ep10-หวง/คิดอะไร

จากเหตุการณ์วันนั้น ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว ร่างกายของฉันกลับมาปกติแล้ว

และเหตุการณ์ระหว่างฉันกับเฮียสิงห์ ฉันไม่ได้เล่าให้ใครฟังแม้แต่ข้าวหอมเพื่อนสนิทของฉัน

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่สวนหน้าคณะ เพื่อรอเรียนวิชาต่อไป ฉันกำลังงวนกับงานที่อาจารย์สั่ง เพราะอยากทำให้เสร็จก่อนวันที่อาจารย์นัด เพราะฉันจะไม่มีเวลาทำงานส่งอาจารย์ถ้าไม่ใช่เวลาที่มาเรียน

เพราะฉันยังคงทำงานที่ผับของเฮียหนึ่งเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าฉันจะได้เช็คเงินสดจากเฮียสิงห์มาหนึ่งล้านบาทก็ตาม

ฉันคิดไว้ว่าจะเอาไปคืนเขา แต่ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเฮียสิงห์ตอนนี้ เลยจำใจต้องเก็บไว้ก่อน

ฉันพยายามคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเฮียสิงห์เป็นสิ่งสวยงามสำหรับฉัน

ฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดกับตัวเองไปมากกว่านี้ ที่กล้าทำเรื่องน่าอายแบบนั้นลงไป

"ฟ้า.. เฮียสิงห์นี่น่ารักเนาะ"

ข้าวหอมถามฉันขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังตั้งใจทำงานส่งอาจารย์ ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าข้าวหอมพร้อมขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าทำไมอยู่ๆ ข้าวหอมจึงถามฉันแบบนั้น

"มีอะไร "

ฉันถามข้าวหอมเสียงเรียบเพราะยังไม่รู้ว่าทำไมข้าวหอมถึงได้เอ่ยถึงเฮียสิงห์

"ก็นี่ไง เฮียสิงห์เขาพาคุณพิต้าไปดินเนอร์นะสิ มีคนตาดีแอบถ่ายได้ "

ข้าวหอมเธอยื่นโทรศัพท์ใส่หน้าฉัน

"อือ.."

พอฉันเห็นภาพนั้นก็ตอบข้าวหอมไปสั้นๆ แต่หัวใจฉันสิเต้นแรงเสียจนฉันต้องถอนหายใจแรงๆ ออกมา

ใช่ ฉันยังรู้สึกกับเฮียสิงห์และเริ่มมากขึ้นตั้งแต่วันที่มอบร่างกายให้เขา ฉันหวงเขา หวงมากๆ ทั้งที่ทำใจไว้แล้ว

แต่พอเห็นแบบนี้กลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ขั้วหัวใจ

ไม่ใช่อะไร เพียงแค่ฉันนึกขึ้นมาว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นแม้แต่เสี้ยวเดียว มันทำให้รู้สึกเจ็บแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็หยุดรักเฮียสิงห์ไม่ได้

" ฮึ "

ฉันหลุดขำออกมา เป็นการหัวเราะเยาะตัวเอง แต่ทำให้ข้าวหอมมองหน้าฉัน

แต่พอเธอเห็นฉันยิ้มให้ เธอคงคิดว่าฉันเห็นด้วยกับเรื่องที่เธอกำลังพูดถึง เธอจึงยังคงพูดถึงเรื่องของเฮียสิงห์ต่อ

"แกดูดอกไม้ช่อใหญ่ที่คุณพิต้าถือสิ ฉันอิจฉา..."

ข้าวหอมเธอพูดเสียงสอง พร้อมบิดตัวไปมา ทำเหมือนตัวเองเป็นคนได้รับดอกไม้ช่อนั้นซะเอง

"นี่ถามจริงเธอไม่รู้สึกหวงเฮียสิงห์บ้างเหรอ "

ข้าวหอมเธอรู้ว่าฉันแอบรักเฮียสิงห์ เธอคงอยากลองใจฉันดู

" หวงอะไร"

ฉันตอบคำถามด้วยการถามกลับ

"ไม่รู้สิก็ตั้งแต่วันที่ฟ้าไปดูแลเฮียสิงห์ฉันรู้สึกว่าเฮียสิงห์เปลี่ยนไป "

