ตอนที่4 ยาแย้มสัตย์

‘ยาแย้มสัตย์คืออะไรอีก สวรรค์ท่านจะให้ข้าตายให้ได้เลยใช่หรือไม่’ นางบ่นในใจ

จ้าวฉือลี่ยังคงมึนงงเพราะนางไม่เคยอ่านเจอยาแย้มสัตย์ในนิยายเรื่องนี้ แต่ทว่านางนั้นก็รีบสาวเท้าตามเขาไป เพราะกลัวว่าหากขัดขืนจะเผยพิรุธให้เขารู้

จ้าวฉือลี่เดินตามมาจนถึงเรือนหลักหลังใหญ่ เมื่อนางก้าวเท้าเข้าไปยังห้องนอนของเจ้าของจวนก็ถึงกับตาค้างไปกับของตกแต่งที่เพียงเห็นก็รับรู้ถึงราคาเครื่องใช้เครื่องประดับที่คนอย่างนางนั้นมิมีวันได้เป็นเจ้าของ

ห้องนอนของเว่ยเหวินเซียนกว้างกว่าห้องที่นางเช่าอยู่เกือบสิบเท่า เพียงแค่เตียงนอนของเขาก็มีขนาดเท่ากับห้องเช่าที่นางเช่าอยู่แล้ว นางกวาดตามองไปรอบ ๆ จนได้ยินสุรเสียงเคร่งขรึมของเขาดังขึ้น นางจึงได้เลิกตื่นตาตื่นใจไปกับของตกแต่งห้องนอนของคนสูงศักดิ์

“ถอดอาภรณ์และลงไปแช่น้ำในอ่างเสีย”

จ้าวฉือลี่เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ พร้อมกับเอียงคอมองเจ้าของห้องบรรทมด้วยความข้องใจว่าสิ่งที่นางได้ยินเป็นเพราะนางหูฟาดไป หรือเขาเอ่ยเช่นนั้นจริง ๆ

“เจ้ามิได้ยินหรอกหรือว่าข้าสั่งให้เจ้าถอดอาภรณ์ออกแล้วลงไปแช่น้ำ” สุรเสียงของเว่ยเหวินเซียนดังขึ้นกว่าเก่าอีกทั้งยังปนไปด้วยโทสะ

จ้าวฉือลี่กางนิ้วมือทั้งห้าออกปกปิดส่วนบนและส่วนล่างของตนเองอย่างทันท่วงที เพราะคิดว่าบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้กำลังคิดมิดีมิร้ายกับนาง

“ท่านอ๋องเพคะ เหตุใดถึงต้องทำเช่นนี้ ในเมื่อหม่อมฉันมิได้ขโมยตราพยัคฆ์ของพระองค์ไปไยจะต้องหยามเกียรติของหม่อมฉันเช่นนี้ด้วยเพคะ” จ้าวฉือลี่เอ่ยเสียงแข็งด้วยน้ำโห

“ตราพยัคฆ์ของข้าป้ายยาแย้มสัตย์เอาไว้ หากเจ้าบริสุทธิ์ใจก็เพียงถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปแช่น้ำตามที่ข้าบอก หากร่างกายของเจ้ามิมีส่วนใดเปลี่ยนเป็นสีส้ม ข้าจะเชื่อเจ้าว่าเจ้านั้นมิได้เป็นคนเอาตราพยัคฆ์ไป” เสียงของเขาหนักแน่นและเฉียบขาด

ใบหน้าของเผยตั้นเยี่ยนซีดขาว ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจอย่างสุดแสน เพราะไม่คิดว่าเว่ยเหวินเซียนจะป้ายยาแบบนี้ไว้ที่ตราพยัคฆ์ เพราะในนิยายที่นางอ่านเนื่องจากเว่ยเหวินเซียนมาเจอเผยตั้นเยี่ยนตอนกำลังหลบหนี และนางมีท่าทีหวาดกลัวเขาบวกกับนางไม่ยอมให้เขาค้นตัว เขาจึงบังคับค้นตัวนางจนเจอตราพยัคฆ์ที่นางซ่อนเอาไว้ เขาจึงไม่จำเป็นต้องพิสูจน์โดยวิธีนี้

‘จ้าวฉือลี่นะจ้าวฉือลี่ ยามนี้เจ้าได้โอกาสมาเป็นคุณหนูใหญ่สกุลเผยแล้ว แต่ชีวิตของเจ้าก็ยังต้องดิ้นรนกระเสือกกระสนหาทางรอดให้พ้นจากความตายอีก ชาติก่อนเจ้าต้องเป็นคนขายชาติแน่ ๆ’

