LOGINShare
15: เอาคืน [2]
Last Updated:
2025-08-23 14:40:44“เจ้าไม่กินด้วยกันหรือ”
“ไม่เจ้าค่ะ ข้ากินอิ่มแล้ว” กินอิ่มอะไรกันนางยังไม่ได้แตะเลยสักคำ แค่เห็นหน้าก็พานกลืนไม่ลง
“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”
ไป๋เหลียนถึงกับเบือนหน้าหนีแอบเบ้ปากอย่างนึกรังเกียจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกินข้าวมูมมามเกินจะรับไหว เม็ดข้าวเศษอาหารติดตามใบหน้าและเสื้อผ้าเต็มไปหมด โดยเฉพาะเสียงเรอระหว่างกินก็แทบอยากลุกไปอาเจียนให้รู้แล้วรู้รอด น่ารังเกียจยิ่งนัก ไม่รู้ว่าคนเช่นนี้มีอะไรดีถึงได้ทำให้สตรีสองคนแย่งกันได้ หน้าตาหรือก็งั้น ๆ ทว่ามารยาทนี่สิไม่ไหวจริง ๆ
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะคุยกับข้าหรือเจ้าคะ”
“ข้าเป็นห่วงเจ้าน่ะ มาหาก็ตั้งหลายครั้งแต่ก็ปิดบ้านเงียบ กลัวว่าเจ้าจะไม่สบายก็เลยแวะมาดู” นอกจากจะไม่เจอเจ้าตัวแล้ว ยาปลุกกำหนัดที่เตรียมไว้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ลงทุนจ่ายเสียเงินไปไม่น้อยแต่กลับทำหาย คิดแล้วก็ได้แต่โมโหในความสะเพร่าของตนเอง
แผนการรวบหัวรวบหางในครั้งนั้นล่มไม่เป็นท่า ที่มาวันนี้ก็เพื่อจะพิสูจน์ให้แน่ชัดว่าไป๋เหลียนไปรู้อะไรมาหรือไม่ หมู่นี้ถึงได้พยายามหลบเลี่ยงไม่ตามติดเหมือนแต่ก่อน แต่เท่าที่เห็นคงจะเป็นเขาที่คิดไปเอง
“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ พอดีข้าไปเยี่ยมสหายเก่าในเมืองบังเอิญได้งานในร้านอาหาร ก็เลยอยู่ทำงานที่นั่นสักพักเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง” ไป๋เหลียนโกหกคำโตเพื่อล่อให้อีกฝ่ายติดกับ ทำให้ติงเฉิงไขว้เขวไม่นึกสงสัยว่านางเอาเงินมาจากไหนซื้อของกินของใช้ดี ๆ ได้มากมาย
“จริงหรือ แล้วได้ค่าตอบแทนเยอะหรือไม่ เจ้าช่วยแนะนำให้ข้าไปทำงานบ้างสิ” แค่ข้าวที่กินก็แพงมากแล้ว นางจะต้องได้ค่าแรงเยอะมากเป็นแน่
“ข้าได้ค่าแรงวันละหกสิบอีแปะเจ้าค่ะ ว้า.. น่าเสียดายนักร้านไม่รับบุรุษ ไม่เช่นนั้นข้าจะรีบแนะนำให้ท่านรู้จักเจ้าของร้านแน่เจ้าค่ะ”
“ถึงจะน่าเสียดายแต่ก็ไม่เป็นไร ไป๋เหลียนข้าสัญญาจะขยันหาเงินเพื่อมาสู่ขอเจ้า หลังจากเราแต่งงานกันแล้วเจ้าก็ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย อยู่บ้านคอยเลี้ยงลูกดูแลข้าก็พอ แต่ว่าตอนนี้เจ้าทนไปก่อนนะ งานดีเช่นนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ ทำสักสองสามปี ถึงเวลานั้นข้าก็คงหาเงินได้มากพอเพื่อเจ้ากับลูกของเรา”
