ตอนที่ 6 จวินถานไป๋เสแสร้งเก่งนัก!

ตอนที่ 6

จวินถานไป๋เสแสร้งเก่งนัก!

หลังจากทั้งสี่ทานข้าวกันเสร็จแล้วนั้น ถงอี๋ก็บอกแก่ศิษย์ชายว่าซ่งเหนียวเหนี่ยวเป็นปีศาจแต่ไม่ได้ทำร้ายผู้ใดจึงไม่ต้องกำจัด

ซ่งเมยเมยเห็นว่านกน้อยของนางพอได้กินข้าวแล้วร่างกายจะแข็งแรงขึ้น ทั้งยังโตขึ้นอีก จึงซื้อข้าวหอมห่อไปด้วยให้นกของนางกินระหว่างทางเหมือนขนมทานเล่น

เพียงเดินกินผ่านไปสามตำบลซ่งเหนียวเหนี่ยวกลับมีรูปร่างเป็นหญิงสาวอายุสิบห้าสิบหกไล่เลี่ยกับซ่งเมยเมยในที่สุด

“เมยเมย ในที่สุดร่างกายข้าก็อายุใกล้เคียงเจ้าแล้ว!” นกน้อยดีใจจนออกนอกหน้า ก่อนจะเงยหน้าหัวเราะเสียงเย็น “ต่อไปถ้าข้าเจอจวินถานไป๋ก็ตบหัวเขาได้แล้ว!”

ซ่งเมยเมยไม่คิดมาก่อนว่าสิ่งที่นกน้อยของนางปรารถนาให้ร่างกายเติบโตก็เพียงเพื่อจะตบหัวจวินถานไป๋เท่านั้น!

คิดดูแล้วความแค้นของสัตว์เลี้ยงก็น่ากลัวเพียงนี้เชียว...

ทั้งสี่คนเดินทางมาถึงโรงเตี๊ยมอวิ๋นฝูท้องฟ้าก็มืดครึ้มพอดี หลังจากที่ทุกคนก้าวขาเข้าไปในโรงเตี๊ยมเม็ดฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ซ่งเมยเมยมองไปทางถงอี๋แต่ก็ไม่ได้พูดอันใด

หญิงสาวเดินไปทางบ่าวตรงโต๊ะเงินก็บอกว่าต้องการเช่าห้องสองห้อง จู่ๆ หยกบนคอนางก็ร้อนผะผ่าวจนจะลวกอยู่ร่ำไร

ซ่งเมยเมยขบริมฝีปากแน่น “จวินถานไป๋...”

นางสะบัดตัวหมุนกายเดินไปอีกทางอย่างไว แม้แต่ห้องที่ถามเช่าก็ไม่รอให้เขายืนยัน ก่อนจากมาก็ชะเง้อมองไปดูทั้งสามบนโต๊ะอีกครั้งก็พบว่ายังนั่งกันดีอยู่ ถงอี๋เองก็นั่งหันหลังพอดีจึงไม่มีใครสังเกตเห็นนาง

ซ่งเมยเมยมองซ้ายขวา สกัดจุดเปิดช่องทางวรยุทธ์ในร่างกายตนแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะใช้ความรู้สึกของหยกบนคอตามหาตัวการที่ทำให้มันร้อนลวกเช่นนี้!

อั๊ก!

เสียงต่อสู้โรมรันดังขึ้นเป็นระลอก ซ่งเมยเมยมองไปยังห้องกลางที่ยามนี้ประตูไม้แน่นชิดขอบประตูผิดปกติ ราวกับถูกคนขวางไว้ก็มั่นใจว่าคนเรียกนางมาอยู่ด้านในนี้แน่ๆ ใบหูแนบลงไปเบาๆ คอยฟังเสียงคนด้านใน

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าไม่คู่ควรมากราบไหว้เป็นศิษย์ของสำนักเหินเวหาอย่างไรเล่า!” จากนั้นก็ได้ยินเสียงทุบตีดังขึ้นอีกครั้ง “แล้วยังไง? คิดจะอวดเบ่งว่าตนเป็นโอรสของรัชทายาทจะมาแย่งเยวี่ยเอ๋อร์กับข้าเช่นนั้นหรือ”

ซ่งเมยเมยฟังแล้วก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ ถีบประตูเข้าไปในที่สุด บนพื้นห้องปรากฏร่างชายหนุ่มที่สภาพดูไม่ได้ขึ้นมา

กลุ่มชายหนุ่มที่กระทืบ ‘จวินถานไป๋’ หันมามองตรงหน้าประตูก็พบว่าเป็นสตรีงดงามผู้หนึ่งจึงกล่าวหยอกล้อ “แม่นางคนงาม เจ้ามาหาผู้ใดกัน ที่นี่เจ้ามาผิดห้องแล้ว ออกไปก่อนเถิด!”

