ep6-

6.น้อยใจ/ผู้ชายในฝัน

"เธอรู้ไหมว่าวันนี้ฉันหงุดหงิดและอารมณ์เสียมากแค่ไหน คนที่ฉันไว้ใจคิดว่าเขาจะเห็นฉันสำคัญกว่าใครๆ แต่เขากลับมองไม่เห็นตัวตนของฉันเลย"

ฉันมองหน้าเฮียสิงห์และนั่งฟังแบบนิ่งๆ เขาคงอยากระบายความในใจให้ใครสักคนฟังจึงเลือกมาที่แบบนี้

 " แต่เธอก็เข้ามาในช่วงที่ฉันต้องการใครสักคนแก้เหงาพอดี " พอฟังคำของเฮียสิงห์จบฉันก็พอเข้าใจความหมายของเฮียสิงห์แล้ว

 "ฟ้าอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ค่ะ อยู่ได้จนถึงเวลาเลิกงานเลยค่ะ"

 

"ฉันไม่ได้ต้องการแค่นี้ ฉันอยากได้ทั้งคืน เธอจะว่ายังไง "

"ค่ะ หมายความว่ายังไงคะ "

ฉันยังคงไม่เข้าใจความหมายทั้งหมดที่เขาสื่อบอกฉัน เพราะฉันไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้มันจะตกลงกันง่ายๆ แบบนี้

"วันนี้ฉันขอซื้อเวลาเธอทั้งวันทั้งคืนเลยได้ไหม "

"อยากให้ไปอยู่เป็นเพื่อนเหรอคะ ฟ้าไม่เข้าใจค่ะ "

 "ถามจริงไม่เคยหรือแค่แสดงเพื่อโก่งค่าตัวกันแน่ "

" เฮียสิงห์ค่ะ อย่าดูถูกผู้หญิงสิคะ ผู้หญิงบางคนเขาก็อยากเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้คนที่เขารักในคืนเข้าห้องหอค่ะ "

 

ฉันอดที่จะตำหนิเฮียสิงห์ไม่ได้ เลยพูดออกไปแบบนั้น พอคิดได้ก็รีบเอามือมาปิดปากไว้ แต่มันคงช่วยอะไรไม่ได้มากหรอกเพราะมันออกจากปากฉันไปแล้ว แต่แทนที่เฮียสิงห์จะโกรธเคืองฉันเขากลับยิงคำถามออกมาแทน

 "แล้วเธอละ เธออยากเก็บไว้ให้ใคร "

 ฉันต้องอึ้งกับคำถามคำนี้ของเขา ทำไมนะผู้ชายที่ฉันหลงรักถึงได้ดูถูกกันขนาดนี้

 " ฟ้าว่า ฟ้าขอตัวดีกว่าค่ะ เราคงพูดกันไม่รู้เรื่อง"

 พอฉันทำท่าจะลงจากตักมือหนาก็รั้งฉันไว้แน่นอีกครั้ง

 " ถ้าเธอไม่ยอมตกลงดีๆ ฉันจะใช้กำลังแล้วน่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนใจดีเหมือนหน้าตาหรอกน่ะ "

 โอ๊ย ดูเขาพูดสิ แบบนี้เขาเรียกข่มขู่กันชัดๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายในฝันจะด่าให้เข็ดเลย ผู้ชายอะไรเอาแต่ใจไร้เหตุผลที่สุด

 "คือจะเอาความบริสุทธิ์ของฟ้าเป็นของขวัญวันเกิดเหรอคะ "

 "อืม "

 คำตอบในลำคอสั้นๆ ทำตัวฉันเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ

 

"ทะ ทำไมต้องเป็นฟ้าละค่ะ ผู้หญิงบริสุทธิ์ที่เขาพร้อมขายให้เฮียน่าจะมีเยอะอยู่ค่ะ "

พอฉันพูดจบเฮียสิงห์ก็จ้องฉันเขม็ง แล้วเขาก็เอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์กับขวดไวน์มารินเองโดยไม่ยอมปล่อยให้ฉันลงจากตัก

 "ถึงขั้นรินไวน์กินเอง "

 

ฉันบ่นพึมพำให้เขาได้ยิน แต่เฮียสิงห์กลับไม่แยแสต่อคำพูดของฉันสักนิด

 "เฮ้อ"

 ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเมื่อยและอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่ท่านี่ตลอดเวลา

" ทำไม? ฉันมันน่ารังเกียจมากนักหรือไง "

"ไม่ใช่ค่ะหนูเมื่อยค่ะ "

"อ๋อ อยากเปลี่ยนท่า แล้วก็ไม่บอกดีๆ "

พอได้ยินแบบนั้น ฉันก็ฉีกยิ้มกว้างเพราะอยากไปนั่งบนโซฟามากกว่าแต่ก็ต้องหุบยิ้มทันที เมื่อนึกถึงคำบางคำ

