ep7-ฉลองวันเกิด

"มาทำอะไรที่นี่คะ "

ฉันทั้งตกใจและแปลกใจในคราเดียว แต่ก็อดเอ่ยปากถามออกไปไม่ได้ นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ เขาตามฉันมาเหรอหรือฉันคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป

 

แต่คนตรงหน้ากลับไม่ยอมตอบคำถามฉัน ได้แต่ยืนพิงเสาแล้วจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา

 

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

 

"แค่อยากมาส่ง "

 

เป็นคำพูดที่ทำให้ใจฉันเต้นรัวได้ดีทีเดียว แต่ก็นั่นแหละมันยิ่งทำฉันแปลกใจมากกว่าเดิมเสียอีก แต่ก็ต้องตัดใจขอตัวขึ้นห้อง เพราะไม่อยากให้เขามองฉันไม่ดี

 

"ขอบคุณมากค่ะ งั้นฟ้าขอตัวก่อนนะคะ "

 

ถึงแม้จะรู้สึกดีมากแค่ไหนที่เห็นเขาอยู่ตรงนี้ ฉันก็ไม่อยากให้เฮียสิงห์รู้ความในใจของฉันหรอก

 

ยิ่งเห็นเขามายืนอยู่ตรงนี้ฉันยิ่งรู้สึกกลัว กลัวใจตัวเองจะเผลอไผลไปกับเขามากกว่าที่เป็นอยู่ เพราะคนระดับเขาไม่มาสนใจผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบฉันหรอก

 

ฉันอยากมีเขาอยู่ในฝันมากกว่าความจริง เพราะในฝันฉันจะทำอย่างไรก็ได้

 

แต่ชีวิตจริงฉันต้องอยู่ให้ห่างจากเขาให้มากๆ เท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่อยากเสียใจทีหลัง

 

ฉันก้าวเดินขึ้นไปบนห้องพัก ฉันพักอยู่ชั้นสอง หอพักแห่งนี้มีทั้งหมดสามชั้น ที่นี่ไม่ได้มีระบบความปลอดภัยอะไรหรอก เพราะเป็นห้องเช่าราคาถูก ฉันมีปัญญาจ่ายแค่หลักสองสามพันต่อเดือนเท่านั้น ฉันจนฉันรู้ตัวดี

 

พอเดินมาถึงหน้าห้องก็อดที่จะมองออกไปด้านหน้าหอพักไม่ได้ แล้วฉันก็ได้สบตากับเฮียสิงห์อีกครั้ง เขายืนพิงรถหรูของเขาอยู่หน้าหอพักนี่เอง

 

เมื่อเห็นแบบนั้นฉันก็อดยกมือขึ้นโบกให้เขาไม่ได้

 

พรุ่งนี้ฉันคงไม่ได้เห็นเขาแล้วละ และฉันก็หันไปเปิดประตูห้องและเข้าไปข้างใน

เมื่อบานประตูปิดลง ฉันต้องยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าอกข้างซ้าย หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัวอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนฉันต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อขับไล่ความรู้สึกบ้าๆ นี้ออกไปจากตัวฉันสักที

 

" รู้จักเจียมตัวบ้างเถอะ "

 

ฉันเตือนตัวเอง แล้วจึงตัดสินใจไปอาบน้ำเพื่อเข้านอน

 

เพราะมันดึกมากแล้ว ควรได้พักร่างและพักหัวใจสักที วันนี้หัวใจฉันมันเต้นแรงบ่อยมาก

 

พอนึกได้ว่ามันเต้นแรงเพราะใครก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้ ใช้เวลาไม่นานฉันก็อาบน้ำใส่ชุดนอน อยากพักร่างเต็มทีแล้ว

 

ก๊อกๆ

 

เหมือนมีเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องฉันแต่คงไม่ใช่หรอก อาจจะเป็นห้องข้างๆ พี่เขาทำงานโรงงานอาจมีเพื่อนมาหาหรือเปล่า

 

ก๊อกๆ

ฉันกำลังเดินไปจะปิดไฟเพื่อเข้านอน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันได้ยินชัดเจนว่ามันดังมาจากหน้าห้องของฉัน

