Home / โรแมนติก / ของรักท่านนายพล / ตอนที่ 59: สถานการณ์เป็นอย่างไร!?

ตอนที่ 59: สถานการณ์เป็นอย่างไร!?

Author: malinee

Last Updated: 2025-02-24 21:04:31

"คุณตลกจริง ๆ ตามผมมาเถอะ คุณชายเย่รอคุณนานแล้ว" พูดจบ พนักงานก็รีบเดินไปที่ล็อบบี้ ซ่งเสี่ยวเชียนรีบตามไป รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"คุณชายเย่ เย่จื่อหยางใช่ไหม?" ซ่งเสี่ยวเชียนทวนคำพูดอีกครั้ง และมีเพียงเย่จื่อหยางเท่านั้นที่คนอื่นเรียกว่าคุณชายเย่ แต่เธอถามอีกประโยค แค่ต้องการยืนยันอีกครั้ง

ถ้ารอไม่ถามอะไรเลยรีบตามเข้าไป เข้าไปแล้วพบว่าคนข้างในไม่ใช่เย่จื่อหยาง เหอะๆ เล่นใหญ่กันจริงๆนะ

"ใช่" ผู้จัดการพาซ่งเสี่ยวเชียนเข้าไปในลิฟต์และมาถึงชั้นห้า ด้านในเต็มไปด้วยห้องส่วนตัวVIP ในที่สุดเมื่อเลี้ยวตรงมุมก็มาถึงหน้าห้องส่วนตัว ผู้จัดการทําท่าทางเชิญเข้ามาแล้วเปิดประตูให้ซ่งเสี่ยวเชียน

เย่จื่อหยางอยู่ข้างในจริง ๆ แต่นอกจากเขาแล้วยังมีคนอื่น ๆ ทุกคนมองซ่งเสี่ยวเชียนด้วยใบหน้าที่จริงจังมองทีละคน และเธอไม่เคยถูกจับตามองแบบนี้มาก่อน ร่างกายของเธอแข็งทื่อและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แต่เย่จื่อหยางยิ้มให้เธอเล็กน้อยและกวักมือให้เธอเข้ามา

ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกอายมากจนเธออยากจะหันหลังกลับและจากไปจริง ๆ เธอบอกว่าจะมาจับคนทรยศนิแล้วทำไมห้องนี้ถึงเต็มไปด้วยคนแก่ล่ะ? แถมบนใบหน้ายังไม่มีอารมณ์ใดๆอีก ทำให้เธอคิดว่าเธอมีความแค้นกับคนเหล่านี้

เย่จื่อหยางมองเธอแล้วไม่พูดอะไร ลุกขึ้นก็ดึงเธอเข้ามา แล้วปิดประตูห้องส่วนตัว ในห้องเงียบมาก เย่จื่อหยางให้เธอนั่งลงทันที จากนั้นเขาก็นั่งข้างซ่งเสี่ยวเชียน แล้วพูดว่า "นี่คือภรรยาของผม"

อะไร? นี่มันเรื่องอะไรกัน ซ่งเสี่ยวเชียนหันมามองเย่จื่อหยางด้วยความสงสัย เย่จื่อหยางยิ้มมุมปากเล็กน้อยและมองเธอเพื่อให้เธอทักทายทุกคน

ซ่งเสี่ยวเชียนใบหน้าแข็งทื่อ ดูชายแก่ทั้งหลายที่มีสีหน้าจริงจังทั้งโต๊ะนี้ซิ จู่ ๆเธอ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

เมื่อก่อนเธอเคยเจอพี่น้องของเจียงจิ่งเฟิงมาแล้ว เพราะเธอก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉียนอ้ายเลอ คนเหล่านั้นก็เป็นทหารทั้งนั้น แต่ไม่ได้จริงจังเหมือนตอนนี้เลย ทุกคนกินดื่มคุยกันและยิ้มแย้ม จะมีที่ไหนที่ทําหน้านิ่งตลอดเวลา ใครจะกล้ายิ้มกันล่ะ

