6 หมดเวลาของคนชั่วคราว 

“พี่พายคะ หมอบีฝากมาบอกว่าถ้าว่างแล้วให้ไปพบที่ห้องตรวจค่ะ”

“อื้อ เดี๋ยวพี่ไป”

พายที่กำลังวุ่นวายอยู่กับงานตรงหน้าหันไปตอบน้ำขิง ก่อนจะเร่งมือให้ไวขึ้นเพราะไม่รู้ว่าหมอบีมีธุระอะไรกับเธอ ทั้งที่ปกติก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่เพราะอยู่คนละแผนก แอบกลัวเล็กน้อยว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับหมอพอร์ช และถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะทำยังไงดีนะ

“หมอบีคะ”

พายเคาะประตูห้องตรวจเพื่อขออนุญาต ขณะที่ใจก็เต้นแรงขึ้นด้วยความกังวลอย่างไม่อาจห้าม ได้แต่ภาวนาให้เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องงานเท่านั้น

“เชิญค่ะ”

เมื่อเสียงตอบรับจากในห้องดังขึ้น พายก็เปิดประตูเข้าไปพบกับหมอบีที่นั่งรออยู่หลังโต๊ะทำงาน ตอนนี้หมดเวลาตรวจแล้วและก็เป็นเวลาเตรียมมกลับบ้านของทั้งเธอและหมอบีเช่นกัน พอเห็นรอยยิ้มและสายตาของหมอบีที่กำลังมองมา พายก็ไม่สบายขึ้นมาในทันที

“นั่งก่อนสิคะพี่พาย”

“หมอบีมีอะไรให้พี่ทำรึเปล่าคะ”

พายนั่งลงตรงข้ามตามที่อีกคนเชิญ ฝืนยิ้มกลบเกลื่อนความกังวลแล้วบีบมือตัวเองไว้แน่นขณะที่รอคำตอบจากอีกคน

หมอบียังคงยิ้มพลางเคาะโต๊ะเบาๆราวกับกำลังชั่งใจว่าจะพูดดีหรือเปล่า ทั้งที่ความจริงไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย ก็แค่ต้องแสดงอ