ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

ในขณะที่หล่อนกำลังนั่งจมดิ่งอยู่กับความทุกข์ทรมานของโชคชะตาอยู่นั้น ประตูห้องรับรองถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงสง่าที่ก้าวเข้ามาภายในห้อง

บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปในทันที เมื่อเขาปรากฏตัว ปริญญ์ก้าวเข้ามาอย่างมั่นคง แผ่ออร่าของอำนาจและความเย็นชาที่ชวนให้ผู้คนรอบข้างต้องเงียบกริบ

มัสยาตกตะลึงจนแทบลืมหายใจ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับรูปสลัก พระเจ้าคงใช้เวลาบรรจงสร้างเขาขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน

โครงหน้าคมสัน คิ้วเข้มที่ขับให้ดวงตาเฉียบคมราวกับใบมีดดูดุกร้าวและทรงพลัง จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูปที่ดูหยิ่งผยองแต่ก็แฝงเสน่ห์อย่างประหลาด

ผิวขาวเนียนราวกับหินอ่อน ทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเขาช่างสมบูรณ์แบบเกินไป จนมัสยาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

หล่อนรู้ว่าเขาเป็นศัตรู เป็นผู้ชายที่บีบบังคับพ่อของหล่อนจนต้องส่งหล่อนมาอยู่ที่นี่

แต่ถึงอย่างนั้น หัวใจของหล่อนกลับเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ความเย็นชาและอำนาจที่แผ่ออกจากตัวเขายิ่งทำให้หล่อนหวั่นไหว

หล่อนพยายามบอกตัวเองให้เกลียดเขา แต่กลับไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

ปริญญ์หยุดยืนอยู่ตรงหน้าหล่อน ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองหล่อนจากศีรษะจรดปลายเท้า แววตาไร้ความรู้สึก ประเมินหล่อนอย่างไม่ปิดบัง แม้สายตานั้นจะเย็นชามาก แต่กลับแฝงอำนาจที่ทำให้หล่อนไม่สามารถต่อต้านได้

“ผมไม่มีเวลามาดูแลเด็กเหลาะแหละ ถ้าจะอยู่ที่นี่ คุณต้องทำงาน ไม่ใช่มาเป็นเจ้าหญิงรอให้คนมาประคบประหงม หวังว่าจะเข้าใจ” น้ำเสียงของเขาเยียบเย็นและเฉียบขาด

มัสยากำมือแน่น ความโกรธและความเสียใจประดังขึ้นมาพร้อมกัน น้ำเสียงของเขาบาดลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ เพราะมันบอกอย่างชัดเจนว่า เขาไม่ได้เห็นหล่อนเป็นอะไรมากไปกว่า ภาระ ที่เขาต้องรับไว้เพราะข้อตกลงทางธุรกิจเท่านั้น

หญิงสาวอยากตอบโต้ อยากพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนไร้ค่าที่เขาคิด แต่ทว่าริมฝีปากกลับสั่นไหว ไม่มีเสียงใดหลุดออกมา

หล่อนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธข้อเสนอที่พ่อของหล่อนทำไว้ หล่อนรู้ดีว่าหนี้สินของบริษัทนั้นมากมายเพียงใด และเขาคือคนที่ครอบครัวของหล่อนไม่อาจปฏิเสธได้

มัสยาก้มหน้าลง ซ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

หล่อนไม่ได้อยากมาที่นี่ ไม่อยากอยู่ภายใต้พันธะนี้

แต่ที่แย่ที่สุด... หล่อนไม่สามารถห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงระรัว เมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ได้เลย

ปริญญ์ปริญญ์ยืนกอดอก จ้องมองผู้หญิงตรงหน้านิ่ง ราวกับกำลังอ่านความคิดของหล่อนอยู่ ก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเย็นชา

“คุณจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าคุณมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”

มัสยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาไหววูบเล็กน้อย แต่ยังคงรักษาความสงบไว้ภายนอก

“นางบำเรอมั้งคะ” หล่อนประชดไม่ได้คิดจริงจัง

ปริญญ์แค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ผมไม่เคยขัดสนเรื่องผู้หญิง”

มัสยากำมือแน่นขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ

“งั้นคุณบีบให้ฉันมาที่นี่ทำไมคะ”

ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหล่อน ก่อนตอบเสียงเย็นชา

“ผมไม่ได้บีบ แต่เพราะพ่อของคุณเสนอใช้ตัวคุณมาชดใช้หนี้สินแทน มันไม่ใช่ความต้องการของผมเลยสักนิด”

มัสยากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คำพูดของเขายิ่งทำให้หล่อนรู้สึกไร้ค่าในสายตาของเขา

ทุกคำพูดของเขาตอกย้ำว่าหล่อนไม่มีสิทธิ์เลือก ไม่มีคุณค่าอะไรเลยนอกจากเป็นเครื่องมือชดใช้หนี้

มัสยาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยถาม

“แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”

ปริญญ์จ้องหล่อนด้วยดวงตาเย็นชา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แยแส

“พนักงานในโรงแรม”

“คะ?”

มัสยาตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ หล่อนคาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนั้น

“ผมรู้ว่าคุณเป็นคุณหนู มีแต่คนตามใจ แต่ตอนนี้คุณต้องเข้าใจสถานการณ์เสียใหม่ เพราะคุณไม่ได้อยู่ในฐานะนั้นอีกแล้ว”

เขาหยุดนิดหนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงหนักแน่น

“คุณต้องทำงานชดใช้หนี้สิน”

มัสยากลั้นหายใจ ก่อนจะตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

“แต่ฉันจบปริญญาตรีด้านบริหารธุรกิจและการตลาดนะ แล้วก็เก่งภาษาอังกฤษด้วย”

ปริญญ์หัวเราะในลำคออย่างเย็นชา

“ผมไม่สนใจว่าคุณจะจบอะไรมา แต่ตอนนี้คุณอยู่ในฐานะลูกหนี้ของผม ดังนั้นต้องเชื่อฟังคำสั่งของผม”

มัสยาเม้มริมฝีปากแน่น

“แต่เหตุผลของฉันมันฟังขึ้นนะคะ”

เขายิ้มเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

“แต่ผมไม่อยากฟัง”

หล่อนพูดไม่ออกกับคำตอบตรงไปตรงมาของเขา

“ผมจะให้คนพาคุณไปที่ห้องพัก แล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มงานได้เลย”

หล่อนยังคงยืนอึ้งกับความเฉียบขาดของเขา

“อ้อ แล้วอย่าก่อเรื่องล่ะ เพราะถ้าคุณก่อเรื่อง หรือทำอะไรเสียหาย ยอดหนี้ของพ่อคุณก็จะถูกเพิ่มเข้าไปอีก ตามจำนวนความเสียหายที่คุณสร้างเอาไว้”

มัสยากัดริมฝีปากแน่น สายตาจ้องเขาอย่างไม่พอใจ

“คุณนี่มันหน้าเลือดชัดๆ”

ปริญญ์ยิ้มเย็นชา แต่แววตากลับแข็งกระด้าง

“แล้วอย่าใช้คำพูดไม่สุภาพกับผม เพราะมันจะทำให้คุณได้รับใบเตือน และใบเตือนหนึ่งใบมีมูลค่าห้าพันบาท”

เขาพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนอึ้งและเครียดอยู่ที่เดิม

จากนั้นก็มีพนักงานของเขาในชุดฟอร์มของโรงแรมเอ่ยขึ้น

“เชิญไปห้องพักค่ะ”

มัสยาจำใจเดินตามพนักงานออกจากห้องรับรอง