 "อยากเปลี่ยนท่า " บ้าเหรอทำไมถึงได้ลามกนักนะ แบบนี้ถ้าได้อยู่ด้วยบ่อยๆ คงจะประสาทกินกันพอดี

 "ทำไมชอบพูดจากำกวมแบบนี้ค่ะ"

 "เธอรู้ไหมว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อยๆ อย่าขัดฉันนักเลยน่า"

 

"มาเป็นแฟนกันสิคะ อยากให้ทำอะไรจะทำให้ทั้งหมด "

 ฉันได้โอกาสหยอด ก็เลยลองพูดดูทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นใคร ตัวเองเป็นใคร ก็อดไม่ได้ที่จะเต๊าะคนตรงหน้า

 

พูดออกไปเฉยๆ ไม่ได้หวังคำตอบที่สวยหรูเพราะรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลยสักนิด

 "ฉันยังไม่อยากมีพันธะ "

 "ไม่อยากมีพันธะหรือมีแฟนอยู่แล้วกันแน่คะ เฮียก็รอคนรักของเฮียเถอะ นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว ฟ้าคงต้องขอตัวไปทำงานที่ชั้นล่างแล้วค่ะ "

 ฉันเองที่รีบตัดบทสนทนาไม่ได้กลัวคำตอบ แค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง

 

เพราะในใจของฉันรู้ดีว่านี้คือการแสดง เหมือนเขาเหงา แล้วฉันก็อยู่เป็นเพื่อน คอยรับฟังปัญหา คนเราพอได้พูดสิ่งอัดอั้นในใจก็จะทำให้รู้สึกดีขึ้น นี่ก็เหมือนกันคงจะรักคุณพิต้ามากสินะ กะจะฉลองวันเกิดด้วยกันสองคน แต่อีกคนกลับเลือกงานมากกว่าตัวเอง ก็เลยมาหาที่ระบายอารมณ์

 

ก๊อกๆ

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันต้องสะดุ้ง ลืมไปเลยว่าที่นี่ยังมีใครอีกตั้งหลายคน ฉันพยายามจะลุกออกตอนนี้ฉันนั่งบนตักเฮียสิงห์ก็จริง แต่หันหน้าไปทางเดียวกันแล้ว

 

โดยที่เฮียสิงห์เป็นยกตัวฉันให้หันหลังให้เขา แต่แขนแกร่งข้างหนึ่งยังโอบเอวบางของฉันไว้แน่น

 

" มีอะไร?" เสียงเข้มดุดันถามกลับคนที่เคาะประตูห้อง

 

" คุณหนึ่งมาขอพบครับนาย "

 

พอได้ยินคำตอบก็ทำให้ฉันรีบดีดตัวลงจากตักของเฮียสิงห์ทันที

 

"กลัวไอ้หนึ่งเห็น " เฮียสิงห์เลิกคิ้วหนาถามฉันด้วยอารณ์หงุดหงิด

 

"ค่ะ กลัวตกงานค่ะ ฟ้าต้องทำงานด้วยเรียนด้วยค่ะ ไม่อยากให้เจ้านายมองไม่ดีค่ะ"

 

ที่จริงแล้วผู้จัดการให้ฉันมาดูแลแขกวีไอพีก็จริง แต่พี่บอยบอกว่าถ้าโดนคุกคามให้ลงไปข้างล่างได้เลย แต่พอเป็นเฮียสิงห์ ฉันจึงยังอยู่ตรงนี้

 

พอได้ยินแบบนั้นเฮียสิงห์ก็นิ่งไม่บังคับให้ฉันต้องไปนั่งตักเขาอีกแล้ว แต่กลับใช้ให้รินไวน์ให้เขาแทน

 

"รินไวน์สิ" ฉันรีบจัดการทำตามที่เฮียสิงห์บอกทันที

 

"ให้หนึ่งเข้ามา " เฮียสิงห์บอกการ์ดหน้าห้องเสียงเข้ม

 

~แกร๊ก~

" ขออนุญาตครับเฮียสิงห์"

"เข้ามาสิหนึ่ง"

"พอดีเด็กประจำของเฮียว่างแล้ว ผมจะเอามาเปลี่ยนให้ครับ"

 

"ไม่ต้อง คนนี้ก็ดีแล้ว " เฮียสิงห์ตอบหน้าตาเฉย

"เดี๋ยวก็เลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอ ไปพักเลยก็ได้ " เฮียสิงห์หันมาพูดกับฉัน

 

" ค่ะ "

ฉันมองหน้าเฮียสิงห์แวบหนึ่งแล้วหันไปมองเฮียหนึ่งอีกคน เฮียหนึ่งพยักหน้าให้ฉัน

" เฮียสิงห์อนุญาตแล้วไปพักเถอะปลายฟ้า "

