14: เอาคืน [1]

ไข่เจียวหมูสับพร้อมแกงจืดเต้าหู้ใส่เห็ดที่เก็บมาได้ส่งกลิ่นหอมฟุ้งทั้งบ้าน แม้จะไม่ได้อยู่บ้านเกิดแต่ก็สามารถหาอาหารของบ้านเดิมกินได้ไม่ยาก มิติวิเศษช่วยให้หายคิดถึงอาหารที่คุ้นชินได้ดีเกินคาด รวมไปถึงของใช้จำเป็นต่าง ๆ ที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวัน นางจึงไม่ต้องปรับตัวอะไรมากนัก เสียดายก็แต่ไม่สามารถพอกพูนเงินทองให้ได้ไม่เช่นนั้นก็คงจะดีไม่น้อย

ร่างบางตักแกงจืดใส่ชามเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะยกอาหารทุกอย่างไปวางไว้บนโต๊ะ เตรียมพร้อมลงมือทานอาหารมื้อกลางวัน ทว่ายังไม่ทันจะได้ตักอาหารเข้าปาก กลับมีเสียงคนเรียกหน้าบ้าน แต่เมื่อชะโงกหน้าออกไปดูจึงได้รู้ว่าคนที่มารบกวนเวลาอาหารของนางคือใคร

ติงเฉิงกำลังยืนเกาะขอบรั้วพลางชะเง้อคอมองว่าเจ้าบ้านอยู่หรือไม่ เขาได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมาแต่ไกล จึงเผลอตามกลิ่นกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของไป๋เหลียน ไม่ผิดแน่นั่นมันกลิ่นของเนื้อ เขาจึงไม่พลาดที่จะมาฝากท้องในมื้อสำคัญนี้แน่ แค่คิดว่าต้องกลับไปกินแผ่นแป้งแห้ง ๆ กับผัดผักรสชาติไม่ได้เรื่องที่บ้าน ยอมหน้าด้านขอกินดีกว่า

“ไป๋เหลียนเจ้าอยู่หรือไม่ เปิดประตูให้ข้าหน่อย ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”

ทว่าไม่ว่าส่งเสียงเรียกอย่างไรกลับไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของบ้าน แต่แล้วอย่างไรไม่เชื่อหรอกว่านังโง่นั่นจะใจแข็งไม่เปิดประตูออกมาต้อนรับ คิดได้ดังนั้นติงเฉิงจึงดัดเสียงให้ดูนุ่มนวลขึ้น ใส่ความเว้าวอนคนึงหา หวังเรียกความสนใจเพิ่มมากขึ้น

“ไป๋เหลียน นี่ข้าเองติงเฉิงคนรักของเจ้า ข้าคิดถึงเจ้ามากรู้ไหมเปิดประตูให้ข้าเถอะนะ”

แต่แล้วความพยายามของเขาก็เป็นผล เมื่อไป๋เหลียนยอมออกมาเปิดประตูรั้วต้อนรับเข้าบ้าน ติงเฉิงส่งยิ้มหวานหวังปะเหลาะกินของอร่อยอย่างเต็มที่ ไม่ผิดอย่างที่ตนคิดสักนิด อย่างไรนางก็ต้องรีบแจ้นมาเปิดประตูให้ คนที่ไม่มีใครเอานอกจากตนก็ไม่เหลือใครให้คบแล้ว

ไป๋เหลียนเจ้าคิดถูกแล้ว มีแค่ข้าเท่านั้นที่ยังอยู่กับเจ้า...

“ติงเฉิงมาหาข้ามีธุระอะไรหรือเจ้าคะ” หญิงสาวแสร้งทำเป็นเหมือนปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยอมเปิดประตูรั้วให้อีกฝ่ายเข้ามาก็จริง ทว่านางกลับไม่ยอมให้เข้าในตัวบ้าน ไอ้สารเลวคนนี้คิดวางยาแล้วจะหวังย่ำยีเจ้าของร่าง คอยดูเถอะเมื่อมีโอกาสข้าก็จะวางยาเจ้าเช่นกัน ติงเฉิงไอ้บุรุษหน้าตัวเมีย

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ข้าไม่คิดว่าจะมาตอนที่เจ้ากำลังกินข้าวพอดี ขอโทษที่มารบกวนเวลากินของเจ้า ประเดี๋ยวข้าค่อยมาใหม่ก็ได้เจ้าไปกินข้าวก่อนเถอะ” ติงเฉิงถูมือไปมาอย่างขัดเขิน พลางเหลือบมองถ้วยอาหารบนโต๊ะในบ้าน ปากบอกไม่รบกวนทว่าตัวกลับยืนนิ่งไม่ขยับ กลิ่นอาหารมันช่างหอมเรียกน้ำย่อยนัก แต่ครั้นจะขอเข้าไปกินโต้ง ๆ ก็ไม่อยากเอ่ย ได้แต่สงวนท่าทีไว้ให้เจ้าบ้านเอ่ยชวนเอง

“ไม่เป็นไร เจ้ากินอะไรมาหรือยัง”

“ยังเลย นี่ก็เพิ่งกลับจากทำไร่ อีกประเดี๋ยวว่าจะไปตัดฟืนขาย ตอนเย็นข้าจะแวะเอาฟืนมาให้เจ้านะ เจ้าอยู่คนเดียวคงลำบากแย่” ชายหนุ่มแสดงถึงความห่วงใย แต่แท้ที่จริงแล้วฟืนอะไรนั่นไม่มีแต่แรกแค่แสร้งพูดเอาใจก็เท่านั้น เมื่อใดถูกทวงถามแค่บอกว่าติดธุระสำคัญก็สิ้นเรื่อง คนโง่ไม่ว่าพูดอะไรก็เชื่อ

“ดีเลย ข้าทำน้ำแกงไว้เยอะเชียว กินข้าวก่อนนะค่อยไปทำงาน เจ้านั่งรอข้าตรงนี้ประเดี๋ยวข้าไปตักข้าวมาให้” ไป๋เหลียนดันหลังให้อีกฝ่ายนั่งรอที่แคร่หน้าบ้าน ขืนให้เข้าไปก็รู้น่ะสิว่าบ้านหลังน้อยมิใช่บ้านเก่าทรุดโทรมดั่งแต่ก่อน คนหน้าหนาผู้นี้ยิ่งปากสว่างอยู่ด้วย ดีไม่ดีอาจเอาไปโพนทะนาแล้วหาเรื่องยึดของนางไปเป็นของตนเองก็ได้ เหมือนดั่งที่เคยทำกับเจ้าของร่าง

ติงเฉิงนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานนักไป๋เหลียนก็กลับมาพร้อมกับถ้วยน้ำแกงและข้าวสวยร้อน ๆ  ชายหนุ่มถึงกับตาโตเมื่อได้เห็นข้าวขาวเต็มเม็ดส่งกลิ่นหอมฟุ้งเตะจมูก คนทั้งหมู่บ้านต้องกินข้าวชั้นต่ำไม่เต็มเม็ด มิหนำซ้ำบางบ้านจะต้องผสมกับถั่วกินประทังความหิว ช่างลาภปากเขาเสียจริง จะกินให้เต็มคราบเลยคอยดู

“ได้ ข้าจะรอเจ้าตรงนี้”