11: หาเลี้ยงปากท้อง [2]

“หืม... ต้นอะไรเนี่ยลูกแดงเต็มไปหมดเลย” พลันในหัวก็เกิดเป็นคำตอบ ไม้ยืนต้นไม่เตี้ยไม่สูง กิ่งก้านพอที่จะปีนป่ายเก็บผลได้ ผลไม้ตรงหน้าคือต้นหยางเหมย ออกลูกแดงดกเต็มต้นอีกทั้งยังสามารถกินได้

ร่างบางวางกระบุงไว้ข้างต้นหยางเหมย ก่อนที่เจ้าตัวจะปีนต้นหยางเหมยเพื่อเก็บผลของมัน กระนั้นด้วยความอยากรู้ถึงรสชาติจะเป็นอย่างไร จึงได้เด็ดมาลองชิมหนึ่งลูก เป่าฝุ่นออกนิดหน่อยก่อนจะชิมไปหนึ่งคำ

“ซี้ดดด เปรี้ยว เช่นนี้ต้องเก็บมากหน่อย เอาไปคลุกพริกเกลือต้องอร่อยแน่” กัดคำแรกถึงกับทำตาหยี เปรี้ยวนำหวานตาม เนื้อฉ่ำสีแดง จิ้มพริกเกลือคงอร่อยน่าดู

ไป๋เหลียนปีนป่ายต้นหยางเหมยอย่างชำนาญ เพราะลูกหยางเหมยค่อนข้างนิ่มจึงเก็บใส่มิติวิเศษแทนที่จะโยนลงพื้นดิน ทว่าในขณะที่ปีนเก็บผลไม้อยู่นั้น เมื่อมองจากที่สูงจึงได้เห็นลำธารอยู่ไม่ไกลนัก ประกอบกับเก็บผลไม้ได้มากพอแล้ว นางจึงลงจากต้นหยางเหมยพร้อมกับเก็บสัมภาระแล้วตรงไปยังลำธารทันที

“โห! มีหอยเต็มเลย”

หญิงสาวถึงกับตาโตเมื่อในลำธารตรงหน้ามีหอยหลายชนิดเต็มไปหมด นางไม่รู้หรอกว่ามันมีชื่ออะไรบ้าง รู้เพียงว่าหอยพวกนี้กินได้ก็พอแล้ว

ไป๋เหลียนจัดการวางของที่นำติดตัวมาด้วย พร้อมกับถอดรองเท้าพับแขนเสื้อและเหน็บชายกระโปรงให้สั้นถึงเข่า จากนั้นจึงลงมือเก็บหอยด้วยความตื่นเต้น หากโลกที่จากมาหากินง่ายเช่นนี้ก็คงดี ถึงไม่มีเงินแต่รับรองว่าไม่มีวันอดตาย

เมื่อรู้ว่าของตรงน่ากินได้นางก็จัดการเก็บทุกอย่างที่ขวางหน้าทันที มิติวิเศษสามารถจุของได้ตามที่ต้องการ ทั้งยังไม่เสียไม่เน่าสดใหม่ราวกับเพิ่งเก็บมา และสิ่งที่ทำให้ตกใจนั่นคือใส่ไปหนึ่งจะได้เพิ่มถึงสอง

เหตุเพราะลูกหยางเหมยที่เก็บมาด้วยความโลภ กลัวจะกินหมดเร็วทั้งไม่อยากมาเก็บบ่อย ๆ เพราะระยะทางเข้าป่ามิใช่ใกล้ นางจึงเด็ดมามากโข จากที่ปีนขึ้นไปเด็ดมาสามสิบกว่าลูกบัดนี้มันกองเพิ่มเป็นเท่าตัวก็ว่าได้ ดังนั้นหอยพวกนี้เก็บไปแค่พอกินก็พอ อย่างไรเสียจำนวนก็จะเพิ่มขึ้นอีก

“อุ๊ย! ตรงนั้นมีกุ้ง”

นอกจากหอยตัวใหญ่น่าทาน ก็ยังมีกุ้งที่เพียงแหวกใบหญ้าออกพวกมันก็แตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง ใบหญ้าที่ยื่นออกมาลอยละล่องอยู่เหนือน้ำ ปกคลุมไปตลอดแนวลำธาร นั่นเป็นที่หลบซ่อนตัวชั้นดีของกุ้งก้ามแดง ร่างบางค่อย ๆ ใช้สวิงช้อนแล้วยกขึ้นด้วยความเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้กุ้งกระโดดหนีไปได้ ไม่นานนางก็ได้กุ้งเต็มถัง เมื่อจับกุ้งจนพอใจนางจึงนำไปเก็บไว้ในมิติวิเศษอย่างเช่นเคย

“มีมิติวิเศษนี่ดีจริง ๆ” เพราะอยากได้อะไรก็หาได้ทันทีไม่เว้นแม้แต่อุปกรณ์สำหรับทำมาหากิน ส่วนปลานั้นก็พอมีอยู่บ้างแต่ค่อนข้างจับยาก จึงไม่คิดจะจับให้เหนื่อย อย่างไรเสียในมิติวิเศษก็มีแบบที่ไม่ต้องชำแหละเอง จึงเอาแต่กุ้งกับหอยไปเท่านั้น

หลังจากขึ้นจากน้ำหญิงสาวจึงนั่งพักกินอาหารก่อนกลับ การเดินป่าวันนี้มันช่างสนุกมากจริง ๆ ทำให้นางเพลิดเพลินเสียจนหลงลืมความกังวลใจไปได้ ทว่าความสนุกผ่อนคลายที่ได้จากการเดินป่า มันกลับมลายหายไปสิ้น เมื่อเดินทางออกจากป่าไม่ทันไร ก็ต้องพบเจอกับเรื่องไม่น่าอภิรมย์

นั่นเพราะมีสี่ยอดมนุษย์ป้าจับกลุ่มนินทาอย่างซึ่ง ๆ หน้าอยู่ไม่ไกล