 

"ใครมาเคาะประตูตอนดึกๆ แบบนี้นะ"

 

ฉันพึมพำคนเดียว และตัดสินใจแหวกผ้าม่านตรงบานเกล็ดหน้าห้องข้างๆ ประตูเพื่อจะดูว่าเป็นใคร มาเคาะประตูห้องฉันตอนดึกๆ ดืนๆ แบบนี้ ไม่คิดจะเกรงใจกันบ้างเลยหรือไง

 

แต่พอได้เห็นคนที่ยืนหน้าประตูก็ต้องตะลึงอีกครั้ง วันนี้มันวันอะไรของฉันทำไมเฮียสิงห์ถึงได้วุ่นวายกับฉันจังเลย

 

กำลังว่าจะทำเป็นไม่สนใจแล้วปิดไฟนอนไปเสีย เสียงทุ้มของเฮียสิงห์ก็ดังขึ้น

 

"เห็นแล้วก็รีบเปิด ฉันไม่ชอบรอนานๆ "

 

อะไรของเขา รอนานอะไร ใครให้เขารอ ฉันถึงกับต้องยกมือเกาหัวตัวเองเพราะความสงสัย ฉันยืนนิ่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นฉันควรเปิดประตูให้เฮียสิงห์หรือเปล่า

 

ก๊อกๆ!!

 

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้งฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูเพื่อพูดคุยกับเฮียสิงห์ให้รู้เรื่องเพราะนี่มันดึกมากแล้ว รบกวนข้างห้องเขาด้วยมีแต่คนทำงานทั้งนั้น

 

" มีอะไรอีกค่ะ นี่มันดึกมากแล้วนะคะ "

 

ฉันพูดบอกเฮียสิงห์ไปแบบเสียงกระซิบกระซาบ และแทนที่เขาจะตอบฉันมาว่ามีอะไร เขากลับถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของฉันโดยที่ฉันยังไม่อนุญาตให้เข้ามาเลย

 

"เฮียสิงห์ค่ะ!! "

 

จากที่ฉันพูดเสียงเบาๆตอนนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะเรียกชื่อเขาแบบดุดัน แต่แทนที่เขาจะรู้สึกถึงความผิดปกติของเสียงฉันเขากลับถามกลับมาเสียงเรียบ

 

"มีอะไร "

 

ทำไมถึงถามคำนี้ออกมา นี่มันห้องคนอื่นนะ ทำไมไม่ให้เกียรติกันบ้าง

 

"หนูเป็นผู้หญิงนะคะ ทำไมเฮียถือวิสาสะเข้ามาแบบนี้ค่ะ "

 

"ทำไม มีผู้ชายคนอื่นอยู่หรือไง "

 

เป็นแบบนั้นไปอีกเขาไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ว่าฉันหมายความว่าอะไร

 

"เพราะฟ้าอยู่คนเดียวไงคะ เฮียสิงห์จึงไม่ควรเข้ามาแบบนี้ไงคะ"

 

" ฉลองวันเกิดเป็นเพื่อนหน่อย "

 

ไปแบบนั้นอีก ทำไมเขาถึงได้เป็นคนที่ดื้อมากขนาดนี้นะ

 

"เฮียสิงห์ค่ะ มันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ฟ้ามีเรียนค่ะ "

 

ฉันไม่ได้ปฏิเสธแบบตรงๆแต่เลือกใช้ข้ออ้างเรื่องเรียนเอามาบอกคนตัวโต

 

" วันนี้วันศุกร์ "

 

เฮียสิงห์ตอบกลับฉันเสียงเรียบ ฉันถึงกับต้องยกมือปิดปากตัวเองไว้ นึกอยากจะเขกหัวตัวเองสักทีสองที โกหกทั้งทีก็โดนจับได้เลย

 

"แค่เป่าเค้กก็ไม่ได้เหรอ "

 

เฮียสิงห์เริ่มพูดเสียงเศร้าๆ พอได้ยินแบบนั้นฉันก็อดใจอ่อนให้เขาไม่ได้

 

"เป่าเค้กแล้วก็กลับใช่ไหมคะ "

