Chapter 13 ความรู้สึก2

"ไหนว่าเข้าฉากกับผู้ชายร่างกำยำบึกบึนจนชินแล้ว เนี่ยลองจับซิกแพคจิ้งเหลนดูบ้าง แล้วทำไมมือไม้ถึงต้องสั่นขนาดนั้นด้วยครับ หืม" แววตากับคำพูดของชายหนุ่มนั้น ช่างยียวนกวนประสาท แน่นอนกวินรู้ดีว่าดาราสาวกำลังพยายามที่จะปิดกั้นความรู้สึกที่มีเอาไว้ เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจเอาซะเลย              

"ปล่อยฉันได้แล้ว วันนี้ฉันต้องเข้าฉากสิบโมงเช้า คุณก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวพี่เชอรี่จะมาเห็นเข้าฉันขี้เกียจอธิบาย ถ้าจะบอกว่าเป็นพี่ชาย ก็คงไม่มีใครเชื่อ" มารียาพูดออกมาพร้อมกับทำหน้างอ เมื่อเธอนั้นกำลังพยายามเบี่ยงเบนประเด็นออกไป เพื่อยับยั้งให้หัวใจตัวเองนั้นหยุดเต้นแรงเสียที เมื่อเธอนั้นรู้ตัวดีว่ากำลังจะพ่ายแพ้ให้กับหัวใจ จนยอมให้ร่างกายจำนนต่อเขาง่ายๆ ขนาดชายหนุ่มขึ้นมานอนบนเตียงด้วยเธอยังไม่โวยวาย ไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมเขาได้ขนาดนี้                                                                                            

"ใครถามก็บอกเขาไปตามความเป็นจริงนั่นแหละ มารียาผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ อายุของผมก็ปาไปเลขสามแล้ว ผมพร้อมจะหยุดที่คุณ เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันเถอะนะครับคนดี" คำพูดที่อ่อนหวานปนอ้อนวอนพร้อมกับแววตาที่อบอุ่น กำลังบ่งบอกให้มารียามั่นใจว่าเขานั้นจริงจังกับเธอแค่ไหน                                     

"คุณจะไม่หลอกฉันใช่ไหม ถ้าวันหนึ่งคุณเจอใครที่ใช่กว่าฉันแล้วเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน ทิ้งฉันไว้กลางทางคนเดียว ฉันกลัว" คำพูดของมารียา ทำให้กวินฉีกยิ้มที่มุมปาก เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่มารียาเป็นกังวล และที่สำคัญหากเธอไม่มีใจให้เขาแล้วไซร้ มีหรือที่เธอจะให้เขานั้นย้ายเข้ามาในบ้าน มิหนำซ้ำยังอยู่ห้องเดียวกับเธอแบบนี้อีกด้วย          

"อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าผมจะหลอก เป็นปีแล้วที่ผมเฝ้าติดตามคุณ ถ้าผมไม่จริงจังคงถอดใจไปนานแล้วมั้ง แค่นี้มันยังทำให้คุณคิดว่าผมกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของตัวเองอยู่อีกเหรอมารียา" สิ่งที่ชายหนุ่มพูดมามันก็ถูก แต่ดาราสาวก็ยังกลัวอยู่ดี เพราะเธอนั้นไม่เคยมีแฟนก่อนเลยเกิดความกังวล                                        

"ก็ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยมีแฟนนี่นา"                                                     

"ฮ่ะ! จริงอ่ะ" กวินอุทานออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง จะเป็นไปได้อย่างไร ผู้หญิงสวยเซ็กซี่หุ่นดีแทบไม่มีที่ติอย่างมารียา ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยในชีวิตนี้                                                                                   

"ทำไมต้องเสียงดัง มันแปลกมากเลยหรือไง ไม่มีแฟนแต่มีคนต่อคิวมาจีบจนหัวกระไดบ้านไม่แห้งก็แล้วกัน แต่ไม่ชอบและยายก็สั่งห้ามด้วย" มารียาพูดออกมา ขณะที่เธอนั้นยอมให้ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าโอบกอดตามอำเภอใจ ทั้งที่ควรผลักไสแต่กลับนิ่งเฉย                                                     

"แฟนผมเสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย แบบนี้ต้องขังไว้แต่ในบ้าน ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดู"

"พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ ปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำเดี๋ยวรถติดไปสายเกรงใจคนอื่นเขา" มารียาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เขินอาย หากเธอใกล้ชิดเขามากไปกว่านี้หัวใจคงละลาย ความรู้สึกที่มีคงยากที่จะยับยั้งชั่งใจเอาไว้ได้                                                                                                   

"อาบด้วยกันได้ไหมอ่ะ"                                                             

เพียะ!! ฝ่ามือเรียวตีลงไปที่ต้นแขนของกวินอย่างแรง ก่อนที่เธอนั้นสักผลักเขาออก พร้อมกับรีบลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดที่จะสวมใส่เข้าไปในห้องน้ำอย่างเร็วไว เมื่อเธอนั้นกำลังนึกถึงคำพูดของกวิน ยิ่งเขินอายเข้าไปใหญ่                                                                                                                    

ชายหนุ่มเองก็รู้สึกพึงพอใจ เมื่อกวินเห็นปฏิกิริยาของดาราสาวที่มีต่อเขานั้น ทุกอย่างแสดงออกชัดเจน เธอเองก็มีใจให้เขามากเช่นกัน ฉะนั้นมันจึงไม่ยากหากว่าเขานั้นจะพิชิตใจของเธอในเร็ววัน และเขานั้นจะทำทุกวิถีทางให้เธอยอมใจอ่อน เพื่อที่จะเอามารียานั้นมาเป็นคนของใจจะหล่อหลอมร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียว ด้วยความจำยอมของเธอเอง หาได้บังคับแต่อย่างใด

หลายวันผ่านไปความสัมพันธ์ระหว่างกวินกับมารียาได้พัฒนามาเป็นคนรู้ใจ เมื่อทั้งสองได้ตกลงคบหาดูใจกัน แต่ดาราสาวก็ยังคงไม่ยอมให้กวินล่วงเกินมากไปกว่าการกอด แน่นอนผู้ชายอย่างกวินเขาไม่มีทางที่จะปล่อยให้เธอลอยนวลแต่ด้วยเหตุผลของมารียา ทำให้เขานั้นต้องยอมจำนนเธอทุกครั้งไป                             

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ในขณะที่กวินนั่งเหม่ออยู่ในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนจะมีหญิงสูงวัยเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นคือมารดาของเขาเอง                                                            

"เป็นอะไรท่านรองประธานทำหน้าบอกบุญไม่รับ พรุ่งนี้นาตาชาจะมาเป็นเลขาให้ลูก ยังไงก็ช่วยดูแลน้องด้วย ช่วยสอนงานให้น้องด้วยนะ" คำบอกเล่าของมารดาทำให้กวินถอนหายใจออกมาอย่างแรง              

"คุณแม่ครับ ลำพังตัวผมก็จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้วยังจะให้ไปสอนงานใครอีก ผมขอเลขาคนเดิมไม่ได้เหรอครับแม่ทำไมต้องเป็นนาตาชาด้วย" กวินพูดออกมาด้วยความขัดใจ เมื่อผู้เป็นมารดากำลังจะยัดเยียดนาตาชาให้กับเขามากกว่าฐานะเลขา                                                             

"นาตาชาเก่ง รู้เรื่องเกี่ยวกับแฟชั่นพวกนั้นดี นอกจากลูกจะได้เลขาอาจจะได้คนรู้ใจด้วยนะ" กวินถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความเอือมระอา ในความพยายามของมารดา แม้ว่าเขาจะพยายามปฏิเสธและบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่นางก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นมีตัวตนจริงๆ เพราะกวินใช้ชีวิตเที่ยวเตร่ไปวันๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปจริงจังกับผู้หญิงคนไหน

"อย่ามาโกหกแม่กวิน ฉันปล่อยให้แกใช้ชีวิตเสเพลเที่ยวเตร่นานมากแล้ว ถ้ามีแฟนจริงๆ ทำไมไม่พามาแนะนำให้แม่ได้รู้จักล่ะ ผู้ชายอย่างแกจะต้องเป็นหนูนาตาชาเท่านั้นถึงจะปราบได้" พูดจบผู้เป็นมารดาก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้กวินมองตามหลังนางด้วยความขัดใจ