25 ตบ จูบ

ทะเลเห็นวายุใส่สูทหรูราคาแพง ผูกไทปักโลโกแบรนด์ดัง เนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว ดูเคร่งขรึมน่าเกรงขามสมกับตำแหน่งผอ. ทะเลก็ยิ่งรู้สึกโกรธ ที่เขาหายไปไม่ร่ำลา หนำซ้ำยังกลับมาตอกย้ำว่าเขาด้อยค่ากว่า

ผ่านไปหกปี เขายังเป็นได้แค่ครูบรรณารักษ์ ส่วนวายุกลายเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน

เป็นการพบกันอีกครั้งที่น่าอดสูมากกว่า!

วายุรู้อยู่แล้วว่าทำความผิดต่อทะเลจึงทำใจดีสู้เสือก้าวเข้าหาแต่กลับถูกทะเลตบจนหน้าหัน

“พี่! ทำอะไรรู้ตัวรึเปล่า” วายุโพล่งขึ้น

“อย่ามาเรียกผมว่าพี่อีก ผมชอบ”

“ไม่ชอบแล้วไง พี่ก็เป็นเมียผมอยู่ดี”

“อย่ามาใช้คำพูดทุเรศๆ กับผม!”

“ผมนี่นะ ใช้คำพูดทุเรศ ยังไงความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตายไม่ใช่เหรอ”

“แต่ความจริง ก็ทำให้คุณตายไปจากใจไม่เหลือแม้แต่เศษซากก็แล้วกัน”

“งั้นแสดงว่าพี่ยอมรับว่ารักผม ถึงได้มีผมอยู่ในใจใช่ไหม”

“บ้าสิ ผู้ชายที่แค่เจอกันสองเดือน ก็นอนด้วยกันเพราะความใจง่ายครั้งเดียวแล้วก็ทิ้งไป จะให้พูดคำว่ารักก็ยังอายหมาเลย”

“ทะเล!”

“ยังจำชื่อผมได้เหรอ” ทะเลพูดเยาะๆ

“ผมไม่เคยลืม ไม่เคยสักครั้ง อย่าพูดกับผมแบบนี้”

“ทำไมจะพูดไม่ได้”

“ก็บอกว่าไม่ได้ไง!” วายุขึ้นเสียงด้วยความขัดใจ

ทะเลเปรียบ