 

ฉันย้ำคำพูดของเฮียสิงห์เพื่อให้เขาได้จำไว้ด้วยว่าเขาต้องการทำอะไรแค่ไหน ฉันเพิ่งรู้วันนี้เองว่าเฮียสิงห์เป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้

 

"ทำไมต้องเป็นฟ้าด้วยค่ะ ผู้หญิงของเฮียสิงห์มีเยอะแยะไป "

 

"หึงเหรอ"

 

ดูเขาพูดฉันจะมีสิทธิ์อะไรไปหึงเขาละ พูดออกมาได้ไม่คิด ฉันต้องถอนหายใจอีกครั้ง เพราะรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับการต่อล้อต่อเถียงกับผู้ชายคนนี้จริงๆ

 

" เอาเค้กมาค่ะ ฟ้าจัดเทียนให้ "

 

ฉันไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเฮียสิงห์อีกแล้ว จึงเลือกตัดบทไปปักเทียนขนมเค้กที่เฮียสิงห์ถือติดมือมาด้วยแทน

 

"นี่เขาอายุสี่สิบแล้วเหรอ แต่ทำไมยังดูหนุ่มอยู่เลย พอๆ เลิกเพ้อ ฉันเตือนตัวเองในใจ ฉันกำลังจะเผลอไผลคลั่งรักเขาออกมาอีกแล้ว

 

ถ้าอยู่คนเดี๋ยวจะไม่ว่าแต่นี่ เจ้าตัวเขานั่งอยู่ตรงนี้เอง

 

เฮียสิงห์นั่งอยู่ตรงปลายเตียงนอนของฉัน ในมือถือแก้วไวน์ที่เขาเอามาด้วย เขารินไวน์ดื่มเอง และนั่งเงียบๆ รอฉันปักเทียนให้เขา

 

" ได้แล้วค่ะ"

 

ฉันยกโต๊ะพับมากางไว้ที่ปลายเตียงแล้วเอาขนมเค้กที่จุดเทียนแล้วมาวางไว้

 

"พร้อมหรือยังค่ะ "

 

"อือ"

 

เฮียสิงห์ตอบรับด้วยเสียงในลำคอ พอได้ยินแบบนั้นฉันก็เดินไปปิดไฟ

 

"เดี๋ยวฟ้าขอปิดไฟก่อนค่ะ "

 

เมื่อไฟฟ้าดับลงตอนนี้มีเพียงแสงไฟจากเทียนวันเกิด ทำให้ฉันมองเห็นแค่หน้าของเฮียสิงห์เท่านั้น

 

"แฮปปี้ เบิร์ด เดย์ ทูยู "

"แฮปปี้ เบิร์ด เดย์ ทูยู "

"แฮปปี้ เบิร์ด เดย์ ทูยู "

ฉันร้องเพลงวันเกิดให้เฮียสิงห์สามรอบ

 

ระหว่างนั้นเฮียสิงห์ก็หลับตาอธิษฐานขอพรวันเกิด แล้วฉันก็ปล่อยให้เฮียสิงห์เป่าเค้กวันเกิดตรงหน้า เมื่อเทียนดับลงฉันก็รีบเดินไปเปิดไฟ

 

"เฮียค่ะฟ้าขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมคะ"

 

"ได้สิ "

 

พอได้ยินคำนั้นฉันก็ยิ้มหวานให้เฮียสิงห์ทันที ฉันเดินไปนั่งข้างๆเฮียสิงห์แล้วยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปคู่กันกับเขา

 

"ทำอะไร "

 

เฮียสิงห์ถามฉันเสียงแข็ง

 

" ถ่ายรูปไงค่ะ "

ฉันตอบเฮียสิงห์ด้วยความตื่นเต้นดีใจที่เขายอมให้ฉันถ่ายรูปคู่กับเขา

 

แฉะ / เพล้ง

 

ฉันที่กำลังกดถ่ายภาพไปเพียงภาพเดียว แต่โทรศัพท์มือถือกลับถูกมือหนาของเฮียสิงห์ปัดออกจนตกลงพื้น

 

