LOGINShare
19: หญ้าพิษ [3]
Last Updated:
2025-08-26 15:50:42แค่เห็นท่าทางของชายขายสมุนไพร ก็ทำให้เถ้าแก่ป่ายเชื่อแล้วว่าเป็นจริงอย่างที่แม่นางน้อยพูด ถูกหลอกให้ไว้ใจมองว่าเป็นคนโง่มานานแค่ไหนแล้ว
กล้าเอาสินค้าไม่มีคุณภาพมาขายยังพอให้อภัย แต่การมักง่ายไม่คัดแยกให้ดีปล่อยให้หญ้าพิษปะปนมากับสมุนไพร ต่อไปภายภาคหน้าตนขายให้ผู้อื่นเกิดมีคนตายขึ้นมาจะทำเช่นไร มีแต่เสียกับเสีย เห็นทีคงต้องสั่งให้คนรื้อสมุนไพรที่รับมาคราวก่อนออกมาคัดแยกครั้งใหญ่เสียแล้ว
“ขอบคุณแม่นางน้อยที่เตือนให้ข้าตาสว่าง พวกเจ้าขนกล่องสมุนไพรกลับคืนให้หมด ต่อไปนี้ไม่ต้องเอามาขายให้ข้าแล้ว ข้าไม่รับ”
“เดี๋ยวก่อนสิขอรับเถ้าแก่ป่าย ให้อภัยข้าเถอะ ข้ารับต่อมาจากผู้อื่นอีกทีมิได้ตั้งใจหลอกลวงท่านนะขอรับ ถ้าท่านยกเลิกแล้วข้าจะทำอย่างไร เงินที่ข้าลงทุนไปก็สูญเปล่า ได้โปรดเห็นใจข้าด้วยเถอะเถ้าแก่ เช่นนี้ดีหรือไม่ข้าจะลดราคาให้เจ็ดส่วนเลยขอรับ” คนขายสมุนไพรไม่เหลือความเย่อหยิ่งอีกต่อไป เขาอ้อนวอนขอร้องให้อีกฝ่ายอย่ายกเลิกการซื้อขาย ครั้งนี้ลงทุนไปมากนัก หากเถ้าแก่ป่ายไม่รับไว้เขาได้ล้มทั้งยืนเป็นแน่
“ถ้ายังไม่ยอมไป ข้าจะเป็นคนแจ้งทางการมาจับเจ้าเอง” เถ้าแก่ป่ายสุดจะทนกับความเห็นแก่ตัว มิหนำซ้ำเจ้าตัวกลับไม่สำนึกคิดถึงแต่ตนเอง ถือว่ายังมีบุญอยู่บ้างที่แม่นางน้อยผู้นี้กล่าวทักท้วง เพื่อไม่ให้ผู้อื่นตกเป็นเหยื่อ หลังจากนี้ตนจะส่งหนังสือเตือนให้เหล่าพ่อค้าด้วยกันรู้ถึงพฤติกรรมไม่ดีให้รู้กันทั่ว
ชายขายสมุนไพรไม่ทู่ซี้อยู่ต่อเกรงว่าจะถูกจับ เขาและพรรคพวกรีบเข็นรถสมุนไพรปนหญ้าพิษออกไปเสียจากตรงนั้น ด้วยเกรงว่าหากชักช้าคนของทางการจะมาลากตัวไปจริง ๆ ถึงยามนั้นความน่าเชื่อถือตนคงหมดลงเป็นแน่
“ขอบคุณแม่นางหากไม่ได้เจ้าข้าก็คงโง่รับของพวกนี้มาขายต่อ ดีที่ยังไม่ได้รับมาหากเกิดเรื่องขึ้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะรับผิดชอบผลเสียในอนาคตอย่างไร”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ พอช่วยได้ข้าก็ช่วย”
“หญ้าพิษที่เจ้าว่าร้ายแรงเช่นนั้นเชียวหรือ” เถ้าแก่ป่ายอดที่จะถามเสียมิได้ หญ้าพิษที่เขารู้จักก็แค่กินเข้าไปแล้วจะทำให้อาเจียน ไม่ถึงกับคร่าชีวิตผู้อื่นได้
“แหะ ๆ ไม่หรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่แกล้งพูดไปเช่นนั้นเอง” นางไม่รู้จักชื่อเสียด้วยซ้ำ จะบอกสรรพคุณและโทษได้อย่างไร ก็แค่อุปโลกน์พูดไปมั่วก็เท่านั้น ไม่คิดว่าจะมีคนหลงเชื่อจริง ๆ “ว่าแต่สมุนไพรนั่นราคาดีหรือไม่เจ้าคะ”
