03- คนที่ไม่อยากเจอ [Milin]

[Part มิลิน ]

@บนเวที

          คาร์เตอร์ยืนอยู่บนเวทีร่วมกับเพื่อนสนิทอย่าง เซน และ ไบรอันต์ ที่ถือว่าเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ร่วมกับเขา ทำให้นักข่าวมากมายต่างรัวแฟลชกดชัตเตอร์ถ่ายรูป เก็บภาพประวัติศาสตร์กับงานเปิดตัวที่ยิ่งใหญ่ของนักธุรกิจหนุ่มหล่อ ไฟแรง ทั้งสามคน ที่ถูกจับตามองและได้รับความสนใจในเวลานี้ ทำให้สำนักข่าวใหญ่ทุกสำนักจึงมาร่วมกันอยู่ที่นี้

          “รบกวนคุณมิลินไปยืนถ่ายรูปข้างนายด้วยครับ” ดีนเดินเข้าไปหามิลินที่ยืนทำหน้าที่อยู่ตรงโพเดียม

          “คะ?”

          “คุณคาร์เตอร์ ต้องการให้ถ่ายรูปรวมกับทุกคนที่อยู่บนเวทีนี้ครับ”

          “แต่ฉันเป็นแค่พิธีกรนะคะ”

          “แล้วคุณมิลินอยู่บนเวทีนี้ไหมครับ”

          “เอ่อ..” ฉันชะงักไปกับคำถามของผู้ชายตรงหน้า…น่าจะเป็นลูกน้องของคุณคาร์เตอร์ เขาหน้าตาหล่อสะอาด ตี๋ ๆ ขาว ๆ ดูดีใช้ได้เลย แต่ความคิดนั้นก็ถูกไล่ออกไปทันที เพราะตอนนี้เขาทำให้ฉันหน้าแตกจนอยากจะจมดินซะเดี๋ยวนั้น

          “ค่ะ”

          ในที่สุดฉันก็หาเสียงของตัวเองเจอ ตอบตกลงผู้ชายตรงหน้า และเดินตามเขาไปยืนในตำแหน่งข้างกายคุณคาร์เตอร์แบบงงๆ

          “อ๊ะ!”

ฉันสัมผัสได้ถึงมือใครบางคน ที่สอดเข้ามาที่เอวคอดของฉัน และวางบนสะโพกของฉัน จนมันทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองยังมือปริศนานั้นทันที  ก่อนจะพบว่านั้นคือมือของคุณคาร์เตอร์ แต่เอ๊ะ? ทำไมเขากับมีท่าทีปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หรือนี่จะเป็นเรื่องปกติเวลาที่คนรวยยืนรวมตัวถ่ายรูปกัน

          “คุณมิลิน รบกวนหันมามองกล้องข้างหน้าหน่อยครับ”

          เสียงนักข่าวเรียกฉันออกมาเสียงดัง เมื่อฉันเผลอมองหน้าคุณคาร์เตอร์อยู่นาน ฉันเลยจะต้องรีบหันกลับมายิ้มให้กับกล้องข้างหน้าอย่างสวยงามแทน

          “อ๊ะ!!” ฉันรู้สึกตัวแข็งทื่อ  แก้มค่อยๆเห่อร้อนขึ้นมาดื้อๆ เมื่อมือของผู้ชายข้างที่วางอยู่บนสะโพกของฉันเมื่อกี้ มันเลื่อนลงไปนวดคลึงที่ก้นงอนงามของฉันเบาๆ

          ..ฉันจะทำยังไงดี...ฉันอยากจะจับมือของเขาออกไปจากก้นของฉันตอนนี้จัง!

          “คุณ...คาร์เตอร์คะ” ฉันตัดสินใจกระซิบเรียกชื่อเจ้าของมือปลาหมึกที่อยู่ข้างกายฉันทันที

          “.......”

          เงียบ..

          “คุณคาร์เตอร์คะ!!” ฉันกระแทกเสียงเรียกชื่อคุณคาร์เตอร์ให้เขาได้ยินอีกครั้ง

          “อะไร!? ”

          “รบกวนคุณคาร์เตอร์ เอามือออกจากก้นของฉันด้วยค่ะ ตอนนี้คุณกำลังลวนลามฉันอยู่นะคะ!”

          “เหรอ? ”

           คาร์เตอร์ตอบหญิงสาวกลับมาหน้าตาเฉย และไม่ได้ทำตามอย่างที่เธอบอก แต่เขากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามคือออกแรงมือบีบก้นของเธอมากขึ้น จนมันเหมือนจะแหลกคามือ

          “นี่!” มิลินรู้สึกโกรธจัด เมื่อเขากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำขอร้องของเธอ เธอจึงตัดสินใจปัดมือหนาของมาเฟียหนุ่มออกอย่างแรง และเดินลงไปหลังเวทีทันทีโดยที่ไม่สนใจเสียงนักข่าวที่เรียกชื่อเธออีกเลย

          “ให้ตามไปไหมครับ” ดีนเดินเข้ามาถามผู้เป็นนาย เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเจ้านายหนุ่มและพิธีกรสาวเมื่อครู่

          “หึ ปล่อยไป” มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปาก รู้สึกชอบใจกับความกล้าของเธอ ที่คงไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาได้ เพราะทุกคนที่กล้าลองดีกับเขา มักจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้แล้ว

          ฉันวิ่งลงมาจากเวทีด้วยความโกรธ เมื่อคุณคาร์เตอร์ทำตัวไร้มารยาทกับฉัน ดีที่ฉันทำหน้าที่พิธีกรเสร็จแล้วพอดี และตอนนี้ฉันก็อยากจะกลับบ้านเต็มทน