“เช่นนั้นใช้มือจุ่มน้ำก็พอแล้วมิใช่หรือเพคะ” นางพยายามหาเรื่องพูดเพื่อถ่วงเวลาหาทางออก

“เจ้าคิดว่าข้าอ่อนโตโลกถึงเพียงนั้นเลยหรือ ข้าโตมาในราชวงศ์ที่เพียงแค่ของใช้ส่วนตัวชิ้นเดียวหายไปก็อาจเป็นเรื่องใหญ่ในภายภาคหน้าได้ พวกที่จะมาขโมยย่อมมีวิธีต่าง ๆ นานาในการหยิบและซ่อนมันออกไป เรื่องพวกนี้ข้าเห็นมามากแล้วเช่นนั้นเล่ห์เหลี่ยมของหัวขโมยกระจอกเช่นเจ้าไม่มีทางรอดพ้นสายตาของข้าไปได้อย่างแน่นอน”

เว่ยเหวินเซียนเคยเจอขโมยที่ไม่ใช้มือหยิบสิ่งของ แต่ใช้ถุงมือหรือผ้าคลุมสิ่งของนั้น ๆ มาก่อน แต่ยามพวกเขาซ่อนมันเอาไว้กับตัวก็ไม่ทันระวังว่าร่างกายบางส่วนจะสัมผัสโดนกับของสิ่งนั้นทำให้ยาที่เขาป้ายไว้เผยให้เห็นว่าใครคือคนขโมยตัวจริง

จ้าวฉือลี่รู้แล้วว่าต่อให้นางได้อ่านนิยายเรื่องนี้มาก็ไม่ใช่ว่านางจะเอาชีวิตรอดได้ง่าย ๆ เพราะนักเขียนทุกคนนั้นไม่สามารถจะเล่าเรื่องราวรายละเอียดที่เกิดขึ้นกับตัวละครทุกตัวได้ พวกเขาเพียงบรรยายเรื่องที่เป็นเรื่องสำคัญเพื่อให้นักอ่านติดตามเท่านั้น

เวลานี้ทางออกเดียวที่จะทำให้นางไม่ต้องแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ก็คงมีเพียงวิธีเดียวคือ ต้องให้เขาเจอตราพยัคฆ์ ‘เสวี่ยเฟิงข้าฝากความหวังไว้ที่เจ้าแล้ว’ จ้าวฉือลี่ภาวนาให้เสวี่ยเฟิงนำตราพยัคฆ์ไปซ่อนไว้ในที่ที่ทหารของเว่ยเหวินเซียนหาเจอได้โดยเร็วก่อนที่นางจะโดนเขาจับถอดเสื้อผ้า

“จะให้หม่อมฉันถอดเสื้อผ้าเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ต่อหน้าพระองค์ก็ย่อมได้ แต่หม่อมฉันขอถามท่านอ๋องให้หายข้องใจก่อนนะเพคะ” จ้าวฉือลี่หยุดเอ่ยแล้วมองหน้าเว่ยเหวินเซียนครู่หนึ่ง เมื่อเขามิได้ปฏิเสธนางจึงเอ่ยต่อ

“ทำไมท่านอ๋องจึงเชื่อว่าหม่อมฉันเป็นคนขโมยตราพยัคฆ์ไปอย่างนั้นหรือเพคะ”

“เพราะเจ้าใส่ยานอนหลับในจอกสุราของข้า” เว่ยเหวินเซียนหยุดดูสีหน้าของเผยตั้นเยี่ยน คิ้วของนางเลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาแฝงไปด้วยความเคลือบแคลง ‘หรือนางจะไม่รู้เรื่องนี้’ เขานึกในใจ แต่ในเมื่อนางไม่เอ่ยอันใดเขาจึงได้เอ่ยต่อ

ที่จ้าวฉือลี่ไม่เอ่ยอันใดเพราะนางกำลังคิดไตร่ตรองเรื่องราวในนิยายอยู่ เพราะนางจำได้ว่าเผยตั้นเยี่ยนมิได้วางยาแต่แค่มอมเหล้าเว่ยเหวินเซียนเท่านั้น

“และอีกอย่างก็มีบ่าวรับใช้เห็นเจ้าจากหน้าต่างว่าเจ้ารื้อค้นห้องนอนของข้า หลังจากที่พาข้ามาถึงห้องนอนแล้ว” เว่ยเหวินเซียนถึงกับประหลาดใจเมื่อเห็นมุมปากของเผยตั้นเยี่ยนยกขึ้น