“ข้ารับซื้อชั่งละห้าร้อยอีแปะ ราคาจะถูกสักหน่อยเพราะหาง่ายเกิดอยู่ตามเขา แต่ก็อย่างที่เจ้าเห็นคนทั่วไปมักแยกไม่ออกระหว่างหญ้าพิษกับสมุนไพร น้อยคนนักถึงจะเก็บมาขายเพราะไม่อยากวุ่นวายแยกให้เสียเวลาน่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นหากข้าหามาได้ เถ้าแก่จะรับซื้อหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อมองหาลู่ทางทำมาหากินได้ มีหรือไป๋เหลียนจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป วันก่อนที่ขึ้นเขานางเห็นเต็มไปหมด หากเถ้าแก่รับซื้อพรุ่งนี้นางจะเข้าป่าไปเก็บแต่เช้า
“โอ้ แน่นอน เช่นนั้นข้าจะรับซื้อจากเจ้าราคาพิเศษก็แล้วกัน ข้านามป่ายหลิวแล้วเจ้าเล่าชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร” สำหรับแม่นางน้อยเขาไม่คลางแคลงใจเกี่ยวกับสมุนไพร แม้นางจะไม่มีความรู้เรื่องการแพทย์ แต่สามารถตอบและแยกแยะสมุนไพรได้อย่างถูกต้อง สำหรับเขาแค่นั้นก็เกินพอแล้ว
“ข้าชื่อไป๋เหลียนเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นอีกเจ็ดวันข้าจะเอามาให้เถ้าแก่นะเจ้าคะ”
“ได้ หรือเจ้าพบสมุนไพรอย่างอื่นก็เก็บมาให้ข้าด้วยก็ได้นะ ค่อยมาว่ากันเรื่องราคาภายหลัง ปกติข้าจะไม่รับมั่ว ๆ แต่ถือว่าเจ้ามีพระคุณช่วยเหลือ ข้าจะรับซื้อจากเจ้าเป็นคู่ค้าพิเศษ”
“ขอบคุณเถ้าแก่ป่ายมากเจ้าค่ะที่ไว้ใจข้า เช่นนั้นข้าไม่รบกวนท่านแล้วขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”
หญิงสาวกล่าวลาทันทีด้วยไม่อยากรบกวนเถ้าแก่เกินไป ทั้งลูกค้ากำลังเข้าร้านเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ นางจึงรีบปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นเสีย ก่อนจะเดินหน้าตรงไปยังสถานที่ที่หมายตาถัดไปอย่างรวดเร็ว
Latest chapter
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 26: เลิกกั๊ก...ก่อนนะเตง [2]
“ท่าน ท่านแม่ทัพเป็นอะไรหรือไม่” หญิงสาวจับร่างแม่ทัพหนุ่มเขย่าเพื่อให้รู้สึกตัว ทว่าเขากลับนอนนิ่งไม่ไหวติง นางจึงดันกายหนาออกให้พ้นกาย ก่อนที่ร่างคนไม่ได้สติจะร่วงลงไปนอนอีกทางหญิงสาวถึงกับถอนหายใจ เมื่อชุดที่เขาใส่มานั้นมีรอยเลือดซึมออกมา หากให้เดาก็คงจะแค้นกันมากถึงกับไม่รอให้ร่างกายหายดี ดั้นด้นตามสืบเสาะหานางเจอจนได้สินาคราแรกก็ตั้งใจจะไม่เหลียวแลหันหลังหนี ทว่าเห็นสภาพเขาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งยังเป็นคนที่นางตั้งใจจะมาหาเขาถึงที่นี่ ติ่งอย่างนางจะปล่อยไว้เช่นนั้นได้อย่างไร“เอาวะ ช่วยก็ช่วย”เมื่อสมองพ่ายแพ้ให้กับความต้องการก็จำต้องหันหลังกลับ จัดแจงให้คนเจ็บได้นอนในท่วงท่าที่สบาย จึงพบว่าอีกฝ่ายกำลังมีไข้อ่อน ๆ รวมไปถึงบาดแผลบางส่วนได้ปริแตกมีเลือดซึมออกมาไม่น้อยร่างบางออกไปตักน้ำใส่กะละมังเล็ก จากนั้นได้กลับมาพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนน้อย แล้วจัดถอดชุดของหลี่มู่กวาออกเพื่อจะได้เช็ดตัวและทำแผลเสียใหม่ แผลของเขายังไม่หายดีนักนั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขายังคงมีไข้เพราะพิษบาดแผล การทำแผลและทายานั้นไม่ใช่ปัญหาในตอนนี้ ทว่าปัญหาใหญ่ก็คือจะทำอย่างไรถึงจะป้อนยาให้คนที่ไม่มีสติได