 เฮียหนึ่งย้ำให้ฉันเข้าใจอีกครั้ง เฮียหนึ่งคงเห็นว่าฉันยังลังเลอยู่

 พอเฮียสิงห์อนุญาตและเฮียหนึ่งช่วยย้ำขนาดนั้นแล้ว ฉันก็รีบออกจากห้องนั้นทันที ใจหนึ่งก็นึกเสียดาย ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่าแค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว

 

" ยิ้มอะไร" ระหว่างที่ฉันกำลังเดินลงมาที่ชั้นล่าง ข้าวหอมก็ทักฉันขึ้น

 

"อ้าว! มาแล้วเหรอ"

 

"มาแล้ว ว่าแต่ยิ้มอะไร "

 

" เธอจำเรื่องผู้ชายในฝันของฉันได้ไหม"

 

" ทำไมเจอเขาที่นี่ "

 

"ใช่" ฉันตอบกลับทันควัน

 

" เฮ้ย!! จริงดิ "

 

ข้าวหอมเธอตกใจเสียงดัง แต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใครหรอก เสียงเพลงในผับดังยิ่งกว่าอะไร

 

"อย่าบอกน่ะว่าเฮียสิงห์ "

 

ข้าวหอมเธอตะโกนแข่งกับเสียงดนตรี ฉันทำได้แต่พยักหน้าหงึกๆ หงัก ๆ แล้วข้าวหอมเธอก็ลากฉันไปทางเดินไปห้องน้ำ เพราะตรงนี้จะเงียบที่สุดในร้าน

 

" เฮียสิงห์โคตรเจ้าชู้เลยนะฟ้า "

"ฉันแค่มีเขาเป็นผู้ชายในฝัน ไม่ได้จะเอาเขามาทำผัวสักหน่อย "

 

"เอ่อ งั้นแล้วไป ผู้ชายอย่างเฮียสิงห์ใครได้เป็นผัว ช้ำใจไปตลอดชีวิต บอกเลย เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยมาก"

 ข้าวหอมเธอพูดแบบลากเสียงยาวตรงคำว่ามาก จนฉันอดขำไม่ได้

" ฮ่าๆ ขำแกวะ ฉันกับเขามันคนละชั้นกัน ฉันรู้ตัวดีและคงไม่มีวันได้เจอกันอีกหรอก เพราะต่อไปนี้ฉันจะไม่รับงานดูแลแขกวีไอพีอีกแล้ว"

เรื่องนี้ฉันพูดจริง โชคดีที่วันนี้เป็นเฮียสิงห์ เป็นคนที่ฉันมีใจอยู่แล้วอะไรๆก็เลยดูง่าย แล้วถ้าวันนี้ไม่ใช่เฮียสิงห์ฉันก็คงเสียใจไปอีกนาน ถ้าแขกวีไอพีจ้องแต่จะเคล้มพนักงานดูแลแบบนี้

 

อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะได้เลิกงานแล้ว เพราะผับปิดแล้ว แต่พนักงานยังต้องจัดระเบียบโต๊ะเก้าอี้ เก็บกวาดขยะให้เรียบร้อยก่อนและประชุมกันนิดหน่อย ถึงจะกลับได้

การเดินทางกลับบ้านของฉัน ฉันมีมอเตอร์ไซค์ออโตเมติก อยู่คันหนึ่ง แม่ฉันออกให้ฉันด้วยเงินสดเป็นของขวัญที่ฉันสอบเข้ามหาลัยได้ และไว้ใช้ขับไปมหาลัยและตอนนี้ฉันก็ได้ไว้ใช้ขับมาทำงานหารายได้พิเศษ โดยที่ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ เพราะการเดินทางกลางคืนมันอันตราย บางครั้งเลิกงานไม่ตรงเวลาก็อาจทำให้ออกมาไม่ทันรถเมล์ได้

อีกไม่กี่เมตรจะถึงห้องพักของฉันแล้ว อยู่ๆ รถฉันก็ส่ายสะบัดจนรถเกือบล้ม แต่ฉันประคองรถไว้ได้ และพอได้สังเกตรถดีๆ ก็ได้เห็นว่ารถฉันถูกตะปูปักยางจนทะลุไปอีกฟากของยางนอก ดีแต่เกือบถึงห้องพักแล้ว เดินอีกสิบยี่สิบก้าวก็ถึงแล้ว ฉันตัดสินใจเข็นรถแทนการขี่

 พอเข้ามาจอดรถเรียบร้อย ฉันก็เตรียมเข้าห้อง แต่รู้สึกมีเงาคนเดินตามหลังฉันมา ฉันเลยหันไปดูทันที

 

เฮ้ย! /เฮ้ย!

ต่างคนต่างตกใจใส่กัน

👉ฝากกดใจ+คอมเมนต์ เพิ่มเข้าชั้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ❤️