"ฉัน..." ซ่งเสี่ยวเชียนเพิ่งพูดคําหนึ่ง ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอก็ตบโต๊ะและลุกขึ้น ซ่งเสี่ยวเชียนจึงจ้องมอง คนนี้เขารู้จัก ชื่ออะไร จูพง! ครั้งสุดท้ายที่เย่จื่อหยางออกจากโรงพยาบาลเขาเคยมาเยี่ยม งั้นก็คือคนรู้จักซินะ

แต่พอเขาตบโต๊ะแบบนี้ ทำให้ซ่งเสี่ยวเชียนกลัวจนหลบไปข้างหลังของเย่จื่อหยาง นึกว่าเขาจะทําอะไรที่สะเทือนฟ้าสะเทือนโลก สุดท้ายก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มลงในท้อง แล้วสูดลมลมหายใจใจ เช็ดปากแล้วพูดว่า "พี่สะใภ้ ครั้งก่อนพวกเราขอโทษคุณด้วย พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ หวังว่าคุณจะให้อภัยพวกเรา!"

ซ่งเสี่ยวเชียนคิดสักพักว่าสิ่งที่เขาพูดคืออะไร ถึงอ่อแล้วเข้าใจได้ เขายังจําเรื่องเมื่อนานมาแล้วได้หรอ ซ่งเสี่ยวเชียนลืมไปนานแล้ว

ยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันลืมไปนานแล้ว คุณไม่จําเป็นต้องจริงจังขนาดนี้..."

"พอแล้ว อย่าทำอายขายหน้าเลย นั่งลงเถอะ ฉันจะแนะนําดีกว่า" ทันใดนั้นเย่จื่อหยางก็จับมือของซ่งเสี่ยวเชียน เธอตกใจอีกครั้ง โอ้ เธอเพิ่งตื่นนอนได้ไม่นานนะ ถ้าตกใจขนาดนี้ เกรงว่าจะเป็นโรคหัวใจ

"จริง ๆ แล้วพวกคุณเข้าใจบุคลิกของผมดี ผมคนนี้พูดจาไม่รู้เรื่อง ทําอะไรก็ไม่เคยล้อเล่น ครั้งนี้ผมแต่งงานอย่างกะทันหัน พวกคุณอาดประหลาดใจมาก กลัวว่าผมจะใช้อารมณ์ชั่ววูบหรือเปล่า งั้นผมจะอธิบายตอนนี้สักหน่อย"

เย่จื่อหยางหยุดไปครู่หนึ่ง หันไปมองซ่งเสี่ยวเชียนที่ยังสงสัยอยู่ การพบกันของพวกเขาที่ดูเร่งรีบมาก การตัดสินใจแต่งงานของเขาก็เร่งรีบมาก และความคิดที่เขามีในตอนแรกก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แต่ว่า มีคําหนึ่งเรียกว่าทำคิดให้ถูกต้อง แม้ว่าจุดเริ่มต้นจะเต็มไปด้วยเจตนาร้าย แต่การถูกดึงดูดอย่างช้า ๆ ในการกระทำที่ไม่ได้จัดฉาก หรือแสดงทั้งหมดเป็นความจริง ดังนั้น

เย่จื่อหยางจึงพูดข้อความต่อไปนี้ด้วยความจริงใจมาก

" การพบกันของฉันกับเธอค่อนข้างดราม่าและแต่งงานกันอย่างรวดเร็ว เหตุผลภายในฉันไม่อยากพูดถึง และไม่ต้องพูดถึงมันอีกต่อไป เพราะตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ฉันไม่เสียใจ ฉันดีใจที่ฉันตัดสินใจแต่งงานในเวลานั้นและพวกคุณไม่ต้องกังวลอีกต่อไป มันไม่มีอารมณ์ชั่ววูบอย่างแน่นอน"