ซ่งเมยเมยยิ้มหวานใส่คนพวกนั้นจึงเอ่ยขอโทษ “ดูท่าข้าจะมาผิดห้องจริงๆ เจ้าค่ะ”

นางที่กำลังจะเดินออกไปจากประตู ก็พลันปิดประตูเสียงดังทันที แววตาที่เคยสดใสหันมามองกลุ่มคนด้วยรังสีอำมหิตราวกับจะฆ่าคนตายปรากฏขึ้นแทนที่

“นะ ไหนว่ามาผิดห้องไง!”

ซ่งเมยเมยพุ่งเข้ามาประชิดตัวกลุ่มคนแล้วง้างมือขึ้นไล่ตบหัวพวกเขาทีละคน ทีละคนอย่างเต็มแรง

“สำหรับพวกเจ้าที่รังแกน้องชายข้า นี่ถือว่าสั่งสอนเท่านั้น ไม่ถึงตายหรอก” นางกล่าวเสร็จก็พยุงร่างชายหนุ่มขึ้นมา ตั้งใจจะเดินออกไปก็นึกได้แล้วหันกลับมา “อ้อ! ลืมไป ไม่ถึงตายก็จริง แต่ว่าจะปัญญาอ่อนจนจำเรื่องราวไม่ได้เท่านั้น!”

ซ่งเมยเมยพยุงร่างจวินถานไป๋ออกมา จากนั้นจึงหยุดเดินแล้วหลบเข้าไปห้องใกล้ๆ กัน

“เสี่ยวไป๋ ได้ยินรึไม่” นางตบร่างชายหนุ่มเบาๆ เห็นคราบน้ำตาตรงหางตาก็พลันปวดใจขึ้นมา

จวินถานไป๋ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะพบเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย น้ำตาก็ไหล่ออกมาจนท้วมเบ้าตา “พี่เมย ฮือ... พวกเขารังแกข้า”

ซ่งเมยเมยโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ไม่ใช่โกรธเจ้าพวกนั้น แต่โกรธเจ้าเด็กสำออยตรงหน้ามากกว่า

เพียะ!

จวินถานไป๋มองฝ่ามือที่เพิ่งตบลงมากลางหัวเขา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะไม่เหมือนคนที่กำลังเจ็บปวดหรือร้องไห้สักนิด

“เจ้าเสแสร้งให้มันน้อยหน่อย รู้ทั้งรู้ว่าคนแค่นั้นเจ้าจัดการได้ทำไมต้องเรียกข้ามาด้วย” ซ่งเมยเมยแม้จะพูดเช่นนั้น แต่มือก็ล้วงเข้าไปในถุงเงินแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาทำแผลให้เขาอย่างจนใจ

“ถุงเก็บของใบนี้ของพี่พรางตาได้ไม่เลว ทำให้ข้าสักใบสิ โอ๊ย!” จวินถานไป๋มองค้อนซ่งเมยเมยที่จิ้มแผลเขาอย่างไม่พอใจ

“เจ้าเสแสร้งเก่งเพียงนี้ ข้าชักจะเข้าใจเหนียวเหนี่ยวแล้วว่าเหตุใดจึงอยากตบหัวเจ้า!”

จวินถานไป๋ได้ยินชื่อเหนียวเหนี่ยวก็หยุดฟังอย่างตั้งใจ “นางกลายร่างได้แล้วหรือ”

หญิงสาวไม่ตอบ แต่ก็บรรจงทำแผลให้เขาต่อ

“พี่เมย นางกลายร่างได้เต็มตัวแล้วใช่ไหม” จวินถานไป๋กลับร้อนรนแทน เขย่าแขนนางคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้

“ได้แล้ว! เป็นสาวงามที่พร้อมจะบินจากคนขี้แกล้งได้ทุกเมื่อเชียวล่ะ”

จวินถานไป๋ยิ้มอย่างมีเลศนัย ในที่สุดนกน้อยน่าแกล้งตัวนั้นก็กลายร่างได้แล้ว...