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 25: เลิกกั๊ก...ก่อนนะเตง [1]
ไป๋เหลียนถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อวิ่งมาถึงสะพานข้ามลำธาร เหลือแค่ข้ามสะพานนี้ไปก็เท่ากับนางเข้าเขตหมู่บ้าน ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายจากความกลัวได้ไม่น้อย ระหว่างเดินกลับบ้านก็เอาแต่คำนวณเงินค่าสมุนไพร จะดีแค่ไหนถ้าหาเงินได้หลายสิบตำลึงภายในหนึ่งวันหญ้าสมุนไพรเก็บได้มาประมาณหนึ่งกระสอบเห็นจะได้ น้ำหนักก็คงจะประมาณสิบชั่ง ชั่งละห้าร้อยอีแปะก็เท่ากับนางจะได้ห้าตำลึงเงินเชียวนะ เช่นนั้นหากนางเก็บมาขายอีกเรื่อย ๆ ก็มีเงินเก็บพอย้ายที่อยู่ได้โดยที่ไม่ต้องรอให้ถึงสามเดือนเมื่อพูดถึงเรื่องเงินที่จะได้ก็ทำเอาหญิงสาวอารมณ์ดียิ้มไม่หุบ ไป๋เหลียนกระโดดโลดเต้นพร้อมกับร้องเพลงเพิ่มจังหวะไปด้วย ไม่สนใจสายตาชาวบ้านที่ผ่านไปมาดูแคลนมองราวกับนางเป็นตัวประหลาด ต่อไปก็ไม่ต้องรอความตายแล้ว อย่าว่าแต่มีเงินหนีเลยในอนาคตนางก็จะร่ำรวยอยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชาติบางช่วงบางตอนไป๋เหลียนหยุดออกวาดลวดลายเต้นไปกับบทเพลง ทั้งโยกทั้งเลื้อยอย่างไม่รู้จักเหนียมอาย กลับมาถึงบ้านได้ก็รีบวางกระบุงเก็บเข้าที่ก่อนจะฮัมเพลงเดินเข้าห้องนอน นางเหนียวตัวจะแย่อยากจะรีบหยิบผ้าเช็ดตัว ได้อาบน้ำแล้วนอนหลับสักงีบก็คงจะดี“เลิกกั๊
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 24: หาสมุนไพร [2]
หญิงสาวมองรอบป่าไผ่ไปสุดลูกหูลูกตา หน่อไม้ที่นี่มิได้เกิดขึ้นใกล้กอของมันเลย ทว่ามันกลับผุดขึ้นบนพื้นดินแพร่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณยามเห็นของกินก็ดันอดใจไม่ได้เป็นต้องปรี่เข้าไปเก็บ ถึงตอนนี้คิดไม่ออกจะเอาไปทำอะไรมากมาย ทว่านิสัยเสียดายของแก้ไม่หายสักที เก็บไว้ก่อนอย่างไรอยู่ในมิติวิเศษก็ไม่มีเน่าเสียมันต้องได้ใช้ประโยชน์ได้สักวัน“เงินทั้งนั้นเก็บไปก่อนดีกว่า”ทว่ายิ่งเก็บก็ยิ่งสนุกหน่อไม้ทั้งอ่อนและกรอบ ครู่เดียวก็ได้หน่อไม้กองโต หญิงสาวจัดการเก็บหน่อไม้ทั้งหมดเข้ามิติวิเศษ ก่อนจะออกเดินทางไปที่ลำธารหาสมุนไพรต่อเมื่อมาถึงจุดหมายไป๋เหลียนจึงได้มองหาหญ้าสมุนไพร กวาดตามองเพียงครู่ก็พบเข้ากับกลุ่มหญ้าเป้าหมาย