ในสายตาของเย่จื่อหยางมีความรู้สึกที่ซ่งเสี่ยวเชียนไม่เข้าใจ เธอยิ่งสับสนมากขึ้น ทําไมล่ะ เขาเตรียมการทั้งหมดนี้เหรอ เขาเชิญเพื่อนของเขาเหล่านี้มากินข้าวเพื่อพูดคําเหล่านี้เหรอ มันเหมือนกับสารภาพรักกับเธอเลย

ซ่งเสี่ยวเชียนหันกลับมามองคนอื่น ๆ รอบตัว สองหรือสามคนมองพวกเขาด้วยสายตาที่อิจฉามาก โจวเผิงก็มีสีหน้าที่เกือบจะซาบซึ้งจนร้องไห้ ผู้ใหญ่เหล่านี้จําเป็นต้องทําขนาดนี้จริง ๆ เหรอ

"เย่จื่อหยาง ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราต้องแสดงความยินดีกับคุณอีกแก้วหนึ่งจริง ๆ ขอแสดงความยินดีด้วย" ลู่เซียงหรงพูดจบก็ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

เมื่อกี้เขาไม่ได้พูดและนั่งอยู่ข้าง ๆ พิจารณาเย่จื่อหยางและซ่งเสี่ยวเชียนอย่างเงียบ ๆ เมื่อเย่จื่อหยางพูดคํานั้น ดวงตาของเขามั่นคงและดูตั้งใจมาก ดังนั้นลู่เซี่ยงหรงมั่นใจได้ว่าเย่จื่อหยางน่าจะไม่ได้ล้อเล่น

ส่วนซ่งเสี่ยวเชียนล่ะ แม้ว่าสายตาของเธอจะเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย มีความสงสัย อึดอัดและประหลาดใจ สายตาของเธอที่มองเย่จื่อหยาง เต็มไปด้วยความรัก เขามาที่นี่ ไม่ผิดหวังจริงๆ

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอวยพรพวกเขา คนรักที่รักซึ่งกันและกันตอนนี้หายากแล้ว เมื่อก่อนเย่จื่อหยางเคยคุยกับเขาว่าทําไมอายุสามสิบแล้วต้องแต่งงาน ทําไมที่บ้านถึงเร่งรัดหลายครั้งต่อหลายครั้ง แต่เขาก็ยังยึดมั่นในหลักการของตัวเองที่จะไม่แต่งงาน

เย่จื่อหยางอยากหาคนที่เขารักและรักเขา ต้องจริงใจ ครั้งแรกที่ลู่เซียงหรงได้ยินก็ประหลาดใจมากที่คนแกร่งอย่างเขา จริง ๆ แล้วในใจไร้เดียงสา

ไม่ได้คาดคิดว่าตอนนี้ถูกเย่จื่อหยางจะหาเจอแล้วจริง ๆ เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ

เย่จื่อหยางยิ้มแล้วชนแก้วกับเขาและดื่มเหล้าขาวแก้วเล็ก ๆ ในหนึ่งวิ ทุกสิ่งที่เย่จื่อหยางจัดการในวันนี้ไม่ได้ปรึกษากับซ่งเสี่ยวเชียน แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าในใจของซ่งเสี่ยวเชียนคิดยังไง แต่ก็ไม่สําคัญเพราะว่าซ่งเสี่ยวเชียนจะชอบเขาหรือไม่ตอนนี้ไม่สําคัญ สิ่งที่สําคัญคือ ทั้งสองจะต้องผูกติดกันอย่างแน่นหนาในอนาคต เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน!