"ฮะ เฮียปัดออกทำไม ถ้าไม่ให้ถ่ายก็บอกกันดีๆ ก็ได้ค่ะ"

 

ฉันหันไปต่อว่าเฮียสิงห์ทันที ตาของฉันมันร้อนผ่าวด้วยความน้อยใจ ที่เขาทำโทรศัพท์ของฉันตกจนหน้าจอแตกราวอย่างเห็นได้ชัด ฉันก้มลงหยิบโทรศัพท์ที่พื้น เอาขึ้นมาเช็กดูว่าไม่ได้เสียหายจนใช้ไม่ได้ เพราะฉันอยากเก็บเงินไว้จ่ายค่าเทอมมากกว่าซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่

เมื่อได้เห็นว่าโทรศัพท์ไม่ได้แตกที่หน้าจอ ฉันก็ยิ้มออกมาได้ ฉันแกะฟิล์มกันรอยออก เพราะที่แตกร้าวคือฟิล์มกันรอยนั่นเอง

 

อยู่ๆเฮียสิงห์ก็หยิบมือถือของฉันไป แล้วจับฉันนั่งบนตักของเขา ฉันที่มัวแต่ตกใจยังไม่ทันได้ขัดขืนอะไร ก็ได้ยินเสียงกดถ่ายรูปรัวๆ

 

"พอแล้วค่ะ ฟ้าไม่อยากถ่ายแล้วค่ะ "

 

ฉันหันไปบอกเฮียสิงห์เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากถ่ายแล้วจริงๆ ไม่ได้พูดไปเพื่อประชดอะไรเขาเลย ฉันตำหนิตัวเองในใจที่ชอบลืมตัวอยู่เรื่อยเลย

 

จุ๊บ

 

เฮียสิงห์จูบที่ปากของฉันพร้อมกับกดถ่ายรูปไปด้วย เขาทำหัวใจของฉันเต้นแรงอีกแล้ว

 

" พอแล้วค่ะ "

 

ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากมือหนาของเฮียสิงห์ ตอนนี้นอกจากหัวใจดวงน้อยจะเต้นรัวแล้ว ตัวฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ยิ่งได้ใกล้ชิดกับเฮียสิงห์ฉันยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ฉันจะทนเก็บความรู้สึกของหัวใจของฉันได้นานแค่ไหนเชียว

 

"อยากถ่ายรูปคู่กับฉันไม่ใช่เหรอ "

 

"พอได้แล้วค่ะ ถ้าฝืนก็ไม่ต้องหรอกค่ะ " ฉันไม่อยากถ่ายรูปกับเขาแล้วจริงๆ ตอนนี้อยากอยู่ห่างๆจากเขามากกว่า

 

" ได้ถ่ายรูปกับฉันแล้วดื่มไวน์เป็นเพื่อนฉันหน่อย "

 

"อ้าวไหงเป็นงั้นละค่ะ ไหนว่าเป่าเค้กเสร็จจะกลับเลยไงคะ "

 

ฉันรีบท้วงขึ้นทันที เพราะตอนนี้ฉันไม่สามารถต้านทานเฮียสิงห์ได้เลย เขารุกเก่งมาก คุยกันไม่กี่คำก็ได้กอดได้จูบฉันแล้ว แต่พอเฮียสิงห์อ้อนเข้าหน่อยฉันก็ใจอ่อนแล้ว

 

" ดื่มแก้วเดียวก็ได้ นะครับ"

 

นอกจากคำพูดจาออดอ้อนแล้ว แววตาคู่คมของเฮียสิงห์ก็เช่นกันมันส่งประกายแวววาวจนฉันต้องหลบสายตา ใครจะทนได้กันละ โอ๊ย ฉันแพ้เขาอีกแล้ว

 

" ถ้าแค่แก้วเดียวก็ได้ค่ะ "

 

ฉันไม่เคยดื่มไวน์สักครั้งในชีวิตแต่เพราะอยากให้เฮียสิงห์กลับเร็วๆ ก็เลยยอมตกลงทำตามที่เฮียสิงห์บอก ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมดื่มกับเขา แต่แค่แก้วเดียวมันคงไม่เป็นไรหรอก