ร่างบางนั่งลงพร้อมกับบรรจงถอนสมุนไพรที่เกิดปะปนกับหญ้าพิษและหญ้าชนิดอื่น ๆ โชคดีนักที่นางมีความสามารถพิเศษสามารถแยกแยะได้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่แคล้วจะถอนผิดต้นเช่นกัน ด้วยหน้าตาสมุนไพรมิได้ต่างจากหญ้าทั่วไปมากนัก“เอ๊ะ ต้นอะไรน่ะ อย่างไรก็เป็นสมุนไพร เก็บไปก่อนประเดี๋ยวค่อยไปถามเถ้าแก่ป่าย” ตนหรือก็นึกว่าเป็นต้นผักชีล้อม คราแรกนึกว่าเป็นผักธรรมดาเสียอีกพอเห็นใกล้ ๆ กลับเป็นสมุนไพรเสี
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 23: หาสมุนไพร [1]
หลังจากวันก่อนทำเงินจากการขายเครื่องสำอางได้ไม่น้อย คราวนี้ก็ได้เวลาต้องไปเก็บสมุนไพรส่งเถ้าแก่ป่าย ไป๋เหลียนเตรียมตัวเข้าป่าแต่เช้าตรู่ เวลาเหลือน้อยเข้าทุกทีนางจำต้องรีบหาเงินให้ได้มากที่สุด ร่างบางสะพายกระบุงขึ้นหลัง ปิดประตูรั้วบ้านให้แน่นหนา แล้วออกจากบ้านเดินทางเข้าป่าอย่างอารมณ์ดีไม่ให้อารมณ์ดีได้อย่างไร ในเมื่อนางสามารถทำให้คู่รักบ้านแตกได้สำเร็จ ข่าวเรื่องซูหนี่อึราดเหม็นหึ่งแพร่ไปทั่วหมู่บ้าน ผลจากการถูกล้อเลียนไม่หยุดหย่อน ทำให้วันต่อมาติงเฉิงประกาศขอยกเลิกการหมั้นทันที ด้วยรู้สึกอับอายเกินกว่าจะทนคบหาต่อไปได้อีก สองครอบครัวจึงแตกหักกันอย่างไม่สามารถต่อได้ติด ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีเสียนี่กระไรทว่าอารมณ์ดีได้ไม่นานก็ต้องพบกับเรื่องน่ารำคาญใจ เมื่อนางเหลียงซูตั้งใจเข้ามาหาเรื่อง พาลใส่ทั้งที่ไป๋เหลียนยังไม่ทันจะได้ทำอะไรด้วยซ้ำ“ก็เหมาะสมกันดีนี่ มิน่าเล่าถึงได้ตัดกันไม่ขาดเสียที ที่แท้ก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ดีนะลูกข้าเป็นคนดีสวรรค์ถึงได้คุ้มครองช่วยขจัดปัดเป่าสิ่งไม่ดีออกไป ส่วนสิ่งอัปมงคลก็สมควรแล้วที่จะอยู่ด้วยกัน เอ๊ะ! อะไรของเจ้าแม่พูดความจริง” นางเหลียงซูหิ้วตะกร้า
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 22: ธุรกิจความงาม [3]
“แม่ค้าเจ้าชื่ออะไรหรือ ข้านามอวิ๋นซี แล้วเครื่องประทินผิวพวกนั้นเจ้าขายชิ้นละเท่าไร ไอ้ชอบข้าก็ชอบแต่เงินข้าไม่มีเยอะน่ะสิ” สตรีชุดแดงลดความหยิ่งยโสไปกว่าครึ่งพร้อมกับแนะนำตัวก่อนใคร ความจริงแล้วนางอยากได้ไว้ทั้งหมด ทว่าตำลึงเงินที่มีก็มิได้มากนัก เสียดายคงไม่สามารถซื้อได้ตามต้องการ“ข้านามจูถิง” สตรีชุดเขียวแนะนำตัวเป็นคนต่อไป นางติดใจแป้งผัดหน้ายิ่งนัก เนื้อละเอียดถูกใจเมื่อทาบนใบหน้ากลับดูกลืนไปกับผิว ไม่วอกไม่ลอกเหมือนอันเดิมที่เคยใช้“ส่วนข้านามลู่ฮวา” สตรีชุดส้มแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย ส่วนนางนั้นชอบดินสอเขียนคิ้ว ทั้งยังเพิ่งจะรู้ว่าของสิ่งนี้มิได้มีเพียงแค่สีดำเพียงอย่างเดียว