ลู่เซียงหรงเห็นซ่งเสี่ยวเชียนยังงงๆอยู่ ก็อยากจะดูแลเธอให้ดี ทุกคนล้วนเป็นพี่น้องกัน เมื่อก่อนตอนที่เขาแต่งงานกับภรรยาของตัวเอง ก็ถูกพี่น้องกลุ่มนี้ทําให้ทุกข์ทรมาน

ถือแก้วไวน์ส่งให้ซ่งเสี่ยวเชียน เขาเริ่มแนะนําตัวเอง "ฉันชื่อลู่เซียงหรง เป็นพี่น้องที่ดีของเย่จื่อหยางมาเกือบสิบปี ฉันเรียกคุณว่าน้องสะใภ้ คุณโอเคไหม" ต่อหน้าคนเหล่านี้ ซ่งเสี่ยวเชียนยังไงก็ต้องพยักหน้า

Continue to read this book for free

Scan code to download App

Previous Chapter Next Chapter

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 82: ไอ้คนโรคจิต!
เย่จื่อหยางก็เอากล่องที่บรรจุยาบํารุงที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมาคืนให้ซ่งเสี่ยวเชียน "ไม่จําเป็น" "ทําไมถึงไม่จําเป็นล่ะ คุณจะกลับบ้านมือเปล่าแบบนี้ไม่ได้" ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างเงียบ ๆ"ฉันบอกว่าไม่จําเป็นต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจกับเรื่องนี้ เขามองปราดเดียวก็มองออก" เย่จื่อหยางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีก ทําท่าทางเหมือนเธอให้ฉันทําอะไรฉันก็ไม่ทํา ซ่งเสี่ยวเชียนตะโกนว่า "คุณอยากคืนดีกับคุณพ่อของคุณหรือเปล่า ถ้าคิด คุณก็ต้องลงมือทํา อย่าเอาแต่พูดเฉย ๆ ไม่ได้นะ" จิ้มหน้าอกของเย่จื่อหยาง "คุณเป็นทหาร แน่นอนว่าต้องรู้ว่าการกระทําเป็นพื้นฐานของการทําภารกิจทั้งหมดให้สําเร็จ"เย่จื่อหยางก็มหน้ามองเธอและคิดในใจว่าเขาจะคืนดีกับพ่อของเขาหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?ดูเหมือนเธอจะซีเรียสกว่าเขาอีกเขาถอนหายใจ ซ่งเสี่ยวเชียนพูดถึงขนาดนี้แล้ว เขาคงอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ยิ่งไปกว่านั้นการได้คืนดีกับคุณพ่อก็เป็นการแก็ปัญหาที่เขากังวลมานานได้จริง ๆ เขาเงยหน้าขึ้นและลูบหัวของซ่งเสี่ยวเชียน "ทํา เพียงแต่ว
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 81: เลือกเสื้อผ้าให้ดูนิสัย
เธอกอดหมอนและยิ้มอย่างพอใจ เธอสาบานว่าเธอไม่เคยเจอใครที่เก่งขนาดนี้มาก่อน สามารถปกป้องเธอและขจัดวิกฤตให้เธอได้ทันทีในเวลาฉุกเฉิน ราวกับว่าจู่ๆ กำแพงทึบก็ปรากฏขึ้นในชีวิตของเธอ จะปกป้องเธอตลอดเวลาต่อจากนี้ไป ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยซ่งเสี่ยวเชียนเชื่อ ในอนาคต ตราบใดที่มีเย่จื่อหยางอยู่ข้าง ๆ เธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เมื่อฟ้าถล่มยังมีเขาคอยอยู่ข้างๆไม่ใช่หรอเย่จื่อหยางเขียนรายงานเสร็จก็ปิดคอมพิวเตอร์และเดินออกจากห้องหนังสือ ห้องนั่งเล่นมืดสนิท มีเพียงไฟสีเหลืองเข้มดวงเดียวที่เปิดอยู่ ฝาหลังของรีโมทกระจัดกระจายอยู่บนพื้นพร้อมถ่าน เขาหยิบขึ้นมาและวางไว้ มองไปที่ซ่งเสี่ยวเชียนที่นอนอยู่บนโซฟาลืมตาก็ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่ เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง "มีเรื่องอะไรหรอ ทําไมดูมีความสุขขนาดนี้""ไม่มีนิ ฉันก็แค่ดีใจ" ซ่งเสี่ยวเชียนลุกขึ้นยืนต่อหน้าเย่จื่อหยางยิ้มให้เขา แล้วทันใดนั้นก็กระพริบตาให้เขา มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่ทําให้เย่จื่อหยางเดาไม่ออก กําลังจะถามว่าทําไมถึงยิ้ม ทันใดนั้นซ่งเสี่ยวเชียนก็เอื้อมมืออ้อมไปข้างหลังเย่
