44: นางร้ายปลายแถว [2]

เด็กสาวส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย แม้จะไปแจ้งทางการก็ได้เพียงแค่ถูกว่ากล่าวตักเตือนมิได้ลงโทษอะไร ไม่แคล้วถูกจับมาขายเช่นเดิม เรื่องเช่นนี้มีให้เห็นได้ทั่วไปไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ส่งน้องสาวข้ามาเดี๋ยวนี้ อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง” ชายร่างใหญ่ก้าวอาด ๆ เข้าหาสตรีทั้งสอง ทั้งฉุนและไม่พอใจที่น้องสาวขัดขืนไม่ยอมเชื่อฟัง เสียเวลาทำธุระอย่างอื่นชะมัด ความอดทนเริ่มจะหมดลงเรื่อย ๆ

“นางเป็นน้องของเจ้าเอามาขายเป็นผักเป็นปลาเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่อายพ่อแม่บรรพบุรุษบ้างหรือ ทำมาหากินเองไม่ได้ต้องมาขายน้องแลกเงิน ถุย...” ไป๋เหลียนด่าทออย่างเหลืออด พลางมองค้อนหลี่มู่กวาที่ไม่ยอมช่วยเหลือ

“ปากดีนักนะ เรื่องของคนอื่นอย่าริมาสั่งสอน” บุรุษร่างกายใหญ่โตเทอะทะง้างมือขึ้นหมายฟาดสั่งสอนให้สำนึก บังอาจเข้ามาสอดไม่เข้าเรื่อง มีหรือคนอย่างตนจะให้สตรีมาด่าเช่นนี้ ดีละ จัดการนังนี่ไปขายด้วยคงจะได้หลายตำลึง

“อ๊ากกกกก”

ตุบ!

“เอามือสกปรกของเจ้าออกไป” แม่ทัพหนุ่มใช้เท้าถีบเข้าไปที่ใบหน้าเหมือนหมูตอนเต็มแรง พร้อมกับชักดาบออกจากฝัก เฉือนปลายจมูกแหว่งไม่พอหูข้างหนึ่งก็ถูกตัดเช่นกัน และยังใจดีโยนเงินจำนวนหนึ่งตำลึงให้ชายผู้นั้น “นี่เป็นค่าตัวของนาง เลือกเอาแล้วกันจะเอาเงินหรือชีวิต”

ชายร่างท้วมลนลานคว้าเอาเงินพร้อมกับรีบหนีไปจากตรงนั้นทันที แม้จะเป็นเงินน้อยกว่าที่คิดทว่าชีวิตก็สำคัญ ครั้นจะไปแจ้งความเอาผิดแต่หากสืบสาวราวเรื่องแล้ว คนที่จะโดนโทษหนักคือตนเองจึงไม่คุ้มที่จะเสี่ยง

เมื่อเรื่องราวอันวุ่นวายสงบลง ไป๋เหลียนจึงได้พยุงให้เด็กสาวลุกขึ้น สตรีตัวเล็ก ๆ ต้องมาเจอกับเรื่องเลวร้ายก็มากพอแล้ว ลำพังแค่ต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหาเลี้ยงครอบครัว แต่ก็ต้องมาเจอกับครอบครัวเช่นนี้อีก เช่นนี้ไม่มีเสียยังดีกว่า

“ขอบคุณแม่นางไป๋เหลียนกับคุณชายมากเจ้าค่ะ ที่ยื่นมือเข้าช่วย”

“ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย จากนี้เจ้าจะทำอย่างไรต่อ”

หญิงสาวสาวส่ายหน้าอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เงินที่เก็บไว้ก็ถูกพี่ชายเอาไปแล้ว กระนั้นนางจะไม่ยอมกลับไปที่นั่นอีกเด็ดขาด ยอมเป็นขอทานเสียยังดีกว่า