          “สาธุ...ขอให้เราอย่าได้เจอกันอีกเลยนะคะ”

           ฉันพนมมือไหว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้สิ้งที่ฉันพูดเป็นความจริง แต่ในความเป็นจริงฉันกับเขาเหมือนอยู่กันคนละโลกอยู่แล้ว ถ้างั้นก็ดี ต่อไปนี้ฉันก็คงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วล่ะ

          “สาธุ สาธุ”

          หลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย และนั่งรอพี่ริชชี่ พี่สาวคนสวยอยู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว…คำพูดของพี่เขาที่เคยเตือนฉันว่า ‘อย่าทำอะไรขัดใจคุณคาร์เตอร์เด็ดขาด!’

          “งื้อ..แล้วเขาจะฆ่าฉันไหมเนี่ย”

           ฉันกัดริมฝีปากเล็กน้อย รู้สึกได้เลยว่าตัวเองต้องระวังตัวให้มากกว่าปกติ…เพราะกับคนแบบคาร์เตอร์ การทำพลาดแม้เพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ทันที

           “ไหนพี่ริชชี่บอกว่าคุณคาร์เตอร์เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้ไง แล้วทำไมคุณคาร์เตอร์ที่ฉันเจอถึงไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นล่ะ”

           ฉันที่กำลังนั่งคิดเรื่องคุณคาร์เตอร์เพลินๆ พี่ริชชี่ก็เข้ามาหาฉันพอดี

          “นั่งเหม่ออะไรลิน เหนื่อยเหรอ”

          “ปะ..เปล่าค่ะ”

          “นี่ขอบคุณมากนะที่วันนี้มาช่วยพี่ อะนี่ค่าตอบแทน” ริชชี่พูดเสร็จก็หยิบเช็คเงินสดให้กับฉัน 

          “พี่ริชชี่ค่ะ เช็คนี้กรอกตัวเลขผิดรึเปล่าคะ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก อ๊ะ! นี่มันหกหลักเลยหรือคะ นี่มันมากเกินหลายเท่ากับค่าจ้างที่คุยกันไว้เลยนะคะ”

           ฉันรู้สึกตาโตและตกใจกับตัวเลขค่าจ้างที่จ่ายมา ซึ่งมันเป็นจำนวนเงินทั้งหมดสองแสนบาท

          “ไม่ผิดจ๊ะ ไม่ผิด ตอนแรกที่พี่เห็นตัวเลขในเช็ค พี่ก็ตกใจแบบลินนี่ล่ะ แต่คุณดีนลูกน้องของคุณคาร์เตอร์เป็นคนเอาเช็คนี้มาให้พี่เอง และ เป็นคนบอกกับพี่เองว่าจำนวนเงินที่เขียนมาถูกต้องแล้วค่ะ”

          “แต่ลินว่ามันมากเกินไปรึเปล่าคะ”

          “เอาน่าลิน นี่เขาเรียกว่าวิถีคนรวย แต่แปลกนะจ่ายเงินเยอะขนาดนี้ แสดงว่าคุณคาร์เตอร์ต้องถูกใจมิลินคนสวยของพี่แน่ๆเลย”

          “.....” ฉันนิ่งอึ้งคำพูดของพี่ริชชี่ ทำให้ฉันคิดถึงเหตุการณ์บนเวทีที่แสนจะน่าเกียจและอึดอัดก่อนหน้านี้

          “ถ้าคุณคาร์เตอร์ถูกใจลินจริงๆ จะเป็นแบบไหนนะ คิดไปแล้วพี่ก็ขนลุกเลยอะ ”

          “ไม่พูดเล่นแบบนี้สิคะ พี่ริชชี่”

          “ไม่ได้พูดเล่นสักหน่อย ลินก็ระวังตัวด้วยนะ ระวังโดนคุณคาร์เตอร์ฉุดไป ทำมิดีมิร้ายแบบในนิยายเอานะ ฮ่าๆๆ ”

          ริชชี่หัวเราะชอบใจกับคำพูดของตัวเองและ ยิ่งเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของมิลินเธอก็ยิ่งรู้สึกชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งน้องสาว  ที่แสดงออกมาว่าเธอไม่ได้ชอบใจในสิ่งที่เธอพูดสักเท่าไหร่

          “พี่ริชชี่หยุดเลยนะคะ ลินไม่ชอบเขาค่ะ” ยิ่งฉันแสดงใบหน้าบูดบึ้งมากกว่าเดิม พี่สาวคนสนิทก็ยิ่งหัวเราะไม่หยุด

          “ทำไมอะ เขาทำอะไรให้ลินไม่ชอบ?”

          ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ส่งสายตามองพี่สาวตรงหน้านิ่งๆ

          “อะ..อะ..พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ พี่แค่ล้อเล่นเองนะ คิดจริงจังไปได้.... แล้วนี่ลินจะกลับเลยไหม”

          “เดี๋ยวลินจะกลับเลยค่ะ”

          “รถลินอยู่ไหนเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

          “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลินไปเองดีกว่า”

          “งั้นโอเค วันนี้พี่ขอบคุณมากนะ”

          “ค่าา..”

           หลังจากร่ำลาพี่สาวเสร็จ ฉันก็หันหลังกลับ รีบก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังลานจอดรถโดยไม่หันมองใครอีก…หัวใจเต้นแรงทั้งจากความตื่นเต้นและความเร่งรีบราวกับกลัวว่าจะช้าไป