูกมาก่อนอย่างนางคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับความรู้สึกเหล่านี้ได้ “วาดีขึ้นแล้วจ้ะป้ามา” “คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายถามหา ฉันต้องคอยโกหกให้แกมาหลายวันแล้ว พรุ่งนี้ทำงานไหวหรือเปล่า แกควรจะออกไปให้พวกท่านเห็นหน้าบ้างนะ” “พรุ่งนี้วาจะออกไปช่วยป้ามาทำงานจ้ะ” “แล้วนี่หมอนัดให้ไปหาอีกเมื่อไหร่หรือไม่ต้องไปแล้ว” “นัดไปตรวจอาการอีกวันพฤหัสบดีหน้า เดี๋ยววาไปคนเดียวได้ ป้ามาไม่ต้องไปหรอกจ้ะ” “ก็ดีเหมือนกัน ฉันขี้เกียจจะตอบคำถามคุณผู้หญิง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันยังไม่เคยโกหกพวกท่านเลยนะ แกมาอยู่กับฉันนี่แหละฉันต้องโกหกบ่อยจนเหมือนคนแก่ที่ไม่มีความน่าเชื่อถือแล้ว” “วาขอโทษนะจ๊ะป้ามา วาจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ป้าอีกแน่ ๆ ขอบคุณป้ามาสำหรับทุกอย่างนะจ๊ะ ป้ามา วาคิดว่าจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้านหลังจากที่ได้รับเงินเดือนเดือนนี้แล้ว” วาสิตาบอกความประสงค์ที่เธอนั่งคิดนอนคิดหาทางออกกับเรื่องราวในอนาคตอันใกล้นี้แล้ว วันพฤหัสบดีหน้าที่ต้องโกหกว่าไปหาหมอ เธอคงจะใช้โอกาสนี้หายตัวออกไปจากชีวิตของทุกคน เพื่อยุติกับปัญหาและความยุ่งยากที่จะไม่ต้องทำให้ทุกคนที่อยู่รายรอบต้องหนักอกหนักใจกับชีวิตของเธออีก ปล่อยให้นางมาลาเข้าใจว่าเธอสูญเสียลูกน้อยไปแล้วเป็นสิ่งที่ดีสำหรับอนาคตในวันข้างหน้า นางจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลใจกับชีวิตหลานสาวที่เหลวแหลกอย่างเช่นเธออีก จะไม่มีใครต้องมารับรู้ว่าเด็กคนนี้จะยังมีชีวิตอยู่ยังไม่ได้ล้มหายตายจากอย่างที่เข้าใจ ในวันข้างหน้าเธอจะไม่เรียกร้องให้พ่อของลูกต้องมารับผิดชอบอะไร จะไม่มีใครรับรู้ว่าลูกของเธอเป็นลูกที่เกิดมาจากความผิดพลาดและจะไม่มีใครรับรู้ว่าพ่อของลูกเธอชื่ออะไร จะมีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่รู้ความจริงทุกอย่างอยู่เต็มอก ไม่ว่าวันข้างหน้าจะลำบากมากแค่ไหนสิ่งที่เธอเลือกจะไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องเสียใจไปตลอดชีวิต เพราะถ้าหากว่าแม่ของเธอสามารถเลี้ยงเธอมาได้จนเติบใหญ่ขนาดนี้ กับลูกในท้องของเธอเพียงคนเดียวเธอจะไม่มีปัญญาเลี้ยงดูให้เติบโตได้ เธอจะไม่มีปัญญาเป็นแม่ที่ดีของใครได้ขนาดนั้นเลยหรืออย่างไรกัน ถ้าชีวิตนี้ไม่ลองดูสักตั้งเธอก็คงจะไม่รู้ว่าอนาคตในวันข้างหน้า จะเข้มแข็งอยู่ได้เพื่อเห็นวันที่ลูกน้อยซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เขาอาจจะเป็นอีกหนึ่งความสุข เป็นอีกหนึ่งความหวัง เป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่จะทำให้ชีวิตของเธออยากมีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนก็ได้ แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึงวาสิตาก็ต้องสะอื้นไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้อีกครั้ง นางมาลาได้แต่ลูบหลังปลอบประโลมหลานสาวไปมาเบา ๆ นางไม่อยากซ้ำเติมกับชีวิตที่ยังอ่อนต่อโลกที่วาสิตายังคงมองว่ามันสวยงามไร้พิษภัย ทั้งที่โลกกว้างใบใหญ่มันไม่ได้สวยหรูและเต็มไปด้วยขวากหนามให้ต้องฟันฝ่ากับอุปสรรคที่จะเข้ามาทดสอบกับชีวิตในทุก ๆ วัน หนึ่งอาทิตย์ก่อนลาจาก วาสิตากลับมาทำงานบ้านช่วยนางมาลาอีกครั้ง คุณากรยังคงพักอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ ไม่ได้กลับพัทยาแต่อย่างใด คงจะเป็นเพราะว่าผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับไปสิงคโปร์ เขาคงอยู่ดูแลและเทคแคร์กัน ชายหนุ่มเพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน สีหน้ายังคงดูง่วงงุนเหมือนคนที่นอนยังไม่เต็มอิ่ม ร่างสูงเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างกายกับบิดาเพื่อรอรับประทานอาหารเช้าร่วมกันเช่นทุกวัน “ตื่นเช้าเหมือนกันนี่นา เมื่อคืนกลับบ้านกี่โมงน่ะเรา?” คุณเอกอนันต์ถามบุตรชายขึ้นเมื่อพบหน้า ถึงแม้คุณากรจะกลับมาอยู่บ้านนานเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ไม่ค่อยได้พบเจอหน้าลูกชายเท่าไรนัก เพราะแต่ละวันคุณากรเอาแต่ออกจากบ้านไม่ค่อยอยู่ให้ได้พูดคุยกันเลยสักครั้ง
Latest chapter
ของขวัญที่ด้อยค่า ตอนที่66 (ตอนจบ)
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ภายในสวนหลังคฤหาสน์ของครอบครัวจิตติพัฒน์ เสียงหัวเราะของคนที่มาร่วมงานดังสลับกับเสียงเพลงแจ๊สหวาน ๆ ที่เล่นคลออยู่ในงานเลี้ยงเล็ก ๆ ซึ่งจัดขึ้นอย่างอบอุ่นในวันนี้ โต๊ะยาวถูกประดับด้วยดอกไม้โทนสีขาวและสีฟ้าอ่อน สื่อถึงความสุขและการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตเล็ก ๆ ที่กำลังจะลืมตามาดูโลก บนโต๊ะตรงกลางมีเค้กสามชั้นซึ่งตกแต่งด้วยตุ๊กตาคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาว และเด็กทารกตัวจิ๋วที่วางอยู่ระหว่างกลาง สัญลักษณ์ของครอบครัวที่กลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง วันนี้ยาหยีสวมเดรสสีครีมที่ออกแบบให้รองรับหน้าท้องของคุณแม่ตั้งครรภ์ได้อย่างสวยงาม เธอยืนยิ้มกว้าง และมองไปรอบ ๆ สวนที่วันนี้ถูกจัดให้เป็นทั้งงานแต่งเล็ก ๆ ซ้ำอีกครั้ง รวมทั้งงานเบบี้ชาวเวอร์ เป็นการเฉลิมฉลองเพื่อต้อนรับเจ้าตัวน้อยของพวกเขา ทิวายืนอยู่ข้าง ๆ เขามองภรรยาด้วยสายตาที่ทั้งรักทั้งหวง “พร้อมไหมครับเจ้าสาวของพี่” เขาก้มลงกระซิบเบา ๆ ข้างหู "งานวันนี้มันเกิดขึ้นเพราะความรักและความเต็มใจของเราสองคนใช่ไหมคะ?" “ใช่ครับ และพี่ก็อยากจัดงานแต่งกับหยีทุกปีเลย" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นเหมือนเดิม ก่อนจะจับมือเรียวเอาไว้
ของขวัญที่ด้อยค่า ตอนที่65
รถคันหรูแล่นผ่านรั้วบ้านหลังใหญ่เข้ามา จนมาจอดสนิทที่โรงจอดรถ บ้านที่เขาคุ้นเคย บ้านที่เขาเคยเดินเข้ามาสารภาพบาปเรื่องรังแกยาหยีในวันที่เมามายและขอเธอแต่งงาน จนกระทั่งวันที่เขาทำให้เธอร้องไห้หนัก ๆ บ้านนี้ก็ไม่เคยเปิดประตูต้อนรับเขาอีกเลย แต่วันนี้เขากลับมาอย่างภาคภูมิใจอีกครั้ง รุ่งทิวาเดินออกมาจากบ้านเพื่อมารอรับลูกสาว นางยิ้มหวานทักทายลูกสาวและลูกเขยด้วยความเป็นมิตรเหมือนเคย “กลับมากันแล้วเหรอลูก” “ค่ะ แม่” ยาหยีตอบ ก่อนจะก้าวเข้าไปกอดแม่แน่น ๆ อย่างคิดถึง ทั้งที่เธอไม่ได้กลับมาบ้านแค่คืนเดียวเท่านั้น "สวัสดีครับคุณแม่" ทิวายกมือขึ้นไหว้ทำความเคารพอย่างนอบน้อม "ไหว้พระเถอะตาทิ ไปนอนคอนโดมาคงหลับฝันดีสินะ หน้าตาดูสดชื่นกันทั้งคู่เลย" "ก็ดีค่ะแม่ ได้พูดคุย ได้ปลดล็อกอะไรในใจหลาย ๆ อย่าง หยีกับพี่ทิเข้าใจกันดีแล้วนะคะ เราจะกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม" "ถ้าลูกคิดว่าดีแม่ก็ว่าดีจ้ะ ปะ เราเข้าบ้านกันได้แล้ว ทานข้าวเช้ากันมาหรือยัง" "เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วพ่อล่ะคะแม่?" "รออยู่ข้างในน่ะ ปะ ตาทิ เข้าบ้านกันลูก" นางหันไปยิ้มให้กับลูกเขยอีกครั้ง "เดี๋ยวผมต้องเอาของหลังรถเข้าไ