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 80: ขอบคุณ
คิดถึงเด็กคนหนึ่งที่อายุ 15-16 ปี เร่ร่อนอยู่กับพวกเขามา 4-5 ปี เพื่อขอทานทุกที่ และเงินที่ขอมามอบให้กับหัวหน้าแก๊งนั้น รับรองว่าทุกคนจะได้กินอาหารไม่อั้นสิ่งที่ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนเจ็บปวดมากกว่าเดิมคือเด็กคนที่ตาบอดทั้งสองข้าง เขาไม่ได้ตาบอดมาตั้งแต่เกิด แต่เมื่อเขาอายุเจ็ดขวบ เขาถูกจับโดยคนของแก๊งและจากพ่อแม่ไปตั้งแต่นั้นมา คนเหล่านั้นล้างสมองเขาเพื่อให้เขาได้รับเงินมากขึ้น ทําให้เขาคิดว่าการช่วยพวกเขาขอเงินมากขึ้นเป็นเรื่องที่ดีคนเหล่านั้นใช้เหล็กแทงเข้าไปในดวงตาของเด็กน้อย ตั้งแต่นั้นมาเขาก็มองไม่เห็นและคนเหล่านั้นสอนเขาวิธีการแยกแยะขนาดของธนบัตรด้วยมือของเขาและติดตามพวกเขามานานหลายปี และความสามารถในการแยกแยะเงินด้วยมือของเขานั้นมีความชำนาญมากและไม่เคยพลาดเลยซ่งเสี่ยวเชียนก็คิดว่าตอนนั้นเธอให้เด็กคนนั้นไปหนึ่งร้อยหยวน เขาก็สัมผัสไปหลายครั้ง ปากก็ยิ้ม แล้วบอกว่าวันนี้เขาเลิกงานได้แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเขามั่นใจมาก ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะถูกล้างสมองโดยคนเหล่านั้นจริง ๆ และจะไม่อดตายเพราะตาบอดสองข้าง ดูเหมือนว่าเขาจะมองว่าเป้าหมายนี้เป็นเป้าหมายเดียว
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 79: หัวโน
ซ่งเสี่ยวเชียนไม่ทําอะไรเลย เย่จื่อหยางต้องไปทำกับข้าวด้วยตัวเอง ครั้งนี้เป็นอาหารมังสวิรัติจริง ๆ มังสวิรัติมากกว่าพระกินอีก แม้แต่ผัดกะหล่ำปลีจีนก็ใช้น้ำมันเรพซีด ไม่เปื้อนน้ำมันหมูสักนิดซ่งเสี่ยวเชียนมองอาหารมังสวิรัติที่โต๊ะแล้วพูดไม่ออก ความอยากอาหารเปลี่ยนเป็นระดับต่ำ แต่เย่จื่อหยางกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ระหว่างที่เย่จื่อหยางกินข้าว เขาขยี้เหนือศีรษะเป็นครั้งคราว ซ่งเสี่ยวเชียนมองเขาอย่างสงสัยในที่สุดหลังจากกินข้าวเสร็จ ขณะที่เขากําลังล้างจาน เธอรีบไปเอามือไปสัมผัสหัวเขา ไม่ลูบก็ไม่รู้พอลูบก็ตกใจโดยไม่รู้ตัว บนหัวของเย่จื่อหยางบวมโนขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้โนใหญ่มากแต่ก็พองเล็กน้อยซ่งเสี่ยวเชียนนึกถึงก่อนหน้านี้เธอโยนเจลอาบน้ำใส่หัวเย่จื่อหยางอย่างแรง ที่แท้หัวปูดโนขนาดนี้เขากลับไม่พูดอะไรโอเค ซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนจิตใจดี ตอนนี้เมื่อได้เห็นสิ่งนี้แล้ว ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา คิดว่าเธอใจร้ายไปหน่อยจริง ๆ บางทีเย่จื่อหยางอาจไม่ได้ตั้งใจบุกเข้ามาแอบดูเธอจริง ๆก็ได้ และใครแอบดูคนอื่นแถมจงใจเปิดประตูอีกพอในใจรู้สึกผิดเธอก็อยากชดเชยไง ดึ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ
