ตอนที่ 5 ท่านอาจารย์กับอาจารย์หญิง!

ตอนที่ 5

ท่านอาจารย์กับอาจารย์หญิง!

หลังจากทั้งสามเดินออกมาจากโรงพนันก็มุ่งหน้าออกมาจากตำบลเหลียงจื่อทันที

“อันนี้คืนเจ้าค่ะ” นางยื่นถุงเงินสีขาวไปให้ถงอี๋ขณะที่พวกเขากำลังพักที่โรงเตี๊ยม

ชายหนุ่มกลับปฏิเสธอย่างไม่ใส่ใจ “เก็บไว้เถิด เผื่ออยากกิน อยากซื้ออะไร ไม่ต้องใช้ตั๋วเงินให้สิ้นเปลือง”

ซ่งเหนียวเหนี่ยวที่กำลังกินเม็ดข้าวหอมอยู่ก็พลันสำลักออกมา เจ้าศิษย์สำนักเซียนผู้นี้! การที่ให้เมยเมยเก็บถุงเงินนั่นแหละเรียกว่าสิ้นเปลืองโดยแท้!

หญิงสาวยิ้มกว้างเห็นเพียงตาหยีเป็นเส้นตรง “เช่นนั้นระหว่างการเดินทางนี้ข้าจะจัดการถุงเงินให้กับท่านถูจื่ออย่างดีเองเจ้าค่ะ เช่นนั้นก็กินผัดเปรี้ยวหวานคำนี้ดูสักคำสิเจ้าคะ!”

หลังจากซ่งเมยเมยตักผัดเปรี้ยวหวานสีเข้มน่ากินลงไปในชามถงอี๋แล้ว ก็ใช้ช้อนเงินคันเดิมมาตักผัดเนื้ออบขิงเข้าปากตนเองไปหนึ่งคำ สองตานางเบิกกว้างดูปลื้มปริ่มอย่างยิ่ง จึงใช้ช้อนเงินคันเดิมตักผัดเนื้ออบขิงลงไปในชามของชายหนุ่มอีกครั้ง “อันนี้อร่อยเจ้าค่ะ”

ถงอี๋ไม่ได้กินอาหารเฉกเช่นคนทั่วไปมานานแล้ว เขาบำเพ็ญเพียรมาจนถึงระดับปรมาจารย์จึงไม่ต้องกินข้าวก็ได้ แต่เห็นความพยายามที่จะให้เขากินจากคนตรงหน้าก็ไม่อยากทำให้นางเสียใจ ก่อนจะก้มหน้าลงตักกับข้าวที่นางตักให้ขึ้นมากินเงียบๆ

“ท่านอาจารย์!”

ถงอี๋ไม่ได้หันไปมองต้นเสียงด้วยซ้ำ กลับเป็นซ่งเมยเมยที่หันไปหาแทน นางเห็นเพียงชายหนุ่มอายุนับว่าไม่เท่าไหร่ยืนชี้ถงอี๋ด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ

ซ่งเมยเมยจึงหันกลับมากินข้าวต่อ ปากเล็กก็เอ่ยเสียงเบา “มีคนชี้ท่านอยู่”

ถงอี๋กลับไม่ตอบอะไร เพียงตอบรับเสียงอืมในลำคอ ซ่งเมยเมยก็ใช้ช้อนเงินของนางคันเดิมตักแกงมาใส่ชามเขาอีกครั้ง ถงอี๋ก็ยกช้อนเงินตักแกงในชามขึ้นกินเช่นเดิม

“ท่านอาจารย์!”

ถงอี๋ปรายตามองเขาในที่สุด “ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าฝึกวิชาอยู่ที่สำนักหรืออย่างไร”

‘หลิวอี้หยาง’ นับว่าเริ่มมีหยาดน้ำตาออกมาเปรยๆ หางตา อาจารย์ทิ้งเขาอยู่ที่สำนักตัวคนเดียวนี่จะนับเป็นอะไร!

“ท่านเคี่ยวเข็ญข้าอย่างทรมานอยู่ในสำนัก แต่กลับมาเสวยสุขกับอาจารย์หญิงและบุตรสาวของท่านอย่างนั้นหรือ!” หลิวอี้หยางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง จากนั้นก็นั่งลงร่วมโต๊ะกับพวกเขาเนียนๆ

ถงอี๋ที่กำลังยกช้อนขึ้นมาจวนจะเข้าปากอยู่รอมร่อก็ชะงัก “เสียทีที่หลายปีก่อนข้ารับเจ้าเป็นศิษย์เพียงคนเดียว! ข้ารับเจ้ามาเพื่อให้มาชี้หน้าด่าอาจารย์เช่นนี้หรือ”