“จริงหรือเจ้าคะ ไม่หลอกข้าแน่นะ แล้วซูหนี่เล่าท่านเอานางไปไว้ที่ไหน ท่านไม่เด็ดขาดปล่อยให้ข้าถูกชาวบ้านตราหน้าเป็นสตรีไร้ยางอาย” หญิงสาวแสร้งทำหน้าเศร้าพร้อมกับพูดเรื่องที่เป็นสาเหตุให้นางต้องกลายเป็นคนผิด อยากรู้นักว่ามันจะแก้ตัวอย่างไร หน็อยจะให้ข้าทำงานรอสักสองสามปี คิดว่าข้าไม่รู้หรือไรคิดจะปอกลอกให้ข้าทำงานหาเลี้ยงละสิไม่ว่า
“ข้าผิดเอง เช่นนี้ดีหรือไม่เพื่อความสบายใจของเจ้า เย็นนี้ข้าจะไปพูดกับซูหนี่ให้รู้เรื่องนางจะได้เลิกสร้างข่าวไม่ดีใส่ร้ายเจ้าเสียที”
“ดีเจ้าค่ะ ท่านกินเสร็จแล้วอย่าเพิ่งกลับเล่า ข้ามีซาลาเปาไส้เนื้ออยู่พอดีท่านเก็บไว้กินมื้อเย็นนะเจ้าคะ” หญิงสาวผละออกจากตรงนั้นทันที ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าบ้านเพื่อไปหยิบซาลาเปา
Latest chapter
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 45: นางร้ายปลายแถว [3]
“กรี๊ดดด เช่นนั้นก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิที่ว่าท่านแม่ทัพมีภรรยาอยู่แล้ว ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง”“เช่นนั้นข้าก็ไม่แปลกใจที่เจ้ามีของแปลกใหม่มาขายให้พวกเรา เป็นถึงฮูหยินแม่ทัพละก็คงได้ติดตามแม่ทัพหลี่ไปหลายที่พบผู้คนมากมายสินะ เจ้าคงได้ไปท่องเที่ยวมาเยอะล่ะซิ ข้าอิจฉาเจ้านัก”“เจ้าเนี่ยปิดบังพวกเราไว้เงียบเชียวนะ”คณิกาดาวเด่นทั้งสามต่างก็พากันคาดเดาและยิงคำถามไม่หยุด ไป๋เหลียนคิดจะอธิบายให้พวกนางเข้าใจสถานะของตนกับท่านแม่ทัพ แต่ก็คงไม่ทันเสียแล้ว ในเมื่อทุกคนคิดไปไกลคาดเดาไปเอง พูดอะไรไปคงไม่เข้าหูแล้วกระมังเช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกนางคิดไปเถอะ ขอแค่อย่าให้ท่านแม่ทัพได้ยินก็พอ มิเช่นนั้นชีวิตนางคงอยู่ไม่รอดไปจนจบเป็นแน่ แค่คิดก็เสียวคอแล้วไหมเล่าหาเรื่องตายเร็วให้กันโดยแท้“เจ้าค่ะ คือว่าพี่สาว ที่ข้ามาหาพวกท่านวันนี้คือข้าจะมาลาเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบเข้าเรื่องทันที ถ้าไม่พูดตอนนี้มีหวังคงได้พูดแต่เรื่องหลี่มู่กวาไม่หยุด“มาลาหรือ เจ้าจะไปที่ใด ช่างน่าเสียดายนักเพิ่งจะสนิทกันแท้ ๆ ที่สำคัญเครื่องประทินผิวของเจ้าก็ดีมากเสียด้วย ไม่มีเจ้าแล้วพวกเราจะใช้ชีวิตต่ออย่างไร” ลู่ฮวารู้สึกใจหาย ไม่คิดว่
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 44: นางร้ายปลายแถว [2]
