20: ธุรกิจความงาม [1]

ไป๋เหลียนออกมาจากร้านขายสมุนไพรได้ไม่นาน หญิงสาวก็ได้มาหยุดยืนหน้าหอนางโลมแห่งหนึ่ง หอฮวาเหมย ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องสาวงามและศิลปะการแสดงหลายแขนง พวกนางสร้างชื่อให้กับเมืองเห่อเป่ยเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะขึ้นชื่อเรื่องนายท่านทั้งหลายล้วนบ้านแตกเพราะสาวงามหอฮวาเหมย

ค่าตัวในแต่ละคืนของนางคณิกาดาวเด่นมิใช่น้อย ๆ กระนั้นคณิกาทั่วไปราคาของพวกนางก็ใช่ย่อยเช่นกัน หอฮวาเหมยจะแบ่งสาวงามเป็นสองจำพวก หนึ่งคือดาวเด่นพวกนางจะสามารถเลือกแขกเองได้ แม้มีเงินมากก็ใช่จะเรียกตัวให้มาปรนนิบัติได้

สองคือคณิกาทั่วไปพวกนางจะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแขก เมื่อแขกจ่ายเงินซื้อตัวในคืนนั้นไปแล้ว แม้คนคนนั้นเป็นบุรุษชอบใช้กำลังนิยมชมชอบความรุนแรง สิ่งที่นางคณิกาทั่วไปทำได้ก็เพียงแค่ต้องยอมรับชะตากรรม

หญิงสาวคิดว่าหอนางโลมเหมาะที่จะเป็นแหล่งการค้าชั้นดีของนางได้ เพราะสิ่งที่จะนำมาขายในวันนี้คือของจำเป็นที่เหล่าคณิกาล้วนต้องใช้ในทุกวัน ไป๋เหลียนจึงคาดหวังการค้าครั้งนี้ไว้มาก

“เดี๋ยวก่อนแม่นาง เจ้าไม่รู้หรือที่นี่คือหอนางโลม” ยามเฝ้าหน้าประตูยื่นมือออกมาขวางไว้ สอบถามให้แน่ชัด ด้วยหอฮวาเหมยมิใช่สถานที่ที่สตรีควรเข้า

หอนางโลมไม่ใช่ที่ที่สตรีทั่วไปจะเดินเข้าออกได้ตามใจ ทั้งเป็นสถานที่ที่เหล่าสตรีไม่ค่อยอยากจะย่างเท้าเข้ามาด้วยส่งผลต่อชื่อเสียงวงศ์ตระกูล โดยเฉพาะสตรีแรกแย้มเช่นนี้หากมีคนรู้จักเห็นเข้าก็พานจะเข้าใจผิดกันได้ ยกเว้นก็แต่สตรีที่มีสามีแล้วพวกนางมักจะมาหอฮวาเหมยจนชินตา เหตุผลก็มิใช่เรื่องแปลกใหม่ส่วนมากเพียงแค่มาตามสามีกลับบ้านก็เท่านั้น

“รู้เจ้าค่ะ”

“รู้แล้วเจ้ายังจะเข้าไปอีกหรือ หรือว่าเจ้าจะมา...” ยามเฝ้าประตูมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า หน้าตาหรือก็งดงาม การแต่งกายก็มิได้แย่ แต่เหตุไฉนถึงได้อยากมาขายเรือนร่างแลกเงิน

“ไม่ใช่นะเจ้าคะ ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด ข้าเป็นแม่ค้าขายเครื่องประทินผิวคุณภาพดีราคาถูก มาที่หอฮวาเหมยก็เพื่อจะมาเสนอขายสินค้าเจ้าค่ะ ข้าจะฝากขายกับร้านค้าอื่นแต่ถูกกดราคาเกินไป จำต้องเดินเร่ขายเองไม่มีหน้าร้าน พี่ชายถือว่าช่วยข้าสักครั้งเถอะนะ ขายไม่ได้ไม่เป็นไรข้าแค่อยากลองดูสักครั้ง” ไป๋เหลียนยัดเงินใส่มืออีกฝ่ายเพื่อเป็นค่าผ่านทาง นางทุ่มเงินไปกว่าครึ่งของทั้งหมดที่มีเพื่อการนี้โดยเฉพาะเชียวนะ อย่างไรเสียต้องได้อะไรกลับมาบ้างไม่มากก็น้อย

“ข้าให้เจ้าอยู่ได้ชั่วครู่เท่านั้นเสร็จแล้วก็รีบออกมาเล่า ประเดี๋ยวนายหญิงรู้ข้าจะถูกลงโทษ”

“ขอบคุณท่านมากพี่ชาย ข้าจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย”

ชายเฝ้าหน้าประตูหอฮวาเหมยมองซ้ายแลขวา ก่อนจะกวักมือเรียกสาวใช้คนหนึ่งกระซิบกระซาบกันอยู่ชั่วครู่ ไม่นานนักสาวใช้ผู้นั้นจึงได้พาไป๋เหลียนเดินเข้าด้านในหอนางโลม ทว่าทางที่เข้าไปนั้นมิใช่หน้าร้าน แต่กลับเป็นหลังร้านที่มีเฉพาะคนในเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้