ยังมีสีน้ำตาลอ่อน น้ำตาลเข้ม หากเลือกใช้สีที่เข้ากับตัวเพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้ใบหน้าเปลี่ยนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ“ข้าชื่อไป๋เหลียนเจ้าค่ะ ข้าขายให้พวกท่านไม่แพง ถือเสียว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราซื้อขายกัน ของทุกอย่างข้าขายให้พี่สาวชิ้นละร้อยอีแปะ นี่ข้าก็ขายขาดทุนมากแล้วนะเจ้าคะ ความจริงแล้วราคาเครื่องประทินผิวพวกนี้ข้าต้องขายชิ้นละหนึ่งตำลึง พี่สาวทั้งสามเป็นลูกค้าคนแรกข้าขายให้ถูกกว่าราคาทุน แต่ครั้งหน้าไ
ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง 21: ธุรกิจความงาม [2]
“เจ้าเนี่ยนะ จะมาสอนพวกข้าแต่งหน้า” สตรีชุดเขียวมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะเดินสำรวจสตรีตรงหน้าอย่างตั้งใจ หน้าตาหรือก็จืดชืดแทบจะไม่แต่งแต้มอันใดบนใบหน้าเช่นนี้ จะสอนแต่งหน้าเป็นหรือ“ข้าว่ามีอะไรมาขายก็รีบ ๆ เอาออกมาเถอะ ประเดี๋ยวต้องไปทำงานแล้วไม่มีเวลามาฟังเจ้าพูดได้ทั้งวันหรอกนะ” สตรีชุดส้มกล่าวเตือนไม่อยากจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ นางไม่ได้ลูกค้าสามวันติดแล้ว หากวันนี้พลาดอีกเบี้ยเดือนนี้ไม่พอใช้เป็นแน่คนทั้งสามต่างก็เห็นพ้องต้องกัน พวกนางจะมาเสียเวลาไปด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ยังแต่งหน้าแต่งตัวไม่เสร็จเสียด้วยซ้ำ ออกไปรับแขกไม่ทันกันพอดีหญิงสาวเห็นดังนั้นจึงล้วงเอาเครื่องสำอางในกระเป๋าออกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ ของที่นำมาขายวันนี้ก็มีหลายอย่างเช่น ดินสอเขียนคิ้ว รองพื้น แป้งพับ แป้งฝุ่น ลิปสติก มาสคาร่า อายแชโดว์ แต่ละอย่างมิใช่แค่แบบเดียว ไป๋เหลียนนำออกมานำเสนอแทบจะทุกเฉดสีที่คิดว่าเข้ากับสตรีทั้งสาม“วันนี้เห็นว่าพวกพี่สาวรีบ เพื่อเป็นการประหยัดเวลาข้าจะแต่งหน้าให้พวกท่านทุกคนและสอนไปด้วยเจ้าค่ะ ผู้ใดจะลองก่อนเจ้าคะ”“เช่นนั้นข้าขอก่อนแล้วกัน อย่างไรเสียข้าทำผ
You may also like
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง18.6K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ32.4K viewsเกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่13.6K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่21.5K viewsมารดาผู้นี้จะรีดไถเงินบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้หมดตัวเลย
หาบเงินร้อยปี1.3K viewsดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก
เพลงมีนา3.3K viewsสลับชะตามาเป็นชายาอ๋องพิการ
เสี่ยวเทีย3.2K viewsบัวขาวแต้มสี
moonlight -mini790 views