ของขวัญที่ด้อยค่า ตอนที่64
"พี่ทิ หยีเจ็บ อื้อ..." "เดี๋ยวก็หายนะที่รัก เราจะไปช้า ๆ มันรู้สึกดีมากเลยหยี คิดถึงหยีที่สุดเลย" จุดเชื่อมต่อค่อย ๆ ขยับเข้าออกช้า ๆ ยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้กับคนทั้งคู่ เสียงครวญครางเริ่มดังขึ้น เสียงเนี้อกระทบเนื้อเริ่มไต่ระดับขึ้นตามความปรารถนาของร่างกายที่กำลังนำพา ร่างหนาโยกกายเข้าออกซ้ำ ๆ ยิ่งคนในอ้อมกอดครวญครางมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเร่งเร้าตามให้ทันเธอ ก่อนที่จะจบลงด้วยเสียงหอบกระเส่าของคุณแม่ตั้งครรภ์ และเสียงคำรามอย่างสุขสมของเขาที่ตามมาติด ๆ ทิวากอดร่างของเธอเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อซบลงบนแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างหมดแรงไม่ต่างกัน ริมฝีปากหนาพรมจูบแผ่นหลังขาวเนียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงหัวใจยังคงเต้นตึกตักแทบจับจังหวะไม่ได้ นานนับสองนาทีกว่าที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาพเดิม "มันดีใช่ไหมหยี?" เสียงทุ้มถามขึ้นเบา ๆ มือหนายังลูบไล้หน้าท้องที่นูนเด่นไปมาอยู่เช่นเดิม "ดีค่ะ แต่เหนื่อยจังเลย ลูกจะเป็นไงบ้างนะ เมื้อกี้พี่ทิทำรุนแรงเกินไปไหมคะ?" ฝ่ามือเรียวลูบหลังมือของเขาไปมาเบา ๆ "ท่าเบสิกแล้วนะหยี ไม่แรงเกินไปหรอก ลูกคงรับรู้ว่าพ่อคิดถึงแม่มากแค่ไหน ก็หยีนั่นแหละทำให้พี่แทบคลั่งจ
ของขวัญที่ด้อยค่า ตอนที่63
ทิวาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานมาก และนานพอที่จะเดินออกมาแล้วเห็นยาหยีนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงแล้วในเวลานี้ ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งที่เธอกำลังนอนหลับ เขามองจ้องหน้าผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าภรรยาและแม่ของลูกด้วยความเอ็นดู เขาไม่เคยได้มองเธอใกล้ ๆ แบบนี้เลยสักครั้ง ทั้งที่มีโอกาสได้ทำมาตลอด เขาไม่เคยรู้สึกว่าหัวใจจะมีเพียงแค่เธออย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้เลยด้วยซ้ำ แต่พอมาวันนี้เขาอยากมีเธอในชีวิต อยากอยู่ใกล้เธอ อยากสร้างครอบครัวที่มีความสุขไปด้วยกันตลอดจนแก่เฒ่า เตียงนอนอีกฝั่งยุบยวบลง ทำให้คนที่เผลอหลับถึงกับงัวเงียลืมตาขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงที่เปลือยเปล่าขยับเข้ามานอนลงใกล้ ๆ แทบจะเรียกได้ว่าเหมือนเขาจะสิงร่างเธอแล้วในตอนนี้ "พี่ทิ จะขยับมานอนใกล้อะไรขนาดนั้นคะ? แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าเนี่ย หยีจะบ้าตาย" เสียงบ่นต่อว่าเขาก็ดังขึ้น แต่คนที่นอนตะแคงอยู่ข้างกายกลับไม่สนใจอะไรแล้วในเวลานี้ อ้อมแขนแข็งแรงพาดทับไปบนเอวหนาของคุณแม่ตั้งครรภ์ ก่อนจะดึงเข้ามากอดแน่น ๆ "ปกติก็นอนแบบนี้ ไม่ชอบใส่เสื้อผ้านอน เธอไม่รู้หรือยังไงหยี" "จะรู้ได้ยังไงคะ ก็ไม่เคยได้นอนด้วยสักครั้ง เตียง
ของขวัญที่ด้อยค่า ตอนที่62