เด็กสาวส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย แม้จะไปแจ้งทางการก็ได้เพียงแค่ถูกว่ากล่าวตักเตือนมิได้ลงโทษอะไร ไม่แคล้วถูกจับมาขายเช่นเดิม เรื่องเช่นนี้มีให้เห็นได้ทั่วไปไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร“ส่งน้องสาวข้ามาเดี๋ยวนี้ อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง” ชายร่างใหญ่ก้าวอาด ๆ เข้าหาสตรีทั้งสอง ทั้งฉุนและไม่พอใจที่น้องสาวขัดขืนไม่ยอมเชื่อฟัง เสียเวลาทำธุระอย่างอื่นชะมัด ความอดทนเริ่มจะหมดลงเรื่อย ๆ“นางเป็นน้องของเจ้าเอามาขายเป็นผักเป็นปลาเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่อายพ่อแม่บรรพบุรุษบ้างหรือ ทำมาหากินเองไม่ได้ต้องมาขายน้องแลกเงิน ถุย...” ไป๋เหลียนด่าทออย่างเหลืออด พลางมองค้อนหลี่มู่กวาที่ไม่ยอมช่วยเหลือ“ปากดีนักนะ เรื่องของคนอื่นอย่าริมาสั่งสอน” บุรุษร่างกายใหญ่โตเทอะทะง้างมือขึ้นหมายฟาดสั่งสอนให้สำนึก บังอาจเข้ามาสอดไม่เข้าเรื่อง มีหรือคนอย่างตนจะให้สตรีมาด่าเช่นนี้ ดีละ จัดการนังนี่ไปขายด้วยคงจะได้หลายตำลึง“อ๊ากกกกก”ตุบ!“เอามือสกปรกของเจ้าออกไป” แม่ทัพหนุ่มใช้เท้าถีบเข้าไปที่ใบหน้าเหมือนหมูตอนเต็มแรง พร้อมกับชักดาบออกจากฝัก เฉือนปลายจมูกแหว่งไม่พอหูข้างหนึ่งก็ถูกตัดเช่นกัน และยังใจดีโยนเงินจำนวนหนึ่งตำลึงให้ชายผู้นั
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 43: นางร้ายปลายแถว [1]
“ขายบ้านหลังนี้เจ้าไม่เสียดายแน่หรือ”“ข้าตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ เก็บไว้ก็เท่านั้นมิสู้ขายเอาเงินมาใช้ดีกว่า” คิดว่าน่าอยู่นักหรือหมู่บ้านเส็งเคร็งเช่นนี้มีอะไรให้นางเสียดายกัน ขาย ๆ ไปนั่นแหละดีแล้ว เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ หากจะเรียกให้ถูกก็คือไม่ควรค่าแก่การกลับมาที่นี่ต่างหากนางเพิ่งเอาโฉนดที่ดินขึ้นทะเบียนเพื่อฝากขาย ก็ไม่แปลกที่เขาจะถามนางเช่นนั้น คนเราเกิดและโตที่ใดก็ย่อมมีความทรงจำความผูกพันเป็นธรรมดา แต่ว่านางไม่ใช่ ไม่ใช่ทั้งไป๋เหลียน ไม่ใช่ทั้งคนของโลกแห่งนี้ แล้วจะเสียดายไปไยนอกจากมีธุระเรื่องขายที่แล้ว นางและหลี่มู่กวายังมีธุระต้องไปหอฮวาเหมย ด้วยท่านอ๋องได้นัดหมายให้ไปพบที่นั่น หญิงสาวจึงถือโอกาสนี้ไปร่ำลาพวกพี่สาวคณิกาทั้งสาม อย่างไรเสียนางไปแล้วคงจะไม่กลับมาที่นี่อีก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่อาจตัดใจ ปล่อยเงินก้อนโตหายไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร ที่นี่ล้วนเป็นแหล่งเงินทองชั้นดี“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ ตรงนั้นเกิดอะไรขึ้นเราเข้าไปดูสักหน่อยดีหรือไม่”เบื้องหน้ากลับมีคนรุมล้อมดูอะไรสักอย่าง ทั้งเสียงสตรีก็ดูจะคุ้นหูนัก ความอยากรู้อยากเห็นทำให้หญิงสาวเดินหน้าตั้งฝ่ากลุ่มคนไปทันที ย