เธอดูเวลาในโทรศัพท์ของเธอ นาทีและวินาทีผ่านไป และห้านาทีผ่านไป เย่จื่อหยางก็ยังไม่ออกมา มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ? ไม่มีทาง? เขาไม่ใช่เก่งมากหรอ? ไม่ใช่ว่าออกโลงแล้วล้มเหลวเลยนะ?เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอาคารที่อยู่ไม่ไกล จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายหยาบคายดังมาจากข้างหลังเธอ “เธอเป็นใคร!? มาทำตัวลับๆล่อๆก็ที่นี่ทำอะไร”ถูกจับได้แล้ว! นี่เป็นความคิดแรกที่เข้ามาหัวของซ่งเสี่ยวเชียนในเวลานั้น จู่ๆ เธอหันกลับมาและเห็นร่างผู้ชายที่มืดๆดำๆ ยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลนัก เขามองดูเธอและทำท่าป้องกันตัว สายตาของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย"ฉ ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! ฉันหลงทาง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองไปรอบ ๆ และชี้นิ้วไปรอบ ๆ ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าสองก้าวดูเหมือนจะสงสัย "มากับฉัน!"เมื่อพูดเช่นนั้น ชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและจับมือของซ่งเสี่ยวเชียน ปฏิกิริยาตัวสั่นของซ่งเสี่ยวเชียนอยู่ในระดับสูงสุดและเธอก็หลบมือของชายคนนั้นทันที เธอจะปล่อยให้เขาจับเธอได้อย่างไร? นั่นเรียกว่ายอมจำนนฟ้านะ ซ่งเสี่ยวเชียนกระโดด
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน
เย่จื่อหยางสังเกตมันอย่างละเอียด ดังนั้นจึงไม่มีข้อผิดพลาด เด็กน้อยเล่นซอได้อย่างชำนาญมาก เหมือนว่าเขาเริ่มเรียนรู้มันตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก"น่าสงสารจัง..." ซ่งเสี่ยวเชียนมองเด็กตาบอดคนนั้นซึ่งอายุน่าจะเพียงสิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น แต่ไม่สามารถมองเห็นโลกที่สวยงามใบนี้ แม้ว่าตอนนี้โลกจะปกคลุมไปด้วยหมอกควัน แต่ในบางครั้งก็มีท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและเมฆเป็นสีขาวสำหรับเด็ก นี่เป็นสิ่งที่โหดร้ายมาก เดิมทีซ่งเสี่ยวเชียนเป็นคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ของเย่จื่อหยางออกมา หยิบแบงค์ร้อยหยวนออกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อย "เด็กน้อย เอาเงินไปซื้อของอร่อยๆที่อยากกินนะ อย่าอดไว้”เด็กหยุดเล่นซอ รีบหยิบธนบัตรจากมือของซ่งเสี่ยวเชียน วางไว้ใต้จมูกแล้วดมกลิ่น จากนั้นใช้มือแตะอย่างระมัดระวัง และในที่สุดก็ยิ้ม “ขอบคุณผู้มีน้ำใจ วันนี้งานของผมเสร็จแล้ว ผมสามารถกลับก่อนได้”เมื่อพูดจบ ก็รีบเก็บสิ่งด้วยความไว หยิบไม้นำทางเดินหนีไป จากไปโดยไม่หันกลับมามองซ่งเสี่ยวเชียน