“หม่อมฉันมิได้วางยาท่านอ๋องเพคะ จริงอยู่ที่หม่อมฉันอยู่ในห้องเช็ดตัวให้พระองค์เพียงลำพัง แต่ทว่าช่วงเวลาแค่ไม่กี่อึดใจหม่อมฉันไหนเลยจะค้นห้องบรรทมอันกว้างใหญ่ของท่านอ๋องได้ทั่วอย่างที่บ่าวรับใช้ผู้นั้นพูด” จ้าวฉือลี่เอ่ยพร้อมใช้สายตาอ่านทางทีของเว่ยเหวินเซียน และดูจากที่เขาย่นคิ้วก็ทำให้นางใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

เว่ยเหวินเซียนขมวดคิ้วพร้อมคิดตาม เมื่อฟังจากคำพูดของนางก็จริงอย่างที่นางเอ่ย ยามนั้นหานสิงเวยก็อยู่หน้าห้องบรรทมของเขา หากนางค้นข่าวของย่อมมีเสียงแปลก ๆ ให้องครักษ์คนสนิทของเขาสงสัยขึ้นมาบ้าง แต่หานสิงเวยกลับบอกว่าไม่ได้ยินเสียงอันใดผิดปกติ

“หม่อมฉันว่าท่านอ๋องคงรู้จักเล่ห์เหลี่ยมของโจรผู้นี้น้อยไปแล้วกระมังเพคะ” จ้าวฉือลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเพื่อให้เขานั้นรู้สึกเสียงหน้าที่อาจถูกบ่าวรับใช้หลอก และเป็นไปอย่างที่นางคาด ใบหน้าของเขานั้นมีโทสะขึ้นมาเล็กน้อย นางจึงรีบเอ่ยต่อ

“มิสู้ท่านอ๋องลองสั่งคนให้ไปรื้อค้นแถวเรือนพักของบ่าวผู้นั้นให้ดี ๆ อีกสักรอบดีหรือไม่เพคะ หากไม่เจอหม่อมฉันจะยอมถอดเสื้อผ้าและลงไปแช่น้ำเพื่อให้ท่านอ๋องดูให้ชัด ๆ ว่ามีรอยสีส้มปรากฏอยู่บนร่างกายของหม่อมฉันหรือไม่” น้ำเสียงของนางกระด้างขึ้น ราวกับกำลังท้าทายเขา

เพราะตามเนื้อเรื่องเผยตั้นเยี่ยนเป็นคนมอมสุราเว่ยเหวินเซียนและให้ฉุยฉุยแกล้งปวดท้องเพื่อแอบไปเอาตราพยัคฆ์ที่ห้องนอนของเว่ยเหวินเซียน เนื่องจากปกติบุรุษผู้นี้แทบจะไม่ดื่มสุรากับใครเลย นั้นอาจเป็นเพราะเขาเกิดในราชวงศ์จึงมักระแวงว่าจะมีคนปองร้าย ในเมื่อไม่ค่อยดื่มสุราเผยตั้นเยี่ยนจึงคิดว่าเขานั้นเป็นพวกคออ่อน

และก็เป็นตามที่เผยตั้นเยี่ยนคาด เพียงดื่มไปไม่กี่จอกเว่ยเหวินเซียนก็สลบไปทันที แต่นางคงไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วเขาไม่ได้คออ่อน แต่มีคนวางยาเขา หลังจากนั้นเพราะเผยตั้นเยี่ยนกลัวว่าหากนางให้หานสิงเวยองครักษ์คนสนิทของเว่ยเหวินเซียนพาเขากลับห้องนอนเพียงลำพังจะไปเจอฉุยฉุยที่กำลังขโมยตราพยัคฆ์ นางจึงช่วยพยุงเว่ยเหวินเซียนไปยังห้องนอนของเขา และเมื่อใกล้ถึงเรือนนอนเผยตั้นเยี่ยนจึงแกล้งชวนหานสิงเวยพูดคุย เพื่อหวังให้ฉุยฉุยรู้ตัว

เพื่อให้แนบเนียนเผยตั้นเยี่ยนจึงเป็นคนอาสาเช็ดตัวให้เว่ยเหวินเซียนด้วยตนเอง หานสิงเวยไม่กล้าขัดจึงได้ออกไปรอด้านนอก เช่นนั้นบ่าวผู้นั้นที่เอ่ยใส่ความนางย่อมไม่ได้เห็นกับตา เพียงแต่พูดไปตามที่เว่ยหลิงเฮ่อสั่งมาเท่านั้น

“สิงเวย เจ้าพาคนไปค้นหาตราพยัคฆ์แถวเรือนนอนของบ่าวรับใช้ผู้นั้นเดี๋ยวนี้” สุรเสียงของเขาดังก้อง เขาเอ่ยพร้อมกับจ้องมองเข้าไปในดวงตานาง