“ได้เวลานัดแล้วไปกันเถอะ” ชายหนุ่มสะกิดคนข้างกาย ไม่ได้สนใจว่าใครจะเป็นเช่นไร ขอให้ช่วยเขาก็ช่วยแล้วไม่จำเป็นทำเรื่องให้ต้องกลายเป็นภาระตนเอง ผู้ใดจะเป็นจะตายไม่เกี่ยวกับเขา

“ข้าพานางไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ”

ความหมายของนางนั้นแค่ขอให้หญิงรับใช้ผู้นี้ไปที่หอฮวาเหมยด้วยกันก็เท่านั้น ทว่าอีกคนกลับคิดไปไกลจึงได้ยิ้มอย่างมีความหวัง

“ไปกันเถอะ เลยเวลามามากแล้ว” หลี่มู่กวาปรายตามองสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดไป๋เหลียน พลางรู้สึกเหมือนได้ตัวยุ่งยากเพิ่มมาอีกคน กระนั้นก็ไม่อาจจะหลุดพูดคำพวกนี้ให้คนรักได้ยิน ไม่พ้นจะถูกนางบ่นเสียยืดยาว ทั้งตอนนี้ก็เลยเวลานัดท่านอ๋องมามากแล้ว

ครั้นจะปล่อยเด็กสาวไว้ทั้งอย่างนั้นก็ไม่ได้ ไป๋เหลียนจึงตัดสินใจพานางไปด้วยกันเสียเลย ระหว่างนี้ค่อยคิดหาวิธีแก้ปัญหา สิ่งที่พอช่วยได้ก็คงจะให้เงินทุนสักก้อนเพื่อให้นางไปเริ่มต้นใหม่ มีชีวิตที่ดีกว่าเดิม

ด้วยมิใช่เรื่องที่นางควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว เมื่อเข้ามาถึงด้านในหอฮวาเหมยจึงได้แยกกันไปคนละที่ ระหว่างรอบุรุษทั้งสามปรึกษาหารือเรื่องบ้านเมือง ไป๋เหลียนจึงแยกตัวไปพบสามสาวดาวเด่นแห่งหอฮวาเหมย เพื่อกล่าวคำร่ำลา

ทว่ายังไม่ทันจะเปิดประตูเต็มบานด้วยซ้ำ ไป๋เหลียนก็ถูกทั้งสามดึงตัวเข้าด้านในเสียแล้ว ทำเอานางเกือบเสียหลักล้มแล้วไหมเล่า มีเรื่องอะไรให้ตื่นเต้นกันปานนั้น

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงได้รีบร้อนกันนัก”

“ไป๋เหลียนเมื่อครู่ข้าเห็นนะ เจ้ากับบุรุษชุดดำผ้าผูกผมสีเขียวมาด้วยกันใช่หรือไม่”

นอกจากจูถิงที่เป็นคนเริ่มยิงคำถามก่อนแล้ว ยังมีอีกสองสาวต่างก็พากันกรี๊ดกร๊าดตื่นเต้นกันใหญ่ รอฟังคำตอบจากปากสหายต่างอาชีพอย่างใจจดใจจ่อ

“ใช่เจ้าค่ะ มีอะไรน่าตื่นเต้นหรือเจ้าคะ”

“เช่นนั้นเจ้าเป็นอะไรกับท่านแม่ทัพหลี่ พวกเจ้ารู้จักกันได้อย่างไรไม่เห็นบอกพวกเราบ้างเลยว่ารู้จักกัน” อวิ๋นซียิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าไป๋เหลียนรู้จักกับแม่ทัพรูปงาม จะไม่ให้ตื่นเต้นได้อย่างไร ก็ในเมื่อท่านแม่ทัพและท่านอ๋องต่างก็เป็นบุคคลที่พวกนางต่างก็หมายปองได้อยู่ใกล้สักครั้ง เหล่าทัพมักจะมาผ่อนคลายที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ทว่าท่านอ๋องกับท่านแม่ทัพต่างก็ไม่เคยเรียกตัวคณิกาคนใดเข้าปรนนิบัติสักคน

“เอ่อ... ก็สนิทกันพอสมควรเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านแม่ทัพพักอยู่กับข้า”