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 74: พบตำรวจ
การซื้อผักก็เป็นงานที่ต้องใช้สายตา ตรงไหนสดใหม่ตรงไหนเน่า แต่บางครั้งผักหัวใหญ่สีเขียวขจีไม่มีร่องรอยของแมลงสักตัว บางทีอาจจะฉีดยากําจัดศัตรูพืชที่มากเกินไป ขนาดแมลงไม่ไม่กล้ากิน คุณยังกล้ากินอยู่หรอการต่อรองราคาก็เป็นความรู้อย่างหนึ่ง ขณะที่ซ่งเสี่ยวเชียนกําลังคุยราคากับเจ้าของพ่อค้าหาบเร่คนหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถูกเด็กคนหนึ่งชน เด็กคนนั้นชนเธอแรงมาก เธอโซซัดโซเซเกือบล้ม โชคดีที่ถอยหลังไปหลายก้าวจึงไม่ล้มลงเด็กน้อยพยายามพูดขอโทษเธอ ซ่งเสี่ยวเชียนอดทนต่อความโกรธไว้คิดว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง "ไม่เป็นไรจ้ะ แต่คราวหน้าอย่าวิ่งเล่นในสถานที่แบบนี้อีกมันอันตราย" เด็กน้อยยิ้มให้เธออย่างเข้าใจ แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ซ่งเสี่ยวเชียนยังคงต่อรองราคากับพ่อค้าหาบเร่ต่อไป แต่ในเวลานี้พ่อค้าคนนั้นกลับมองเธอด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป ซ่งเสี่ยวเชียนมองเสื้อผ้าของตัวเอง มีอะไรแปลกไปหรอ"พ่อค้า มีอะไรหรอทําไมจู่ ๆ ก็มองฉันด้วยสายตาแบบนี้ กะหล่ำปลียังจะขายไหม""เอ่อ สาวน้อย ฉันก็หวังดีจึงขอเตือนคุณหน่อย คราวหน้ามาซื้อผักอย่าให้เด็ก ๆ พวกนั้นเข้าใกล้คุ
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 78: เป็นเป็นคนขี้ขลาด
ซ่งเสี่ยวเชียนเห็นเนื้อสัตว์และตาของเธอก็เปล่งประกาย เนื้อจานหนึ่งวางอยู่ตรงหน้านักชิมคนหนึ่ง เธอไม่สนใจว่าจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่ จึงรีบคีบเนื้อชิ้นหนึ่งกิน แล้วอุทานว่า "เย่จื่อหยาง ฝีมือคุณก็ไม่เลวนิ อร่อยมากกก ครั้งหน้าฉันจะกินอันนี้ด้วย" "ไม่มีครั้งหน้า" เย่จื่อหยางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วหยิบเบียร์ที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่ม ดื่มเบียร์ลงทำให้เขาผ่อนคลายลงมาก และมองซ่งเสี่ยวเชียนที่มีความสุขในการกินเนื้อจึงถามว่า"วันนี้ผ่านอะไรมาเยอะแยะ เธอยังกินข้าวลงอีกหรอ" ซ่งเสี่ยวเชียนพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณคิดว่าฉันใจสลายแล้วหรอ ฉันไม่ได้ขี้กลัวง่าย ๆ ขนาดนั้น และแน่นนอนมีคุณอยู่ข้าง ๆฉันจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรมาก" เธอตบไหล่ของเย่จื่อหยางและยกนิ้วโป้งให้เขา"วันนี้ทําได้ดีมาก กดไลค์"เย่จื่อหยางถูกล้อให้หัวเราะแล้ว เขาหัวเราะเสียงดังและดื่มเหล้าไปด้วย "แต่ก็ยังทําเธอได้รับบาดเจ็บนะ"ซ่งเสี่ยวเชียนคีบเนื้อชิ้นใส่ในชามของเขา "แผลเล็กน้อยแค่นี้เอง คุณโทษตัวเองแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิดนะ" ซ่งเสี่ยวเชียนกะพริบตาให้เขา เย่จื่อหยาง
ของรักท่านนายพล ตอนที่ 73: อาย