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 42: เวลาเดินเร็วขึ้น [3]
ยามห้าย (21.00-22.59 น.)ไป๋เหลียนได้แต่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ฝืนตนเองเอาไว้ไม่ให้หลับไปเสียก่อนรอว่าหลี่มู่กวาจะกลับมาเมื่อไร ถึงแม้เขาจะบอกไว้ก่อนแล้วให้เข้านอนก่อนก็ตาม“ข้าจะทำอย่างไรให้ท่านแม่ทัพพาข้าไปด้วยดีนะ”ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่มีหนทางไหนที่เขาจะยอมให้นางติดตามไปด้วยได้เลย ยิ่งตนมีชนักติดหลังอยู่ด้วย การที่จะทำให้เขายอมตกลงจึงเป็นเรื่องยากยิ่งแต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะต้องตามเขาไปด้วยให้ได้ ไม่มีวิธีที่ดีไปกว่าการลองขอเขาไปตามตรง ไม่แน่ว่าหลี่มู่กวาอาจจะใจอ่อน ต่อให้นางไปในฐานะสาวใช้หรือทาสก็ยอม“เมื่อไรจะกลับมาเสียที ไม่ใช่ว่าแอบกลับไปเมืองหน้าด่านแล้วหรอกนะ” ร่างบางลนลานลุกขึ้นนั่งทันที เขาบอกว่าจะไปช่วยหาโรงเตี๊ยมให้ท่านอ๋องได้พักในระหว่างที่อยู่ที่นี่ เดินทางเข้าเมืองกว่าชั่วยามยังไม่กลับมา รู้เช่นนี้นางน่าจะขอให้ทั้งสองคนนอนพักที่นี่เสียก็ดีแต่แล้วเสียงดังกุกกักจากด้านนอกทำเอาไป๋เหลียนใจชื้นขึ้นไม่น้อย ภาวนาให้เป็นหลี่มู่กวาด้วยเถอะ อย่าได้เป็นผีหรือไอ้ติงเฉิงหน้าหม้อนั่นเลย สองสิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกหลอนและเข็ดขยาดขึ้นสมอง อย่างไรเสียต้องหาอะไรไว้ป้องกันตัว หญิงสาวรีบ
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 41: เวลาเดินเร็วขึ้น [2]
“อืม... นี่ก็เป็นหนึ่งในข้อร้องขอของแคว้นฉู่เช่นกัน เสด็จพ่อเห็นว่าไม่ใช่สิ่งที่ขอมากไปจึงตอบตกลง” ที่เขาไม่ชอบใจเลยก็ตรงที่พวกมันทำราวกับแคว้นเป่ยเป็นเพียงหมูในคอก คิดอยากทำอะไรก็ทำ เรียกร้องจะเอานั่นเอานี่ไม่รู้จักเกรงใจ กระนั้นจะทำอย่างไรได้ในเมื่อกำลังพลยังไม่พร้อมจะรับศึกหนักตอนนี้ได้ ช่างน่าเจ็บใจนัก“พวกมันเหิมเกริมขึ้นทุกวัน เรายอมรับการประนีประนอมมิใช่ยอมแพ้เสียเมื่อไรกัน ไอ้พวกสุนัขลอบกัด” คราวที่แล้วแม้จะรู้ว่าเป็นพวกมันสร้างสถานการณ์ขึ้นมา ทว่าพวกเขากลับหาหลักฐานไม่ได้ทำให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นว่าท่านอ๋องถูกโจรป่าดักปล้น