“ขอบคุณแม่นาง นี่ของตอบแทนเล็กน้อย ข้าให้เจ้า” หญิงสาวมอบขนมคุกกี้ให้สาวใช้นำทางหนึ่งกระปุกเล็ก เดิมทีจะให้เป็นเงินดังเช่นชายเฝ้าประตู ทว่าเงินที่เหลือก็มิได้มากมายนักหากให้ไปแล้วก็เท่ากับสิ้นเนื้อประดาตัว สิ่งที่ให้ได้ในตอนนี้ก็คงจะเป็นของกินที่สามารถเอาออกมาจากมิติวิเศษได้ก็เท่านั้น

“ท่านรอตรงนี้ก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าขอไปถามพวกพี่สาวก่อน หากพวกนางสนใจข้าจะพามาหาท่านเจ้าค่ะ”

หญิงรับใช้รับขนมมาด้วยความดีใจ แม้นางจะไม่เคยเห็นมาก่อนเลยก็ตามแต่เชื่อว่าน่าจะเป็นของดี ทั้งกลิ่นและหีบห่อก็ดูดีมีราคามากโข ได้เปล่ามาเช่นนี้ช่างโชคดีนัก นางพยักหน้าให้สตรีตรงหน้าก่อนจะปลีกตัวออกไป เพื่อไปแจ้งเหล่าพี่สาวนางโลมเข้ามาเลือกซื้อสินค้าตามที่คนเฝ้ายามฝากฝังเมื่อครู่

ทว่าคนที่สาวใช้เชิญชวนมานั้นกลับน้อยนิด ดูเหมือนพวกนางจะเป็นนางโลมระดับล่างด้วยซ้ำ สำหรับไป๋เหลียนแล้วจะอยู่ระดับไหนนางไม่สน ขอแค่มีเงินซื้อของจากนางก็พอ

“เจ้าหรือที่ว่ามีเครื่องประทินผิวมาขายให้พวกข้าน่ะ” หญิงคณิกานางหนึ่งสวมชุดแดงเอ่ยขึ้นทันทีที่มาถึง พวกนางกำลังแต่งตัวเตรียมพร้อมทำงานสำหรับค่ำคืนนี้ แต่ก็ถูกสาวใช้คะยั้นคะยอให้มาให้ได้ ตนจึงรับปากมาพบพอเป็นพิธีเท่านั้น

“เจ้าค่ะพี่สาว” ไป๋เหลียนรีบตอบรับทันทีพลางยิ้มรับ ดูจากสายตาหญิงคณิกาทั้งสามแล้วคงรู้สึกว่าตนไม่น่าเชื่อถือกระมัง

“บอกไว้ก่อนนะ หากเจ้าตั้งใจมาขายของแพง ๆ พวกเราไม่มีปัญญาซื้อหรอกนะ” สตรีชุดเขียวเข้มเดินตามหลังมารีบกล่าวเตือนเช่นกัน พวกนางเป็นแค่คณิกาที่ไม่ค่อยได้รับความนิยม ไม่เหมือนกับดาวเด่นได้รับค่าตอบแทนเป็นกอบเป็นกำในแต่ละคืน หากจะหวังขายได้มาก ๆ คงจะไม่ได้ ด้วยบางวันก็แทบจะไม่มีลูกค้าตกถึงท้อง

“ใช่แล้ว ที่พวกเรายอมมาก็เพราะเด็กคนนั้นไหว้วานมาหรอกนะ” หญิงคณิกาชุดส้มชี้ไปทางด้านเด็กสาวรับใช้ นางแค่มาให้เด็กคนนั้นสมใจอีกประเดี๋ยวก็จะกลับไปทำงาน มิได้จะมาซื้อของอะไรพวกนั้นแต่แรก

“ขอบคุณพี่สาวที่อุตส่าห์มาเจ้าค่ะ รับรองราคาไม่แพงแถมคุณภาพดีกว่าที่พวกท่านซื้อตามท้องตลาดแน่นอน ข้ายังมีสิทธิพิเศษสำหรับลูกค้ากลุ่มแรกแถมคอร์สแต่งหน้าให้โดยไม่คิดเงินด้วยเจ้าค่ะ แต่ถ้ายังไม่สนใจซื้อก็ไม่เป็นไร แค่พี่สาวทั้งหลายยอมเสียเวลามาข้าก็ดีใจแล้วเจ้าค่ะ”

“คะ คอ คอด อะไรของเจ้าข้าไม่เคยได้ยิน พูดจาไม่รู้เรื่องเช่นนี้ข้าว่านางพูดมั่ว ๆ ชวนให้งงคิดจะหลอกพวกเราแล้วกระมัง” สตรีชุดแดงถึงกับหันไปถามสาวใช้ตัวดี มิรู้ว่าให้พวกนางมาพบใคร พูดจาก็ไม่รู้เรื่องเช่นนี้เป็นสตรีบ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้ เสียเวลาทำมาหากินเสียจริง

“ข้าหมายถึงสอนวิธีแต่งหน้าเจ้าค่ะ” ไป๋เหลียนถึงกับต้องรีบอธิบายให้เข้าใจ เกรงว่าจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ นางเองก็ลืมไปว่าที่นี่ไม่ใช่โลกเดิมที่จะใช้คำสมัยใหม่ กระนั้นถึงจะบอกว่าจะสอนวิธีแต่งหน้านางเองก็ไม่เก่งเสียด้วย อย่างไรเสียก็พูดไปแล้วค่อยมาวัดผลเอาตอนสุดท้ายก็แล้วกัน