"คุณหมายความว่าไง?"ซ่งเสี่ยวเชียนถามเขาอย่างจริงจัง เย่จื่อหยางหุบปากไม่พูดถึงอีกแล้ว ซ่งเสี่ยวเชียนนิสัยขี้โวยวายแบบเธอ ถ้ามีคนจะลักพาตัวเธอไป คงต้องตะโกนเสียงดังออกมาแน่ ทั้งถนนคงรู้ว่าคนที่จะลักพาตัวเธอไปคือพวกค้ามนุษย์ เงียบไปสักพัก เย่จื่อหยางก็ถามว่า "ยังโกรธอยู่หรอ""ทําไมจะไม่โกรธ!? คุณคิดว่าแค่ไม่กี่คําก็สามารถปลอบฉันได้หรอต้องชดใช้" ซ่งเสี่ยวเชียนเอื้อมยื่นมือไปขอสิ่งของจากเย่จื่อหยาง เขาผลักมือออกแล้วบอกว่าไม่มี ซ่งเสี่ยวเชียนก็กระโจนเข้ามากัดเขา ครั้งนี้เย่จื่อหยางฉลาดขึ้น เขาหลบอย่างไว ทําให้ซ่งเสี่ยวเชียนกัดเพียงว่างเปล่า แค่วินาทีเท่านั้น ซ่งเสี่ยวเชียนรู้สึกว่าเธอกับเขาเหมือนคนรักกัน การสัมผัสร่างกายเล็กๆน้อยๆก็ไม่ได้น่าอายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอยังกล้าที่จะกัดเขาด้วยจากนั้นเธอก็เขิลอายแล้ว ทําไมตอนนี้พวกเขาใกล้ชิดกันขนาดนี้วินาทีต่อมาเธอก็นึกถึงสิ่งที่สําคัญมาก "คุณปู่ของคุณบุกเข้ามาที่บ้านเมื่อวันก่อน"ทันใดนั้นสีหน้าของเย่จื่อหยางก็เปลี่ยนไป ถามอย่างจริงจังว่า "หมายความว่าอะไร"

Explore and read good novels for free

Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.

Read books for free on the app

SCAN CODE TO READ ON APP

Share

ตอนที่ 59: สถานการณ์เป็นอย่างไร!?

Related chapters

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 60: ตำแหน่งนี้ มีแค่เธอเท่านั้นที่สามารถนั่งได้

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 61: รอยยิ้ม

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 62: ฉันจะกอดเท่าที่ฉันต้องการ!

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 63: ดื่มเหล้ามงคล

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 64: เล่นเกม

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 65 เดทครั้งแรก

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 66: ความคิดถึงที่ไม่อาจเก็บซ่อนได้

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 67: กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

Latest chapter

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 82: ไอ้คนโรคจิต!

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 81: เลือกเสื้อผ้าให้ดูนิสัย

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 80: ขอบคุณ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 79: หัวโน

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 76: ทำได้แต่ช่วยเหลือ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 75: คุณติดหนี้ฉัน100หยวน

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 74: พบตำรวจ

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 78: เป็นเป็นคนขี้ขลาด

ของรักท่านนายพล ตอนที่ 73: อาย