"ยังไง "

ฉันทำเหมือนไม่สนใจ ยังตั้งใจเขียนงานส่งอาจารย์อยู่

"ก็เมื่อวันอาทิตย์เฮียสิงห์มาที่ผับแล้วถามหาแก แต่พอบอกว่าแกไม่สบาย ลางานเฮียสิงห์ก็ออกไปเลย ไม่ยอมดื่มต่อด้วย ทั้งๆที่วันนั้นคนดูแลที่เคยเรียกประจำก็ว่างอยู่"

" แล้วไง "

ฉันถามกลับเสียงเรียบ พยายามข่มความรู้สึกภายในใจไว้ เมื่อรับรู้ว่าเฮียสิงห์ถามหา

"ไม่ไงหรอก เฮียสิงห์นะทั้งหล่อทั้งน่ารัก เสียอย่างเดียว คู่ควงเขาเยอะจัด ฉันไม่อยากให้ฟ้าเสียใจไง "

"ขอบใจนะ ฉันรักเขาในที่ของฉันได้ ฉันอยู่ของฉันมาตั้งนานแล้ว เรื่องพวกนี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก "

ฉันอยากให้ข้าวหอมสบายใจเลยเลือกพูดแบบนั้นออกไป เรื่องที่ฉันรักเฮียสิงห์ฉันยังคงรักเขาแบบเดิมนั่นแหละ

เพียงแต่จำใส่สมองตัวเองไว้เสมอว่าอย่าคิดไปไกลกว่านี้ เพราะจะเป็นฉันเองที่จะเป็นคนเสียใจ

พอฉันไม่ได้แสดงอาการที่ข้าวหอมอยากรู้ออกมา เธอก็เลยเลิกเซ้าซี้ฉัน แล้วไปซื้อน้ำกับผลไม้มานั่งกินเล่นแทน

" หอม "

"ว่า"

"เลิกเรียนแล้ว พาฉันไปห้างหน่อยสิ ฉันจะไปติดฟิล์มกันกระแทกโทรศัพท์ ฉันทำโทรศัพท์ตก ฟิล์มมันแตก "

"ได้สิ "

วันนี้เลิกเรียนเร็วฉันจึงชวนข้าวหอมไปเดินห้างจุดประสงค์คือติดฟิล์มโทรศัพท์ ที่เฮียสิงห์ทำตกเมื่อคราวก่อน

เพราะกลัวว่าถ้าฉันทำตกอีกรอบมันต้องพังแน่ๆ

ฉันยังไม่พร้อมที่จะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ตอนนี้ เงินเดือนที่ได้มาฉันเอาไปจ่ายค่าเทอมแล้ว เหลือใช้ไม่กี่บาท ดีแต่จ่ายค่าห้องไปก่อนหน้านี้แล้ว จึงยังไม่ต้องรีบหาเงินจ่ายค่าห้อง แต่ยังไงก็ต้องถึงวันจ่ายอยู่ดี และฉันต้องประหยัดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ห้างดังแห่งหนึ่ง

" ฉันแค่มาติดฟิล์มโทรศัพท์จำเป็นต้องมาห้างใหญ่ขนาดนี้หรือไง "

ฉันว่าให้ข้าวหอมที่คะยั้นคะยอให้ฉันพามาที่ห้างแห่งนี้ ฉันไม่ค่อยอยากมาเพราะของที่นี่แพงมาก

ถ้าได้หลงกลซื้อละก็แทบหมดตัวเลยทีเดียว ฉันจึงตัดปัญหาโดยการไม่มาที่ห้างแห่งนี้ไปเลย

"อย่าบ่นไปเลยน่า ฉันแค่อยากกินไก่ทอดร้านในห้างนี้นี่นา เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง "

" ไม่ต้องประหยัดเงินหรือไง "

ฉันถามหอมเพราะเธอต้องดูแลยายด้วยการใช้เงินแต่ละครั้งต้องคิดอย่างถี่ถ้วน เดี๋ยวจะไม่พอใช้จ่าย

" เฮียหนึ่งให้พิเศษมา "