หลังจากอาบน้ำไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง ยาหยีเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันกายไว้ และมีผ้าผืนเล็กคลุมไหล่อีกหนึ่งผืน กลิ่นแชมพูหอมอ่อน ๆ ลอยปะปนมาในอากาศ เธอเห็นทิวายืนเลือกเสื้อยืดตัวใหญ่อยู่ เหมือนกำลังตั้งใจเลือกตัวที่ดีที่สุดให้เธอได้ใส่ก็ไม่ปาน “ได้เสื้อยังคะ?” “ได้แล้วครับ ตัวนี้นุ่มสุดเลยนะ รับรองใส่แล้วนอนหลับสบาย” ยาหยีหัวเราะขึ้นเบา ๆ กับคำพูดนั้น ก่อนจะรับเสื้อมาเปลี่ยน ทิวามองภาพนั้นเงียบ ๆ ความคุ้นเคยที่หายไปหลายเดือนมันกลับมาชัดเจนจนใจเขาเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เขาไม่เคยได้สนใจ ไม่เคยเห็นเธอในสภาพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแบบนี้ เขาและเธอพลาดอะไรหลาย ๆ อย่างที่ควรจะได้ทำร่วมกันมานานมากเหลือเกิน “พี่ทิ มองอะไรคะ?” “มองเมียครับ เมียสวย กลัวจะหายไปอีกน่ะ” เขาตอบยิ้ม ๆ ไม่เคยมีความสุขแบบนี้มานานมากแล้ว ยาหยีชะงัก มือที่กำลังชโลมครีมทาผิวหยุดนิ่งลง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อย “พี่พูดเหมือนหยีจะไปไหนได้อย่างนั้นแหละ” “หยีไปตั้งหลายเดือนแหละ เพิ่งจะได้กลับมาวันนี้เองนะ” ทิวาก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว ก่อนจะยื่นมือมาสัมผัสแก้มเธออย่างแผ่วเบา “ไม่ได้อยากให้หยีอยู่เพราะลูกนะ แ
ของขวัญที่ด้อยค่า ตอนที่61
"ไม่ได้อยู่นาน ห้องทำความสะอาดไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้ หยีแพ้ฝุ่นนะคะ ถ้าฝุ่นเยอะคงนอนไม่ได้" "มีแม่บ้านมาทำความสะอาดวันเว้นวันนั่นแหละหยี ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก ไปอาบน้ำให้สบายตัวไหม เดี๋ยวจะไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยน" "เดี๋ยวขอโทรไปบอกพ่อกับแม่ก่อนนะคะ กลัวที่บ้านจะเป็นห่วง ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะโอเคไหมที่หยีตัดสินใจแบบนี้" ฝ่ามือหนาของทิวายกขึ้นลูบแก้มนวลนั้นอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มเบา ๆ "พ่อตาแม่ยายใจดี พวกท่านจะดีใจมากถ้าเราได้กลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง พ่อหยีอาจจะยังโกรธอยู่ แต่ฉันตั้งใจไว้แล้ว วันพรุ่งนี้จะไปหาพวกท่านที่บ้าน หยีโทรหาพ่อกับแม่เถอะ" ยาหยีหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา เธอไม่ได้โทรไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เลือกที่จะกดส่งข้อความไปหาแม่เพื่อบอกเล่าว่าคืนนี้จะไม่กลับ จะค้างอยู่กับทิวาที่คอนโด ไม่ต้องเป็นห่วง เธอปลอดภัยดี "เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวหยีไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยนด้วยล่ะ" ยาหยีลุกขึ้นยืนช้า ๆ ก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเองที่เคยอยู่อาศัยเมื่อหลายเดือนก่อน ทิวาก็เดินตามหลังหญิงสาวไปติด ๆ เข้าไปภายในห้องนอนเ
You may also like
พ่ายรักคุณสามี
ราชินีหิมะ122.7K viewsเด็กเสี่ย NC-25
C90.6K viewsยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn46.5K viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.3M viewsบ่วงปรารถนานายหัวเมฆินทร์
เฮียกังฟู121 viewsถึงจะร้ายก็ใช่ว่าจะไม่รัก (เกิดใหม่)
อัญธิญาน์486 viewsเล่ห์ร้ายใจปรารถนา Nc18+
ปีศาจชอนซา799 viewsเผด็จหัวใจจอมเถื่อน
พราวนภา80 views