หลิวอี้หยางมีสติในที่สุด ลุกขึ้นยืนค้อมกายก้มหัวลงตรงหน้า “ศิษย์ขออภัย เป็นเพราะศิษย์เป็นห่วงความปลอดภัยของอาจารย์จึงได้มาตามหา โปรดลงโทษศิษย์ด้วยเถิด”

ถงอี๋ปรายตามองเขาด้วยดวงหน้าเย็นชา แต่ว่าหลิวอี้หยางนั้นรู้ดีที่สุดยามปกติปรมาจารย์ถูจื่อที่เป็นอาจารย์ของเขาก็มีสีหน้าเช่นนี้เสมอ

“ท่านรีบให้เขาขึ้นมานั่งเถิดเจ้าค่ะ บนพื้นแข็งเพียงนั้นเกิดศิษย์ของท่านปวดเข่าขึ้นมาก็ติดตามรับใช้ท่านไม่ไหวแล้ว!” ซ่งเมยเมยมองออกว่าแม้ถงอี๋จะทำสีหน้าเข้มขรึมแต่ก็ไม่อาจเสียหน้าให้อภัยศิษย์ของตนเร็วเพียงนั้น นางจึงกล่าวแทน “ท่านลุกขึ้นเถิด ท่านถูจื่อเขาให้อภัยท่านแล้วเจ้าค่ะ”

ถงอี๋ไม่มองหลิวอี้หยางอีก หันหน้ากลับมามองชามที่ว่างเปล่าของตน ซ่งเมยเมยเห็นดังนั้นก็ตักผัดผักน้ำมันงาให้เขาทันที ชายหนุ่มจึงใช้ช้อนเงินตักขึ้นมากินต่อ

หลิวอี้หยางเห็นอาจารย์ของตนไม่แม้แต่จะเหลือบตามองก็รู้แล้วว่าตนพ้นโทษแล้ว “ศิษย์ขอบคุณท่านอาจารย์ ขอบคุณอาจารย์หญิงขอรับ!”

ซ่งเมยเมยได้ยินหลิวอี้หยางเรียกตนเช่นนั้นกลับยิ้มกว้างตาหยี ในใจรู้สึกยินดีที่จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มมาเรียกตนว่าอาจารย์หญิงเช่นนี้ ก็เท่ากับว่าภายนอกนางดูเป็นคนมีความรู้ความสามารถจนเป็นผู้สั่งสอนคนได้กระมัง

แต่กลับกันถงอี๋กลับแอบยิ้มขึ้นมาเงียบๆ ในใจ จากนั้นก็ตกใจกับความคิดตนเอง

นี่เขาคงไม่ได้มีใจให้สตรีโง่งมตรงหน้าใช่หรือไม่?

“เจ้าหิวหรือเปล่าล่ะ ขึ้นมานั่งกินด้วยกันก่อนเถิด” ซ่งเมยเมยเอ่ยชวนหลิวอี้หยางอย่างใจกว้าง

หลิวอี้หยางเองก็ยังฝึกตนไม่ถึงขั้นที่ต้องอดอาหารบนโลก เขาจึงขอบคุณความใจกว้างของนางแล้วนั่งลงข้างอาจารย์ตนกินอย่างหิวโหย

“สงบ” ถงอี๋อดปรามไม่ได้

หลิวอี้หยางได้ยินเสียงเอ่ยเตือนก็ลดความเร็วในการกินลงอย่างว่าง่าย

ทางด้านซ่งเหนียวเหนี่ยวเองพอได้กินข้าว กินน้ำร่างกายก็ขยายขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็เห็นความเปลี่ยนแปลงได้ชัด “เหนียวเหนี่ยวของข้าเหมือนคนอายุสิบขวบแล้ว”

ปีศาจนกได้ยินก็ยกมือลูบหน้าขึ้นมาอย่างดีใจ “ข้าโตขึ้นแล้วเมยเมย!”

ซ่งเมยเมยเห็นท่าทางน่าขบขันของนกน้อยก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยี้หัวนางอย่างเอ็นดู

ทุกอย่างอยู่ในสายตาหลิวอี้หยางหมด ปากของเขาอ้ากว้างขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย เม็ดข้าวตกลงมาจากปากอย่างคนหมดแรง จากนั้นก็กลืนข้าวคำนั้นลงไปอย่างฝืนทน

“ทะ ท่านอาจารย์ บุตรสาวของท่านถูกปีศาจสิงสู่ร่างแล้วขอรับ!”

ถงอี๋ได้ยินกลับไม่โกรธ เขาผินหน้าไปอีกทางพลางแอบหัวเราะคนเดียว ที่แท้ไม่ได้มีเพียงสตรีตรงหน้าโง่งม แต่ศิษย์เพียงคนเดียวของเขาก็โง่งมเช่นกัน