ข้าวหอมเธอตอบแบบกระซิบกระซาบให้ฉันได้ยินแค่คนเดียว ข้าวหอมเธอมักเป็นแบบนี้แหละ ร่าเริงตลอดเวลา จนแทบดูไม่ออกว่าเธอมีเรื่องทุกข์ใจบ้างหรือเปล่า

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าเพราะไม่อยากจะเถียงกับข้าวหอมอีกแล้ว

ให้เธอได้ทำตามใจบ้างก็ดี เธอคงเหนื่อยไม่น้อยที่ต้องเป็นเสาหลักของครอบครัว ทั้งที่อายุยังน้อย 

"ก็ได้ๆ งั้นไปติดฟิล์มก่อนแล้วค่อยไปกินกัน"

เมื่อได้ยินฉันตอบแบบนั้นข้าวหอมเธอก็ฉีกยิ้ม ทำตาแป๋วใส่ฉัน คงเพราะดีใจที่ฉันไม่ห้ามเธอแล้ว

"ขอบใจนะฟ้า ที่เข้าใจฉัน "

ข้าวหอมเธอทำท่าออดอ้อนด้วยการเอาแก้มเนียนมาถูต้นแขนของฉัน เธอทำได้น่ารักดี จนฉันอดยิ้มไม่ได้

"ไม่ต้องดีใจขนาดนั้น นั่นมันเงินแกน่ะหอม "

ฉันเตือนข้าวหอมเฉยๆ สุดท้ายก็ใจอ่อนอยู่ดี แต่ก็อย่างว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไก่ทอดคงไม่ทำฉันหมดกระเป๋าหรอก

ฉันคงไม่ให้ข้าวหอมเลี้ยงหรอก เงินหายากจะตายไปกว่าจะได้แต่ละบาทเดินเสิร์ฟเหล้าจนขาลาก ในแต่ละคืนต้องอดหลับอดนอน ฉันคงไม่เอาเปรียบเพื่อนด้วยการให้ข้าวหอมจ่ายคนเดียวหรอก

"แต่ต้องหารกันน่ะถ้าไม่อย่างนั้นฉันไม่ยอมด้วย "

ระหว่างที่รอพนักงานติดฟิล์มให้ ฉันกำลังทำข้อตกลงกับข้าวหอมอยู่ เพราะถ้าไม่ยอมหารกันฉันก็จะไม่กินด้วยเด็ดขาด

ฉันพูดด้วยท่าทางจริงจัง จนข้าวหอมปฏิเสธไม่ได้ และตกลงตามที่ฉันพูดบอก

" เอะนั่น! เฮียสิงห์นี่นา "

ระหว่างพูดคุยกันอยู่ สายตางามของข้าวหอมก็เลือบไปเห็นเฮียสิงห์ ที่กำลังเดินมา ทำฉันต้องหันมองตาม และจังหวะนั้นเองที่ทำฉันแทบช็อก เมื่อสายตาดุดันของเฮียสิงห์จ้องมาที่ฉัน ข้างหลังของเขายังมีผู้ติดตามคนสนิทเดินตามมาติดๆ

บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วยน่ะ ฉันสบถในใจ

หันซ้ายหันขวาจะหาที่หลบ แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ขายาวๆ ของเฮียสิงห์เดินไม่กี่ก้าวก็มาถึงจุดที่ฉันกับข้าวหอมยืนอยู่

"สวัสดีค่ะเฮียสิงห์ "

เป็นข้าวหอมที่ยกมือไหว้และทักทายเฮียก่อน ทำให้ฉันต้องยกมือไหว้เฮียสิงห์ และยิ้มแห้งๆ ให้เฮียสิงห์

ตอนนี้สายตาของเฮียสิงห์เย็นชามาก เขานิ่งเสียจนฉันรู้สึกประหม่า

"ทำอะไรกัน "

เสียงทุ้มทรงพลังของเฮียสิงห์ถามขึ้น แต่สายตามองมาที่ฉันจนฉันต้องก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้นของเฮียสิงห์ เพราะตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงมาก แทบจะทะลุออกมาจากอกให้ได้เลย

"มาติดฟิล์มกันกระแทกโทรศัพท์ค่ะ "