ยังดีที่สามารถเอาชีวิตรอดกันมาได้“ข้าน้อยว่าการขอพักขบวนที่เมืองหน้าด่านมิใช่เรื่องปกติขอรับ แม้คณะทูตจะเดินทางไกลก็จริง หากจะต้องพักแค่สามวันก็น่าจะพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่นานถึงสิบวัน”“ข้าก็เห็นด้วยกับจิ้งกัง เป็นเช่นนี้ไม่ดีแน่”“เพราะแบบนี้เราถึงได้มาหาเจ้า เราก็ไม่อยากจะขัดความสุขของเจ้ากับภรรยาหรอกนะ แต่อย่างไรคงต้องรีบกลับหน้าด่านให้เร็วที่สุด จะล่าช้าต่อไปไม่ได้แล้ว จะพานางไปด้วยหรือให้รอที่นี่ก็คุยกันให้รู้เรื่องเสีย อีกสามวันเราต้องออกเดินท
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 40: เวลาเดินเร็วขึ้น [1]
นางคือภรรยาของข้าคำคำนี้ยังคงก้องอยู่ในหู ทำเอาไป๋เหลียนยืนเหม่อลอยทำอะไรไม่ถูก แม้นางจะถูกร้องขอให้ออกมาทำอาหารเย็นแล้วก็ตาม ทว่าความเป็นจริงกลับเอาแต่ยืนนิ่งมาได้สักพักใบหน้างามเห่อร้อนแดงเรื่อลามไปถึงใบหูอย่างช่วยไม่ได้ ขัดเขินเสียจนไม่แน่ใจว่าจะกล้ามองหน้าหลี่มู่กวาได้โดยไม่รู้สึกอะไรหรือไม่ ถึงเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดเช่นนั้นก็เถอะ กระนั้นก็ยังรู้สึกดีไม่น้อยเช่นนั้นในเมื่อวันนี้หลี่มู่กวาพูดถูกใจ นางก็จะทำของอร่อยเอาใจเขาเพิ่มจากเดิมอีกสักสองสามอย่างแล้วกัน อย่างไรเสียก็มีคนมาเพิ่มของเดิมที่ทำไว้คงไม่พอจะเรียกว่าทำอาหารก็ไม่ถูก เพราะนางก็ไม่ได้ทำอะไรดีขนาดนั้น ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เอาออกมาจากมิติวิเศษ ส่วนที่ทำเองก็คงจะมีแค่หุงข้าวและอาหารพื้น ๆ ของโลกเดิมแค่บางอย่างที่ตนเองถนัดก็เท่านั้นเป็ดปักกิ่งถูกแร่หนังกรอบ ๆ จัดเรียงในจานอย่างดี ส่วนเนื้อเป็ดนั้นหั่นเป็นชิ้นพอดีคำแยกออกมาอีกจาน นอกจากนั้นยังมีปลานึ่งซีอิ๊วอีกหนึ่งอย่าง กระนั้นสิ่งที่นางลงมือทำจริงก็คือต้มยำกุ้งน้ำข้น รสชาติจัดจ้านซดร้อน ๆ ก็คงจะคล่องคอดีทว่าระหว่างทำอาหารอยู่นั้น ไป๋เหลียนก็ยังคงคอยเอียงหูฟังอยู่ตลอด บ้าน
You may also like
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้132.3K viewsย้อนชะตากลับมาทวงแค้น
เสี่ยวชิงเทียน12.1K viewsเกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง47.2K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล570.1K viewsขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า
BigM00N5.9K viewsหลินลี่ชา ฮูหยินร้ายจวนโหว
จ้าวฮุ่ยอิง1 viewsชะตารักพันธนาการ
Luffy.g1.1K viewsหมื่นฝันพันคะนึง
เพลงมีนา2.6K views