เป็นข้าวหอมอีกตามเคยที่เป็นคนตอบคำถามของเฮียสิงห์ ฉันสะกิดที่มือของข้าวหอม เป็นสัญญาณว่าไปได้แล้ว เพราะตอนนี้โทรศัพท์ก็ติดฟิล์มเสร็จแล้ว

"หอมกับฟ้าขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวสิ จะไปไหนต่อ "

ข้าวหอมหันมามองและสบตากับฉัน เสร็จแล้วเธอก็หันไปตอบเฮียสิงห์ทันที

" จะไปกินไก่ทอดค่ะ เฮียไปด้วยกันไหมคะ "

"อือ ไปสิ "

ฉันต้องทำตาโตมองที่ข้าวหอม เพราะตกใจกับคำชวน นี่เธอกล้าชวนเฮียสิงห์กินไก่ทอด

และต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเฮียสิงห์ตอบตกลงด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

แต่ฉันสิอยากลับห้องไปเตรียมตัวไปทำงานมากกว่า เพราะมันรู้สึกอึดอัดไปหมดในตอนนี้

ฉันไม่สามารถลบเหตุการณ์วันนั้นได้ ถ้ายังต้องเจอเฮียสิงห์อยู่แบบนี้

ข้าวหอมหันมองหน้าฉันแล้วส่งยิ้มแห้งๆ ให้

"เอ่อ...เฮียสิงห์ค่ะ หอมล้อเล่นค่ะ หอมไม่กล้ารบกวนเฮียสิงห์หรอกค่ะ "

"อ้าวได้ไง เฮียหิวข้าวอยู่พอดี เดี๋ยวเฮียเลี้ยงเอง นำไปเลย "

"จริงเหรอคะ งั้นไปค่ะทางนี้เลยค่ะ "

ข้าวหอมเธอรีบนำทางไปโดยไม่หันมาปรึกษากันบ้างเลย

เฮียสิงห์เห็นฉันยังยืนอยู่ที่เดิมก็ยื่นมือหนามาคว้าข้อมือฉันไว้ แล้วดึงให้ฉันเดินตาม

ฉันเดินตามมาได้สองก้าวก็รีบแกะมือของเฮียสิงห์ออก เพราะไม่อยากให้ข้าวหอมสงสัย

แต่เฮียสิงห์ก็ไม่ยอมปล่อยยิ่งแต่รัดข้อมือฉันไว้แน่น แล้วก็โน้มหน้าหล่อลงมากระซิบที่ข้างหูของฉัน

"อย่าดื้อสิ "

ไม่ใช่เสียงดุดันเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เป็นเสียงที่ฟังแล้วหัวใจของฉันกลับพองโต รู้สึกดีจัง

เฮียสิงห์ใช้จังหวะที่ฉันเผลอใช้นิ้วมือประสานกันกับนิ้วมือของฉัน พอรู้สึกตัวอีกทีเฮียสิงห์ก็กำมือฉันไว้แน่นแล้ว

"เฮียสิงห์ค่ะ ปล่อยฟ้าค่ะ "

ตอนนี้ฉันหยุดเดินเพื่อจะดึงมือออก

"ทำไม "

"ฟ้าไม่อยากเป็นเป้าสายตาค่ะ "

เมื่อได้ยินแบบนั้นเฮียสิงห์ก็ยอมปล่อยมือฉัน แต่สีหน้าของเฮียสิงห์สิ แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าหงุดหงิดมากๆ

เพราะเขาเดินนำฉันไปแบบไม่รอเลย ฉันได้แต่มองที่แผ่นหลังกว้างๆ นั้น และถอนหายใจออกมาเบาๆ และหันไปมองที่คนสนิทของเฮียสิงห์ที่ยังยืนอยู่ เขาส่งสายตาให้ฉันเดินตามเฮียสิงห์ไป ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องรีบก้าวตามข้าวหอมและเฮียสิงห์ไป

 

ในหัวก็คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่

ทำไมเฮียสิงห์ถึงทำแบบนี้

 

จะมาจับมือฉันทำไมก็ไม่รู้ ไปจับมือแฟนตัวเองสิ รักกันซะขนาดนั้น 

 

ทุกอย่างนี้ฉันคิดในใจไม่ได้เปล่งเป็นเสียงออกมาให้ใครได้ยินสักคำ